Χουλιγκάνια και τραμπούκοι

Χουλιγκάνια και τραμπούκοι

"Οι τζαμαρίες ξαναφτιάχνονται, αλλά είναι στ’ αλήθεια θλιβερό να είσαι είκοσι χρονών και να μην έχεις να κάνεις τίποτα καλύτερο με τα νιάτα σου, απ΄το να σπας βιτρίνες, επειδή σε πρόσταξε ο Μεγάλος".

Πριν από πολλά χρόνια, στις αρχές του εικοστού αιώνα , οι Έλληνες πολιτικοί συνήθιζαν να κερνούν πούρα τους παλικαράδες που προσελάμβαναν για να τρομοκρατήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αυτά τα χοντρά κουβανέζικα πούρα, που έμοιαζαν με όλμο, ονομάζονταν στα ισπανικά “τραμπούκος”. Η λέξη προήλθε από το προβηγκιανό «trabuc», που σημαίνει «καταπέλτης, πολιορκητική μηχανή». Τότε, εμφανίστηκε στην ελληνική γλώσσα και η λέξη “πούρο”, από την ισπανική λέξη “πούρο τομπάκο”, δηλαδή «καθαρός καπνός», που περιείχαν αυτά τα χορταστικά σιγκάρ, τα «τραμπούκος».  Αυτοί που δέχονταν τα κεράσματα, οι νταήδες που νοίκιαζαν το αντριλίκι τους πότε στον έναν και πότε στον άλλο επίδοξο σωτήρα του έθνους, ονομάστηκαν  έκτοτε «τραμπούκοι». Ταιριαστό: ήταν οι όλμοι, τα βλήματα…

Τώρα, οι χούλιγκανς είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο: στην πραγματικότητα, για κάποιους που έχουν περί πολλού την εθνικοαπελευθερωτική βία, τον ένοπλο αγώνα και την εναντίωση στην εξουσία, ίσως είναι και τίτλος τιμής! Έτσι, οι φανατικοί οπαδοί αθλητικού σωματείου, που συχνά μετέχουν σε έκτροπα πριν, μετά και κατά τη διάρκεια των αγώνων εις βάρος της αντίπαλης ομάδας, των οπαδών της, αλλά και σε καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, το Λεξικό τους ονομάζει χούλιγκαν, από την αγγλική λέξη «hooligan». Οι Άγγλοι ονόμασαν έτσι, υποτιμητικά,  τους ταραξίες, από το όνομα του Ιρλανδού Πάτρικ Χούλιγκαν, που έδρασε στην Ιρλανδία και τη Βρετανία στα τέλη του 19ου αιώνα.

Αυτός ο Χούλιγκαν (ή Χούλιχαν) όμως, δεν έσπαγε χαπακωμένος κεφάλια και βιτρίνες, σαν φαντάρος του ποδοσφαιρικού στρατού του Μεγάλου Αφέντη που τον χαρτζιλίκωνε, αλλά έκανε εθνικαπελευθρωτικό αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας της Ιραλνδίας. Ο Χούλιγκαν έβαζε βόμβες στο Δουβλίνο και το Μπέλφαστ, εναντίον της Βρετανικής Κατοχής.  Κατ’ άλλη εκδοχή, ο Πάτρικ Χούλιγκαν, που ζούσε στο Λονδίνο, αμφισβητούσε κάθε μορφή εξουσίας, γελοιοποιούσε την Αστυνομία, και μοιραζόταν τα λάφυρα από μικροκλοπές, που έκανε με την συμμμορία του, με τους φτωχούς της γειτονιάς – κάτι σαν Ρομπέν των Δασών της βιομηχανικής εποχής, τηρουμένων, φυσικά, των αναλογιών.

Συνεπώς, αυτοί που επιτέθηκαν στα γραφεία της 24media, μάλλον για τραμπούκους τους κόβω, από την άποψη πως συμπεριφέρθηκαν σαν οργανωμένη ομάδα κρούσης εναντίον συγκεκριμένου στόχου. Δηλαδή, δεν είχαν ούτε καν αυτή τη διεστραμμένη αγνότητα ενός φανατικού φιλάθλου, που τα σπάει γιατί έχασε η ομάδα του – ήταν απλώς όλμοι, βλήματα που κάποιος άλλος πυροδότησε.

Το ότι το περιπολικό, που υποτίθεται πως φύλασσε τα γραφεία της 24media την έκανε εγκαίρως (μα ποτέ δεν υπάρχει ένας αστυνομικός όταν πράγματι τον χρειάζεσαι;), το ότι οι κομάντος έκλεισαν τη Συγγρού με δεκάδες μηχανές, το ότι το ντου δεν κράτησε περισσότερο από δυο λεπτά, κι αυτά σκάρτα, ακόμη και η επιλογή των χρωμάτων που πέταξαν στα γραφεία, όλα αυτά εμένα μου λένε ένα πράγμα: πως αυτοί οι πιθηκάνθρωποι εξετέλεσαν επιτυχώς το συμβόλαιο που τους ανέθεσε το όποιο Αφεντικό τους, που είναι σε θέση να συντηρεί μικρούς ιδιωτικούς στρατούς, για να επικοινωνεί τις πολιτικές και αθλητικές του απόψεις.

Πάντως, όπως και να τους πεις, δεν παύουν να είναι κάποιοι βίαιοι κρετίνοι, που το μυαλό τους έχει γίνει πουρές από τα ντραγκς και τη λατρεία στην ομαδάρα και στον Πρόεδρό της. Να επισημάνω και το εντελώς ναζιστικό αίσθημα ισχύος που νιώθουν ως μέλη μιας αγριεμένης αγέλης που λες και αποτελείται μόνο από νύχια και σκυλόδοντα, όπου χάνουν το όποιο αίσθημα αξιοπρέπειας, ευθύνης και ατομικότητας που τους έχει απομείνει.

Οι τζαμαρίες ξαναφτιάχνονται, αλλά είναι στ’ αλήθεια θλιβερό να είσαι είκοσι χρονών και να μην έχεις να κάνεις τίποτα καλύτερο με τα νιάτα σου, απ΄το να σπας βιτρίνες, επειδή έτσι σε πρόσταξε ο Μεγάλος.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα