Κορίτσια, ο στόλος

Κορίτσια, ο στόλος

Η εθνική υπερηφάνεια δεν συναρτάται μόνο με τον πολιτισμό, τις διεθνείς σχέσεις, ή την αμυντική δυνατότητα της χώρας – κυρίως είναι καθημερινή υπόθεση των πολιτών της

«Δε με ενδιαφέρει αν θα ρίξουν μερικές μπουνιές. Το θέμα είναι να μη χαθεί καμία ανθρώπινη ζωή», είχε δηλώσει προ ημερών στο News 24/7 ο δήμαρχος Ζακύνθου, Παύλος Κολοκοτσάς, με αφορμή το θάνατο από άγριο ξυλοδαρμό του νεαρού Αμερικανού στο Λαγανά Ζακύνθου. Πρόσφατα, στα Μάλια της Κρήτης, μια δεκαοχτάχρονη Βρετανίδα μπήκε στην Εντατική μετά από εισπνοή υποξειδίου του αζώτου, γνωστού και ως «αέριο του γέλιου».

Στη Ζάκυνθο, στην Κρήτη, στην Ρόδο, αλλά και αλλού, νεαροί από Ευρώπη και Αμερική αποκτηνώνονται, πίνοντας ό,τι πίνεται από το βράδυ ως το πρωί – συνήθως μπόμπες, που εκρήγνυνται στα κεφάλια τους, συδαυλίζοντας ένα άγριο, χυδαίο κέφι. Δεν είναι παράξενο θέαμα να δεις, σ’ αυτά τα χοτ σποτ της βαριάς βιομηχανίας της διασκέδασης, σουρωμένους να μπαλαμουτιάζονται πάνω στους εμετούς τους στη μέση του δρόμου. Το σκεπτικό είναι ακριβώς αυτό: έλα στην Ελλάδα, μπορείς να πιεις και να κάνεις ό,τι γουστάρεις, και κανείς δε θα σου πει τίποτα.

Οι τοπικές κοινωνίες ανέχονται όλη αυτή τη ξεφτίλα, γιατί γενικώς κονομάνε γερά από τους αποκτηνωμένους τουρίστες. Βεβαίως, έλεγχοι για νοθευμένα ποτά γίνονται, βεβαίως και υπάρχουν περιπολίες, βεβαίως και δεν θέλουμε να χαθεί καμιά ανθρώπινη ζωή, αν και δεν τρέχει τίποτα να πέσει και καμιά μπουνιά, όπως λέει κι ο Δήμαρχος, ίσως γιατί ξυπνάνε και τα αίματα των επισκεπτών μας…

Εάν οι κάτοικοι αυτών των ελληνικών «τουριστικών παραδείσων» δεν ήθελαν να βλέπουν κορίτσια κι αγόρια να ξερνάνε στο κατώφλι τους με το βρακί στις μασχάλες, δεν θα καλλιεργούσαν αυτού του είδους τον τουρισμό, δεν θα ενεθάρρυναν αυτούς ακριβώς τους τουρίστες να κοπιάσουν για να εξωκείλουν ατιμωρητί, δεν θα ανέχονταν στρατιές μπράβων που άμα λάχει σπάνε και κάνα κεφάλι για να τηρηθεί η τάξη στο μαγαζί, δεν θα σχεδίαζαν τις επιχειρήσεις τους για αυτό ακριβώς το είδος του τουρισμού. Δεν θα τους νοίκιαζα μηχανάκια χωρίς δίπλωμα, ας πούμε, για να τρέχουν στους δρόμους τύφλα κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Ασφαλώς και υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτές τις περιοχές που εναντιώνονται και αντιδρούν σ’ αυτή την καταισχύνη, να το ξεκαθαρίσουμε – ευτυχώς δεν εξαρτώνται όλοι οι Ζακύνθιοι κι οι Κρητικοί και οι Ροδίτες από (αυτόν) τον τουρισμό. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα αξιοπρέπεια…

Πριν από μισό αιώνα, στη Τρούμπα είχε γεννηθεί η φράση «κορίτσια, ο στόλος!». Όπου «κορίτσια» οι γυναίκες των καμπαρέ, και «στόλος» ο Αμερικανικός (συνήθως ο Έκτος) Στόλος, του οποίου σκάφη ελλιμενίζονταν συχνά στον Πειραιά, δίπλα ακριβώς από την κακόφημη συνοικία. Ε, όταν το λιμάνι πλημμύριζε από ναύτες, οι καμπαρετζούδες, οι προαγωγοί, και οι λοιποί εργαζόμενοι στην βιομηχανία αναψυχής και ξαλαφρώματος των ξένων ναυτών, έτριβαν τα χέρια τους… Η σημερινή κατάσταση στα στρατόπεδα καταναγκαστικής διασκέδασης δεν είναι και πολύ διαφορετική, τηρουμένων των αναλογιών. Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια κι η τοπική κοινωνία κοιτάει αλλού, γιατί είναι πολλά τα λεφτά, γιατί η εμπορία της εξαχρείωσης αποφέρει.

Και μια που μιλάμε για εξαθλίωση, να πω πως γενικώς δεν σοκάρομαι και πολύ εύκολα στη ζωή μου. Μια φορά όμως πραγματικά ντράπηκα που είμαι άνθρωπος, που είμαι Ευρωπαίος, που είμαι άντρας. Ήταν στην Μπανγκόκ. Πριν από δεκαπέντε χρόνια λοιπόν, βρεθήκαμε να βολτάρουμε με τη γυναίκα μου στη περίφημη μπουρδελογειτονιά της πρωτεύουσας της Ταιλάνδης. Μιλάμε για καμιά δεκαριά οικοδομικά τετράγωνα στο κέντρο της πόλης, όπου προσφέρεται κάθε είδους ανθρώπινη σάρκα, για όλα τα γούστα. Δίπλα μου θεριακωμένοι Γερμανοί με κοντά παντελονάκια ξερογλείφονταν κοιτάζοντας τα δωδεκάχρονα αγοράκια και κοριτσάκια που χόρευαν πάνω στις μπάρες των χιλιάδων ανοιχτών μπαρ μόνο με το βρακί τους, ενώ κράχτες με πλεύριζαν, και παρόλο που συνοδευόμουν, μου πρότειναν «pussy, pussy, sir!», δείχνοντας τον σχετικό τιμοκατάλογο των υπηρεσιών που προσέφεραν.

 

Το ωραίο είναι ότι όταν φύγαμε από εκεί, εντελώς φρικαρισμένοι από την απροκάλυπτη χυδαιότητα της παντελώς ελεύθερης αγοραπωλησίας ανθρώπινων κορμιών (ζήτω ο Καπιταλισμός, παιδιά!), και περπατούσαμε σε μια καλή, αστική περιοχή της Μπανγκόκ, ας πούμε κάτι σαν το Παγκράτι, ένας ηλικιωμένος, σοβαρός Ταϊλανδός καθώς διασταυρωνόταν μαζί μας, μας κοίταξε επιτιμητικά και κούνησε το κεφάλι του με απέχθεια. Εγώ δεν κατάλαβα αρχικά γιατί – μετά συνειδητοποίησα πως είχα αγκαλιασμένη τη γυναίκα μου από τους ώμους και της χάιδευα τα μαλλιά. Προφανώς, η ευπρέπειά του και ο πολιτισμός του απαγόρευαν τέτοια εκδήλωση στοργής δημόσια, από έναν άντρα στη γυναίκα του. Βέβαια, την ίδια στιγμή δεν είναι απίθανο ο εγγονός του να πηδιόταν πέντε τετράγωνα παρακάτω για πέντε δολάρια.

Ηθικόν δίδαγμα; Η εθνική υπερηφάνεια δεν συναρτάται μόνο με τον πολιτισμό, τις διεθνείς σχέσεις, ή την αμυντική δυνατότητα της χώρας – κυρίως είναι καθημερινή υπόθεση των πολιτών της. Εάν στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης από τον τουρισμό, όπως τον εννοούν κάποιοι, συνεχίσουμε να είμαστε ένα πελώριο, ανοιχτό κωλοχανείο για να ξεδίνουν τοξινωμένοι Άγγλοι, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι. Και στερημένοι παντός δικαιώματος να πουλάμε πολιτιστική υπεροχή στον οποιοδήποτε επί Γης. Αν είναι όντως έτσι, και δεν υπάρχει σωτηρία, ας το πάρουμε απόφαση τέλος πάντων, κι ας ξεπουλήσουμε τα πάντα χωρίς ενοχές: κορίτσια, ο στόλος!

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα