Πέρσι κακοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, φέτος στην Αθήνα. Του χρόνου, πού;

Μέσα σε έναν χρόνο, ένα 22χρονο άτομο έχει υποστεί δύο σοκαριστικές, βίαιες επιθέσεις με ομοτρανσφοβικά κίνητρα: Πρώτα τον Μάρτιο του 2024, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στην πλατεία Αριστοτέλους, όπου δέχτηκε επίθεση από όχλο νεαρών μαζί με φιλικό του πρόσωπο. Και τώρα, στις 3 Μαΐου 2025, στον ΗΣΑΠ της Αθήνας, όπου γρονθοκοπήθηκε και του πέταξαν αναμμένα τσιγάρα. Στις δύο μεγαλύτερες -και θεωρητικά πιο “ανοιχτές”- πόλεις της χώρας. Σε δημόσιους χώρους. Κι όμως: κανείς δεν αντέδρασε. Κανείς δεν επενέβη.

Δεν είναι η εξαίρεση. Αυτός είναι ο κανόνας. Αυτό είναι το σύστημα. Κι είναι ένα σύστημα που μισεί την ποικιλότητα και την εξοντώνει μεθοδικά: με τη βία του δρόμου, την αδιαφορία των περαστικών, την υποκρισία των θεσμών, και πάνω απ’ όλα, με τον δημόσιο τραμπισμό που έχει γίνει πια πολιτική κανονικότητα και δίνει το παράδειγμα…

Έλληνες πολιτικοί και μέλη της κυβέρνησης έχουν υιοθετήσει πλήρως το λεκτικό οπλοστάσιο της ακροδεξιάς –αφηγήσεις περί «δύο φύλων» και «τυραννίας της μειοψηφίας», μια αντιεπιστημονική ρητορική που βαφτίζεται ως «άποψη». Κι όλα αυτά τα λένε εκείνοι που δεν έχουν πατήσει ποτέ στο μετρό, που δεν έχουν σταθεί ποτέ σε μια πλατεία ως ορατοί στόχοι, που δεν έχουν νιώσει το βλέμμα του μίσους να καρφώνεται στον σβέρκο τους. Μιλούν “για την κοινωνία”, αλλά θεωρούν κοινωνία μόνο όσους χωρούν στη στενή κανονικότητά τους. Δεν βιώνουν την πραγματικότητα των πλατειών, των δρόμων, του λεωφορείου, του μετρό. Κυκλοφορούν με τις τζιπάρες τους, μακριά απ’ τα σημεία που queer άτομα και θηλυκότητες κακοποιούνται, παρενοχλούνται, δολοφονούνται, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που είναι.

Όσο οι άνθρωποι γίνονται στόχοι στον δρόμο, στην εργασία, στα σχολεία, τόσο πιο θλιβερά υποκριτική θα ακούγεται κάθε (προεκλογική) εξαγγελία περί «προόδου» και «συμπερίληψης».

Δεν είναι ατυχή περιστατικά. Δεν είναι η «κακιά η ώρα». Είναι ένα σύστημα που λειτουργεί υπέρ των ισχυρών και σιωπά απέναντι στους αποκλεισμένους. Όσο η βία παραμένει «αόρατη» για τα ΜΜΕ και «ανύπαρκτη» για τους θεσμούς, τόσο διαιωνίζεται. Την ώρα που άνθρωποι ξυλοκοπούνται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μέρα μεσημέρι, στα σχολεία, στα παγκάκια της πλατείας, πολιτικοί από τα έδρανα της Βουλής ξεστομίζουν ακροδεξιές κορώνες με το πρόσχημα της «ελεύθερης έκφρασης».

Κανείς τους δεν ζει αυτή την κοινωνία. Δεν πατάνε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δεν κοιτούν γύρω τους με φόβο, δεν τσεκάρουν πώς ντύνονται για να μη «προκαλέσουν», δεν μαζεύονται στο σώμα τους για να μην τους εντοπίσει το επόμενο αρπακτικό της κοινωνίας. Πολλοί απ’ όσους νομοθετούν, αποφασίζουν, μιλούν από το βήμα της Βουλής (στη χάση και στη φέξη που πατάνε το πόδι τους), εκπροσωπούν μια χώρα που δεν τους αφορά πραγματικά. Γιατί αν τους αφορούσε, δεν θα επιβίωνε το μίσος ούτε στα λόγια ούτε στους δρόμους.

Η κοινωνική βία δεν πέφτει από τον ουρανό. Είναι προμελετημένη, καλλιεργημένη, νομιμοποιημένη από μια ρητορική που διαχέεται από τα τηλεπαράθυρα στα σχολεία, από το κοινοβούλιο στα οικογενειακά τραπέζια, από τις ψηφιακές γκιλοτίνες των social media μέχρι τις γροθιές στο μετρό. Είναι ένας φαύλος κύκλος που ξεκινά με τα “αστειάκια”, συνεχίζεται με την πολιτική απαξίωση και την αδιαφορία, και κορυφώνεται με το αίμα.

Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η νέα «κανονικότητα» μιας χώρας που έχει παραδοθεί στη βαρβαρότητα. Όταν η κοινωνική βία δεν τιμωρείται, δεν κατονομάζεται, δεν στοιχειοθετείται ως σοβαρό έγκλημα μίσους, τότε η Πολιτεία όχι μόνο αδρανεί, αλλά ενεργά συναινεί. Στέκεται δίπλα στους θύτες -με τη σιωπή, την αδιαφορία, τον σχετικισμό. Η αδιαφορία τους είναι συνενοχή. Και η σιωπή τους είναι πολιτική πράξη βίας. Γιατί όταν δεν είσαι εσύ το σώμα που κινδυνεύει, είναι εύκολο να θεωρείς τα πάντα υπερβολή, είναι εύκολο να αισθάνεσαι πως τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να μπουν στο ζύγι.

Η Ελλάδα δεν είναι ασφαλής για τα queer άτομα και τις θηλυκότητες. Βασικά, δεν είναι για κανέναν, αλλά ας μην ξύνουμε κι άλλες πληγές τώρα… Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι επιθέσεις -είναι και ο θεσμικός στρουθοκαμηλισμός. Όσο η κοινωνία “των πολλών” δεν χωράει τους “λίγους”, τότε δεν είναι κοινωνία –είναι μηχανισμός αποκλεισμού. Κι όταν σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει 2025, ένα άτομο φοβάται να κυκλοφορήσει, να υπάρξει και να ζήσει όντας απλά ο εαυτός του, τότε γάμησέ τα… Έχουμε αποτύχει ως κοινωνία, ως πολιτεία, ως άνθρωποι.