Καθρέφτης είμαι κοινωνία μου και σου μοιάζω

Έτσι λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα,  θα γίνει και τώρα, με την επίθεση στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, στην λεωφόρο Συγγρού. Αφού ασχοληθούμε όλοι μας ένα χρονικό διάστημα, στη συνέχεια θα καταχωνιαστεί και αυτό το περιστατικό στο “χρονοντούλαπο” του καθενός, από όπου θα ξαναβγεί για να χρησιμοποιηθεί ως “όπλο” – επιχείρημα σε κάποια συζήτηση.

Πόσοι όμως θα ασχοληθούμε πραγματικά με το τι και κυρίως με το γιατί φτάσαμε πάλι στα ίδια; Διότι όσο και να θέλουμε να το αρνηθούμε, δεν έχει προχωρήσει η κοινωνία μας στο ζήτημα αυτό, της τρομοκρατίας και της βίας και είναι ένας από τους λόγους που δεν επιλύεται το πρόβλημα ετούτο.

Διάβαζα ξανά και ξανά τις ανακοινώσεις των κομμάτων. Όλες, σχεδόν όλες δηλαδή για να είμαι ακριβής, έχουν από πίσω από την “καταδίκη” της τρομοκρατίας και μία “ουρά”. Και ένα “αλλά”.

Αναφέρω ενδεικτικά:

Η επίθεση “συνιστά μια επικίνδυνη κλιμάκωση αδιέξοδων τρομοκρατικών ενεργειών τυφλής βίας, απόλυτα καταδικαστέων εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ”, ανακοινώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί όμως να σταματήσει εκεί η ανακοίνωση ή άντε να προστεθεί κάτι “απαλό”, συμπληρώνεται ως ακολούθως:

“Δυστυχώς, η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν σπεύδουν κάθε φορά να αξιοποιήσουν πολιτικά τις πράξεις τυφλής βίας, για να αποκομίσουν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Η κυβέρνηση θέλει να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα αυτά, υλοποιώντας μια στρατηγική έντασης και διχασμού, απαξιώνοντας παράλληλα τους κοινωνικούς αγώνες. Στοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ενώ συνειδητά καλλιεργεί κλίμα ενός νέου εμφυλίου”.

Στη συνέχεια ο κ. Γλέζος:

“Μήπως προέρχεται αυτή η ενέργεια από παρακρατικές οργανώσεις φίλιες προς τη Νέα Δημοκρατία”, αναρωτήθηκε.

θα ήταν εξαιρετικά εύκολο αλλά ταυτόχρονα και απλοϊκό όπως και άδικο εντελώς, να ρίξουμε όλη την ευθύνη στο ΣΥΡΙΖΑ για αυτές τις δηλώσεις. Διότι οι συγκεκριμένες ανακοινώσεις ήταν μία “απάντηση” στην πρακτική της κυβέρνησης και κυρίως σε αυτήν των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Ενδεικτικά: “Οι “ανεύθυνες δηλώσεις” στελεχών της Κουμουνδούρου έχουν “ρίξει λάδι στην φωτιά”. Και “από τις εμπρηστικές δηλώσεις μέχρι τις εμπρηστικές επιθέσεις η διαφορά είναι πολύ μικρή”.

Κάτι σαν το τι Λοζάνη τι Κοζάνη ας πούμε.

Για αυτό και ο κ. Γλέζος, πριν μιλήσει – αναρωτηθεί για το μήπως η ενέργεια έγινε από οργανώσεις φίλα προσκείμενες στην ΝΔ, είχε τονίσει – και σωστά – πως δεν γίνεται να απολογείται ο χώρος του και κάθε φορά να θεωρούνται ένοχοι.

Το δυστύχημα λοιπόν είναι το εξής:

Πως δεν (!) υπάρχει ξεκάθαρη καταδίκη της βίας αυτής καθεαυτής. Στη συνέχεια κάθε “καταδικάζω το γεγονός” ακολουθεί και ένα “όμως” και ένα “βέβαια”. Επιπλέον, πολύ χειρότερα, πίσω από κάθε φράση ή κάθε μήνυμα – ανακοίνωση περιμένει και ένα πολιτικό μήνυμα να διαβαστεί στα αυτιά που “πρέπει”. Για να παιχτούν τα λογής επικοινωνιακά παιχνίδια των κομμάτων.

Έτσι όμως πορευόμαστε τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες. Με την επικοινωνιακή πολιτική να ξεπερνά τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας, να γίνεται αυτοσκοπός. Και έτσι φτάσαμε και ως εδώ.

Η επίθεση στα γραφεία της ΝΔ στη Συγγρού πιθανότατα να είναι πράγματι η κορύφωση ενός ήδη πολύ τεταμένου πολιτικού κλίματος. Μίας πολιτικής έντασης. Μίας γενικότερης όξυνσης της κοινωνίας.

Η οποία όμως έχει τις δικές της ευθύνες, ας πάψουμε κάποτε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η πολιτική, τα κόμματα και οι εκάστοτε χώροι σπεύδουν σε μία εντελώς λαθεμένη προσέγγιση να “χρησιμοποιήσουν” και να “εκμεταλλευτούν” το κάθε γεγονός.

Η νεοελληνική κοινωνία, εμείς δηλαδή, οι πολίτες, είμαστε αυτοί οι οποίοι πέσαμε τόσο εύκολα στην παγίδα της βίας. Διότι το πρόβλημα, προσωπική άποψη, εκεί εστιάζεται, στη βία.

Βία εναντίον των αστυνομικών, βία από τους αστυνομικούς κατά πολιτών (μιλάω για τη “μη δικαιολογημένη”), βία στα σχολεία και σχολικός εκφοβισμός από μαθητές σε μαθητές, βία στα γήπεδα, στους δρόμους… παντού. Μία νέα μορφή βίας πολύ άγριας και “τυφλής”. Την οποία “ντύνουν” διάφοροι με πολιτικό μανδύα. Ακόμα και σε συζητήσεις στο διαδίκτυο, σε σχόλια, σε διαφωνίες μέσω τσατ, υπάρχει διάχυτη η εικόνα της βίας.

Πόσοι από εμάς σε μία συζήτηση ακούμε πραγματικά τι μας λέει ο άλλος; Πόσοι μιλάμε ήπια, χωρίς επιθετικούς προορισμούς, δίχως να κατηγορούμε και να έχουμε το στιλ του αλάνθαστου;

Σε μία κοινωνία που “ψάχνεται” να βρει που πατά και που πηγαίνει, σε μία κοινωνία που δεν έχει ακόμα επιλέξει τι θέλει και “πνίγεται” μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση, το μοναδικό καταφύγιο για κάποιους είναι αυτή ακριβώς, η βία. Με αυτήν ζουν και αναπνέουν!

Το μείζον ζήτημα όμως είναι πως και όλοι οι υπόλοιποι έχουμε συμβάλλει σε αυτό, το έχουμε επιτρέψει και όταν σπάει το απόστημα ρίχνουμε το ανάθεμα αλλού, καλύπτοντας ξανά τη βία μας.

* Ο Στέλιος Μπαμιατζής είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στην εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος, σε περιοδικά του κλαδικού χώρου (εμπορικά έντυπα), ενώ για χρόνια ήταν αστυνομικός και ελεύθερος συντάκτης στην ΝΕΤ. Επίσης εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης σε εκπομπή στο STAR και από το 2010 γράφει και κάνει ελεύθερο ρεπορτάζ στο News247.gr