Στεναχωρήθηκες για τη μικρή Άννυ; Δράσε ή σκάσε

Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάς *

Δεν ενδιαφέρθηκα να διαβάσω ούτε ένα από τα κείμενα που αφορούν το θάνατο της Άννυ, αλλά δουλεύοντας σε έναν μεγάλο όμιλο των media έχω πιάσει κάποιες σκόρπιες λέξεις περί του θέματος όπως «παιδί», «ναρκωτικά», «βράσιμο», «πατέρας», «θάνατος», « ΟΚΑΝΑ», «ζήλια» και έχω καταλάβει περίπου περί τίνος πρόκειται. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω ακριβώς για το τι έχει συμβεί, μιας και το θέμα με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Η παραπάνω παράγραφος δεν ήταν κάποιο δημοσιογραφικό τρικ για να σε εξοργίσω και στη συνέχεια του κειμένου να σου βγάλω ένα λογύδριο κατά του πατέρα της Άννυ, των ΜΜΕ, της κοινωνίας και της απανθρωπιάς. Κάποιες από τις στιγμές που άκουγα για την Άννυ, αφού το θέμα παίζει συνεχώς τις τελευταίες μέρες σε όλα τα ΜΜΕ, ξυνόμουν, κάποιες άλλες έκανα like σε μια πρόστυχη φωτογραφία μιας κοπέλας που έχω για φίλη στο facebook, ενώ έτυχε να ακούω για την Άννυ και την ώρα που έτρωγα λαίμαργα μια μπριζόλα, η οποία γαμώτο δεν ήταν καλά ψημένη και ξενέρωσα απίστευτα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με απασχολεί στο ελάχιστο ο θάνατος του συγκεκριμένου παιδιού, όταν κάθε στιγμή που ζούμε συμβαίνουν χιλιάδες αντίστοιχα περιστατικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Υπάρχουν άπειρες στατιστικές που λένε πως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει βιάζονται x παιδιά, x ανήλικα εμφανίζουν καρκίνο και άλλα x πεθαίνουν από ασιτία. Ε και; Σοβαρολογώ. Ε και;

Ο θάνατος και οι κακουχίες των παραπάνω παιδιών δεν θα με απασχολήσουν πάνω από ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δεν πρόκειται να μου κόψουν την όρεξη, ούτε να επηρεάσουν στο ελάχιστο την καθημερινότητά μου. Αντιθέτως, σε αρκετά ποδοσφαιρικά ντέρμπι που ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Ολυμπιακό έκανα ώρες για να ηρεμήσω, ενώ έχω χάσει κάμποσες φορές τον ύπνο μου, επειδή δεν απάντησε στο μήνυμα μου, κάποια γκόμενα που είχα καψουρευτεί.

Η μοναδική περίπτωση που θα με άγγιζε ο θάνατος του x παιδιού θα ήταν αν βρισκόταν στον στενό οικογενειακό/φιλικό μου περιβάλλον ή το πολύ αν συνέβαινε σε κάποιο γειτονικό από το δικό μου σπίτι. Όταν θα το μάθαινα θα αναφωνούσα έκπληκτος: «κοίτα ρε φίλε τι συμβαίνει δίπλα στο σπίτι μας» και θα κατέβαζα καμιά καλή ταινία για να δω το βράδυ.

Οι τελευταίες φορές που θυμάμαι να με απασχόλησε κάποιο γεγονός όπως ο θάνατος του προαναφερθέντος κοριτσιού, ήταν όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό. Συγκεκριμένα, με είχε επηρεάσει πολύ το ξέσπασμα του πολέμου στον Κόλπο, ο πρώτος πόλεμος που μεταδόθηκε ζωντανά από τα ΜΜΕ, αλλά και οι περιπτώσεις των σατανιστών και του Δουρή. Πιστεύω πως είχα επηρεαστεί, επειδή ήμουν μικρός, οπότε όλα αυτά τα άκουγα για πρώτη φορά στην ζωή μου και κυρίως φοβόμουν μην συμβούν σε εμένα.

Έχοντας πρόσφατα ξεπεράσει τα 30, τίποτα δεν με αγγίζει. Κάθε πιθανό αποτρόπαιο έγκλημα το έχω πληροφορηθεί μέσω των ΜΜΕ ή το έχω δει σε κάποια ταινία. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω διαβάσει/δει/ακούσει –όπως φαντάζομαι όλοι μας- που καμιά φορά μπερδεύομαι για το κατά πόσο τα είδα σε κάποια ταινία ή σε κάποιο δελτίο ειδήσεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που με τα τόσα που ακούω καθημερινά, μπερδεύομαι για το κατά πόσο είναι ζωντανός ή νεκρός κάποιος αναγνωρίσιμος άνθρωπος. Μου έχει τύχει να «θάψω» ζωντανούς ανθρώπους στη συνείδηση μου και να «αναστήσω» νεκρούς. Λογικά όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της καθημερινής μας υπερπληροφόρησης, αλλά αυτό δεν είναι ένα θέμα που θέλω να αναλύσω εδώ.

Επιστρέφοντας στο πόση αδιαφορία νιώθω για το κορίτσι πάνω στο θάνατο του οποίου έχουν πέσει τα φώτα της δημοσιότητας της τελευταίες ημέρες, θέλω να συνεχίσω λέγοντας πως είμαι τελείως της άποψης «δράσε ή σκάσε». Θεωρώ πως δεν έχω κανένα δικαίωμα να θρηνώ για τον χαμό του συγκεκριμένου κοριτσιού και να κράζω την άρρωστη κοινωνία μας, αν δεν προσπαθώ να κάνω κάτι για αυτήν.

Θα μου πεις και τι μπορώ να κάνω για να αποτρέψω έναν αντίστοιχο θάνατο ενός άλλου παιδιού στο μέλλον. Πολλά μπορώ να κάνω. Μπορώ αρχικά να διαβάσω για εξαρτήσεις όπως τα ναρκωτικά και να γνωρίσω ανθρώπους που κάνουν χρήση μέσω κάποιου κέντρου απεξάρτησης και να προσφερθώ να τους βοηθήσω. Μπορώ να πάω σε κάποιο κέντρο με κακοποιημένα παιδιά και να μάθω τι ωθεί έναν γονιό να κακοποιήσει το παιδί του και να προσφέρω λίγες ώρες από τον ελεύθερο μου χρόνο για εθελοντική εργασία. Ακόμα και για τα παιδιά που πεθαίνουν στην Ουγκάντα από ασιτία υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω, όπως το να πάω εκεί με κάποια αποστολή και να βοηθήσω με τον τρόπο που θα μου πουν οι ειδικοί.

Το να κάνω “like” σε άρθρα που καλούν τον θεό να αναπαύσει την ψυχή του χαμένου κοριτσιού, σε σελίδες στο facebook που καταπολεμούν την κακοποίηση των παιδιών και σε posts όπου κάθε like ισοδυναμεί με ένα cheeseburger για κάποιο παιδί στην Ουγκάντα, δεν είναι απλώς βλακεία, αλλά και μέγιστη υποκρισία. Μέγιστη υποκρισία είναι και το να συζητάμε για όλα αυτα δείχνοντας πως μας ενδιαφέρουν, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Μέγιστη υποκρισία είναι να γράφουμε –όλοι ανεξαιρέτως- για όλα αυτά μόνο και μόνο για να ανέβει η επισκεψιμότητα στο site μας.

Μακάρι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε ένα άνθρωπο να ήταν το συνάχι. Επειδή, όμως κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό, ας κάνουμε κάτι για όλα τα υπόλοιπα ή αλλιώς ας το βουλώσουμε αφού, έτσι και αλλιώς x άνθρωποι από εμάς αυνανιστήκαμε με τσόντες λίγες ώρες αφότου ακούσαμε για τον θάνατο του συγκεκριμένου κοριτσιού, x πανηγυρίσαμε γιατί βγάλαμε ένα χαρτζιλίκι από τους αγώνες του στοιχήματος και x κάναμε μαύρο χιούμορ λέγοντας ανέκδοτα με την μικρή Άννυ στη θέση της μικρής (γνωστής) Αννούλας.

Όπως κατάλαβες είμαι ένα μισάνθρωπο τέρας που δεν με αγγίζει τίποτα πια. Ελπίζω εσύ να έχεις αντίθετη γνώμη από εμένα και κυρίως να έχεις πράξει αναλόγως μιας και κυλάει περισσότερο αίμα στις φλέβες σου από ό,τι στις δικές μου.

Για επίλογο αυτού του κειμένου θα χρησιμοποιήσω μια πρόταση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα και ως πρόλογος του παρόντος ή και κάθε άλλου κειμένου που έχει γραφτεί ή θα γραφτεί αυτές τις μέρες  και θα περιλαμβάνει τη λέξη Άννυ:

«Αυτό το κείμενο γράφτηκε ξεκάθαρα για να πάρει likes και shares, ώστε να αυξήσει τη ματαιοδοξία του τύπου που το έγραψε».

*Ο Γιώργος Μυλωνάς εδρέυει στο @gemil84 και αρθρογραφεί για το contra.gr