Το καραβάνι μένει από λάστιχο

Ακόμα και αυτή τη στιγμή, υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, ότι αγωνίζεται, ή έστω προσπαθεί, να πείσει τους δανειστές ότι η “μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού” είναι τόσο νεοφιλεύθερη όσο επιτάσσουν οι υπογραφές που έβαλε τον Ιούλιο και τόσο ρεαλιστική όσο υποτίθεται ότι “αντέχει” η ελληνική κοινωνία. Για αυτό άλλωστε υποτίθεται ότι έγιναν τα road show Κατρούγκαλου – Τσακαλώτου που, υποτίθεται επίσης, ότι είχαν επιτυχία και ότι όλοι τούς άκουσαν “με ανοιχτά αυτιά”.

Όμως, με τόσα πολλά… υποτίθεται, η εξίσωση δεν φαίνεται να λύνεται, ιδίως από μια κυβέρνηση που έχει ήδη κερδίσει με το σπαθί της το χρυσό μετάλλιο του Χάρβαρντ για την πιο.. αποτυχημένη διαπραγμάτευση του 2015. Τίποτε δηλαδή δεν πείθει ότι τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, με τις ίδιες ακριβώς αντιλήψεις, και τα δεδομένα ελαστικά τους όρια, θα κατορθώσουν για πρώτη φορά να διαπραγματευτούν με επιτυχία.

Δεν πρόλαβαν άλλωστε να γυρίσουν οι “διαπραγματευτές” από την ευρωπαϊκή τους τουρνέ και να κάνουν “ταμείο”, και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης -με συνέντευξή του στη Real News- μετέφερε την κόκκινη γραμμή ένα… χιλιόμετρο πιο πίσω, εκτιμώντας ότι “η τελική συμφωνία για το Ασφαλιστικό θα αποτυπώνει αμφίπλευρους συμβιβασμούς”!

Ενώ δηλαδή ο Τσακαλώτος προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει “επίσημη ενημέρωση για τις ενστάσεις του Ταμείου”, ο Σταθάκης είχε ήδη δεχτεί ότι οι ενστάσεις είναι υπαρκτές και, ναρκοθετώντας την όποια διαπραγμάτευση, προεξοφλούσε νέους συμβιβασμούς της κυβέρνησης. Με δεδομένες όμως τις θέσεις του Ταμείου, ο όποιος “νέος” συμβιβασμός θα σημάνει και τη λήψη νέων μέτρων, που θα συμπεριλαμβάνουν είτε περαιτέρω μείωση συντάξεων, είτε εύρεση “ισοδυνάμων”, είτε και τα δύο.

Προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε, σπρώχνουν -με πυρά ομαδόν- ένα… Ποτάμι ειδικοί και μη, από τον “σοφό” Πλάτωνα Τήνιο μέχρι την Αντιγόνη Λυμπεράκη. Το αστείο είναι ότι όλοι αυτοί χρησιμοποιούν, λέξη λέξη, τις ίδιες ακριβώς φράσεις, ότι το ασφαλιστικό πρέπει να αλλάξει γιατί είναι “ρυπογόνα σακαράκα σαν κι αυτές που κυκλοφορούν πια μόνο στην Κούβα”. Το τραγικό είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη τους ακούν χωρίς ουσιαστικά να τους αντικρούουν.

Ακόμα και ο ίδιος ο Τσακαλώτος, ο βασικός εκπρόσωπος της ελληνικής πλευράς στην διαπραγμάτευση που θεωρητικά συνεχίζεται, αντί να αντικρούσει αυτά τα λαϊκίστικα επιχειρήματα των “αντιλαϊκιστών”, ουσιαστικά τα αποδέχεται, “κατανοώντας ότι το ΔΝΤ έχει βάλει πιο ψηλά τον πήχη και στο συνταξιοδοτικό και στο δημοσιονομικό”.

Έτσι όμως, παρά τα όσα λέει όταν θεωρητικολογεί, εντάσσεται τελικά στο ίδιο πολιτικό ρεύμα και προδιαγράφει την αποτυχία μιας ακόμα διαπραγμάτευσης, δηλώνοντας πως “η κυβέρνηση είναι ανοικτή για συζήτηση και συμβιβασμό για να ‘βγαίνουν οι αριθμοί’, αρκεί το ΔΝΤ να θέλει να τελειώσουμε τη συζήτηση σε εύλογο χρόνο».

Ξεκίνησαν με “ολοκληρωμένο σχέδιο”, συνεχίζουν με “μέτρα που επιδέχονται βελτιώσεις” και είναι έτοιμοι, άλλη μια φορά, να δεχτούν ό,τι τους ζητήσουν, βάζοντας υποψηφιότητα και για το “χρυσό μετάλλιο” αποτυχημένης διαπραγμάτευσης του 2016!

Κανείς τους, προφανώς, δεν έτυχε να ακούσει τους στίχους του Καμπανέλλη “Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει». Ή, τους άκουσαν αλλά αδιαφορούν, θεωρώντας ότι απώλειες θα έχει μόνο ο άμαχος πληθυσμός, ενώ τα… στελέχη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα την σκαπουλάρουν.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.