Ζητείται νέα εθνική στρατηγική έναντι της Τουρκίας

Τα τελευταία γεγονότα, με τα νέα τετελεσμένα που επιδιώκει να δημιουργήσει η Τουρκία στο Αιγαίο, δείχνουν πως δεν υπάρχει πλέον κανένα χρονικό διάστημα, που η Αθήνα δεν θα παραδεχθεί πώς ακριβώς έχει η κατάσταση και δεν θα συζητήσει επί της ουσίας τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην περιοχή.

Η Άγκυρα, δεν χωρά καμιά αμφιβολία, πως εδώ και πολλά χρόνια έχει διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη στρατηγική για την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, αλλά και μια συγκεκριμένη στρατηγική για τη χώρα μας και τη Λευκωσία. Μελετώντας τις υπάρχουσες διεθνείς συνθήκες, με τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται στον σύγχρονο κόσμο, επιλέγει αρχικά να δημιουργεί γκρίζες ζώνες, εν συνεχεία να μην σου επιτρέπει στις γκρίζες αυτές ζώνες να ασκήσεις ως χώρα τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, αμέσως μετά να διεκδικεί ως δικές της τις περιοχές αυτές και μετά να επιδιώκει μια διαπραγμάτευση από την οποία και τα ελάχιστα να πάρει (που δεν συμβιβάζεται με αυτά) μόνο κερδισμένη θα είναι. Τα Ίμια και οι περιπτώσεις με τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ, αποδεικνύουν περίτρανα τη στρατηγική αυτή. Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενοι τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα, και μη διστάζοντας να συγκρουστούν με κάποιες από αυτές -πχ τις ΗΠΑ, κάτι που φαινόταν ίσως αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια- ή να συμμαχήσουν με άλλες (πχ τη Ρωσία, που επίσης για πολλούς ήταν αδιανόητο πριν μερικά χρόνια), κατορθώνει να αναδεικνύεται σε περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, ενισχύοντας την διαπραγματευτική της ισχύ.

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα, επιδεικνύοντας προφανώς αμηχανία και αδυναμία, συνεχίζει να στέλνει …αυστηρά μηνύματα στην Άγκυρα, το αυτί της οποίας, ωστόσο, δεν ιδρώνει. Η -σωστή- επίκληση του διεθνούς δικαίου από μόνη της δεν ισχύει, οι δε απειλές ότι θα σταματήσει η … ευρωπαϊκή της πορεία και προοπτική, μόνο γέλωτες ίσως προκαλεί στην παρούσα φάση, από τη στιγμή που η Άγκυρα δεν την έχει σε προτεραιότητα και κυρίως, από τη στιγμή που κανένας ευρωπαίος δεν τη συζητά καν, αντιθέτως όπου ακούγεται απλώς βγάζουν …σπυριά! Προοπτικά, μια νέα τελωνειακή ένωση, ίσως θα επέτρεπε στη χώρα μας να βάλει ορισμένες προϋποθέσεις, αλλά και μακριά να είναι κάτι τέτοιο και, ούτως ή άλλως, δεν αρκεί. Επιπλέον, η χώρα μας δεν είναι βέβαιη ότι μπορεί να υπολογίζει στους συμμάχους της – και χαρακτηριστική στην κατεύθυνση αυτή είναι η πρόσφατη δήλωση του Ν. Μπερνς ότι σε περίπτωση επεισοδίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας η Αθήνα δεν μπορεί να υπολογίζει στη συνδρομή του Ντ. Τραμπ.

Τα ερωτήματα είναι ουκ ολίγα:

-Μέχρι πού είναι διατεθειμένη να φτάσει η χώρα απέναντι στην Τουρκία; Θα διακινδυνεύσει ακόμα και σύγκρουση προκειμένου να διαφυλάξει μείζονα συμφέροντα και να υπερασπίσει τα δικαιώματά της και σε ποια περίπτωση θα συμβεί κάτι τέτοιο;

-Αν αποφασίσει ότι ο κίνδυνος μιας σύγκρουσης είναι υπαρκτός, προκειμένου ακόμα και για να τον περιορίσει, θα ενισχύσει και σε τι βαθμό τις ένοπλες δυνάμεις της; Και με τι επιπτώσεις στην οικονομία;

-Θα εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο, όπου την αφορά; Τι θα πράξει πχ με το μονομερές δικαίωμά της για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια;

-Θα επιμείνει σε διεθνείς συμμαχίες που πράγματι θα τη βοηθήσουν, ακόμα και αν χρειαστεί να τροποποιήσει στερεότυπα των τελευταίων ετών, με μια πιο διεκδικητική πολιτική και στα Συμβούλια Κορυφής;

-Θα προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και υπό ποίες προϋποθέσεις;

-Θα προχωρήσει, όπως κάποιοι προτείνουν, σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, συζητώντας και την συνεκμετάλλευση ή λύση στο Κυπριακό που ξεφεύγει από τις έως τώρα πάγιες εθνικές θέσεις, κάτι που παρασκηνιακά φαίνεται να συζητά (ή και να διαπραγματεύεται) μέρος της ηγεσίας της Λευκωσίας;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι υπαρκτά, με υπέρ και με κατά, το χειρότερο όμως είναι η χώρα να σύρεται πίσω από τις πρωτοβουλίες της Τουρκίας, αρνούμενη να χαράξει μια “νέα εθνική στρατηγική” για την περιοχή. Δεν είναι τυχαίο που για το συγκεκριμένο θέμα δεν ελήφθησαν ούτε καν οι πολιτικές πρωτοβουλίες συνεννόησης που υπήρξαν (και δεν υποτιμάμε το θέμα) για την ψήφο των ομογενών.

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα -έστω και την ύστατη στιγμή, έστω και στην …παράταση- να βάλουμε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Εκτός, όπως λέει και ο ποιητής εάν “δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα”!