Κι όμως, δεν κέρδισε ο Τραμπ

Όχι επειδή σε απόλυτο αριθμό ψήφων ήταν πρώτη (με πολύ μικρή διαφορά) η Κλίντον και αυτό που έκρινε τις εκλογές ήταν το αμερικανικό σύστημα των εκλεκτόρων που αναδεικνύουν εν τέλει πρόεδρο.

Αλλά, επειδή η σύγκριση του αριθμού των ψήφων που έλαβαν Τραμπ και Κλίντον σε σχέση με τις ψήφους που έλαβαν στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση Ρόμνεϊ και Ομπάμα είναι αποκαλυπτική:

Στην πραγματικότητα έχασε η Κλίντον. Παρά την απειλή Τραμπ, ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός Δημοκρατικών ψηφοφόρων αρνήθηκε να πάει στην κάλπη για να ψηφίσει το μικρότερο κακό.

Και ο Τραμπ στην πραγματικότητα έλαβε μικρότερο αριθμό ψήφων από το Ρόμνεϊ, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει “κίνημα Τραμπ” αν και δυστυχώς δεν ακυρώνει την πραγματικότητα ότι πρώτον ένα σημαντικό ποσοστό Αμερικανών ψήφισε έναν υποψήφιο με ρατσιστική και άκρως συντηρητική ατζέντα και δεύτερον, σημαντικό μέρος εξ αυτών νόμιζε ότι ρίχνει αντισυστημική ψήφο απλώς επειδή ο Τραμπ είχε μία ρητορική χωρίς σεβασμό στην “πολιτική ορθότητα”.

Από την ανάλυση αυτή προκύπτουν και ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τα εγχώρια πολιτικά κόμματα.

Το πρώτο αφορά το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί (ή δε θα αρκεί για πάντα) να είσαι το μικρότερο κακό για τους ψηφοφόρους σου σε σχέση με τον αντίπαλο.

Εάν δεν προσφέρεις πραγματικό όραμα αλλαγής, το επιχείρημα “θα έρθουν οι άλλοι και θα κάνουν χειρότερα έως ανήκουστα πράγματα” δεν πείθει απαραίτητα. Τα εκλογικά διλήμματα πιάνουν, αλλά όχι πάντα.

Δεν μπορείς να λες αιώνια στους πολίτες ΤΙΝΑκάνουμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η κοινωνία θα αναζητήσει άλλο δρόμο, έστω κι αν αυτός οδηγεί στο γκρεμό. Ή απλά θα αρνηθεί να σε ακολουθήσει σε έναν ακόμη μονόδρομο. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα, που δε χρήζει άλλης ανάλυσης.

Το δεύτερο αφορά τη ΝΔ, για την οποία ο Τραμπ εκπροσωπεί ένα φοβερό δίλημμα. Η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά βρίσκεται στην πραγματικότητα σε πολλά θέματα πιο κοντά στους Δημοκρατικούς, παρά στους Ρεπουμπλικάνους, έστω κι αν για πολλούς Αμερικάνους ο Ομπάμα ήταν περίπου… κομμουνιστής. Εδώ είναι Ευρώπη όμως και η πολιτική κλίμακα είναι διαφορετική.

Στο εσωτερικό της ΝΔ όμως αναπτύσσεται πλέον ένα ρεύμα με εκπροσώπους τους σκληρούς σαμαρικούς, που έχει ως πρότυπο την ιδεολογική γραμμή του Tea Party: Σκληρό νεοφιλελευθερισμό στα οικονομικά, ακραίο συντηρητισμό στα κοινωνικά.

Δεν είναι τυχαίο ότι θαυμαστής του Τραμπ είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, έστω και εάν συμμορφώθηκε με τη (μετρημενη και λογική, οφείλει να πει κανείς) κεντρική γραμμή του κόμματος περί ίσων αποστάσεων και ψυχραιμίας (διότι είναι γεγονός ότι όποιος και να είναι ο πλανητάρχης, η Ελλάδα οφείλει να κοιτάξει ποια είναι τα δικά της συμφέροντα και πως θα τα υπερασπιστεί). Υπάρχουν όμως ακόμη πολλά ΤΡΑΜΠουμπούκια στη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ και εκ δεξιών της ΝΔ.

Ο Αντώνης Σαμαράς χθες μιλώντας στην Ξάνθη σχεδόν δεν έκρυψε το θαυμασμό του για τον Τραμπ, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι πλέον δικαιώνεται και ενισχύεται παγκοσμίως η λογική των κλειστών συνόρων και της εκδίωξης μεταναστών. Άλλοι ακόμη πιστεύουν ότι επειδή ο Τραμπ δηλώνει αντι μουσουλμάνος θα τα βάλει με την Τουρκία, παρά τις δηλώσεις στενών και υψηλόβαθμων συνεργατών τους.

Ο κίνδυνος για τη ΝΔ είναι να βρεθεί γοητευμένη από τη νίκη Τραμπ να φλερτάρει με μία ρητορική που ούτε στις ΗΠΑ ούτε πολύ περισσότερο εδω συνιστά πλειοψηφία, αλλά μία ηχηρή μειοψηφία. Και εάν τις ΗΠΑ τις παίρνει να μπουν σε απομονωτισμό, οικονομικό και κοινωνικό, εμάς μάλλον δεν μας παίρνει καθόλου.

*H Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247