Ο Άδωνις, η Τουρκία και η εθνική γραμμή σε μία κρίσιμη στιγμή

Την ώρα που στη Βουλή ξεκινά μία σύγκρουση με επίκεντρο τον Παύλο Πολάκη και ταυτόχρονα τα μέτρα που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας αποτελούν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, πάντα με το βλέμμα στις ευρωεκλογές της 26ης Μαϊου, στην Ανατολική Μεσόγειο η τουρκική προκλητικότητα προκαλεί νέα ανησυχία.

Η πρόθεση της Άγκυρας να συνεχίσει τη δραστηριότητα σε περιοχή που έχει ορίσει ως ΑΟΖ η Κύπρος προκάλεσε την αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (που ενδιαφέρεται βεβαίως να προστατέψει τα συμφέροντα των αμερικανικών εταιρειών και το οποίο συνεχίζει το μπρα ντε φερ με Ερντογάν για το θέμα των S400 και των F35). Και ο κίνδυνος για την Ελλάδα είναι ένα θερμό επεισόδιο στο νοτιοανατολικό Αιγαίο.

Κάποιοι θαυμαστές του Τραμπ ποντάρουν στην κυβέρνηση του για την απομόνωση της Τουρκίας και τον εκθρονισμό της από τη θέση του υπ’ αριθμόν ένα στρατηγικού συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή.

Είναι όμως μία απομονωμένη και ταπεινωμένη Τουρκία προς όφελος της Ελλάδας ή μήπως κινδυνεύουμε περισσότερο από ένα γείτονα που κάπως θα πρέπει να εκτονώσει τα δικά του προβλήματα; Είναι η κυβέρνηση Τραμπ προβλέψιμη και αξιόπιστη; Και μήπως εν τέλει η Τουρκία εκ των πραγμάτων είναι τόσο πολύτιμη για τις ΗΠΑ που δε θα έπρεπε να περιμένουμε χάρες;

Από το 1999 και το Ελσίνκι, η εθνική στρατηγική της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία έγκειται όχι στην απομόνωση ενός ασταθούς γείτονα, αλλά στην ευρωπαϊκή της προοπτική ως μέσο “ελέγχου” της συμπεριφοράς της. Η Ελλάδα τάχθηκε υπέρ της ένταξης της γείτονος στην ΕΕ αλλά με όρο την επίλυση του Κυπριακού, τον εκδημοκρατισμό και την καλή γειτονία.

Όλα αυτά τα χρόνια η στρατηγική αυτή έφερε λύση στο Κυπριακό; Σταμάτησε την τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο; Σαφώς όχι, αλλά δεν γνωρίζουμε πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα εάν ο ασταθής γείτονας δεν είχε τουλάχιστον αυτό τον αποτρεπτικό παράγοντα να συνυπολογίζει. Η ΕΕ μπορεί να μη διαθέτει στρατό και ενιαία εξωτερική πολιτική, διαθέτει όμως οικονομική ισχύ και είναι ο παίκτης στην ευρύτερη γειτονιά της Τουρκίας, τον οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει.

Βεβαίως η ΕΕ δεν μπορεί να περιορίζεται σε απλές δηλώσεις καταδίκης της συμπεριφοράς της Άγκυρας και ορθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης χθες συγκάλεσε σύσκεψη, ζητώντας από την κυβέρνηση σε συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση να θέσουν στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης ζήτημα κυρώσεων στην Τουρκία εάν συνεχίσει την προκλητική συμπεριφορά. Αυτό το αίτημα είναι μέρος αυτής της ίδιας εθνικής στρατηγικής, που θέλει να κρατά την Τουρκία προσδεμένη στο ευρωπαϊκό άρμα ώστε να μένει υπό σχετικό έλεγχο.

Άλλωστε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ πριν από 40 χρόνια είχε και αυτό το στόχο: Την προστασία των εθνικών συμφερόντων με την ένταξη της χώρας σε ένα ισχυρό κλαμπ ώστε οι γείτονες να μένουν τουλάχιστον στις προκλήσεις και να μην προχωρήσουν παραπέρα. Και πλέον η ΕΕ με μέλος την Ελλάδα θέτει όρους το δημοκρατισμό της γείτονος, την επίλυση του Κυπριακού και την καλή γειτονία για την ένταξη της- το εάν τη θέλει όντως ή εάν θα γίνει αυτή τελικά ποτέ, είναι άλλο θέμα. Για αυτό εξάλλου ο κ.Μητσοτάκης διαφοροποιείται ως προς την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας από τον υποψήφιο του ΕΛΚ για την προεδρία της Κομισιόν Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος εις άγραν ψήφων έχει δηλώσει ότι η πόρτα της Ευρώπης για την Άγκυρα πρέπει να κλείσει οριστικά. Δε θα έχει άλλωστε ούτε στη Βαυαρία ούτε στις Βρυξέλλες γείτονα την Τουρκία.

Νωρίτερα όμως χθες ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης μιλώντας στον News 24/7 στους 88,6 είχε δικές του απόψεις (και) για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. «Δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. μια μουσουλμανική χώρα με πληθυσμό εκατ. ανθρώπους. Η Ευρώπη είναι χριστιανικό κλαμπ», δήλωσε ο κ.Γεωργιάδης, συμφωνώντας με το Βέμπερ και διαφωνώντας με το Μητσοτάκη.

Αλλά ο κ.αντιπρόεδρος μπορεί να έχει τις ιδεολογικοθρησκευτικές εμμονές του ή και δικούς του προσωπικούς και πιο ταπεινούς πολιτικούς στόχους. Μπορεί να εζήλωσε τη δόξα “ηγετών” της νεοδεξιάς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ που πουλάνε αντιμουσουλμανικό αίσθημα και ανέβηκαν. Μπορεί να σκέφτεται ότι έτσι θα ανέβει και ο ίδιος προσωπικά στο μέλλον ή εν πάσει περιπτώσει θα κερδίσει μερικούς σταυρούς. Παίζοντας όπως πάντα με θέματα ευαίσθητα.

Και κάνει λάθος ο κ.Γεωργιάδης βέβαια στο εξής: Η Ευρώπη δεν είναι ένα χριστιανικό “κλαμπ” αλλά (υποτίθεται ότι) είναι ένα δημοκρατικό κλαμπ. Και κανονικά θα έπρεπε να είναι μία ένωση των λαών, όχι κλαμπ οποιουδήποτε, αλλά αυτό ειναι μία άλλη συζήτηση. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, εδώ ο ίδιος ο Χάντινγκτον παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος για τη σύγκρουση των πολιτισμών. Ο κ.Γεωργιάδης πότε θα το καταλάβει; Όσο του φέρνει προσωπικό κέρδος μάλλον ποτέ.

Εξάλλου αυτοί που το παίζουν πατριώτες είναι πάντα αυτοί που νοιάζονται τελικά λιγότερο για την πατρίδα.