Όχι άλλες ευχαριστίες στους πυροσβέστες

Την ώρα που οι πυροσβέστες δίνουν μάχη με τις φλόγες, άυπνοι, νηστικοί, σε θερμοκρασίες που φτάνουν τους 80 βαθμούς Κελσίου, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς από τον πρωθυπουργό μέχρι τον κάθε πολίτη είναι ένα ευχαριστώ.

Η ευγνωμοσύνη όλων μας είναι απέραντη και ειλικρινής, όμως κάποτε πρέπει οι ήρωες κάθε καλοκαιριού μας, να ανταμειφθούν και να ενισχυθούν πρακτικά. Και να αναλάβουμε επίσης όλοι τις ευθύνες μας. Από τους αιρετούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι τους ψηφοφόρους και πολίτες.

Μήπως για παράδειγμα, εκτός από 1500 αστυνομικούς, χρειάζονται προσλήψεις πυροσβεστών; Και μήπως να αποκαθιστούσαμε εργασιακά και μισθολογικά τους ανθρώπους που παλεύουν με τις φλόγες για 800 ευρώ; Διότι και οι πυροσβέστες υπήρξαν θύματα του μνημονίου.

Όμως τα πεζοπόρα τμήματα παρά τον ηρωισμό τους, δίνουν συχνά άνιση μάχη εάν δεν υπάρχει ένας στόλος μάχιμος, καλώς συντηρημένος και επαρκής. Στόλος που δεν μπορεί να είναι ιδιωτικός, πολύ απλά γιατί δεν μπορείς να βασιστείς στον ιδιώτη που εκ των πραγμάτων λειτουργεί με στόχο το κέρδος για να προστατευθεί κάτι που η αξία του είναι μη μετρήσιμη.

Η ενίσχυση του Πυροσβεστικού Σώματος είναι ένα πρώτο αναγκαίο βήμα, αλλά δεν αρκεί. Τι μπορούν να κάνουν οι πυροσβέστες εάν οι τοπικοί άρχοντες και οι κάτοικοι δεν έχουν φροντίσει για τα αυτονόητα; Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει λειτουργικές υποδομές και σχέδιο δράσης, αλλά κυρίως να έχει καθαρίσει τις δασικές περιοχές κοντά σε δρόμους, να έχει προσβάσιμους δασικούς δρόμους, να έχει καθαρίσει τα δάση από σκουπίδια και μπάζα.

Αλλά στην Ελαφόνησο ο δήμαρχος είχε καταδικαστεί για οικοπεδοποίηση, ενώ είχε φτιαχτεί παράνομη χωματερή σε περιοχή Natura. Και ενώ υπάρχει και ένα θεσμικό ζήτημα ως προς το δεύτερο, δηλαδή ότι μικροί δήμοι της Ελλάδας που αποτελούν τουριστικούς προορισμούς το καλοκαίρι υποδέχονται πολλαπλάσιο κόσμο και η “λύση” που βρίσκουν είναι να φτιάχνουν παράνομες χωματερές μέσα σε δασικές περιοχές ή και δίπλα σε παραλίες- κάπως έτσι έγινε στην Άνδρο και ορθώς “έκραξε” ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Ο δήμαρχος δε θα έπρεπε να επικαλείται την κατάρρευση της χωματερής ως δικαιολογία.

Όμως τους δήμαρχους κάποιοι τους ψηφίζουν και άραγε σκεφτόμαστε πραγματικά σοβαρά πριν ρίξουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη; Ο ξάδερφος, η κουμπάρα και ο κολλητός, είναι σοβαρό κριτήριο; Ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας.

Διότι δεν είναι δυνατόν ο κλασικός ο Έλληνας να ψάχνει κάθε καλοκαίρι για εμπρηστές (φτάνοντας ενίοτε σε θεωρίες συνομωσίας) την ώρα που πάει και φτιάχνει παράνομες χωματερές και πετάει σκουπίδια και μπάζα μέσα στα δάση γιατί έκανε κοπάνα την ώρα της φυσικής και δεν ξέρει για τη διάθλαση και την αντανάκλαση. Διότι ουκ ολίγες πυρκαγιές, ιδίως κοντά σε κατοικημένες περιοχές, ξεκινάνε από σκουπίδια, απο γυαλί και μέταλλο, με τη βοήθεια των υψηλών θερμοκρασιών, της ξηρασίας και του αέρα.

Όχι πως δεν υπάρχουν εμπρηστές και καταπατητές, η τιμωρία των οποίων (αν τους πιάσεις ποτέ βέβαια…) θα πρέπει να είναι αυστηρή και χωρίς ελαφρυντικά. Όπως και η τιμωρία όποιου έβαλε φωτιά γιατί του ήρθε με καυσωνα και αέρα να κάψει χόρτα στο χωράφι του, να ψήσει μπιφτέκια ή να κάνει οξυγονοκόλληση, όποιου πετάει σκουπίδια στα δάση και όποιου περιέφραξε ένα κομματάκι δασωμένο ελπίζοντας ότι θα το νομιμοποιήσει κάποια στιγμή το αυθαιρετάκι, αλλά μην έχοντας τη στοιχειώδη εξυπνάδα να καθαρίσει τα έρμα τα ξερά χόρτα, με αποτέλεσμα να φωνάζει μετά ότι δεν υπάρχει κράτος. Που πρέπει να υπάρχει δηλαδή, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Στον ηρωισμό των πυροσβεστών θα επαφιόμαστε πάντα, αλλά και ακόμη και ο Ηρακλής χρειάστηκε βοήθεια για να αντιμετωπίσει τη Λερναία Ύδρα.