Βρωμοκαλόκαιρο

Σήμερα υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ζήσεις το ελληνικό καλοκαιράκι. Να κόψεις καρπούζι και να ακουμπήσεις λίγη φέτα από δίπλα. Κλείνεις τα παράθυρα. Ανοίγεις το κλιματιστικό. Και βάζεις στην τηλεόραση να παίζουν ταινίες του Δαλιανίδη. Τότε ναι, θα δεις αυτό που απέκτησε παγκόσμια αίγλη, έγινε στοιχείο της υπόστασης μας, αλλά έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Απλώς παριστάνουμε ότι υπάρχει ακόμα.

Θέλω να γκρινιάζω σε αυτό το κομμάτι. Δεν ξέρω αν είναι που μεγαλώνω ή η κλιματική αλλαγή. Πιθανότατα είναι και τα δύο. Όμως, δεν μπορεί, θα το βλέπετε και εσείς γύρω σας. Το καλοκαίρι που ξέραμε έχει χαθεί. Αντικαταστάθηκε από μία περίοδο ζέστης που, όταν φεύγει, αφήνει πίσω της στάχτες και ιδρώτα. Δεν θέλω να γίνω γραφικός αναπολώντας τα παλιά καλοκαίρια όπου όλα ήταν πιο απλά, πιο φθηνά και ανθρώπινα. Ήταν η εποχή που η ελληνική οικογένεια δεν πήγαινε διακοπές, αλλά έφευγε για παραθέριση. Αυτά πάνε, πέρασαν, τελείωσαν.

Εντάξει. Ωστόσο, τώρα το ελληνικό καλοκαίρι είναι μία ακραία εποχή. Η ζέστη είναι εξοντωτική, το κόστος των διακοπών απαγορευτικό, για το εισιτήριο του πλοίου θέλεις και μία φιάλη αίμα, ενώ ακούς την τιμή του δωματίου και βάζεις τα γέλια. Και το κυριότερο: το καλοκαίρι δεν διαθέτει πια την αγνότητα, την παιδικότητα του παρελθόντος. Τώρα ακόμα και αν πετύχεις τον ψαρά που ξεμπλέξει δίχτυα ή τη γιαγιά στο κεφαλόσκαλο με το γατί στα πόδια της, ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις είναι σκηνικό που στηρίζεται σε μαδέρια. Από πίσω δεν υπάρχει τίποτα ή, έστω, δεν βρίσκεται αυτό που νομίζεις.

Η υπουργός Τουρισμού είπε μία κουβέντα και παρεξηγήθηκε. «Δεν χρειάζεται να πας στις Κυκλάδες». Να αγιάσει το στόμα της. Καλύτερα να πας στη Disneyland, είναι πιο «έντιμη» επιλογή. Γιατί και οι Κυκλάδες ένα theme park του καλοκαιριού είναι, μία ψευδαίσθηση. Τα λουσάτα νησιά σου πουλάνε πολυτέλεια τυλιγμένη σε μαλακές λευκές πετσέτες. Και τα «εναλλακτικά» επίσης θα σε γδάρουν επειδή, δήθεν, σου προσφέρουν αυθεντικότητα. Πάλι καλά που υπάρχουν τα βουνά, αλλά άντε να το προτείνεις στην παρέα για διακοπές. Θα σε πάρουν στην πλάκα.

Ναι, αν ψαχτείς καταλλήλως θα εμφανιστούν επιλογές. Και στο Βόρειο Αιγαίο και στην Εύβοια και στην Ήπειρο, όλο και κάτι θα βρεις. Αλλά, αν είσαι από μια ηλικία και πάνω, μην κάνεις το λάθος και αναζητήσεις τα καλοκαίρια των παιδικών σου χρόνων. Θα μείνεις να τριγυρνάς σαν χαμένος σε μία άγνωστη, αφιλόξενη πόλη. Αλλά ακόμα και αν μείνεις στην πόλη που ξέρεις, θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου. Καύσωνας, κουνούπια, ο ξηρός αέρας του κλιματιστικού και ένα δισεκατομμύριο κόσμος στα social να υποκρίνεται ότι περνάει τέλεια, super, φανταστικά και δονείται από summer vibes -έλεος.

Κάποτε το θέλαμε το καλοκαίρι. Τώρα περιμένουμε να φύγει μαζί με το μαύρο καπνό της πυρκαγιάς και τη ζέστη. Και είναι ευκαιρία να εκτιμήσουμε τον καλό και τίμιο χειμώνα, όσο είναι ακόμα μαζί μας. Γιατί μπορεί να μετράμε τη ζωή μας με καλοκαίρια (μέγα λάθος!), αλλά λησμονούμε ότι κυλάει και εκείνα τα σκοτεινά απογεύματα του χειμώνα που τα βάζεις στην άκρη και τελικά δεν τα ζεις.