Από τη τραγωδία στη φαρσοκωμωδία μέσω Πρεσπών

«Κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει»

Joseph De Maistre

«Σας έχω όλους…» είπε ο… πολύς Πολάκης επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά ότι η θέληση αφαιρουμένης της νοημοσύνης ισούται με χυδαιότητα. Προφανώς σε μια Ελλάδα όπου οι Έλληνες έχουν συνηθίσει τη συνήθεια, και όπου η παρακμή αποτελεί τα τελευταία χρόνια συνώνυμο του «ηθικού πλεονεκτήματος», δεν χρειαζόταν ο Σοπενχάουερ για να επικυρώσει το «Έξεστι Κλαζομενίοις» του Αιλιανού. Κι αυτό γιατί τα όσα εκτυλίσσονται σε μια καρναβαλική παρέλαση που δεν έχει τελειωμό, αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ότι η φαρσοκωμωδία την οποία παρακολουθούμε είναι πιο χυδαία από την τραγωδία στην οποία ζούμε.

Η φαρσοκωμωδία διαδέχθηκε τη τραγωδία μετά τη συμφωνία των Πρεσπών. Μέχρι τότε η χώρα είχε την κυβέρνηση που της άξιζε και όλοι περνούσαν καλά και αυτοί που την κυβερνούσαν καλύτερα. Ο Πολάκης είχε γίνει συνήθεια, τα λαϊκά δικαστήρια που έστηνε η κυβέρνηση κατά των πολιτικών της αντιπάλων δούλευαν πυρετωδώς, οι φόροι φούσκωναν τα πλεονάσματα και η ζωή κυλούσε, ή επί της ουσίας κατρακυλούσε, στο κατήφορο της παρακμής. Μέχρι τις Πρέσπες. Από εκεί και μετά ξεκίνησε ο τραγέλαφος. Το γκροτέσκο και το γελοίο μαζί. Ο ευτελισμός του κοινοβουλίου με κωμικοτραγικές καταστάσεις και λουδοβίκειες ερμηνείες του κανονισμού της βουλής και των νόμων. Έτσι απλά και… δημοκρατικά: «Είναι νόμιμο διότι το θέλω».

Κάπως έτσι φθάσαμε σε μια σειρά  ιλαροτραγικών σκετς, εντός και εκτός βουλής, με βολεμένους «onorevoli» που με το αζημίωτο μεταλλάχτηκαν από τραγικές φιγούρες σε γελοιογραφίες. Ο Πάνος Καμένος να κοιμάται κυβερνητικός εταίρος και να ξυπνάει… αντάρτης στα Τζουμέρκα, ο «πυρίκαυστος» Έλληνας να εμπιστεύεται την κυβέρνηση και να τη ψηφίζει να παραμείνει ώστε να περάσει τη συμφωνία των Πρεσπών την οποία ο ίδιος καταψήφισε, ο «σέλφι» Παπαχριστόπουλος να δηλώνει ότι μετά την ψήφο που έδωσε στην κυβέρνηση θα παρέδιδε την έδρα του, και τον Θεοδωράκη να κάνει «Θείο δώρο» με τη ψήφο του στην κυβέρνηση, την οποία όμως θεωρεί επιβλαβή για τη χώρα.

Κοντά σε όλα αυτά τα σκετσάκια βάλτε και έναν βουλευτή «γκαζόζα», αλλά και μερικούς άλλους αστοιχείωτους που λαμβάνουν τη βουλευτική αποζημίωση ενώ νέοι με μεταπτυχιακά βολοδέρνουν μεταξύ βασικού και ανεργίας, για να καταλάβετε το μέγεθος της εθνικής ξεφτίλας. Κι αν θέλετε να μάθετε «τι εστί βερίκοκο»-κατά Φωκά- δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στην ανάρτηση του Πάνου Καμμένου που δηλώνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας βάζει τον Ρουβίκωνα πιο ψηλά από τον ίδιο τον λαό! Κι αν απορείτε ακόμα για όσα συμβαίνουν και αναρωτιέστε για τους εθνικούς «διασκεδαστές», σκεφθείτε τι θα κάνατε εσείς στη θέση του Παπαχριστόπουλου αν έπρεπε να βρείτε μια δικαιολογία για να αθετήσετε το λόγο σας. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα χάλαγε το αυτοκίνητο σας. Στην προκειμένη περίπτωση ο Παπαχριστόπουλος μας έκανε να γελάσουμε, παραμένοντας σοβαρός όταν είπε πως κατόπιν παρακλήσεως θα μείνει… μέχρι να φύγει.

Σε τελευταία ανάλυση η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, είναι μια παρέα (όπως έλεγε ο «Είς» αλλά Λέων Τολστόι) που ταλαιπωρεί τους υπόλοιπους. Εδώ, όμως, έχουμε πέραν αυτού, μια ταλαίπωρη κυβέρνηση που υποβασταζόμενη μέχρι και από την Μεγαλοοικονόμου, κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να παραμείνει στη σκηνή ώστε να συνεχίσει να ψυχαγωγεί το κοινό. Ίσως γιατί μετά από τέσσερα χρόνια τραγωδίας δεν έχει καταλάβει ότι ακόμα και στην φαρσοκωμωδία δεν είναι επιτυχία να γελάνε ταυτόχρονα οι θεατές και οι πρωταγωνιστές.