Γιατί ο ΠτΔ πρέπει να αποτελεί “προνόμιο” της αντιπολίτευσης;

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί θεωρείται θέσφατο ο προτεινόμενος-η για την Προεδρία της Δημοκρατίας που θα προέρχεται από τον χώρο της Κεντροαριστεράς διαθέτει τα εχέγγυα να ενώνει και να συνθέτει, ενώ αντιθέτως μια υποψηφιότητα από τον χώρο της Κεντροδεξιάς δεν τα διαθέτει. Εχέγγυα που επιβάλλει ο λεγόμενος (ιστορικά) προοδευτικός χώρος όταν στην κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία.

Επίσης προσπαθώ να καταλάβω γιατί η Κεντροαριστερά και η Αριστερά έχουν το «προνόμιο» ώστε να γνωρίζουν τι χρειάζεται η χώρα και να μαντεύουν τις επιθυμίες της κοινωνίας για το ποιο πρόσωπο είναι κατάλληλο προκειμένου να ενώσει τον ελληνικό λαό, ενώ αντιθέτως η Κεντροδεξιά και η Δεξιά αν και πλειοψηφούσες δυνάμεις στην κοινωνία δεν απολαυάνουν αυτών των «προνομίων» και υποχρεώνονται να υποτάσσονται στα στερεότυπα που έχουν κατασκευάσει οι μειοψηφίες.

Χωρίς περιστροφές η κυβέρνηση που σχηματίζει το πρώτο κόμμα έχει τον πρώτο λόγο. Στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγα και τον τελευταίο. Ο πρωθυπουργός και η κοινοβουλευτική ομάδα θα αποφασίσουν, θα προτείνουν και στη συνέχεια οι διαδικασίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα θα ακολουθηθούν ώστε να εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πολύ απλά η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προτείνουν εκείνον ή εκείνη που ανταποκρίνονται στο ύπατο αξίωμα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η Κεντροδεξιά δεν διαθέτει εκείνον ή εκείνη που θα αποτελέσει σύμβολο ενότητας και σταθερότητας.

Πέραν του αυτονόητου θα ήταν άκρως προσβλητικό για την κυβερνώσα παράταξη, αλλά και τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που την τίμησαν με τη ψήφο τους, να «διαβουλεύεται» με την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ τις… 50 αποχρώσεις των προσώπων εκείνων που εξυπηρετούν τα στερεότυπα της αντιπολίτευσης. Δεν θυμάμαι να έπραξε αναλόγως ο κύριος Τσίπρας όταν ο Αντώνης Σαμαράς είχε προτείνει τον Σταύρο Δήμα.

Και μια και το έφερε η κουβέντα, από που κι εως που θεωρείται δεδομένο ότι όταν ο πρωθυπουργός ανήκει στην Κεντροδεξιά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να επιλέγεται από την Κεντροαριστερά; Να θυμίσουμε ότι επί Κωνσταντίνου Καραμανλή διετέλεσαν Πρόεδροι ο Μιχάλης Στασινόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος; Δηλαδή ο Καραμανλής δίχασε με εκείνες τις επιλογές; Μήπως θυμάται η κ. Γεννηματά- η οποία αποκλείει πολιτικούς με τους οποίους συνεργάστηκε στην ίδια κυβέρνηση- ότι το κόμμα της με μια άκρως… συναινετική κίνηση «άδειασε» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή προκειμένου να τοποθετήσει στην Ηρώδου του Αττικού τον Χρήστο Σαρτζετάκη; Μήπως ο Σαρτζετάκης αποτελούσε σύμβολο ενότητας;

Όλα αυτά συνιστούν μέγιστη υποκρισία και σ’ ένα βαθμό εκβιασμό της μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Προφανώς η αντιπολίτευση έχει δικαίωμα να μη ψηφίσει την πρόταση της κυβέρνησης και να υποδείξει δικό της υποψήφιο. Δεν έχει κανένα όμως δικαίωμα να απορρίπτει προτάσεις υποψηφίων μόνο και μόνο γιατί δεν ανήκουν στο χώρο της Κεντροαριστεράς ή της Αριστεράς. Άλλωστε δεν υπάρχει συναίνεση αλα καρτ όπως την εννοούν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα ήταν πολιτικό σφάλμα να υποκύψει η κυβέρνηση σε λογικές που η κοινωνία έχει προ πολλού ξεπεράσει.

Σε κάθε περίπτωση θα αποτελούσε πολιτική και ιδεολογική ήττα για την Κεντροδεξιά να εκχωρήσει έννοιες και συμβολισμούς στην Κεντροαριστερά και στην Αριστερά μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι εκφράζει τον κεντρώο χώρο και εξ αυτού την μετριοπάθεια και τη συναίνεση. Όσοι εντός της Νέας Δημοκρατίας σκέφτονται κατ’ αυτόν τον ανιστόρητο τρόπο, θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι το πολιτικό Κέντρο δεν είναι κέντρο διερχομένων, πολλώ δε μάλλον χυλός.