Ποιος θυμάται τις Πρέσπες;

Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά την πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research, πέραν από το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ των δύο κομμάτων που τα φέρνει σε απόσταση μικρότερη των τεσσάρων μονάδων, θα βρει κάποια ευρήματα που είναι ομολογουμένως πιο ενδιαφέροντα υπό την έννοια πως ακτινογραφούν το πώς θα ψηφίσει ο κόσμος και τι πραγματικά ζητά.

Συγκεκριμένα, βλέπει κανείς πως το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών συγκεντρώνει ένα ισχνό 29% ως παράγοντας διαμόρφωσης ψήφου με την οικονομία να έρχεται στην πρώτη θέση με 52% και την πορεία της χώρας στην ΕΕ στη δεύτερη, με 40%.

Τρίτος παράγοντας διαμόρφωσης-επιρροής ψήφου είναι το Μεταναστευτικό με 35%, ενώ ακολουθεί το ιδεολογικό πρόσημο των ψηφοφόρων με ίδιο ποσοστό και λίγο πιο κάτω το ενδιαφέρον για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει πως η επένδυση κάποιων σε εθνικά ζητήματα ενόψει εκλογικών διαδικασιών ήταν εν πολλοίς “κενό γράμμα”. Όχι γιατί δεν έχουν τη βαρύνουσα σημασία τους, αλλά επειδή ο κόσμος αντιλαμβάνεται ποιος και πότε λαϊκίζει και ενδιαφέρεται για τα ζητήματα που πρωτίστως αφορούν την καθημερινότητά του. Περισσότερο ζημιωμένη από την όλη ιστορία, βγαίνει η ΝΔ που βιάστηκε να επενδύσει σε ένα θέμα που έχριζε ουσιαστικότερης και πιο ψύχραιμης αντιμετώπισης σε βάθος χρόνου από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Πέραν όμως από το 52% της οικονομικής κατάστασης της χώρας που εμφανίζεται ως νούμερο ένα παράγοντας, στο 28% είναι το “η οικονομική μου κατάσταση ή/και εκείνη της οικογένειάς μου” και στο 23% έρχεται “η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από τους θεσμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ”, ενώ στο 18% είναι “η ανεργία, η δική μου ή κάποιου μέλους της οικογένειάς μου”.

Άρα, αν το δει κανείς αθροιστικά, η οικονομία και οι εκφάνσεις της ανάγονται στον μείζονα παράγοντα που σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Άλλωστε, η πορεία της χώρας στην ΕΕ συνδέεται άμεσα με την οικονομία, τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν και την προσδοκώμενη ανάπτυξη μέσα από την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών.

Κάπως έτσι δικαιολογείται και το γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα συγκεντρώνουν και τόσο χαμηλά ποσοστά. 27,8% η ΝΔ, 24,4% ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα από τα δύο δεν εμφανίζεται ικανό να διεκδικήσει αυτοδυναμία. Κανένα από τα δύο επίσης, δεν πείθει με τις οικονομικές του προτάσεις. Η ΝΔ εμφανίζει κάτι ήδη δοκιμασμένο το οποίο “πατάει” σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες έχουν αφήσει αρνητική σφραγίδα στη χώρα, ο δε ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ένα κοινωνικό πρόγραμμα ελαφρύνσεων το οποίο όμως δεν έχει φανεί ακόμη στις “τσέπες” του πολίτη.

Ίσως βέβαια να κριθούν πολλά από το Eurogroup του Ιουνίου το οποίο θα δώσει το “πράσινο φως” για τα μέτρα που ψηφίστηκαν στη Βουλή. Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνία ζητά άμεσες λύσεις που θα έχουν αντίκτυπο στη βελτίωση της οικονομίας του νοικοκυριού, ενώ η πάταξη της διαφθοράς θα προσδώσει πολλά θετικά σε όποιο κόμμα καταφέρει να την κεφαλαιοποιήσει με παράλληλη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών.

Φυσικά, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται χρόνο για να δώσει καρπούς. Από την άλλη, οι αστοχίες στην επίτευξη στόχων ειδικά την πρώτη διετία διακυβέρνησης, έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου.

Τέλος, για όποιον λέει ότι οι Ευρωεκλογές είναι ήσσονος σημασίας, το 32% στους αναφερόμενους παράγοντες ως “πορεία της ΕΕ και οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει”, σε συνδυασμό με το ότι σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις οι ερωτώμενοι απαντούν υπέρ της παραμονής στην Ένωση, δείχνει πως η εκλογική διαδικασία που μας έρχεται την Κυριακή είναι μεγαλύτερης σημασίας απ’ ό,τι ίσως νομίζουν κάποιοι.

Και αυτό είναι το ευτύχημα στο τέλος της ημέρας, γιατί οι ευρωδιασπαστές, καραδοκούν.