Αφγανιστάν: Δύο ρόδες, το όχημα για μια καλύτερη ζωή

Οι συνθήκες πολιτικής αστάθειας στο Αφγανιστάν τις τελευταίες δεκαετίες είχαν άμεσες επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών. Μέσα σε διαμάχες, μέσα σε ακραίους θρησκευτικούς νόμους, η παιδική ανεμελιά αποτελεί παρελθόν από πολύ νωρίς. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση φαντάζει όνειρο και για τα περισσότερα παιδιά η σκληρή δουλειά σε κάθε είδους εργασία είναι καθημερινότητα.

Στη χώρα, μια από τις πιο φτωχές του κόσμου, ζουν περισσότερα από 13 εκατομμύρια παιδιά, αποτελώντας το 42% του πληθυσμού. Το 25% θα πεθάνει πριν κλείσει τα 5 έτη. Οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με τη γεωργία. Αγωνίζονται να επιβιώσουν από την παραγωγή τους, η οποία όμως τις περισσότερες φορές είναι χαμηλής ποιότητας και περιορισμένη.

Στην περιοχή Καλντάρ, στο βόρειο κομμάτι της χώρας, η δουλειά στα χωράφια είναι μονόδρομος για τους περισσότερους κατοίκους. Παρόλο που οι σοδειές τους πολλές φορές δεν επαρκούν για να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες της οικογένειάς τους, οι κάτοικοι παραμένουν γεωργοί, καθώς δεν γνωρίζουν να κάνουν κάτι άλλο και έτσι ο κύκλος της φτώχειας διαιωνίζεται. Στην περιοχή δραστηριοποιείται η ActionAid, ώστε οι κάτοικοι να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες σε διάφορα επαγγέλματα και να εξασφαλίζουν έτσι ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Με τον τρόπο αυτό, οι ευάλωτες φτωχές οικογένειες βρίσκουν διέξοδο στην επιβίωσή τους, αφού αποκτούν εναλλακτικές πηγές εισοδήματος, πέρα από τη γεωργία.

Τα νέα παιδιά αποκτούν έναν επαγγελματικό προσανατολισμό και μια ειδίκευση. Ανάμεσά τους ο Seddiq, 17 ετών σήμερα, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο στα 13 του, όταν ο πατέρας του τους εγκατέλειψε. Η μητέρα του δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Έχουν ένα χωράφι, το οποίο δεν ήταν αποδοτικό για να καλύψει τις ανάγκες τους κι έτσι εκείνη και η αδερφή του δούλευαν όλη μέρα σε ξένα χωράφια. Ο Seddiq, λοιπόν, άρχισε κι εκείνος να καλλιεργεί, για να συνεισφέρει στο εισόδημα της οικογένειας. Όταν έμαθε η μητέρα του για τα κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης της ActionAid στην περιοχή τους, γνωρίζοντας ότι του άρεσαν οι μηχανές, τον παρότρυνε να γραφτεί και να παρακολουθήσει τις εκπαιδεύσεις για τους μηχανικούς μοτοσυκλετών. «Ήμουν μόλις 13 όταν μας άφησε ο πατέρας μου κι έφυγε από τη χώρα, χωρίς να έχουμε νέα του από τότε. Έτσι, σταμάτησα το σχολείο στην 6η τάξη. Δουλεύαμε σκληρά κι εγώ και η μητέρα και η αδερφή μου, αλλά δυσκολευόμασταν να τα βγάλουμε πέρα. Όταν η ActionAid άνοιξε το κέντρο επαγγελματικής κατάρτισης δίπλα από το σπίτι μας, είδαμε ένα φως στη ζωή μας. Η μητέρα μου με έγραψε να μάθω να επισκευάζω μοτοσυκλέτες. Ήταν πολύ χαρούμενη».

Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του, αλλά και όλης της οικογένειας άλλαξε. Τώρα κερδίζει αρκετά χρήματα σε μια δουλειά που κατέχει ενώ παράλληλα αποφάσισε να συνεχίσει και το σχολείο του. «Είμαστε 12 εκπαιδευόμενοι και δουλεύουμε για 6 μήνες. Κάθε μήνα παίρνουμε ένα επίδομα 1.000 αφγάνι (περίπου 11,65€). Ο δάσκαλός μας, ο Niamatullah, είναι πολύ καλός και αν και έχει αναπηρία στα πόδια, είναι από τους καλύτερους μηχανικούς της περιοχής μας και μπορεί να φτιάξει οποιαδήποτε μηχανή και πάντα μας ενθαρρύνει να γίνουμε σαν αυτόν. Ο δάσκαλος και ο θείος μου με παρότρυναν και ξεκίνησα πάλι το σχολείο και θέλω να μελετάω σκληρά, γιατί εκτός από δουλειά, θέλω να έχω και μόρφωση».

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την ActionAid εδώ.