ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΝΩ ΜΑΤΣΑ: MΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΕ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ, FADO, TANGO ΚΑΙ BLUES

Η σχέση του Μίνου Μάτσα με το ρεμπέτικο, όπως ο ίδιος έχει πει πολλές φορές, είναι σχεδόν κυτταρική. Η σύνδεση αυτή δεν είναι τυχαία. Ο παππούς του, ο Μίνως Μάτσας της Odeon Parlophone, υπήρξε η προσωπικότητα που τόλμησε να ηχογραφήσει τα πρώτα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, σε μια εποχή που η κοινωνία ήταν συγκρουσιακή και γεμάτη αντιφάσεις. Η τολμηρή αυτή κίνηση άνοιξε τον δρόμο για την καταγραφή του έργου των μεγάλων συνθετών της εποχής του ρεμπέτικου, καθιστώντας τον Μάτσα τον αδιαμφισβήτητο θεμέλιο λίθο της ηχογραφημένης ιστορίας του είδους.

Δεν ήταν, λοιπόν, παρά φυσικό για τον εγγονό του, που μοιράζεται το ίδιο όνομα, να βουτήξει στον πλούτο αυτής της μουσικής παράδοσης, να τη γνωρίσει, να την αναγεννήσει και να την επαναδιατυπώσει με τρόπο προσωπικό και αδιαμφισβήτητο.

Η συναυλία του Μίνου Μάτσα, “Τα Ρεμπέτικα II + Fado, Tango & Blues“, ήταν ακριβώς αυτό: ένα μουσικό εγχείρημα που εξέφρασε την αδιάκοπη σχέση του με το ρεμπέτικο, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα διαφορετικά μουσικά ρεύματα από άλλες γωνιές του κόσμου. Όπως ο παππούς του έβαλε τις βάσεις για την καταγραφή και διάδοση του ρεμπέτικου, έτσι και ο αυτός με τη μουσική του ευφυΐα, κατάφερε να αναδείξει τη διαχρονική του αξία, τη συναισθηματική του δύναμη, και τη δυνατότητα να συνομιλεί με άλλες μουσικές παραδόσεις.

Η ατμοσφαιρική βραδιά στο Ηρώδειο το βράδυ της Τρίτης 16 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε με τον Μίνω Μάτσα να βγαίνει στη σκηνή και να κουρδίζει το παλιό γραμμόφωνο του παππού του. Από αυτό ακούστηκαν οι πρώτοι στίχοι του θρυλικού τραγουδιού “Τη μηχανή παράτα τη” σε στίχους Μίνου Μάτσα και μουσική Μάρκου Βαμβακάρη. Τη σκυτάλη παρέλαβε λίγο αργότερα η ορχήστρα και τότε οι ήχοι του παρελθόντος μπλέχτηκαν με τις σύγχρονες ενορχηστρώσεις, τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα ντραμς, αποδεικνύοντας ότι το ρεμπέτικο δεν είναι απλώς μια μουσική παράδοση του παρελθόντος, αλλά μια ζωντανή γλώσσα που μπορεί να μιλήσει και στο σήμερα.

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ο Μίνως Μάτσας μας χάρισε κάποια από τα αγαπημένα του ρεμπέτικα τραγούδια εμποτισμένα με τον δικό του χαρακτήρα. “Αντώνης ο Βαρκάρης” των Περιστέρη- Μάτσα, “Χαράματα η ώρα τρεις” των Βαμβακάρη- Μακρή, ο “Ζόρικος” των Περιστέρη – Μάτσα, η “Ντερμπεντέρισσα” των Θεοδώρου – Μάτσα, “Είσαι εσύ ο Άνθρωπός μου”, των Περιστέρη- Μάτσα η “Αχάριστη” του Τσιτσάνη και άλλα πολλά αγαπημένα τραγούδια ακούσαμε από τους υπέροχους ερμηνευτές Κώστα Τριανταφυλλίδη και Δήμητρα Μωραϊτη. Κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε μουσικό πέρασμα ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν, μια αναδρομή στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που γέννησαν τα ρεμπέτικα τραγούδια, αλλά και μια αναγνώριση της δύναμης της μουσικής να μιλά σε κάθε γενιά, σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε άνθρωπο.

Στη συνέχεια μας σύστησε τους άλλους τρεις ερμηνευτές της βραδιάς, την Lina από την Πορτογαλία, την Debora Russ από την Αργεντινή και τον Eric B. Turner από τον Αμερικανικό Νότο. Φάντος, Τάνγκο και Μπλουζ πλημμύρισαν το Ηρώδειο αναμεμειγμένα με τα δικά μας, τα ρεμπέτικα τραγούδια. Από το το “Baby please don’t go” και το “Vuelvo al Sur” ως το “Solidad”, το “El Choclo” και το εκρηκτικό “Black Betty”.

Ο Μάτσας, με απόλυτη δεξιοτεχνία, κατάφερε να συνδυάσει αυτές τις μουσικές παραδόσεις, χωρίς να χάσει την ουσία της λαϊκής μουσικής παράδοσης. Η μουσική αυτή, όπως το ρεμπέτικο, μιλά για την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια, τον έρωτα, την ελπίδα και την απογοήτευση — συναισθήματα που είναι κοινά και διαχρονικά σε όλο τον κόσμο.

Στο δεύτερο αυτό μέρος δεν έλειψαν θρυλικά τραγούδια όπως το “Πριν το Χάραμα” των Παπαϊωάννου- Βασιλειάδη, το “Χαρικλάκι” του Παναγιώτη Τούντα, αλλά και το εμβληματικό “Μινόρε της Αυγής” των Περιστέρη- Μάτσα με το οποίο τελείωσε η συναυλία.

Ανκορ με μία έκπληξη, με τον “Μπουφετζή” που τον τραγούδησαν όλοι μαζί, καθώς όπως μας αποκάλυψε ο Μίνως Μάτσας το τραγούδι αυτό έχει ίδια σχεδόν μελωδία με ένα αμερικάνικο μπλουζ!

 

Συμπέρασμα;

Δυόμιση ώρες περίπου, 29 τραγούδια, ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι, μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και ένταση. Έγινε ξεκάθαρο πως ήμασταν παρόντες σε ένα εγχείρημα που δεν περιορίστηκε σε μια απλή μουσική παράσταση, αλλά αποτέλεσε τη συνέχεια ενός μουσικού έργου που εκτείνεται σε πολλές γενιές. Ο Μίνως Μάτσας κατάφερε να συνδέσει το χθες με το σήμερα, το προσωπικό με το συλλογικό, το τοπικό με το παγκόσμιο, υπενθυμίζοντας πως η μουσική είναι το αδιάσπαστο νήμα που ενώνει ανθρώπους, πολιτισμούς και εποχές.