ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕ LONDON GRAMMAR ΚΑΙ AURORA – ΖΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ RELEASE

Άλλη μια μέρα που κατηφορίσαμε προς την Πλατεία Νερού, για χάρη του Release Athens Festival, το οποίο συνεχίζεται με επιτυχία και ενθουσιασμό, για ένα περίπου 10ήμερο ακόμα. Αυτή τη φορά, ήμασταν εκεί, στη γνώριμη αρένα, για να δούμε και να ακούσουμε τους London Grammar, Aurora και Klangphonic, στην πιο ποιητική μέρα του φεστιβάλ.

Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα, για να απολαύσουμε όλη την εμπειρία που προσφέρει το Release, και να μην χάσουμε λεπτό από το πολύ ενδιαφέρον line up. Η ζέστη ήταν υποφερτή, ενώ φυσούσε και ένα απαλό καλοκαιρινό αεράκι, που έδιωχνε τις σκέψεις της καθημερινότητας και της εβδομάδας, δίνοντας χώρο στη χαλάρωση, την ξεγνοιασιά και τα συναισθήματα να ανθίσουν. Νεαρός κόσμος είχε κατακλύσει την Πλατεία Νερού, με κορίτσια ντυμένα “φεστιβαλικά”, με αέρινες φούστες και γκλίτερ στο πρόσωπο, με αγόρια χαρούμενα, με μικρά παιδιά.

Η αρχή έγινε με τους Klangphonics, το πρωτοποριακό τρίο ηλεκτρονικής μουσικής, που στο εξωτερικό σημειώνει μεγάλη επιτυχία και αναμένεται τα επόμενα χρόνια να μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο, αφού η εξέλιξή τους και μαζί η φήμη τους, μεγαλώνει. Τα ηλεκτρονικά vibes τους μας έβαλαν στο κλίμα, κάνοντάς μας να κουνιόμαστε ρυθμικά και να “ζεσταινόμαστε” για όσα θα ακολουθούσαν.

Η εμφάνισή τους ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό των Klangphonics είναι το ότι παράγουν και εκτελούν ζωντανή ηλεκτρονική μουσική. Αυτή είναι και η πρωτοτυπία τους, αυτός είναι και ο λόγος που ξεχωρίζουν: ο συνδυασμός ακουστικών οργάνων (ενίοτε και αντικειμένων με άλλη χρήση) με ηλεκτρονικά στοιχεία σε μια “live techno” εκδοχή. Ωραίος ο ήχος τους, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που ήταν και chill και δυναμική, ενώ χάρηκα που είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Ξεχώρισα το “You and Me (We owned it).

Στη συνέχεια, μια αιθέρια ύπαρξη, ένα πανέμορφο ξωτικό, ανέβηκε στη σκηνή και έλαμψε. Ο λόγος για την Aurora, μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές που έχει αναδείξει η ευρωπαϊκή σκηνή τα τελευταία χρόνια. Ξυπόλυτη, φορώντας ένα λευκό ρομαντικό φόρεμα, με το χαρακτηριστικό ξανθό καρέ της και με ελάχιστο έως καθόλου μακιγιάζ, η 28χρονη τράβηξε όλα τα βλέμματα από τα πρώτα ψιθυρίσματα της αγγελικής φωνής της. Αναδύθηκε σαν άλλη Αφροδίτη μέσα από μπλε φωτισμούς, υπό τους ήχους του “Churchyard”, συγκεντρώνοντας την προσοχή όλων μας σε δευτερόλεπτα.

Με καθαρό βλέμμα, εξαιρετική διάθεση και μια άμεση ειλικρίνεια – σαν να σε κοιτάει στα μάτια και να μιλάει κατευθείαν σε σένα, ανάμεσα σε τόσο πλήθος –“όργωσε” τη σκηνή, με έναν τρόπο αυθόρμητο, σχεδόν αθώο, σαν μια νεράιδα που πετάει εδώ κι εκεί, μαγεύοντάς σε και ρίχνοντάς σου χρυσόσκονη. Η εκφραστικότητά της ήταν άκρως εντυπωσιακή, αφού δεν περιοριζόταν μονάχα στις τραγουδιστικές και ερμηνευτικές της ικανότητες, αλλά ήταν εμφανής σε όλη της την παρουσία: στο σώμα της, στο βλέμμα της, στις κινήσεις της.

“Σας ευχαριστώ!” μας είπε στα ελληνικά, “you are so sweet!”. Μα πιο πολύ γλυκιά ήταν η ίδια. Από την μία, σαν πορσελάνινη κούκλα που φοβάσαι να την αγγίξεις μην την σπάσεις, από την άλλη δυναμική, ακομπλεξάριστη, ανοιχτή, επικοινωνιακή, ακόμα και τσαχπίνα κάποιες φορές. Φαινόταν να αισθάνεται στο πετσί της όποιον στίχο τραγουδούσε, ενώ η φωνή της έμοιαζε να είναι από άλλον πλανήτη. Την ίδια στιγμή, εικόνες με σώματα που χόρευαν και προτρέτα δικά της “έπαιζαν” στο video wall και ήταν τόσο αληθοφανή, που δεν καταλάβαινες αν είναι πραγματικά ή όχι. Ήθελε να μας μιλήσει κι περισσότερα, είπε, αλλά δεν είχε χρόνο, ωστόσο: “Ξέρετε ότι σας αγαπώ και σας εκτιμώ”.

Η αυθεντικότητα και η ενέργειά της ήταν φοβερή, ενώ η ευαισθησία της ήταν έκδηλη (φαίνεται άλλωστε και στις θεματικές των τραγουδιών της και της μουσικής της, αφιερώνοντας το “Through The Eyes Of A Child” στα παιδιά που ζουν τον πόλεμο και τον διωγμό, ενώ αργότερα χάρισε το “Runaway” στους “ανθρώπους που έχασαν την πατρίδα τους σ’ αυτόν τον κόσμο”. Η Σκανδιναβή νεράιδα μάς χάρισε μια μοναδική εμπειρία στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα και… θέλαμε και θέλουμε κι άλλο. Μάς χαιρέτησε κυματίζοντας μια σημαία με συμβολισμούς για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ και την Παλαιστίνη. Το κοινό ξέσπασε σε θερμά χειροκροτήματα.

Λίγο πριν τις 22:00, οι headliners της βραδιάς, οι London Grammar, ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens, ένα από τα πιο ξεχωριστά και ατμοσφαιρικά σχήματα της τελευταίας δεκαετίας στην εναλλακτική και ηλεκτρονική pop μουσική σκηνή. “Hello! How are you? Athens is just magical!” ήταν τα πρώτα λόγια της frontwoman της μπάντας, Hannah Reid, που εμφανίστηκε με ένα λουλουδένιο, από άλλη εποχή, φόρεμα, πιασμένα μαλλιά και ένα φουλάρι στον κότσο της, έτοιμη να μας χαρίσει τους ονειρικούς παλμούς των χορδών της – όπως και έκανε.

Η dream pop στα καλύτερά της, με το trio που δημιουργήθηκε στο Nottingham και μετρά ήδη μια 15ετία, να μας βυθίζει σε ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι, ξεκινώντας με το “Hey Now”. Η φωνή της Hannah Reid δεν μπορεί να μην σε καθηλώσει, με τη live εκδοχή της να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από τους δίσκους. Δυνατή, συγκλονιστική, συνδυάζοντας τον σπαραγμό με την εύθραυστη ευαισθησία, και με τις ψηλές τις νότες να προσφέρουν μια αδιανόητη ερμηνευτική ένταση. Στιβαρή και προσγειωμένη, μα ταυτόχρονα με χροιά από τα ουράνια.

Ρυθμική μελαγχολία με “Californian Soil”, “Kind Of Man” και “How Does It Feel”, μέχρι που ήρθε το “Nightcall” να ξεσηκώσει, με τον δικό του μυσταγωγικό τρόπο, φυσικά, το κοινό. Καθώς οι London Grammar “κεντούσαν” απαλά την μεταξένια βραδιά, στο video wall της σκηνής δημιουργούνταν aesthetic απεικονίσεις, εντείνοντας τα συναισθήματα. Ταυτόχρονα, οι οθόνες δεξιά και αριστερά, από τις οποίες βλέπαμε το συγκρότημα, έκαναν τα πλάνα τους κινηματογραφικά και πειραματίζοντας με χρώματα και μορφές. Ταξίδι με “House” και “Hell To The Liars”, λίγο πριν το “Wasting My Young Years” που μας παρέσυρε σε εσωστρεφή μονοπάτια.

Η υποβλητική εμφάνιση των London Grammar διακόπηκε για λίγο, όταν η Reid ενημέρωσε από σκηνής πως ένας άνθρωπος στο κοινό φαίνεται να χρειάζεται βοήθεια, είχε μάλλον λιποθυμήσει. Η ίδια σημείωσε πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει το show, ενώ κάποιος στο πλήθος δεν ήταν καλά. Σε άλλο σημείο της συναυλίας, η frontwoman της μπάντας, μοιράστηκε μαζί μας δύο τραγούδια από την πρώτη περίοδο των London Grammar, ακουστικά, τότε που ήταν στην αρχή του. “Το πλήθος μεγάλωνε και τα shows μεγάλωναν” είπε και αφεθήκαμε. Ο επίλογος ήρθε με τα “Strong” και “Lose Your Head”, με την κρυστάλλινη φωνή της Reid και η απλότητα της παρουσίας της, απέδειξαν πως η επιτυχία δεν χρειάζεται πάντοτε θεάματα και φανφάρες.

Στην 6η μέρα του Release Athens Festival ζήσαμε μια ονειρική και ατμοσφαιρική συναυλιακή βραδιά, με ονόματα που επισκέφθηκαν για πρώτη φορά την Ελλάδα και με άλλα που αγαπήσαμε, καθώς και με την indie pop μουσική στα καλύτερά της.