ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ Η ΕΥΑ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ;

Το «Killerwood» είναι η νέα μεγάλου μήκους ταινία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη του «Broadway», Χρήστου Μασσαλά, που κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 29 Μαΐου. Πρόκειται για ένα ανορθόδοξο, αταξινόμητο κινηματογραφικό πείραμα: μια ταινία μυστηρίου σε μορφή mockumentary, με σαρκαστικό χιούμορ και meta αφηγηματικό ύφος, που σχολιάζει καυστικά το παρασκήνιο του ελληνικού σινεμά. Ένα φιλόδοξο θρίλερ γύρω από μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων στη σύγχρονη Αθήνα, όπου τα όρια ανάμεσα στο σενάριο, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση είναι θολά και διαρκώς μετακινούμενα.

Στο σύμπαν του «Killerwood», η Ρούλα Πατεράκη είναι η μεγάλη θεατρική ηθοποιός που γνωρίζουμε, η Τζόυς Ευείδη μεταμορφώνεται σε μια δυναμική παραγωγό με το όνομα Ντόρα, ο Βαγγέλης Δαούσης υποδύεται τον σκηνοθέτη Τίτο, η Πηνελόπη Βαλτή κρατά τον ρόλο της σκηνογράφου, η Εύα Κουμαριανού είναι η ενδυματολόγος, ενώ ο Φοίβος Παπαδόπουλος παίζει έναν ηθοποιό που ονομάζεται Χάρης. Η Έλσα Λεκάκου είναι απλώς… η Έλσα.

Ο «Κυνόδοντας» ανήκει ακόμα στον Γιώργο Λάνθιμο, αλλά το «Killerwood» δεν είναι απλώς ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ· είναι το δήθεν ντεμπούτο του Τίτου, η «πρώτη σοβαρή ελληνική απόπειρα για ένα serial killer φιλμ», όπως εκείνος ισχυρίζεται. Ο Τίτος, νεαρός σκηνοθέτης, προσπαθεί να ολοκληρώσει το νέο του έργο: ένα θρίλερ για κατά συρροήν φόνους που συγκλονίζουν την πόλη. Είναι πράγματι όλα μυθοπλασία ή υπάρχει κάτι αληθινό πίσω από την κάμερα;

Το «Killerwood» παρακολουθεί το χάος και την ένταση των γυρισμάτων μιας ταινίας: οντισιόν, πρόβες, εντάσεις, fittings, προσωπικές συγκρούσεις και ξαφνικές αποκαλύψεις – η καθημερινότητα των δημιουργών μετατρέπεται σε θρίλερ από μόνη της. Οι σχέσεις φτάνουν στα όριά τους και εκρήγνυνται με χιούμορ, αλήθειες και πόνο. Όσα θα έμεναν στο «κάτω κείμενο», εδώ εκφράζονται απροκάλυπτα. Οι στιγμές ισορροπούν ανάμεσα στην κωμωδία και τον κίνδυνο, ενώ η αλήθεια του backstage αποκαλύπτεται με τόλμη.

Η ΕΥΑ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ «KILLERWOOD»

Η Εύα Κουμαριανού συμμετέχει στην ταινία στον ρόλο της ενδυματολόγου. Γνωστή για τη μαχητικότητά της, φέρνει μια ξεχωριστή ενέργεια στο φιλμ, με μια προσωπικότητα που την έχει αναδείξει σε σύμβολο ορατότητας για την τρανς κοινότητα, μέσα σε δύσκολους καιρούς.

Η Εύα Κουμαριανού έχει χαράξει μια ξεχωριστή καλλιτεχνική πορεία στη drag σκηνή της Ελλάδας, γράφοντας ιστορία με τις εμφανίσεις της στο θρυλικό κλαμπ Κούκλες. Παράλληλα, έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Ξεχωριστή θέση στην πορεία της έχει η συγκλονιστική θεατρική παράσταση «Τη λένε Εύα» του Αντώνη Μποσκοΐτη, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2016. Εκεί, η Κουμαριανού με θάρρος αφηγήθηκε επί σκηνής την ίδια της τη ζωή -από την τραυματική παιδική ηλικία, τις πρώτες καλλιτεχνικές της ανησυχίες και την εσωτερική πάλη της ταυτότητας, μέχρι τη συμμετοχή στους αγώνες για τα δικαιώματα των τρανς ανθρώπων.

Στον κινηματογράφο έκανε τις πρώτες της εμφανίσεις ήδη από τη δεκαετία του ’70, συμμετέχοντας σε ταινίες όπως το «Μαριχουάνα στοπ» (1971) και «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσας» (1972) του Γιάννη Δαλιανίδη. Το 2001 την είδαμε στο «Ροζ Ολοταχώς» του Δημήτρη Γιατζουζάκη ενώ το 2009 συμμετείχε στη «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, που άνοιξε νέους δρόμους για την LGBTQI+ αναπαράσταση στον ελληνικό κινηματογράφο. Το 2021 εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ «Πικροδάφνες» της Πάολας Ρεβενιώτη, που φώτισε τις ζωές τρανς γυναικών στην Αθήνα, ενώ το 2024 επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μέσα από το «Killerwood», στον ρόλο της ενδυματολόγου -μια συμμετοχή-έκπληξη.

Μιλώντας στο NEWS 24/7, με αφορμή τη συμμετοχή της στην ταινία, η Εύα Κουμαριανού θέτει ένα ερώτημα που ξεπερνά τη μυθοπλασία: «Ποια είναι, τελικά, τα αληθινά εγκλήματα; Αυτά που βλέπουμε στο σινεμά ή εκείνα που ζούμε καθημερινά -εμείς, οι άνθρωποι στους οποίους η κοινωνία αρνείται ακόμη και τα αυτονόητα;»

Εύα, μίλα μας για την ταινία και για τον ρόλο σου στο «Killerwood». Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τόσο σπουδαίους ηθοποιούς και δημιουργούς;

Όταν με κάλεσε ο Χρήστος Μασσαλάς και μου πρότεινε αρχικά να κάνω μια μικρή εμφάνιση, δεν περίμενα ότι τελικά θα μου έδινε έναν ολοκληρωμένο, ρόλο. Έπαιξα μια στιλίστρια, λίγο τρελή και χαλαρή, με εκείνη την αίσθηση ότι «είμαι αλλού», μια γυναίκα που ζει στον δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο κόσμο. Η συνεργασία μαζί τους ήταν εξαιρετική -όλο το συνεργείο με φρόντιζε, μου φερόταν με σεβασμό και μεγάλη ευγένεια. Μάλιστα, σε κάποια φάση τους είπα χαριτολογώντας: «Ηρεμήστε, δεν είμαι και η Παξινού!».

Ο ρόλος της Εύας έχει πολλά στοιχεία από την προσωπικότητά μου και είναι γραμμένος με πολύ έξυπνο τρόπο. Είχα την ευκαιρία να κάνω πολλούς αυτοσχεδιασμούς, κάτι που με βοήθησε να κάνω τον ρόλο πιο ζωντανό και αληθινό, δίνοντάς του τον δικό μου προσωπικό χαρακτήρα. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ότι υπήρχε χώρος να προσθέσω δικά μου στοιχεία στο κείμενο, να ενσωματώσω κομμάτια του εαυτού μου και έτσι να νιώσω πιο ελεύθερη και δημιουργική μέσα στον ρόλο.

Η ταινία έχει ως κεντρικό θέμα έναν φόνο, όπου όλοι οι χαρακτήρες θεωρούνται ύποπτοι. Πρόκειται για ένα έργο με έξυπνο χιούμορ, ανατροπές και πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Παράλληλα, η ταινία αποκαλύπτει με πολύ καυστικό τρόπο πώς λειτουργεί ο κόσμος πίσω από τις κάμερες του ελληνικού σινεμά, αποκαλύπτοντας μυστικά και παρασκήνια που συνήθως μένουν κρυφά.

Η ταινία έχει θέμα το έγκλημα. Τι σημαίνει για τη δική σου ζωή η λέξη έγκλημα;

Για μένα η λέξη «έγκλημα» έχει βαθιά σημασία. Όταν σκέφτομαι ποια είναι τα εγκλήματα της κοινωνίας, πρώτα μου έρχονται στο μυαλό τα πιο σκληρά, τα πιο φρικτά εγκλήματα που αφορούν τα παιδιά και τις γυναίκες. Τα παιδιά που κακοποιούνται, που βιάζονται, που σκοτώνονται, τα παιδιά που τα πετούν σαν να μην έχουν καμία αξία -αυτά είναι τα πιο φρικτά εγκλήματα που μπορεί να συμβούν. Είναι αδιανόητο και συγκλονιστικό να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν τέτοια δράματα στον κόσμο. Οι γυναικοκτονίες, επίσης, είναι μια άλλη μορφή εγκλήματος που με πληγώνει και με σοκάρει ταυτόχρονα. Είναι εγκλήματα της κοινωνίας, τραγικά και σοκαριστικά, που δεν μπορώ καν να τα φανταστώ και να τα επεξεργαστώ στο κεφάλι μου. Πολλές φορές, όταν μιλάνε για εγκλήματα, ξεχνάνε το πιο σημαντικό: την ανάγκη να προστατεύσουμε τις γυναίκες και τα παιδιά.

Παράλληλα, βλέπω πως ακόμα και σήμερα, σε πολλά κοινωνικά περιβάλλοντα, υπάρχουν πολλά στερεότυπα και δυσκολίες -ειδικά γύρω από τις ταυτότητες φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Εγώ στα 71 μου χρόνια έχω μάθει καλά ποια είμαι και δεν πρόκειται να αλλάξω ποτέ. Είναι, όμως, πραγματικό έγκλημα να αποκλείεις και να καταπιέζεις ανθρώπους, να τους κρίνεις ή να τους καταδικάζεις γι’ αυτό που τους λέει η ψυχή τους. Και σε ρωτώ… ποια είναι, τελικά, τα αληθινά εγκλήματα; Αυτά που βλέπουμε στο σινεμά ή εκείνα που ζούμε καθημερινά -εμείς, οι άνθρωποι στους οποίους η κοινωνία αρνείται ακόμη και τα αυτονόητα;

Πολλοί, ακόμα και σήμερα που το ημερολόγιο γράφει 2025, λένε “τι δουλειά έχει μια τρανς γυναίκα σε μία ελληνική ταινία”. Τι απαντάς;

Ακόμα και το 2025, πολλοί συνεχίζουν να ρωτούν «Τι δουλειά έχει μια τρανς ηθοποιός σε μια ελληνική ταινία;». Αυτό δείχνει πόσο πίσω βρίσκεται η κοινωνία σε θέματα αποδοχής και ορατότητας. Είναι σαν να μην έχουμε προχωρήσει όσο θα έπρεπε, σαν να είναι ακόμα δύσκολο να δεχτούμε την ποικιλομορφία και την πραγματικότητα της ζωής γύρω μας.

Εγώ, ωστόσο, δεν δίνω δεκάρα για αυτά τα σχόλια. Για μένα, το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει εκπροσώπηση -να βλέπει ο κόσμος ανθρώπους σαν κι εμάς μέσα στην τέχνη, στον κινηματογράφο, στα Μέσα, να ξέρει ότι έχουμε κι εμείς φωνή και χώρο.

Η τέχνη μπορεί και πρέπει να χωράει όλους, ανεξάρτητα από ταυτότητα φύλου ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Η παρουσία μας σπάει τα στερεότυπα, ανοίγει δρόμους και δίνει θάρρος σε νέους ανθρώπους που θέλουν να εκφραστούν ελεύθερα και αληθινά. Είναι μια μικρή αλλά πολύ σημαντική νίκη για την ορατότητα και την αποδοχή. Με κάθε βήμα, δείχνουμε ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος και όχι εμπόδιο.

Θέατρο, σινεμά. Τηλεόραση, σόου. Υπάρχει κάτι που να αγαπάς περισσότερο;

Για μένα, το θέατρο είναι κάτι ξεχωριστό -είναι σαν να μπαίνω σε έναν ζωντανό κόσμο όπου νιώθω πιο κοντά στην ψυχή μου και στο μήνυμα που θέλω να μεταφέρω. Η ενέργεια που παίρνεις από το κοινό είναι ανεπανάληπτη, κάθε παράσταση είναι μια μοναδική εμπειρία που δεν ξαναγίνεται ακριβώς ίδια. Αυτή η άμεση επαφή και η ζωντανή ανταλλαγή συναισθημάτων με γεμίζει βαθιά.

Το σινεμά από την άλλη έχει μια μαγεία μοναδική, γιατί παγώνει τη στιγμή για πάντα και μπορεί να ταξιδέψει την ιστορία και τα συναισθήματα σε όλο τον κόσμο. Μου αρέσει πόσο λεπτομερής και βαθύς μπορεί να γίνει ένας ρόλος μέσα από το φακό, η δυνατότητα να εκφράσεις κάτι πολύ πιο εσωτερικό και πολυεπίπεδο μέσα από μια ταινία.

Η τηλεόραση είναι πιο άμεση, πιο καθημερινή -εκεί η πρόκληση είναι να καταφέρεις να φτάσεις σε ένα πολύ ευρύ και διαφορετικό κοινό, να κρατήσεις το ενδιαφέρον του με απλό και γρήγορο τρόπο. Είναι ένας τρόπος να επικοινωνείς με τον κόσμο πιο άμεσα και συχνά πιο απλά, αλλά με μεγάλο αντίκτυπο.

Το σόου, από την άλλη, είναι η έκρηξη χαράς και δημιουργικότητας και πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Εκεί μπορώ να παίξω, να εκφραστώ ελεύθερα, να πάρω το κοινό μαζί μου σε ένα ταξίδι γεμάτο συναισθήματα -μια γιορτή της έκφρασης.

Αν όμως πρέπει να ξεχωρίσω κάτι, το θέατρο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, γιατί μου δίνει την αίσθηση ψυχανάλυσης και προσωπικής κάθαρσης, αυτή την αληθινή, βαθιά επικοινωνία που δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Είναι το μέρος όπου νιώθω πιο ζωντανή και πιο αληθινή.

Έχεις γράψει βιβλίο για τη ζωή σου και έχεις παίξει τη ζωή σου στο θέατρο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνεις κάτι τέτοιο;

Είναι μια διαδικασία πολύ ιδιαίτερη και ταυτόχρονα απαιτητική, που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Να ανοίξεις την ψυχή σου, να μοιραστείς τις πιο προσωπικές σου στιγμές, είναι μια πράξη θάρρους και ευαλωτότητας. Από τη μία, υπάρχει ο φόβος του να κριθείς, να παρεξηγηθείς ή να νιώσεις εκτεθειμένη. Από την άλλη, όμως, είναι μια απελευθέρωση που ξεπερνά κάθε δυσκολία. Όταν μιλάς για τη ζωή σου μέσα από το θέατρο ή το βιβλίο, χτίζεις μια γέφυρα κατανόησης με το κοινό, δείχνοντας ότι κανείς δεν είναι μόνος στις δυσκολίες. Για μένα ήταν και ένα βαθύ ταξίδι αυτογνωσίας, καθώς κάθε φορά που ξαναζούσα αυτές τις στιγμές επί σκηνής, ανακάλυπτα νέες πτυχές του εαυτού μου. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος, αλλά το μοίρασμα αυτό έχει θεραπευτική αξία, όχι μόνο για μένα, αλλά και για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτά που λέω.

Πώς βλέπεις σήμερα την πορεία της τρανς ορατότητας; Τι έχει αλλάξει μέσα στο πέρασμα των χρόνων;

Η τρανς ορατότητα έχει βελτιωθεί σε σύγκριση με το παρελθόν, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ονειρική. Πριν 40 χρόνια, δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε με ασφάλεια και η ζωή μας ήταν διαρκώς σε κίνδυνο. Υπήρχαν επιθέσεις με γιαούρτια και τραγικά περιστατικά γυναικών που έχασαν τη ζωή τους. Τώρα, τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα -μπορείς να δουλέψεις σε καφετέρια, μπαρ, και η κοινωνία δεν ασχολείται τόσο έντονα με εμάς. Προσωπικά δεν έχω βιώσει επίθεση ή αρνητικό σχόλιο, κάτι που μάλλον δείχνει πρόοδο. Για τα νέα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, θέλω να πιστεύω πως η κατάσταση είναι καλύτερη σε σχέση με τα δικά μας βιώματα. Έχουν περισσότερες ευκαιρίες, μεγαλύτερη αποδοχή σε σχέση με το παρελθόν και έχουν πρόσβαση στη γνώση. Παρόλα αυτά, ο δρόμος για πλήρη ισότητα και σεβασμό είναι ακόμα μακρύς και απαιτεί συνεχή αγώνα και ευαισθητοποίηση από όλους.

Ο ακτιβισμός στη ζωή σου τι θέση είχε;

Ο ακτιβισμός ήταν και παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, ακόμα και αν δεν εκδηλωνόταν πάντα με τα πιο σπουδαία λόγια ή με δημόσιες διαδηλώσεις. Στα νεότερα χρόνια μου, η κοινωνία ήταν πολύ πιο κλειστή και το περιβάλλον δυσκολότερο, οπότε ο αγώνας ήταν πιο προσωπικός. Μέσα από την τέχνη, τα λόγια μου, και τον τρόπο που ζούσα, έκανα ακτιβισμό με το να υπάρχω αληθινά και να διεκδικώ τον χώρο μου. Το να είμαι ο εαυτός μου σε έναν κόσμο που ήθελε να με κρύψει ή να με καταπιέσει, ήταν μια καθημερινή μάχη. Με το να μοιράζομαι την ιστορία μου, προσπαθούσα να δείξω ότι η τρανς ταυτότητα είναι κάτι που πρέπει να αγαπιέται, όχι να κακοποιείται και να βασανίζεται.

Κάνεις όνειρα για τη ζωή και το μέλλον;

Ακόμα και στα 71 μου χρόνια, κάνω όνειρα, γιατί πιστεύω πως τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ. Έχω πάντα νέους στόχους και επιθυμίες -για παράδειγμα, ο μεγαλύτερος ρόλος που θέλω να παίξω είναι η Ιφιγένεια του Ευριπίδη, όπως δεν την έχει ξαναδεί κανείς, δηλαδή η δική μου τρανς Ιφιγένεια. Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ, να πειραματίζομαι και να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη. Πιστεύω πως όσο ζεις και ονειρεύεσαι, έχεις λόγο να παλεύεις και να ελπίζεις. Η ζωή δεν είναι ποτέ εύκολη και το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο -γεμάτο προκλήσεις αλλά και χαρές. Εγώ ελπίζω σε μια κοινωνία που θα αποδέχεται τους ανθρώπους χωρίς φόβο και ντροπή. Κάνω όνειρα για έναν κόσμο πιο ανοιχτό, πιο δίκαιο, όχι μόνο για μένα αλλά για όλες τις τρανς και ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητες που έρχονται μετά από εμάς.

Η μεγάλη πρεμιέρα του «Killerwood» πλησιάζει. Γιατί, λοιπόν, ο κόσμος να δει την ταινία σας;

Το «Killerwood» δεν είναι απλά μια ταινία στην οποία συμμετέχω, είναι ένα έργο με προσωπικότητα, μια μαύρη κωμωδία που συνδυάζει έξυπνο χιούμορ με προβληματισμό. Σου υπόσχεται γέλιο, αλλά και κάτι να σκεφτείς όταν φύγεις από την αίθουσα. Είναι μια ταινία που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο και θέλω να πιστεύω πως θα το εκτιμήσουν οι θεατές. Επίσης, μέσα από αυτή την ταινία, μπορείς να γνωρίσεις μια πιο ανθρώπινη, ειλικρινή πλευρά των τρανς ανθρώπων, μακριά από κλισέ και στερεότυπα που δυστυχώς επικρατούν. Είναι σημαντικό να δίνουμε χώρο σε τέτοιες ιστορίες, γιατί η τέχνη είναι ένας τρόπος να ανοίξουμε δρόμους αποδοχής, συζήτησης και αλλαγής. Ο κόσμος πρέπει να δει την ταινία -όχι μόνο γιατί θα γελάσει και θα περάσει καλά, αλλά γιατί αγγίζει σημαντικά ζητήματα και δίνει χώρο σε φωνές που αξίζει να ακουστούν. Και φυσικά, γιατί είναι ένα φιλμ φτιαγμένο με ταλέντο, ψυχή και αγάπη!

«KILLERWOOD» – ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Σενάριο, Σκηνοθεσία, Παραγωγή: Χρήστος Μασσαλάς

Ηθοποιοί: Βαγγέλης Δαούσης, Έλσα Λεκάκου, Τζόυς Ευείδη, Φοίβος Παπαδόπουλος, Μιχάλης Πητίδης, Εύα Κουμαριανού, Ράφαελ Πάπαντ, Νίκος Αρβανίτης, Αφροδίτη Κατερινοπούλου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Πηνελόπη Βαλτή, Γιώργος Κατσούλας, Gabriel Yared, Ρούλα Πατεράκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Λαμπρίδης
Μοντάζ, Ηχητ. Σχεδιασμός: Χρήστος Μασσαλάς
Σκηνογραφία, Rectifier, Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη
Μακιγιάζ, Hairstyling: Ηλέκτρα Κατσιμίχα
Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος
Ηχοληψία: Νίκος Τριανταφύλλου
Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης
Μουσική: Χρήστος Μασσαλάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπάζογλου

Διεύθυνση Παραγωγής: Αφροδίτη Κατερινοπούλου
Συμπαραγωγοί: Βίκυ Μίχα, Γρηγόρης Αρβανίτης, Λήδα Μπουζούκου, Κωνσταντίνος Κουκουλιός, Κωνσταντίνος Κουκούλης
Executive Producer: Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος
Παραγωγή: Χρήστος Μασσαλάς, Copa–Loca Films, Faliro House Productions, asterisk*, ΕΡΤΑ.Ε., ΕΚΚΟΜΕΔ

Διανομή: WEIRDWAVE