ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΤΟΥ PAN PAN ΚΑΙ ΤΟΥ YEARS OF YOUTH: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ PHOTOS

Υπάρχει ένα σημείο στην “Ανισόπεδη Ντίσκο” που το κοινό συνήθως μπερδεύεται, είναι κάπου στο τέλος του πρώτου ρεφραίν, όταν όλοι είναι έτοιμοι να φωνάξουν μαζί με τον Pan Pan: “Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΠΕΔΗ ΝΤΙΣΚΟ”. Όμως σε εκείνο το σημείο δεν υπάρχουν στίχοι, κανείς δεν λέει τίποτα, το κοινό μένει πάντα με τον ενθουσιασμό του να μη βρίσκει διέξοδο, η “καταπίεση” φέρνει μεγαλύτερη ανυπομονησία (ίσως και ψυχοσωματικά) και το τραγούδι προχωράει γρήγορα στο επόμενο κουπλέ.

Αυτό το Σάββατο όμως σ’ αυτήν τη στιγμή το κοινό τελικά θα ξεσπούσε. Όχι για να συμπληρώσει το τραγούδι, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του σε αυτό το συνηθισμένο πάρε-δώσε καλλιτέχνη-κοινού, αλλά ως αυθόρμητη/ανακουφιστική αντίδραση σε αυτό που μόλις είχε προσέξει στην οθόνη μπροστά του. Ένα πολιτικό μήνυμα, που και αυτό έσπασε τη λογική ακολουθία των στίχων του τραγουδιού που προηγουμένως εναλλάσσονταν πάνω στην ίδια οθόνη. Το μήνυμα έγραφε το απλό αλλά πάντα με κόστος για όποιον καλλιτέχνη παίρνει θέση: “Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια”.

I won’t get all political αλλά μέσα σε δύο δευτερόλεπτα, τα χαζοαστειάκια μου για “φασαιοντελίριο” που συνόδευαν τα stories που ανέβαζα όσο παρακολουθούσα το live, βγήκαν απ’ το παράθυρο, πέταξαν έξω στην Πειραιώς και εγώ, μισοταπεινωμένος, ξαναμπήκα για λίγο μέσα στα παρασκήνια γιατί αυτό έκανα εκεί: η φωτογράφος μας, η Κική Παπαδοπούλου δούλευε ασταμάτητα, πηγαίνοντας πάνω κάτω, απαθανατίζοντας “PanPanStigmes” και εγώ έκοβα βόλτες με τη δικαιολογία ότι “είμαστε εδώ για να βγάλουμε backstage φωτογραφίες του live, και ναι, συνοδεύω τη φωτογράφο, μην αφήνετε την τουριστική μου διάθεση να σας ξεγελάει”.

Όλο αυτό ήταν μόνο ένα δίλεπτο (για μένα) από όσα συνέβησαν το Σάββατο στο Floyd, στη sold out live παρουσίαση του άλμπουμ “Λύκοι στον Άρη”, που υπογράφουν ο Pan Pan με τον Years Of Youth. Ήταν εντυπωσιακό πως ο κόσμος ήξερε τόσο καλά τραγούδια που βγήκαν σχεδόν έναν μήνα πριν αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακό αυτό που ακολούθησε μετά, όταν όλη η μπάντα, πλαισιωμένη και από την Καλλιόπη και τη Βασσιλίνα, έκανε ένα δυναμικό, γενναιόδωρο πέρασμα από τα πλέον γνωστά τραγούδια “της αγαπημένης μπάντας της νεολαίας” (συγγνώμη γι’ αυτό).

Τους ευχαριστούμε, λοιπόν, πέρα από τη μουσική, και για την πλήρη πρόσβαση που μας έδωσαν (backstage, πάνω στη σκηνή, μισό μέτρο κάτω απ’ τη σκηνή) για να καλύψουμε το live φωτογραφικά.