H “ΣΥΖΗΤΗΣΗ” ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2024

Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών κατατέθηκε, έχουμε φτιάξει ποπ κορν και περιμένουμε να δούμε τι ίντριγκες θα γεννήσει η ψηφοφορία (ή αν θέλετε περιμένουμε, οριζοντίως του πολιτικού φάσματος, να δούμε ποιοι δικαιούνται και ποιοι όχι τον προσδιορισμό «προοδευτικός»). Με το καλό ή το κακό θα περάσει, κι αυτό είναι «ένα μεγάλο βήμα μπροστά έστω κι αν χρειάστηκε ένα μεγάλο παζάρι προς τα πίσω», όπως σημειώναμε πριν λίγες εβδομάδες. Οι δυσαρεστημένοι, πολίτες και πολιτικοί, μπορούν να πνίξουν τον καημό τους με επιστολές ή hate watching στο Netflix που δυσφημεί τον Μεγαλέξανδρό μας, να τσακωθούν με συσκευασίες γάλακτος ή να μην προσπαθήσουν καν να κρύψουν την ικανοποίησή τους για την διαπόμπευση/ αποκαθήλωση (;) της αλληλεγγύης στην ιστορία του Άλλου Ανθρώπου. Η χώρα ήταν έτσι κι αλλιώς έτοιμη από καιρό για το Θατσερικό κοντινό της. Τώρα το ζει κιόλας.

Επόμενο ματς, το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Καταρχάς, έχουμε ένα νομοσχέδιο για το οποίο ήδη (λογικά κι αναμενόμενα αφού θα καταρρίψει ένα κεκτημένο/ταμπού της Μεταπολίτευσης) γίνεται χαμός με καταλήψεις-κινητοποιήσεις-αντιπαραθέσεις, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το περιεχόμενό του, παρά μόνο τις προθέσεις του. Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας την πατροπαράδοτη τακτική, «ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα» με τις αντιδράσεις και να τις δαιμονοποιήσει με τη βοήθεια των πάντα πρόθυμων μίντια. Στα οποία αυτές τις μέρες «συζητάνε» αν είναι παράνομες οι καταλήψεις κι όχι αν είναι αντισυνταγματικό ένα νομοσχέδιο που ως φαίνεται καταργεί το άρθρο 16 για τη δημόσια εποπτεία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στα ΜΜΕ λοιπόν «συζητάνε» για την αντίδραση, μη εξετάζοντας ή θεωρώντας δεδομένη την δράση. Το κάνουν, μάλιστα, με μερικές ακόμα λαμπρές στιγμές των τελευταίων χρόνων, καλώντας στο στούντιο «ανεξάρτητους», «απελπισμένους» φοιτητές που τους «αποκλείουν από το πανεπιστήμιό τους» – το ότι αυτοί οι φοιτητές είναι/υπήρξαν μέλη της ΔΑΠ είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δεν θα μας χαλάσει την ιστορία. Μια ιστορία «ανομίας», «καταστροφών», «κωλοπαιδισμού» που τη θυμόμαστε επικοινωνιακά σε κάθε τραγελαφική «μεταρρύθμιση» π.χ. πανεπιστημιακή αστυνομία, αφήνοντας όλον τον υπόλοιπο καιρό τους φοιτητές να ζουν, ας πούμε, υπό τραγικές συνθήκες στις εστίες όπως έδειξε η αυτοψία του NEWS 24/7. «Πολλά δωμάτια δεν έχουν καν θέρμανση το χειμώνα»…

Οι φοιτητές διαμαρτύρονται, προκαταβολικά κι επί των προθέσεων κι αυτοί. Κάνουν γενικές συνελεύσεις, αποφασίζουν καταλήψεις, βγαίνουν στον δρόμο, τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ. Είναι άδικο να τους κατηγορήσεις για επαναστατική γυμναστική όταν αυτή τη φορά (αλλά όχι κάθε φορά), είναι τόσο μεγάλο το επίδικο που προσπαθούν να περιφρουρήσουν. Όμως όλη αυτή η χορογραφία είναι πια μπανάλ για την κοινή γνώμη, η οποία όσο περισσότερο συντηρητικοποιείται τόσο πιο αντιακαδημαϊκή γίνεται, τόσο περισσότερο επικροτεί την καταστολή. Sad but, φοβάμαι, true, στη σημερινή συνθήκη η κοινωνία κοιτάζει με αποστροφή, αδιαφορία ή/και κούραση αυτό που συμβαίνει – από το Νόμο Αρσένη έχουν περάσει 25 χρόνια.

 

Κι έχουμε και την κυβέρνηση. Να μην την ενδιαφέρει να γίνει μια στοιχειώδης διαβούλευση, δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία (φορά και κυβέρνηση) θα μου πείτε. Αλλά για την παιδεία μιλάμε, όλα εκεί δεν καταλήγουν; Αυτό δε μας λένε με περισπούδαστο ύφος οι πολιτικοί κάθε φορά που η κάμερα ζουμάρει πάνω τους και θέλουν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα; (Είναι συγκλονιστικά ειρωνική η σύγκριση της αδυναμίας διαλόγου και συναίνεσης εδώ και 50 χρόνια στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε σχέση π.χ. με τα εξοπλιστικά που το έχουμε και πρόσφατο πόσο εύκολα υπάρχουν οριζόντιες συμπλεύσεις.).

Ο πρωθυπουργός αποκαλεί «ληστές» φοιτητές που έγραψαν 18 και 19 για να μπουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Κι ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, στα κανάλια εκφράζει την «στρατηγική 112» που εφαρμόζει η κυβέρνηση και στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το περιέγραψε πολύ εύστοχα ο ιστορικός Χρήστος Τριανταφύλλου: «Το διακύβευμα δεν είναι η κατάσταση της ανώτατης εκπαίδευσης, ούτε το σχέδιο μεταρρύθμισής της, ούτε η αιτιολόγηση αυτής της μεταρρύθμισης. Το θέμα είναι, πάλι, η αντιμετώπιση του κινδύνου». Τώρα ο κίνδυνος δεν είναι οι πυρκαγιές, ούτε ο χιονιάς, ούτε ο κορονοϊός, ούτε οι «εισβολείς» στον Έβρο. Είναι η απώλεια της εξεταστικής. Για την οποία υπάρχει εκπονημένο σχέδιο αντιμετώπισης με τηλεξετάσεις.

Η επιτυχημένη θητεία του Πιερρακάκη στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης είναι «θεραπεία δια πάσα νόσο». Τι κι αν οι καθηγητές ξεσηκώνονται (ή ακόμα και διαφωνούν μεταξύ τους) για το αν είναι διαβλητό το σύστημα των τηλεξετάσεων, όπως προτείνει το ενδιαφέρον πείραμα του καθηγητή Νίκου Μπελαβίλα; Τι κι αν ακόμα κι αυτή η «συζήτηση» είναι αρκετά υποκριτική έχοντας κατά νου το όργιο αντιγραφής που έτσι κι αλλιώς γίνεται στις εξεταστικές; Τι κι αν υπάρχουν καθηγητές που είναι ενάντια στο νομοσχέδιο, αλλά δεν είναι ενάντια στο να διδάσκουν σε αντίστοιχα «μη κρατικά» της Κύπρου; Η πανεπιστημιακή κοινότητα, δυστυχώς, εδώ και πολλές δεκαετίες δεν τιμά το αυτονόητο του αυτοδιοίκητου, αντίθετα συνεισφέρει στο ροκάνισμά του.

Τα ιδιωτικά, μη κρατικά πανεπιστήμια (αν και είναι αμερικάνικο το μοντέλο τους που δε συναντάμε στην Ευρώπη) ίσως θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ως ένδειξη πλουραλισμού και περισσότερων εναλλακτικών δίπλα σε ένα ισχυρό δημόσιο πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, μοιάζουν με μια ακόμα μεταρρύθμιση «απελευθέρωσης της αγοράς» που θα ευνοήσει τους συνήθεις κρατικοδίαιτους «κολλητούς» και θα γεννήσει τέρατα πλασαρισμένα ως «ελληνικά Χάρβαρντ». Μάλιστα, δεν είναι καθόλου απίθανο σταδιακά να χρηματοδοτούνται κι αυτά – τα ιδιωτικά πανεπιστήμια – από το ελληνικό κράτος. Δεν είναι καθόλου απίθανο να αποτελέσουν προπομπό διδάκτρων και στο δημόσιο πανεπιστήμιο ως η μόνη λύση που θα του επιτρέπει να συμβαδίσει με τις εξελίξεις, λένε όσοι έχουν καλή γνώση των εκπαιδευτικών πραγμάτων στην Ελλάδα.

Στο τέλος της ημέρας, με τον τρόπο που έρχονται, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα παράξουν περαιτέρω ανισότητα. Η ελληνική άρχουσα τάξη (και σε αυτό έχει απόλυτο δίκιο, of all people, ο Γιάνης Βαρουφάκης) που δε θα στείλει ποτέ τα παιδιά της σε δημόσια ιδρύματα οποιασδήποτε εκπαιδευτικής βαθμίδας αποφασίζει μέσω των πολιτικών που την υπηρετούν/εκφράζουν την ιδιωτική κατεύθυνση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, από την οποία φυσικά και θα επωφεληθεί.

Η συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι όσα χρειάζεται να ξέρεις για την Ελλάδα του 2024. Μια ακόμα άσκηση ηγεμονίας του 41%, διαβούλευση επί τετελεσμένου, μάταια κι ετεροχρονισμένη αντίδραση, μπόλικη υποκρισία.