ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ, ΣΤΑ ΚΟΜΙΚ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ: Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ.

Θα κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη.

Ήδη τα κάνουμε.

Πέφτουμε από τα σύννεφα με την αντεπίθεση της ακροδεξιάς και την εγκατάστασή της με 34 έδρες στα δεξιά της ΝΔ (άσχετα αν αλλού κάθισαν στις πρώτες συνεδριάσεις του νέου κοινοβουλευτικού κύκλου).

Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε, δήθεν σοκαρισμένοι, τα πολλά πρόσωπά της. Έχουμε την ψεκασμένη συνωμοσιολογική εκδοχή της Ελληνικής Λύσης, την θρησκόληπτη φονταμενταλιστική της Νίκης, τους φασίστες Σπαρτιάτες με την ευλογία Κασιδιάρη. Δεν είναι όλοι το ίδιο επικίνδυνοι, είναι όλοι μαζί το ίδιο πρόβλημα για τη δημοκρατία.

Αναρωτιόμαστε πώς και γιατί επιστρέφουν οι φασίστες. Μα, δεν καταδικάστηκαν; Δεν μπήκαν φυλακή; Δεν ξεμπερδέψαμε μαζί τους; Ξεχνώντας (βολικά ή απρόσεκτα) ότι οι ναζί είχαν μπει στη Βουλή δύο φορές και το 2015, παρότι είχαν προηγηθεί οι δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα.

Θέλουμε να τους γνωρίσουμε. Είναι «νέα κόμματα». Να μάθουμε τις θέσεις τους. Να τους καλέσουμε στις εκπομπές μας. Κάτι θα έχουν να πουν. Για τις αμβλώσεις και τη «θεωρία του αγέννητου παιδιού». Για τους μετανάστες που αλλοιώνουν τον τρόπο ζωής μας, μας παίρνουν τις δουλειές (που δε θέλουμε να κάνουμε), εσχάτως «μας παίρνουν και τα ασθενοφόρα». Για τους γκέι που δεν ταιριάζουν με «τα χρηστά ήθη» και την ασφαλιστική κάλυψη των θεραπειών για το HIV που «δεν είναι απαραίτητη». Για τον «χημικό ευνουχισμό των βιαστών» – ας βάλουμε τους τηλεθεατές να ψηφίσουν, είναι κάτι που έλειπε από τη δημόσια συζήτηση.

Δε μας φτάνουν όμως οι απόψεις των τριών κομμάτων, συν την α(ντι)πολιτική καρδούλα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Χρειαζόμαστε και τον Θάνο Τζήμερο. Ολόκληρο 0.81% πήρε στις 21/5. Άλλωστε, πασχίζει καθημερινά στο Twitter να μείνει alt right relevant, κάτι θα έχει να εισφέρει στη συζήτηση είτε την πέφτει στην «άτεκνη» Σοφία Ζαχαράκη για το υπουργείο Οικογένειας είτε στο ντεκολτέ της Τζόρτζιας Κεφαλά. Αλλά κι από τους 300, γιατί να μην επιλέξουμε την Τζόρτζια Κεφαλά να ρωτήσουμε πώς της φάνηκαν οι Σπαρτιάτες; Για να μάθουμε πώς τελικά «δεν συμφωνεί και με όλα όσα λένε».

Έχουμε και το blame game εντός του «δημοκρατικού τόξου». Ανασύρονται «παλιές επιτυχίες», τα greatest hits. Άνθρωποι που δεν πέρασαν ποτέ από την πλατεία Συντάγματος τις μέρες των Αγανακτισμένων, αναζητούν εκεί τις ευθύνες της συγκρότησης σε σώμα του ακροδεξιού φαινομένου. Σαν να μην έγιναν ποτέ τα συλλαλητήρια του μίσους για το Μακεδονικό, σαν να μην ταΐστηκε το πόπολο με παραμύθια για «εισβολείς και υβριδικό πόλεμο» στα γεγονότα του Έβρου το 2020, σαν να μην βρήκε «έντιμο εταίρο» ο ΣΥΡΙΖΑ στον Καμμένο (…που «έντιμα» τον αποζημιώνει με τις πρόσφατες δηλώσεις του).

Ο καθηγητής Γεράσιμος Μοσχονάς παρατήρησε πρόσφατα τη «μετατόπιση του πολιτικού άξονα», εξηγώντας το πώς φτάσαμε -για πρώτη φορά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης- η δεξιά να είναι πλειοψηφική τάση στην ελληνική κοινωνία. (Τα δεξιά/ακροδεξιά κόμματά συγκέντρωσαν το 55% των ψήφων στις 25/6. Ίσως και το 58% αν προσθέσουμε την Πλεύση Ελευθερίας.) Μαζί με το κέντρο βάρους του πολιτικού σώματος, όμως, μετατοπίζεται κι ο πολιτικός λόγος από την αρχή της Κρίσης κι έπειτα. Σταθερά, τηλεοπτικά, (ακρο)δεξιά.

Έχουμε βρεθεί να συζητάμε πράγματα που θεωρούσαμε λυμένα, και η σύσταση της Βουλής -φάνηκε ήδη από τις προγραμματικές δηλώσεις- εγγυάται ότι έρχονται και χειρότερα. Γιατί πάψαμε πια να είμαστε «ένα ιδιαίτερο στίγμα στην στροφή της Ευρώπης προς την ακροδεξιά», όπως σημείωσε το βράδυ των εκλογών στο NEWS 24/7 ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος προσθέτοντας ότι «μας παρέσυρε κι εμάς το ρεύμα».

Κινδυνεύουμε κι εδώ το δίπολο να γίνει «δεξιά vs ακροδεξιά»; (Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε φουλ εσωστρέφεια και το ΠΑΣΟΚ αδύναμο στα αστικά κέντρα, θα είναι ένα καλό crash test.) Τα νέα κόμματα πιθανότατα δε θα κρατήσουν στον χρόνο, θα έχουν την τύχη μιας σειράς κομμάτων που, στα χρόνια της κρίσης, ήλθαν, έπαιξαν τον όποιο ρόλο τους για 1-2 εκλογικές αναμετρήσεις κι απήλθαν: ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ, φυσικά η Χρυσή Αυγή. Περισσότερο ή λιγότερο θνησιγενείς φωτοβολίδες που λειτούργησαν ως δεκανίκια πριν εξαϋλωθούν. Επηρεάζοντας όμως την ατζέντα και δίνοντας ευκαιρία στρατηγικής στους κυβερνώντες.

Να παρουσιαστούν ως η Μόνη Λύση απέναντι στο Τέρας – άσχετα αν έχουν βοηθήσει στο να δημιουργηθεί.

Εδώ βρίσκονται ο Μακρόν κι ο Μητσοτάκης, αυτοί οι δύο ηγέτες που τόσο μοιάζουν (ή τόσο πολύ θέλει ο ένας να μοιάσει στον άλλον). Ο γάλλος Πρόεδρος νιώθει σταθερά την ανάσα της Λεπέν, ο έλληνας Πρωθυπουργός έχει πια να αντιμετωπίσει έναν, κατακερματισμένο αλλά υπολογίσιμο, θόρυβο στα δεξιά του. Ο πλήρης ανορθολογισμός που συνοδεύει την άνοδο της ακροδεξιάς τους επιτρέπει να μιλάνε δύο γλώσσες. Μια με υποσχέσεις που καθησυχάζουν το κέντρο. Κι άλλη μια που κλείνει το μάτι στα πολύ δεξιά.

Ο Μακρόν σπεύδει συγκλονισμένος από τη δολοφονία του 17χρονου από αστυνομικό στη Ναντέρ αλλά την επομένη βγάζει 50.000 αστυνομικούς και τα τεθωρακισμένα στους δρόμους. Εξυπηρετώντας το δόγμα «Νόμος και Τάξη» που μετατρέπει το αρχικό μούδιασμα της κοινής γνώμης σε ξενοφοβία. Η διαμαρτυρία γίνεται αποκλειστικότητα των «μπανλιέ», ο Γαβράς είναι με τη Dua Lipa στη Σίφνο, η Λεπέν αλείφει το βούτυρο στο ψωμί της.

Το ίδιο κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Frontex, LΙΒΕ, Ύπατη Αρμοστεία, NY Times, Washington Post και BBC μιλούν για παραλείψεις/ευθύνες ή εστω ανακρίβειες του Λιμενικού όσον αφορά το ναυάγιο της Πυλου (όπως έχει εξαρχής αναδείξει το NEWS 24/7), όμως ο νέος υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, δηλώνει ότι «δε θα δεχθεί καμία μομφή προς το λιμενικό σώμα». Όπως άλλωστε κι ο Πρωθυπουργός που δε δέχθηκε καν σχετική ερώτηση πριν λίγες μέρες στις Βρυξέλλες. Αλλά, και στα κοινωνικά, η χώρα μας είναι τελευταία στους δείκτες Ισότητας της ΕΕ, ο Τζήμερος όμως φρόντισε να μη συζητάμε τι θα κάνει γι’ αυτό η νέα υπουργός, αλλά να την υπερασπιζόμαστε (απόλυτα δικαιολογημένα) στην επίθεση που της εξαπέλυσε. Έπειτα, είναι κι ο γκέι γάμος που θα γίνει. «Κάποια στιγμή».

Αυτήν την στιγμή, αυτό που σηκώνει το κλίμα είναι επίδειξη δύναμης από το αναδυόμενο ελληνικό alt right. Όπως συνέβη με την στοχοποίηση του Ηλία Κυριαζή για (αποκηρυγμένα) σκίτσα προ 20ετίας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει φανεί χαρακτηριστικά ανίκανο (κι απρόθυμο) να μας προστατεύσει από αυτό το σκοτάδι. Ακούγεται «άσμα βαρύγδουπο και ηρωικό», αλλά είναι όντως η ώρα της κοινωνίας να το κάνει.