JACOB ELORDI ΣΤΟ NEWS 24/7: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ

Η τηλεοπτική μεταφορά του βραβευμένου με Booker το 2014 βιβλίου του Richard Flanagan The Narrow Road to the Deep North φέρνει μαζί της μία σειρά από πρωτιές. Είναι η πρώτη τηλεοπτική δουλειά του διάσημου Αυστραλού σκηνοθέτη Justin Kurzel (Nitram, Macbeth, Snowtown), και επίσης η πρώτη φορά που ο Jacob Elordi επιστρέφει στην πατρίδα του για να ηγηθεί μίας αυστραλιανής παραγωγής, μίας εκ των μεγαλύτερων που έχουν γίνει στην τηλεόραση της χώρας.

Για όλους εκτός από τους φαν του εφηβικού δράματος Euphoria, το αστέρι του Jacob Elordi φάνηκε να εκρήγνυται πριν από δύο χρόνια. Το 2023, το Priscilla της Sofia Coppola και το Saltburn της Emerald Fennell αποκάλυψαν στο παγκόσμιο κοινό το εύρος της γκάμας του νεαρού Queenslander – ήταν ένας βασανισμένος και ελεγκτικός Elvis στο πρώτο, ένας γοητευτικά εγωιστής νεαρός Βρετανός αριστοκράτης στο δεύτερο. Τον πιστοποίησαν επίσης ως γνήσια διασημότητα και σύμβολο του σεξ.

Οι Αυστραλοί όμως θα συγχωρούνταν εάν δεν γνώριζαν πως ο 27χρονος ηθοποιός είναι ένας από αυτούς. Εκτός από μία χούφτα πολύ μικρών ρόλων, οριακά ομιλούντων σε κάποιες περιπτώσεις, ο Elordi έχει υποδυθεί κυρίως Αμερικανούς και Βρετανούς.

«Το Narrow Road to the Deep North ήταν μία πολύ πιο ανοιχτή εμπειρία από ό,τι στο παρελθόν όπου έχω παίξει Αμερικανούς ή Βρετανούς, όπου δεν είχα πραγματικά κανένα δεσμό με την ιστορία τους και δεν πατούσα τα πόδια μου γερά στο δικό τους έδαφος», μοιράζεται σε συνέντευξη μαζί του μέσω Zoom. «Ήρθα αμέσως πιο κοντά στον Dorrigo Evans από οποιονδήποτε άλλον έχω παίξει στο παρελθόν».

Η μίνι σειρά διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακολουθεί τον Αυστραλό χειρουργό Dorrigo του Elordi. Ο χαρακτήρας του υφίσταται φρικτές συνθήκες ως αιχμάλωτος πολέμου και αναγκάζεται να κατασκευάσει τον σιδηρόδρομο της Βιρμανίας υπό την άγρια ιαπωνική διοίκηση. Στοιχειωμένη από μία χαμένη αγάπη καθώς και από τις θηριωδίες του πολέμου, η ιστορία μετατοπίζεται μεταξύ του τραυματικού παρελθόντος του Dorrigo και της μεταπολεμικής ζωής, όπου παλεύει με τις ενοχές, τη μνήμη και το βάρος του ηρωισμού.

«Αν πω ότι του μοιάζω, τότε υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα σε εκείνον που δεν μου μοιάζουν, που θα μπορούσαν να αποδοθούν σε μένα. Υπάρχει όμως μία ευαισθησία στον Dorrigo και μία ψυχή που μου θύμισε πολύ τον πατέρα μου. Νομίζω ότι, εγγενώς, υπάρχουν κομμάτια από αυτόν σε μένα. Έτσι η πρόσβαση και η σκέψη σχετικά με εκείνον ήταν πολύ σημαντική στο χτίσιμο του χαρακτήρα», συνέχισε.

Η κινηματογραφική φιλμογραφία του Kurzel είναι σαν ένα καλειδοσκόπιο για διάφορες μορφές αρρενωπότητας. Τα ενδιαφέροντά του στρέφονται προς τους παράνομους, τους μαζικούς δολοφόνους, τους καταδικασμένους άνδρες όπως ο Μάκβεθ, και τους λευκούς αυτονομιστές που προσπαθούν να ανατρέψουν την αμερικανική κυβέρνηση. Αντί όμως να δώσει σε αυτές τις μορφές αγιογραφικά πορτρέτα, ο Kurzel και ο συνεργάτης του, ο σεναριογράφος Shaun Grant που ανέλαβε και εδώ τα πέντε μέρη της σειράς, προτιμούν να διερευνήσουν ποιες αδυναμίες και τραύματα κρύβονται στην καρδιά των ανδρών ωθώντας τους στην επιθετικότητα. Η ικανότητά τους να τονίζουν την ευαλωτότητα χωρίς να δικαιολογούν την τερατωδία επιτρέπει στις ταινίες τους να διατηρούν ένα πάντοτε ένα εντυπωσιακό βάθος. Οι δυο τους φέρνουν όλη αυτή τη φινέτσα στο πρώτο τηλεοπτικό τους έργο, το συναίσθημα, τους χαρακτήρες υποκινούνται λιγότερο από τη λογική και περισσότερο από ένα αρχέγονο ένστικτο – την ανάγκη για αγάπη.

«Για μένα», εξηγεί ο Kurzel που συμμετέχει στη συνέντευξη, «αυτό που κρατάω από το Narrow Road ήταν η κληρονομιά του πολέμου και το να τον θυμόμαστε. Να μην τον ξεχνάμε ποτέ. Αλλά και η δύναμη της αγάπης και η σημασία της, το πόσο την αποζητάμε και θέλουμε να ζούμε γι’ αυτήν».

«Να μην ξεχνάμε ποτέ είναι μάλλον και το δικό μου μάθημα. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη», συμπληρώνει ο Elordi.

Ο Elordi προσεγγίστηκε από τον Kurzel μέσω ενός email όπου τον ρωτούσε εάν θα ενδιαφερόταν για το Narrow Road. Ο ηθοποιός που είχε σημαδευτεί σε νεαρή ηλικία από το Snowtown του δημιουργού δέχτηκε αμέσως και πέρασε τους επόμενους 12 μήνες που μεσολάβησαν μέχρι τα γυρίσματα μελετώντας το βιβλίο και τις πληροφορίες που έβρισκε για την εποχή, και ακολουθώντας το μανιφέστο που του είχε προτείνει ο Kurzel με ιδέες και τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να ενσαρκώσει τη συμπεριφορά του χαρακτήρα του στη δική του ζωή, μέσω πράξεων προσφοράς όπως το να καλέσει κάποιον, να κάνει κάτι για αυτόν, ή να δένει χειρουργικούς κόμπους. Μικρά πράγματα που θα σωματοποιούσαν τον χαρακτήρα του.

«Ο τρόπος που μιλούσαν οι άνθρωποι και ο τρόπος που παρουσίαζαν τον εαυτό τους ήταν σίγουρα διαφορετικός από τον τρόπο που μιλάμε εμείς τώρα», περιγράφει για τη διαδικασία του. «Μπορώ να παίρνω πάντα μάθημα από τον κινηματογράφο βλέποντας απλώς ταινίες από εκείνη την εποχή, διαβάζοντας κείμενα από τότε. Έτσι βυθίζομαι κατά κάποιο τρόπο σε αυτή. Στη συνέχεια, όταν έρχεται η ώρα της κινηματογράφησης, δουλεύοντας με κάποιον όπως είναι ο Justin, αφήνεις όλα τα εγκεφαλικά πράγματα στην πόρτα και απλά πας στο σετ και προσπαθείς να παίξεις όσο πιο αληθινά γίνεται».

Ο χαρακτήρας του Dorrigo είναι στωικός. Δεν λέει πολλά και εκφράζει ακόμα λιγότερα. Πώς είναι να ενσαρκώνεις έναν χαρακτήρα που βιώνει τόσες αναταραχές, χωρίς τα εργαλεία για να τις εκφράσει πραγματικά;

«Όταν σκέφτεσαι την τέχνη της υποκριτικής», εξηγεί, «έχει πολύ να κάνει με το να αναγκάζεις τον εαυτό σου να ακούει αντί να προσπαθείς να κάνεις κάτι ή να είσαι κάτι. Είναι μία πραγματικά απελευθερωτική εμπειρία».

«Η σιωπή είναι πανταχού παρούσα στους άνδρες, ειδικά από αυτή τη γενιά», συνέχισε, «και ειδικά στους Αυστραλούς άνδρες από αυτή τη γενιά, τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να δουν τις ομοιότητες εκεί, ειδικά στην επιστροφή από τον πόλεμο. Κάποιοι πατεράδες γύρισαν πίσω και δεν ξαναμίλησαν ποτέ».

Όταν σχολίασα πως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε πολλά για την πλευρά της Αυστραλίας στον πόλεμο, ο Kurzel τόνισε πως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ευαισθητοποιήθηκε για τη μεταφορά του Narrow Road to the Deep North.

«Πολλές ζωές Αυστραλών χάθηκαν και πολλοί Αυστραλοί στρατιώτες υπέφεραν πάρα πολύ, ιδίως στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου», λέει. «Είμαστε πολύ συνειδητοποιημένοι στην Αυστραλία σε σχέση με αυτή την κληρονομιά, είναι σε μεγάλο βαθμό μέρος του εαυτού μας. Όσον αφορά τη δημιουργία αυτού του περιβάλλοντος, το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε ένα σετ να μοιάζει όσο το δυνατόν πιο ζωντανό. Όταν τα αγόρια έχασαν βάρος και μπήκαν σε αυτή τη φυσική κατάσταση, υπήρχε ένα τεράστιο μέρος αυτής της διαδικασίας που δημιουργεί ένα ιδιαίτερο είδος σύνδεσης μεταξύ τους. Πολλές από τις κατασκηνώσεις ήταν πολύ αληθινές και έχτισαν τη διαδικασία του να έρχεσαι στο σετ, να περπατάς σε αυτό και στη συνέχεια να φεύγεις από αυτό καθηλωμένος. Λατρεύω να δημιουργώ περιβάλλοντα που να μοιάζουν αληθινά για τους ηθοποιούς. Πρέπει να νιώθεις ότι απλά πέφτεις μέσα του. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχω πάρει από ηθοποιούς είναι όταν νιώθουν ακριβώς αυτό».

«Ο Justin δημιούργησε ένα τόσο ζωντανό σετ», θυμάται ο Elordi. «Ετοιμαζόσουν στο τροχόσπιτό σου και μετά περπατούσες στο σετ που ήταν ένα είδος λάκκου με λάσπες, σαν το έβδομο στρώμα της κόλασης. Για τις επόμενες δέκα ώρες ήταν σα ζωντανό θέατρο, συνέβαιναν τα πάντα γύρω σου. Θα υπήρχε κάποια σκηνή που θα λάμβανε χώρα ακριβώς πάνω από τον ώμο σου και ο άλλος φίλος σου θα ήταν ξαπλωμένος στη λάσπη από την άλλη. Ο Justin δημιούργησε ένα περιβάλλον τόσο πραγματικό και τόσο άμεσο που ένιωθες ότι ζούσες στον χώρο αυτό».

Δεν υπάρχει ρομαντισμός στη σειρά για την αναίτια σκληρότητα του πολέμου. Δεν είναι μόνο οι εκρήξεις βομβών, οι σκηνές βασανιστηρίων και το αίμα, αλλά και η σωματική μεταμόρφωση του Elordi που ήταν αρκετά δραστική, με μεγάλη απώλεια βάρους μέσω ενός ιατρικά επιβλεπόμενου στρατοπέδου εκγύμνασης έξι εβδομάδων. Πώς το αφήνεις πίσω όλο αυτό;

«Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που έχεις για να γυρίσεις μια ταινία ή σειρά, συνήθως αρκετά περιορισμένο. Θέλω πάντα να βρίσκομαι μέσα σε αυτό για όσο περισσότερο μπορώ. Είχα μόνο δύο μήνες για να γίνω ο Dorrigo Evans. Αυτό για μένα, ως ηθοποιός, είναι η πραγματική απόλαυση της δουλειάς. Θέλεις να μείνεις σε αυτήν όσο περισσότερο μπορείς, και όταν τελειώσεις, πας σπίτι, την αφήνεις και προχωράς στα επόμενα».

Το Narrow Road όμως είναι ζεστό και γεμάτο λαχτάρα όταν περνάει στον Dorrigo και την Amy (Odessa Young) καθώς παίζουν στην παραλία, ανταλλάσσουν κρυφές ματιές στο μπαρ ή κάνουν παρέα με τον Keith (Simon Baker), τον θείο του Dorrigo, ο οποίος τυχαίνει να είναι ο σύζυγος της Amy. Ναι, ο Dorrigo έχει ερωτευτεί παράφορα τη νεαρή θεία του, ενώ είναι αρραβωνιασμένος με την πλούσια και πιστή Ella (Olivia DeJonge).

«Αυτό που είναι τόσο μοναδικό και όμορφο στο βιβλίο είναι ότι αυτό το καλοκαίρι της αγάπης μεταξύ της Amy και του Dorrigo, που εξελίσσεται και μεγαλώνει στην πραγματικότητα μεταξύ τραύματος και βίας στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου για τον Dorrigo, οπότε γίνεται κατά κάποιο τρόπο ακόμα πιο ισχυρή γι’ αυτόν και πιο οικεία μαζί του μέσα από τη βία που εκείνος βλέπει και βιώνει», αναλύει ο Kurzel. «Είναι μία τόσο μοναδική και όμορφη προσέγγιση του πώς οι άνθρωποι θυμούνται τη βία και πώς επιβιώνουν από αυτή. Αυτές οι δύο διαφορετικές πτυχές της ζωής του Dorrigo συνδέονται μεταξύ τους».

«Για μένα προσωπικά», κλείνει ο Elordi, «επειδή είμαι τόσο μακριά από αυτή την εμπειρία στη ζωή μου, το Narrow Road to the Deep North είναι διαφωτιστικό, με συνεφέρνει και μου ανοίγει τα μάτια. Και όταν έχεις τη δυνατότητα να παίξεις κατά κάποιο τρόπο μία ιδέα της, ή μία εκδοχή της, ή να δουλέψεις προς αυτή την κατεύθυνση με κινηματογραφικό τρόπο, είμαι πολύ ευγνώμων που έχω αυτή την εμπειρία ως ηθοποιός, γιατί κατά κάποιο τρόπο με φέρνει πιο κοντά σε κάτι που δεν έχω βιώσει ποτέ. Για μένα αυτό είναι η χαρά και το πιο σημαντικό μέρος της ερμηνείας. Νομίζω ότι η ενσυναίσθηση είναι ένας τεράστιος τρόπος για να το πετύχεις αυτό».