Μήπως (ορισμένοι) γονείς είναι ένα από τα προβλήματα της εκπαίδευσης;

Σε λίγες μέρες ξεκινά η νέα σχολική χρονιά. Μαζί αρχίζει και το μαρτύριο πάρα πολλών δασκάλων και καθηγητών το οποίο έχει ελάχιστα δημοσιοποιηθεί: οι επιθετικές συμπεριφορές γονέων απέναντι στους εκπαιδευτικούς.   

Υπάρχει, δυστυχώς, μία κατηγορία γονέων για τους οποίους τα παιδιά τους είναι “εξ’ορισμού” τα καλύτερα του κόσμου, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό, αλλά έτσι ακριβώς το αισθάνονται. Είναι εντυπωσιακό πόσοι πολλοί γονείς θεωρούν πως τα παιδιά τους είναι διάνοιες με άψογη συμπεριφορά στις τάξεις, και πως μονίμως τα παρεξηγούν και τα αδικούν οι δάσκαλοι τους.

Παράπονα στις διευθύνσεις, φωνές στις μέρες συναντήσεων με γονείς, απειλές, μπούλινγκ στην έξοδο των εκπαιδευτικών από το σχολείο και πολλά άλλα. Αρκετοί, δε, γονείς νουθετούν τους δασκάλους και για το πώς (πρέπει) να διδάσκουν τα μαθήματα τους.

Για να μην θεωρηθεί ότι όλα αυτά γίνονται μόνον στα δημόσια σχολεία, ίδια ακριβώς είναι η κατάσταση και στα ιδιωτικά. Εκεί, μπορεί να είναι και χειρότερα όπου ο διευθυντής “νουθετεί “τους εκπαιδευτικούς, απειλώντας τους με απόλυση αν συνεχίσουν να συμπεριφέρονται στα παιδιά με τρόπους που εξαγριώνουν τους γονείς.

Σε μία κοινωνία όπου ο ατομισμός έχει γίνει η κυρίαρχη αξία, και όπου καθημερινά υπονομεύεται ο σεβασμός σε θεσμούς που καλλιεργούν την κοινωνικότητα και της συλλογικότητα, οι γονείς αυτοί θεωρούν πως με την συμπεριφορά τους υπερασπίζονται το δίκιο του παιδιού τους και, επιπλέον, ισχυρίζονται πως βελτιώνουν και την γενικότερη εκπαιδευτική λειτουργία του σχολείου.

Και, συχνά, είναι οι ίδιοι που βροντοφωνάζουν πως το παιδί τους θα προκόψει όχι μέσα από το σχολείο αλλά μέσα από το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα. Σε αυτό το πλαίσιο οι εκπαιδευτικοί είναι ολοένα και πιο ανυπεράσπιστοι και ανήμποροι να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα των γονέων. Υπουργείο, κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς σιωπούν, ο καθένας για δικούς του λόγους. Και ταυτόχρονα καλλιεργείται στην κοινωνία η άποψη του “άχρηστου” εκπαιδευτικού.

Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει πως όπου υπάρχουν Σύλλογοι και Ενώσεις Γονέων οι οποίοι έχουν καθιερώσει ένα συνεργατικό πνεύμα, μειώνονται οι επιθετικές συμπεριφορές γονέων. Είναι συχνά παρεξηγημένος ο ρόλος αυτών των Συλλόγων και Ενώσεων και πολλά άτομα της σχολικής κοινότητας θεωρούν πως πρώτιστος ρόλος τους είναι να βρίσκουν πόρους για τα σπασμένα τζάμια και τις σχολικές εκδηλώσεις.

Τίποτα δεν είναι πιο παραπλανητικό, μιας και πολλές Ενώσεις έχουν παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο στην  “διαπαιδαγώγηση”  γονέων και εκπαιδευτικών όπως και στην αποτροπή ενός αισθήματος ματαίωσης που προκαλούν ορισμένοι εκπαιδευτικοί στα παιδιά.

Όμως, πριν τη διατύπωση βιαστικών τρόπων αντιμετώπισης της κατάστασης πρoέχει κάτι άλλο. Προέχει να αναγνωρίσουμε όλες και όλοι ότι, όντως, υπάρχει πρόβλημα και πως αυτά δεν επιλύονται με νόμους και εγκυκλίους αλλά μονάχα μέσα από την δημόσια συζήτηση και συνειδητοποίηση όλων μας ότι οι συμπεριφορές αυτές αποτελούν πρόβλημα.

Όπως και στις συζητήσεις αντίστοιχων θεμάτων, χρειάζεται και εδώ ένας ψύχραιμος λόγος, από φορείς και άτομα που γνωρίζουν το θέμα, μακριά από αφοριστικές διαπιστώσεις και εξυπνακίστικες ατάκες των σόσιαλ.

Γιατί ορισμένοι γονείς σήμερα, είναι όντως ένα σοβαρό πρόβλημα για τα σχολεία. Και φοβάμαι πως δεν μειώνεται ο αριθμός τους.

*Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Υπουργός Παιδείας.