Ο “κόφτης” της Βουλής και οι καταχρήσεις που δεν κόβονται

Σε εφαρμογή μπαίνει από σήμερα (12/11) στο κοινοβούλιο το «πλέγμα» προβλέψεων που χαρακτηρίστηκε «κόφτης». Δημιουργώντας όμως τον εξής προβληματισμό: Γιατί προέκυψε η συζήτηση (που κατέληξε σε μερική αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής) περί «διοικητικών» μέτρων ώστε οι βουλευτές και οι υπουργοί να μπορούν να… συζητήσουν χωρίς κατάχρηση χρόνου;

Πώς θα λειτουργεί ο «κόφτης»

Πιο συγκεκριμένα, από σήμερα θα εφαρμόζονται οι αλλαγές 3 άρθρων του κανονισμού που ψηφίστηκαν στις 30 Οκτωβρίου από την Ολομέλεια της Βουλής. Καθορίζουν επακριβώς το πόσο θα μπορούν να μιλάνε βουλευτές, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και ο εκάστοτε πρωθυπουργός.

Ορίζουν περιορισμούς στις διατάξεις για τις ενστάσεις συνταγματικότητας  και καταργούν την δυνατότητα ένα μέλος του κοινοβουλίου να μιλά περισσότερες φορές επικαλούμενο διπλή ιδιότητα. Όπως για παράδειγμα η Ζωή Κωνσταντοπούλου που λαμβάνει τον λόγο είτε ως αρχηγός κόμματος είτε ως πρώην πρόεδρος της Βουλής.

Ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος εφαρμογής των διατάξεων: Εφεξής σε εύλογο χρόνο πριν την λήξη του χρόνου ομιλίας κάθε μέλους του κοινοβουλίου ή ομιλητή θα ενεργοποιείται μια προειδοποιητική λυχνία χρώματος κίτρινου. Στη συνέχεια, θα υπάρξει ένδειξη χρώματος κόκκινου για την λήξη της ομιλίας.

Εφόσον ο ομιλητής δεν σταματήσει, τότε θα κλείνει το μικρόφωνο και οι κάμερες που καλύπτουν τις συνεδριάσεις της Βουλής θα στρέφονται προς ένα σημείο της Αίθουσας της Ολομέλειας όπου δεν υπάρχει κάποια δραστηριότητα.

Όπως έχει διευκρινίσει ο Πρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης, τα μέτρα αυτά δεν θα εφαρμόζονται σε ειδικού χαρακτήρα συνεδριάσεις της Βουλής, όπως για παράδειγμα η συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού ή οι προ ημερησίας διάταξης συζητήσεις και γενικώς αυτές που προβλέπουν τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών στο σύνολό τους.

Φυσικά όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά… σχέδια. Οπότε είναι ένα ερώτημα το «αν και πώς» θα εφαρμοσθούν. Πράγμα που θα καθορισθεί στο «πεδίο, δηλαδή την κοινοβουλευτική καθημερινότητα που κατά κύριο λόγο αφορούν.

Οι βουλευτές

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα στα οποία βασίστηκε η προώθηση των συγκεκριμένων αλλαγών ήταν η αποτροπή του φαινομένου να περιθωριοποιούνται στις συνεδριάσεις οι τοποθετήσεις των βουλευτών και την «μερίδα του λέοντος» να έχουν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και οι υπουργοί. Μονοπωλώντας έτσι τις συζητήσεις των νομοσχεδίων. Ιδίως, μάλιστα, όσον αφορά τους βουλευτές της περιφέρειας που θεωρούνται οι πλέον «αδικημένοι».

Παρόλα αυτά η όποια καλή πρόθεση του Κανονισμού της Βουλής σε αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να υπονομεύεται από την άσκηση πολιτικής από την πλευρά της κυβέρνησης. Πλέον, χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση της λεγόμενης «εξυγίανσης» των ΕΛΤΑ! Εκεί όπου (σύμφωνα με μαρτυρίες του ίδιου) ο Νικήτας Κακλαμάνης δέχθηκε δεκάδες διαμαρτυρίες βουλευτών. Όπως ανέφερε σε συνέντευξή του «από το γραφείο μου παρέλασαν 30 βουλευτές από τη ΝΔ σε έξαλλη κατάσταση».

Επίσης, ο γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ Μάξιμος Χαρακόπουλος ανέφερε μόλις χθες ότι για την υπόθεση αυτή «ο χαμός έγινε διότι δεν υπήρχε μία ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας και των βουλευτών για την επόμενη μέρα». Αυτά ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι επίσημη ενημέρωση της Βουλής ακόμη «δεν υπάρχει» αφού δεν έχει οριστεί συνεδρίαση των συναρμόδιων επιτροπών.

Ένα δεύτερο επιχείρημα που οδήγησε στις αλλαγές του κανονισμού ήταν καταγραφή μίας συστηματικής κατάχρησης της δυνατότητας ομιλιών στο κοινοβουλίου ή του χρόνου ομιλίας από βουλευτές η πολιτικούς αρχηγούς. Κατά καιρούς από τον νυν ή τον πρώην πρόεδρο της  Βουλής έχουν κατονομαστεί η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος αλλά και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης. Αντιστοίχως, πάντως, δεν έχουν κατονομαστεί υπουργοί της κυβέρνησης που έχουν ασκήσει ανάλογες πρακτικές, όπως για παράδειγμα ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης.

Στην πραγματικότητα το φαινόμενο που επιχειρούν (μάλλον μάταια) να καλύψουν οι αλλαγές στον κανονισμό είναι η μετατροπή του κοινοβουλευτικού λόγου σε… τηλεοπτικό. Την μετατροπή του βήματος της Βουλής σε «τηλε-παράθυρο». Η κατάχρηση του χρόνου ομιλιών πολύ πιο εύκολα μπορεί να συσχετιστεί με επικοινωνιακές στρατηγικές προσωπικής προβολής πολιτικών στελεχών και ελάχιστα με τις εύλογες ανάγκες μιας κοινοβουλευτικής συζήτησης ή της παράθεσης πολιτικών θέσεων.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε και τα παραδείγματα βουλευτών που -σε πολιτικό χρόνο που δεν δικαιολογούσε κάτι τέτοιο- έχουν επιδοθεί σε «θεατρικού» χαρακτήρα συμπεριφορές: Όπως για παράδειγμα το να… τραγουδούν από το βήμα της Βουλής ή να παίζουν μουσικά κομμάτια μέσω κινητού…