Ελέν Κατέ – Μπρούνο Φορζανί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Ένα σινεμά ειδών, όπου τον έλεγχο έχουν οι αισθήσεις

Ταινίες giallo έχετε ξαναδεί. Ταινίες κατασκοπικές α λα Τζέιμς Μποντ, έχετε ξαναδεί. Αλλά φτιαγμένα με έναν τέτοιο τρόπο, σίγουρα δεν έχετε βιώσει αυτά τα είδη ξανά.

Ένα από τα πιο τολμηρά και ιδιαίτερα σκηνοθετικά δίδυμα της Ευρώπης, την Ελέν Κατέ και τον Μπρούνο Φορζανί, παρουσιάζει το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (30/10-9/11/2025), πραγματοποιώντας πλήρες αφιέρωμα στο πολυσχιδές και αντισυμβατικό έργο τους, από τις πρώτες πειραματικές μικρού μήκους μέχρι την πιο πρόσφατη μεγάλου μήκους ταινία τους, “Αντανάκλαση σε ένα Νεκρό Διαμάντι”.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η Ελέν Κατέ και ο Μπρούνο Φορζανί βρέθηκαν σε μια μικρή κοινότητα φανατικών σινεφίλ στις Βρυξέλλες. Η κοινή τους αγάπη για τα ιταλικά giallo, τα pulp μυθιστορήματα και το ευρωπαϊκό σινεμά είδους των δεκαετιών ’60-’70, προσδιόρισε τόσο τη συνεργασία τους όσο και την κοινή καλλιτεχνική τους γλώσσα.

Όπως αναφέρει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:

Στη διάρκεια της κοινής τους πορείας έχουν γυρίσει πολλές ταινίες μικρού μήκους –σχεδόν σε αποκλειστικά δική τους παραγωγή–, ενώ οι δύο πρώτες μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησαν, το Αμέρ (2009) και το Το παράξενο χρώμα που έχουν τα δάκρυα του κορμιού σου (2013), συγκροτούν ένα γυναικείο/ανδρικό δίπτυχο σχετικά με την επιθυμία. Το 2017 σκηνοθέτησαν την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία τους με τίτλο Άσε τα πτώματα να μαυρίζουν στον ήλιο, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο των καλτ συγγραφέων Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ και Ζαν-Πιερ Μπαστίντ.

Η τέταρτη και πιο πρόσφατη μεγάλου μήκους ταινία τους Αντανάκλαση σε ένα νεκρό διαμάντι, η πιο αφηγηματικά προσιτή δημιουργία τους έως τώρα, έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Με την ταινία αυτή, το σκηνοθετικό αυτό δίδυμο προσέθεσε ένα ακόμη είδος –το Eurospy, έναν φόρο τιμής στις ευρωπαϊκές κατασκοπικές ταινίες μπολιασμένο με στοιχεία gore και giallo– στο μάγμα των υβριδίων που παρουσιάζουν κάθε φορά.

Εξαρχής, η συνεργασία των Κατέ και Φορζανί βασίστηκε στην ιδέα ότι ο κινηματογράφος δεν απευθύνεται μόνο στο μυαλό, αλλά και στο σώμα και στο ένστικτο. Δεν ήταν απλώς μιμητές του είδους, ούτε και των έργων των Μάριο Μπάβα, Ντάριο Αρτζέντο, Λούτσιο Φούλτσι και Ουμπέρτο Λέντσι. Ήδη από τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες τους αναζήτησαν νέους τρόπους έκφρασης, αναμειγνύοντας το αισθησιακό βλέμμα με το έντονο sound design, τα υπερκορεσμένα χρώματα και το σπασμωδικό μοντάζ, σαν υλικά ενός εργαστηρίου. Κι έτσι, με αυτόν το λίγο παράξενο αλλά συνειδητό τρόπο, ανέπτυξαν μια νέα κινηματογραφική γλώσσα, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία τους.

Στις ιστορίες των Κατέ και Φορζανί, η πλοκή δεν έχει τον κύριο λόγο. Αντί για διαλόγους και συνεχή ροή, στην αφήγησή τους επιλέγουν να παρασύρουν το κοινό σε μια δίνη, όπου τον έλεγχο έχουν οι αισθήσεις. Εκκεντρικές, γεμάτες ένταση, οι ταινίες τους προσφέρουν μια φρέσκια αίσθηση των giallo και pulp που πολλές φορές διχάζουν το κοινό.

Έχοντας δουλέψει σε μια σειρά από εντυπωσιακά μικρού μήκους φιλμ που γαργαλάνε τις αισθήσεις, το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο ήταν το “Αμέρ” του 2009, μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα, ένα οργασμικό ταξίδι που μας παρασέρνει σε αλλεπάλληλους θανάτους, σε έναν ψυχεδελικό φόρο τιμής στα τιμημένα giallo των Αρτζέντο και Μπάβα.

Ακολούθησε το εφιαλτικό “Το Παράξενο Χρώμα που Έχουν τα Δάκρυα του Κορμιού σου”, κάτι παραπάνω από ένα απλό whodunit, ένα μυστήριο όπου οι τοίχοι αιμορραγούν, οι σκιές ψιθυρίζουν και κάθε ήχος είναι κοφτερός σαν μαχαίρι. Το 2017 συνέχισαν με το γουέστερν τρόμου “Άσε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ήλιο”, για να φτάσουμε φέτος στην αναλογικά πιο βατή ταινία της φιλμογραφίας τους, και ταυτόχρονα ένα από τα ωραιότερα φιλμ που είδαμε στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου.

Όπως αναφέρει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην περιγραφή της ταινίας:

Μια παραληρηματική οπτική εμπειρία που μαγεύει με το θέαμα και το στιλ της, αντλώντας έμπνευση από το σύμπαν του Τζέιμς Μποντ, του Κουέντιν Ταραντίνο και του Ντέιβιντ Λιντς. Στo Αντανάκλαση σε ένα νεκρό διαμάντι / Reflection in a Dead Diamond (2025), ο Τζον Ντ., ένας εβδομηντάχρονος πρώην κατάσκοπος που έχει εγκατασταθεί σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Κυανή Ακτή, βλέπει την ήσυχη ζωή της συνταξιοδότησής του να διαταράσσεται όταν η γοητευτική γειτόνισσά του εξαφανίζεται.

Στοιχειωμένος από αναμνήσεις –ή ίσως από φρενήρεις φαντασιώσεις για κατασκοπεία με διαμάντια και femme fatales από τη δεκαετία του 1960– ο Τζον βλέπει την πραγματικότητά του να καταρρέει σε ένα καλειδοσκοπικό, πυρετώδες όνειρο. Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στις ευρωπαϊκές κατασκοπευτικές ταινίες, με ένα gore περιτύλιγμα και επιρροές από το giallo: H κινηματογραφική υπερβολή προσφέρεται ως αισθητηριακή εμπειρία, με πολυτελές production design, εντυπωσιακά κοστούμια, εκρηκτικά κοντινά πλάνα και ιλιγγιώδη match-cuts.

Στο Βερολίνο συναντήσαμε τους Κατέ και Φορζανί για να μιλήσουμε για τη νέα τους ταινία, αλλά και για το σύνολο των επιρροών και του στυλ τους. Τώρα, λίγο πριν την επίσκεψή τους στην Ελλάδα για την προβολή του συνόλου του έργου τους στο 66ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουμε όλα όσα μας είπαν.

Ας μιλήσουμε για τη γένεση του έργου. Ξεκίνησε με τον ηθοποιό Φάμπιο Τέστι, μπορείτε να μου πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό;

Μπρούνο Φορζανί: Είναι μια μακρά ιστορία, γιατί η μητέρα μου ήταν μεγάλη θαυμάστρια του Φάμπιο Τέστι και έτσι, όταν ήμουν μικρός, άκουγα συνεχώς για αυτόν αλλά δεν ήξερα ποιος ήταν. Τον ανακάλυψα μέσα από τις ιταλικές b-movies, και κάποια γουέστερν. Τον ανακάλυψα και τον λάτρεψα, και με την ταινία του με τον Ζουλάφσκι νομίζω ότι ανακάλυψα ένα σημαντικό κομμάτι του κινηματογράφου. Και το 2010, με την Ελέν, είδαμε το A Road to Nowhere του Μόντε Χέλμαν. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε τον Τέστι στην οθόνη και ο χαρακτήρας του μας θύμιζε τον Σον Κόνερι – σαν να ήταν ένας συνταξιούχος Σον Κόνερι.

Ελέν Κατέ: Φορούσε ένα λευκό κοστούμι, που μας θύμιζε και τον Ντερκ Μπόγκαρντ στο Death in Venice. Έτσι σκεφτήκαμε, τι θα γινόταν αν συνδυάζαμε τους δύο; Να αντιπαραθέσουμε αυτά τα δύο σύμπαντα για να δημιουργήσουμε κάτι.

Μπρούνο Φορζανί: Έτσι, μετά το Let Corpses Tan, ονειρευτήκαμε να κάνουμε μια ταινία στο ύφος του Diabolique και άλλων παρόμοιων ταινιών. Είχαμε επίσης δει μια παράσταση της όπερας La Tosca του Κριστόφ Ονορέ και την είχε αντιμετωπίσει σα να ήταν το Sunset Boulevard. Έτσι σκεφτήκαμε ότι για την ταινία κατασκοπείας μας, ίσως αυτή η πτυχή του Sunset Boulevard θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα.

Έτσι γράψαμε το σενάριο με τον Φάμπιο Τέστι στο μυαλό μας. Στην πραγματικότητα, γράψαμε το σενάριο για αυτόν. Και όταν το τελειώσαμε, ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θέλαμε να τον συναντήσουμε. Ένας Ιταλός φίλος μας έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου του. Είπε, είναι εύκολο, καλέστε τον. Θα δείτε ότι είναι εύκολος. Έτσι, τον καλέσαμε και του είπαμε, γεια σας, είμαστε δύο Βέλγοι σκηνοθέτες, έχουμε γράψει ένα σενάριο για εσάς. Εκείνος είπε, «αλλά ποιοι είστε;» Ωχ! «Πώς βρήκατε τον αριθμό του κινητού μου; Δεν καταλαβαίνω». Και έτσι του το εξηγήσαμε. Και του είπαμε ότι μπορούμε να του στείλουμε το σενάριο.

Είπε: «Όχι, δεν θέλω να διαβάσω το σενάριο. Θέλω πρώτα να γνωρίσω τους ανθρώπους». Αλλά τα ιταλικά σύνορα έκλειναν λόγω της πανδημίας. Ήταν στα τέλη του 2020. Προσφερθήκαμε να πάμε στο σπίτι του λίγο πριν κλείσουν τα σύνορα σε μια εβδομάδα. Ναι, είπε, ελάτε, ελάτε. Και έτσι πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε εκεί. Ήταν λίγο εκπληκτικό όταν φτάσαμε, και είχαμε μια πολύ ωραία συνάντηση, και μας γοήτευσε επειδή ήταν μπροστά μας.

Βλέπαμε τα μάτια του ακριβώς μπροστά μας, και έχουμε δει τα μάτια του σε κοντινά πλάνα σε τόσες πολλές ταινίες! Αρχίσαμε να μιλάμε για αυτό, για το να σκηνοθετείς ηθοποιούς μόνο μέσα από τα μάτια. Και ήταν η πρώτη φορά που συναντήσαμε έναν ηθοποιό που είναι συνηθισμένος σε αυτό. Ήταν μια θαυμάσια συνάντηση, ένα τέλειο ταίριασμα.

Πώς συνθέτετε όλες αυτές τις ιδέες και τις διαφορετικές αναφορές; Πώς χτίζετε μια ιστορία, ακόμα και με το δικό σας, vibes-first στυλ; Πώς δημιουργείται κάτι οργανικό από όλα αυτά;

Ελέν Κατέ: Στην πραγματικότητα, αυτή τη φορά ήταν πολύ τεχνικό, γιατί χτίζαμε την ιστορία με διαφορετικά επίπεδα αφήγησης και βάζαμε διαφορετικά χρώματα για κάθε αφήγηση. Κάθε αφήγηση έχει ένα χρώμα. Και έτσι, μπορούμε να οργανώσουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα επίπεδα θα συνυφαίνονται και θα ανταποκρίνονται το ένα στο άλλο.

Εννοείς, κυριολεκτικά χρώματα;

Ελέν Κατέ: Ναι! Χρώματα για διαφορετικά επίπεδα αφήγησης. Είχαμε τρία διαφορετικά χρώματα και αυτό μας βοήθησε να δούμε πώς να αναπτύξουμε διαφορετικά θέματα και διαφορετικές οπτικές γωνίες, ώστε να μπορείς να δεις την ταινία από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Έτσι, κάθε θεατής στο κοινό μπορεί να βρει έναν άλλο τρόπο να δει την ταινία. Δύο θεατές θα μπορούσαν να δουν μια διαφορετική ταινία! Το γράφαμε για να είναι παιχνιδιάρικο, να παίζεται σαν παιχνίδι για το κοινό.

Έχετε λοιπόν μια πολύ σαφή εικόνα για τα πάντα από την αρχή ή την βρίσκετε κατά τη διάρκεια του μοντάζ; Υπάρχουν τόσα πολλά με τα οποία παίζετε στο μοντάζ, στη μουσική, στους ήχους και στο πώς όλα αντιστοιχούν μεταξύ τους. Πώς όλα αυτά είναι συγκεκριμένα για εσάς από την αρχή;

Μπρούνο Φορζανί: Γράφουμε μέσω των κινηματογραφικών εργαλείων, του μοντάζ του ήχου, της εικόνας. Και όταν γράφουμε το σενάριο, το γράφουμε πολύ τεχνικά, με όλα όσα βλέπεις, με όλες τις περιγραφές του τι ακούς και του τι βλέπεις στην ταινία. Και έτσι, για τις τρεις πρώτες ταινίες μας, γράφαμε με αυτόν τον τρόπο. Κάνουμε μια μορφή μυθιστοριοποίησης της ταινίας μας για τη χρηματοδότηση, αλλά αυτή τη φορά ένας φίλος είπε ότι η δύναμή μας είναι η προσέγγισή μας. Έτσι, αυτή τη φορά γράψαμε το σενάριο με τα χρώματα, σαν ένα mood board – εικόνες και χρώματα για το πώς θα μοιάζει η ακολουθία.

Όταν πρόκειται για την ισορροπία μεταξύ της καθαρά αφηγηματικής και της κινηματογραφικής έκφρασης, δεν βλέπετε καμία αντίθεση;

Ελέν Κατέ: Όχι, δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της μορφής και του περιεχομένου. Είναι το ίδιο πράγμα. Η μορφή αφηγείται το περιεχόμενο. Είναι το περιεχόμενο.

Μπρούνο Φορζανί: Όταν ήμασταν έφηβοι, ανακαλύψαμε τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς και αυτό μας άνοιξε το μυαλό, γιατί το 95% της αφήγησης στον κινηματογράφο είναι γραμμική. Αλλά με τον Λιντς, ανακαλύψαμε ότι, παρόλο που δεν καταλαβαίναμε τις ταινίες του στην αρχή, είχαμε μια ισχυρή κινηματογραφική εμπειρία και οι ταινίες αυτές μας στοίχειωναν. Είναι το είδος του κινηματογράφου που ξαναβλέπεις κάθε χρόνο. Και έχεις τα κλειδιά και καταλαβαίνεις τα πάντα καλύτερα. Μας άρεσε πολύ αυτή η προσέγγιση.

Ελέν Κατέ: Το ίδιο ισχύει και για τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Σατόσι Κον, που έκανε τις ταινίες Perfect Blue και Millennium Actress. Είναι βασική αναφορά μας για το σενάριο. Και είναι ένας άλλος τρόπος να αφηγηθείς μια ιστορία. Υπάρχουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην ιστορία, αλλά ταυτόχρονα ο θεατής βιώνει κάτι έντονο και άγνωστο.

Αν λοιπόν μέρος της ταινίας σας είναι φόρος τιμής, τι είδους αναφορές πιστεύετε ότι υπάρχουν, ότι αναφέρονται στην ταινία σας;

Μπρούνο Φορζανί: Στην πραγματικότητα, αυτό το είδος παλιών υπερπαραγωγών τύπου Τζέιμς Μποντ, αλλά και ταινιών κόμικς, με κακούς και υπερήρωες – στην Ιταλία υπήρχε αυτή η κουλτούρα στη δεκαετία του ’60, και ήταν διαφορετική. Ήταν περισσότερο σε μια γκρίζα ζώνη με μια άλλη αισθητική. Και νομίζω ότι είναι αναζωογονητικό να παίρνεις αυτό το γνωστό σε όλους στον πλανήτη σύμπαν, αλλά να το βλέπεις μέσα από αυτό το διαφορετικό φάσμα.

Ελέν Κατέ: Ναι. Και όλα ήταν χειροποίητα. Μας αρέσει πολύ αυτή η πτυχή.

Θυμάστε πότε ανακαλύψατε για πρώτη φορά αυτά τα ευρωπαϊκά θρίλερ; Τι είναι αυτό που σας ελκύει σε αυτό το είδος ταινιών;

Μπρούνο Φορζανί: Λοιπόν, ήταν στην τηλεόραση και ξέρεις πώς είναι όταν είσαι παιδί. Αγαπάς αυτό το είδος ταινιών επειδή θέλεις να σώσεις τον κόσμο. Θέλεις να γίνεις ο υπερήρωας. Οπότε το κύριο σημείο για την ταινία που κάναμε τώρα ήταν ότι, στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ήρωες που αγαπούσαμε, τελικά δεν έσωσαν τον κόσμο.

Ελέν Κατέ: Αυτό είναι το ενδιαφέρον με αυτό το είδος. Μπορείς να μιλήσεις για το σήμερα και μέσω αυτού να κάνεις μια αναδρομή στην εικόνα του ήρωα.

Μπρούνο Φορζανί: Και σε κάποιο σημείο, όταν ετοιμάζαμε την ταινία, είχαμε πολλές ασθένειες και θανάτους γύρω μας, στις οικογένειές μας, και σκεφτήκαμε ότι ήταν μια ταινία για το τέλος της ζωής. Αλλά όταν μίλησα με τον Γιάνικ [Ρενιέ, συμπρωταγωνιστής] για αυτή την πτυχή του να παίζεις τον «Τζέιμς Μποντ», εκείνος πίστευε ότι στην πραγματικότητα είχε περισσότερο να κάνει με την παιδική ηλικία. Και αυτό με έκανε να σκεφτώ την κόρη μας, που πιστεύει ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου. Οπότε αυτή η ηρωική εικόνα, στην πραγματικότητα, έχει περισσότερο να κάνει με την παιδική ηλικία.

Έχετε διαφορετικά καλλιτεχνικά στυλ σε όλες τις ταινίες σας. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη χρήση της op art σε αυτή την ταινία;

Μπρούνο Φορζανί: Η ταινία αφορά την ψευδαίσθηση, γιατί δεν ξέρεις αν η πορεία του ήρωα είναι ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα. Έτσι, το παρελθόν αναπαρίσταται με αυτή την αισθητική, όπου νομίζεις ότι ο κόσμος ήταν πολύ ποπ και τέτοια πράγματα. Αλλά οι ήρωες ήταν βίαιοι, στην πραγματικότητα. Είναι λοιπόν μια ψεύτικη αναπαράσταση του κόσμου. Και καθώς η ταινία αφορά την ψευδαίσθηση, η δομή είναι επίσης ψευδαίσθηση, λόγω των διαφορετικών επιπέδων. Έτσι, αυτή ήταν η τέλεια προσέγγιση, οπτικά. Στη συνέχεια, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε στο σενάριο, πήγαμε σε μια μεγάλη έκθεση για την op art που μας ενέπνευσε με τον τρόπο που αναφέρεις.

Και το αστείο είναι ότι αυτές οι eurospy ή οι ιταλικές b-movies, είναι ταινίες exploitation, αλλά χρησιμοποιούν πολλή τέχνη και op art. Ή ακόμα και κάτι σαν κάποιες ταινίες Τζέιμς Μποντ όπως “Ο Άντρας με το Χρυσό Πιστόλι”. Νομίζω ότι είναι πολύ αστείο, γιατί έχεις τέχνη, αναμεμειγμένη με κάτι πολύ λαϊκό.

Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο και για την τοποθεσία; Είναι πολύ σημαντική. Και μερικές φορές βλέπουμε στις ταινίες σας ανθρώπους που είναι κάπως κλειστοί μέσα σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Πώς καταλήξατε σε αυτό το location και τι ρόλο παίζει;

Ελέν Κατέ: Θέλαμε να γυρίσουμε στη Ριβιέρα, λόγω της Κυανής Ακτής. Πολλές ταινίες ευρωκατάσκοπων γυρίστηκαν εκεί, και επειδή η Κυανή Ακτή και η Ριβιέρα είναι η εικόνα της ψευδαίσθησης. Δίνουν την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας, της αφθονίας. Της ευημερίας. Και ενός κόσμου χωρίς όρια. Ήταν λοιπόν τέλειο για τον σκοπό μας να το συγκρίνουμε με τον σύγχρονο κόσμο. Είναι μια αντίθεση.

Μπρούνο Φορζανί: Και υπάρχει μια μίξη μεταξύ τσιμέντου και βραχώδους περιβάλλοντος. Λέει πολλά για τους ανθρώπους, που έχτισαν πάνω στη φύση.

Υπάρχει κάποιος άλλος κινηματογραφικός κόσμος στον οποίο είστε έτοιμοι να βυθιστείτε, να αγκαλιάσετε;

Ελέν Κατέ: Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα άλλο είδος που θέλουμε να προσεγγίσουμε, αλλά δεν ξέρω αν θα το κάνουμε. Είναι το peplum, το είδος των ταινιών με ξίφη και σανδάλια. Δεν ξέρω αν θα συμβεί, αλλά ίσως. Αλλά αυτό θα είναι μετά το επόμενο. Το άμεσο επόμενο πρότζεκτ μας είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

Μπρούνο Φορζανί: Μας έχει προταθεί από έναν καναδό παραγωγό να διασκευάσουμε ένα βιβλίο με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, το Darling της Iris Owens. Για εμάς ήταν πιο εύκολο να το κάνουμε με animation, γιατί μπορείς να μπεις στο σώμα και να έχεις όλες τις αισθήσεις, ενώ με ηθοποιούς είναι πιο περίπλοκο.

Ελέν Κατέ: Ναι. Εδώ μπορούμε να έχουμε μια ονειρική, συμβολική προσέγγιση.

Μπρούνο Φορζανί: Η ιστορία διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’50 και του ’60. Με μικρό προϋπολογισμό, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Με το animation, όμως, μπορείς. Και θέλουμε να προσεγγίσουμε την ιστορία σαν ιαπωνική animation αλλά με χιτσκοκική αισθητική. Στην πραγματικότητα, το γράψαμε πριν από το Reflection. Και είναι ένα πολύ σκοτεινό σύμπαν, σαν ένας σκοτεινός ήλιος.

Ποια είναι η σχέση σας με το animation γενικά; Είμαι περίεργος. Αναφέρατε ήδη τον Σατόσι Κον, αλλά έχετε κάποιο υπόβαθρο σε αυτό, ή θα προσπαθήσετε να βρείτε τρόπους να προσαρμόσετε το στυλ σας στο μέσο;

Μπρούνο Φορζανί: Υπάρχουν δύο κύριες πηγές έμπνευσης. Το Perfect Blue του Σατόσι Κον και το Belladonna of Sadness. Επειδή έχεις αυτή την αντιμετώπιση του ερωτισμού και της βίας που είναι πολύ γραφική και πολύ αλληγορική…

Ελέν Κατέ: Ποιητική…

Μπρούνο Φορζανί: Ονειρική. Και αυτή είναι η προσέγγιση που θα έχουμε.