Κάννες 2019: “Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα” – Δέκα πράγματα που μάθαμε από το ραντεβού με τον Σιλβέστερ Σταλόνε

Κάννες 2019: “Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα” – Δέκα πράγματα που μάθαμε από το ραντεβού με τον Σιλβέστερ Σταλόνε
Ο Σιλβέστερ Σταλόνε στις Κάννες Vianney Le Caer/Invision/AP

Λίγες ώρες πριν την απονομή των βραβείων από την κριτική επιτροπή του Αλεχάντρο Ινιάριτου, η πιο ασφαλής πρόβλεψη για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα λέει “Πέδρο Αλμοδόβαρ”.

Το μεσημέρι της Παρασκευής, στη δεύτερη μεγαλύτερη αίθουσα του Φεστιβάλ Καννών (αρχικά ήταν προγραμματισμένο για μια αισθητά μικρότερη, αλλά η εμφανής ζήτηση υποχρέωσε τους διοργανωτές να το ξανασκεφτούν), ο Σιλβέστερ Σταλόνε παρέδωσε ένα masterclass, ένα “rendez-vous” όπως λέει το ίδιο το Φεστιβάλ, όπου μίλησε για την καριέρα του αλλά και για το επερχόμενο “Rambo V: Last Blood”, του οποίου παρουσίασε κάποιες πρώτες σκηνές στο κοινό.

Ο Σταλόνε μπήκε χαιρετώντας τον κόσμο με το χαρακτηριστικό του “Γιο!” και ακολούθησε ένα δίωρο διασκεδαστικό, ειλικρινές, με μικρά και μεγάλα ανέκδοτα από την πορεία και την καριέρα του. Η διασκεδαστικότερη στιγμή όλων ήταν όταν αποκάλυψε πως ζει ακόμα με τις δύο χελώνες από το πρώτο “Ρόκι”, οι οποίες είναι 55 χρονών σήμερα. “Νομίζω πως πρέπει να κάνουμε άλλο ένα ‘Ρόκι’, όλοι είναι νεκροί τώρα εκτός από τις χελώνες, οι μόνοι μου αληθινοί φίλοι,” είπε γελώντας.

Ενώ αργότερα μας πληροφόρησε πως προσπαθεί να φέρει ξανά πίσω και το “Cobra” («Αν ο Μπρους Σπρίνγκστιν είχε όπλο. Αυτή η ταινία ήταν αν το ροκ εν ρολ συναντούσε το δράμα», περιέγραψε) ως streaming σειρά.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε όλη τη συζήτηση εδώ:

Εμείς ξεχωρίσαμε κάποια highlights:

Για το ότι ήταν η 11η επιλογή για τον Ράμπο: «Κανείς δεν ήθελε να κάνει αυτή την ταινία. Θα μπορούσαν να έχουν πάρει ένα καγκουρό- οποιονδήποτε εκτός από εμένα. Ήμουν η 11η επιλογή. Κάθε ηθοποιός, κάθε σημαντικός ηθοποιός είπε όχι. Με έκανε να σκεφτώ, γιατί φοβούνται όλοι αυτή την ταινία; Ήταν ένα πολύ διαφορετικό πρότζεκτ. Ήταν ένας άντρας που πολεμούσε την ίδια του την πατρίδα. Αλλά πιστεύω πως υπήρχε κάτι εκεί, λόγω του Βιετνάμ. Υπάρχουν πολλοί άντρες που έχουν υποφέρει στον κόσμο, κι αν μπορούσα να πω την ιστορία τους, θα ήταν ενδιαφέρον.»

Για την προφορά του: «Το ήξερα πως θα ήταν δύσκολα για μένα όταν ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ μου είπε, ‘Εχεις προφορά’. Και του κάνω ‘Συγγνώμη; ΕΓΩ έχω προφορά;;’».

Για τη σημασία του να κινείται σε γνώριμους ρόλους: «Έχεις ένα συγκεκριμένο πράγμα που κάνεις καλά. Ο Ντάστιν Χόφμαν δε θα παίξει τον Ράμπο κι εγώ δε θα παίξω στο Τούτσι. Απλά προσπαθώ να τελειοποιήσω αυτό και να μη βγαίνω πολύ από τη ζώνη ασφαλείας μου. Κάθε φορά που απομακρύνομαι πολύ, καταλήγω στο “Ο Μπάτσος της… Μαμάς”, είναι χάλια. Μετανιώνω πολλά. Οι κόρες μου μου λένε, γιατί έκανα αυτά τα σκατά; ‘Έλα τώρα, πώς νομίζεις πως πλήρωσα για το σχολείο σου;’»

Για το μότο της ζωής του: «Μη σταματάς ποτέ να ρίχνεις γροθιές. Έτσι προχωρώ. Πάντα έχεις κάτι να αποδείξεις.»

Για το δύσκολο ξεκίνημα: «Όταν ξεκίνησα, ήθελα απλώς μια δουλειά. Τότε ανακάλυψα το γράψιμο και ήταν ένας διασκεδαστικός τρόπος να εκφραστώ. Αν δεν είχα αποτύχει, αν είχα πετύχει σε ό,τι ήθελα να κάνω, τότε θα είχαν τελειώσει όλα. Αλλά το γεγονός είναι ότι απέτυχα, και βρήκα κάτι άλλο να κάνω, που είναι το να μπορώ να πάρω τις λέξεις μέσα μου και να τις βάλω στο χαρτί και να ελπίζω πως θα σημαίνουν κάτι για όλους. Θέλω να ευχαριστήσω τη δύναμη του γραπτού λόγου. Τόσο γρήγορα πρέπει να πιστέψεις πως μπορείς να αλλάξει η ζωή σου. Είχα εκατό ιδέες για κάθε καλή μου, αλλά το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα. Οι αποτυχίες σε κάνουν εξυπνότερο. Η επιτυχία καμιά φορά σε κάνει πιο χαζό.»

Για την αντίδραση του Ρίγκαν στον Ράμπο:  

Γιατί δε σκοπεύει να κάνει άμεσα άλλο “Creed”: «Έχω μια σπουδαία ιδέα για άλλο Ρόκι. Ο Ρόκι βρίσκει έναν τύπο που βρίσκεται στη χώρα παράνομα, και από εκεί εξελίσσεται σε ένα ολόκληρο πράγμα. Και είναι σαν τον μάγο που έχει χάσει τα μαγικά του κόλπα. Νομίζεις πως τα έχουμε δει όλα, αλλά τι μπορεί να είναι τώρα διαφορετικό. Αν τον πετάξεις έξω από τη χώρα του, είναι σε έναν άλλο κόσμο.»

Για το νέο Ράμπο: «Σε κάθε ταινία, ο Ράμπο δεν πάει σπίτι, πάει στη ζούγκλα ή στο Αφγανιστάν. Στην καινούρια, επιστρέφει σπίτι, αλλά υπό μία έννοια δεν φτάνει ποτέ. Είναι εκεί, αλλά δεν είναι κιόλας. Γύρω από αυτό είναι χτισμένη όλη η ιστορία. Με το που βγαίνει από την πόρτα του, δεν έχει πια τον έλεγχο. Ο κόσμος σε ελέγχει.»

Για τη διαφορά των δύο ηρώων του: «Ο Ράμπο αντιμετωπίζει τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης με την οποία ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ο Ρόκι είναι διαφορετικός, είναι πιο οπτιμιστής. Υπάρχει οπτιμισμός και πεσιμισμός σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες.»

Για το ότι δε μιλάει πολύ στο Ρόκι: «Όταν έγραψα το σενάριο, αποφάσισα πως δε θα έλεγα τίποτα. Ο χαρακτήρας μου σχεδόν δε θα είχε καθόλου διάλογο. Ο παραγωγός φώναζε “Σε πλήρωσα όλα αυτά τα λεφτά! Φυσικά πρέπει να μιλάς!” Και είπα, “Όχι, κανείς δεν με καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς”.»

ΤΟΝ ΦΟΙΝΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ;

Λίγες ώρες πριν την απονομή των βραβείων από την κριτική επιτροπή του Αλεχάντρο Ινιάριτου, η πιο ασφαλής πρόβλεψη για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα λέει “Πέδρο Αλμοδόβαρ”. Η νέα του ταινία ήταν ανάμεσα στις πιο αγαπητές του φετινού Διαγωνιστικού, ο θρυλικός Ισπανός δεν έχει πάρει ποτέ Φοίνικα, η ταινία είναι βαθιά αυτοβιογραφική και κοιτάζει την καριέρα του και τον εαυτό του με έναν συγκινητικό τρόπο, ενώ μην ξεχνάμε πως οι ταινίες που αφορούν το ίδιο το σινεμά, πάντα μιλάνε περισσότερο στους ανθρώπους της βιομηχανίας.

Αν ωστόσο η επιτροπή, που σημειωτέον αποτελείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από σκηνοθέτες (ανάμεσα στους οποίους κι ο Γιώργος Λάνθιμος) επιλέξει να αναδείξει κάποια νέα ή απρόσμενη φωνή, υπάρχουν σίγουρα δύο ακόμα εξαιρετικές επιλογές που μπαίνουν γερά στη συζήτηση. Το “Portrait of a Lady on Fire” της Σελίν Σιαμά (για ένα ρομάντζο τον 18ο αιώνα ανάμεσα σε μια γυναίκα αναγκασμένη να παντρευτεί έναν άντρα που δεν θέλει και τη ζωγράφο που αναλαμβάνει να σχεδιάσει κρυφά το πορτρέτο της) έχει συγκεντρώσει τις πιο ενθουσιώδεις κριτικές του Διαγωνιστικού με σχεδόν καθολική αποδοχή- στην ιστορία του Φεστιβάλ μόνο μία γυναίκα έχει πάρει τον Φοίνικα, και φέτος θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να προστεθεί επιτέλους η δεύτερη. Σε αντίθετη περίπτωση, η ταινία μπορεί να κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο, το Σκηνοθεσίας για τη Σιαμά ή ακόμα και το Γυναικείας Ερμηνείας για την Αντέλ Ανέλ.

Εξίσου ενθουσιώδεις αντιδράσεις ξεσήκωσε και το “Παράσιτο” του Μπονγκ Τζουν-χο, για δύο οικογένειες διαφορετικής που οι καταστάσεις φέρνουν μέσα στο ίδιο σπίτι, ξεκινώντας ένα ντόμινο ανατροπών, μαύρου χιούμορ, σασπένς και εξαιρετικά εύστοχης αλληγορίας πάνω στην ταξική βία. Θα ήταν ένας απίθανος Φοίνικας, αλλά σε κάθε περίπτωση περιμένουμε να δούμε την ταινία να κερδίζει κάποιο βραβείο, ίσως Σεναρίου ή ίσως το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής.

Αν ο Αλμοδόβαρ δεν πάρει τον Φοίνικα τότε ο Αντόνιο Μπαντέρας είναι αυτομάτως φαβορί για βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, αλλιώς μπορεί να δούμε στη σκηνή τους πρωταγωνιστές είτε του “Sorry We Missed You” του Κεν Λόουτς είτε του μαφιόζικου δράματος “The Traitor” του Μάρκο Μπελόκιο (για το οποίο θα γράψουμε περισσότερα μετά το Φεστιβάλ). Από γυναικείες ερμηνείες ξεχωρίζει η Βιρζινί Εφιρά από το “Sibyl” της Ζαστίν Τριέ. Ενώ και στις δύο κατηγορίες μπορεί να εμφανιστεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο της ταινίας “A Hidden Life” του Τέρενς Μάλικ, ο οποίος αποτελεί γενικότερα ένα ερωτηματικό. Θα μπορούσε να πάρει Σκηνοθεσία, ή Ερμηνείες ή κάποιο Ειδικό Βραβείο, αλλά μπορεί και τίποτα.

Εξίσου ερωτηματικό είναι κι η περίπτωση Ταραντίνο, καθώς το “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” είναι έτσι κι αλλιώς η πολυσυζητημένη και αναλυμένη ταινία του Φεστιβάλ, από έναν σκηνοθέτη-θωρηκτό. Η επιτροπή μπορεί κάλλιστα να τιμήσει το Σενάριο ή να δώσει το Ειδικό Βραβείο, αλλά υπάρχει κι η προσέγγιση που λέει πως για έναν σκηνοθέτη αυτού του μεγέθους, είτε δίνεις Φοίνικα (ή Μεγάλο Βραβείο) ή τίποτα, καθώς ανοίγεις χώρο για νέα ονόματα.

Άλλες ταινίες που θα μπορούσαν να έχουν θέση στα βραβεία είναι το υπέροχο “Atlantics” της Μάτι Ντιόπ, που ως ντεμπούτο θα αποτελούσε και πολύ δυνατή δήλωση, όπως και το “Les Miserables” του Λατζ Λι. Πολύ συχνά, το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής απονέμεται σε κάποια ταινία που έχει διχάσει ή που είναι πολύ πιο ιδιαίτερη, ως κάποιου τύπου συμβιβαστική απονομή (συνήθως αν το εν λόγω φιλμ έχει κάποιους πολύ παθιασμένους υποστηρικτές μες στην επιτροπή αλλά δεν έχει ελπίδες για κάτι μεγάλο) κι αυτό φέτος μπορεί να είναι και το “Atlantics” αλλά και φιλμ σαν το απίθανο βραζιλιάνικο φουτουριστικό γουέστερν “Bacurau” ή το ιδιοσυγκρασιακό χιουμοριστικό “It Must Be Heaven” του Ελία Σουλεϊμάν που προβλήθηκε τελευταία μέρα και ακούγεται πως ενθουσίασε την επιτροπή.

Τα βραβεία και το φετινό Διαγωνιστικό θα αναλύσουμε αύριο. Η απονομή γίνεται απόψε το βράδυ.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα