Με Λάνθιμο και Σταλόνε στο Φεστιβάλ Καννών

Με Λάνθιμο και Σταλόνε στο Φεστιβάλ Καννών
Οι αφίσες του Φεστιβάλ Photo by Arthur Mola/Invision/AP

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του 72ου Φεστιβάλ Καννών, ξεχωρίζουμε κάποια από τα πρώτα πιο πολυαναμενόμενα highlights του 15ήμερου.

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό Φεστιβάλ του πλανήτη στις Κάννες ξεκινά σήμερα 14 Μαϊου και το NEWS 24/7 θα βρίσκεται εκεί μεταφέροντας καθημερινά όλα τα highlights. Θα βλέπουμε σε παγκόσμια πρεμιέρα μερικές από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες των επόμενων μηνών αλλά και μερικές από τις φιλμικές εκπλήξεις για τις οποίες θα συζητάμε χωρίς σταματημό την ερχόμενη σεζόν.

Το 72ο Φεστιβάλ ξεκινά την Τρίτη 14 Μαΐου και θα συνεχιστεί ως τις 25 του μήνα, κι εμείς θα σας γράφουμε κάθε μέρα ό,τι αξίζει να γνωρίζετε για τις μεγάλες πρεμιέρες και τους πρωταγωνιστές που θα περπατήσουν φέτος το κόκκινο χαλί- από τον Σιλβέστερ Σταλόνε και τον Μπραντ Πιτ, μέχρι την Σελίνα Γκόμεζ και τον Γιώργο Λάνθιμο.

Μέχρι όμως να δούμε την πρώτη ταινία, ξεκινάμε με έναν πολύ ταιριαστό τρόπο: Χωρίς να έχουμε δει ακόμα απολύτως τίποτα, δε μπορούμε παρά να μιλήσουμε για αυτά που κι εμείς περιμένουμε περισσότερο να δούμε. Να μερικοί από τους λόγους για τους οποίους ανυπομονούμε για τις φετινές Κάννες.

Οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ στην επίσημη παρουσίαση AP

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ

Αν ο Ταραντίνο έστελνε απλώς μια ταινία στις Κάννες, 25 χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα του “Pulp Fiction”, αυτό θα αρκούσε.

Αν ο Ταραντίνο έστελνε στις Κάννες μια ταινία που αφορά τους φόνους του Τσαρλς Μάνσον, αυτό θα αρκούσε.

Αν ο Ταραντίνο έστελνε στις Κάννες μια ταινία με πρωταγωνιστές τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, τον Μπραντ Πιτ και τη Μάργκο Ρόμπι, αυτό θα αρκούσε.

Σα να μην αρκούσαν όλα τα παραπάνω, μέχρι κι η ανακοίνωση εμπεριείχε το δικό της ξεχωριστό δράμα. Αβέβαιοι οι πάντες για το αν η ταινία θα ήταν έτοιμη στην ώρα της για προβολή στο Φεστιβάλ, κι έτσι το πρόγραμμα βγήκε αρχικά χωρίς να τη συμπεριλαμβάνει. Υπήρξε τότε μια φήμη: Αν ο Ταραντίνο δεν είναι έτοιμος, το στούντιο της Sony θα έστελνε στις Κάννες τις “Μικρές Κυρίες” της Γκρέτα Γκέργουιγκ. (Ταινία που, πιθανότατα πλέον, θα περιμένουμε για μεγάλη πρεμιέρα στην πιο οσκαρικών τάσεων και προδιαγραφών Βενετία.) Τελικά, την ύστατη ώρα, οι Κάννες έστειλαν το κρίσιμο συμπληρωματικό δελτίο τύπου, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Τιερό Φρεμό να πανηγυρίζει για τη συμμετοχή του Ταραντίνο τον οποίον και χαρακτηρίζει ως “πιστό, συνεπές παιδί των Καννών”.

Και κάπως έτσι, το πιστό και συνεπές παιδί των Καννών, ο Κουέντιν Ταραντίνο, θα πατήσει ξανά το κόκκινο χαλί μαζί με το καστ μεγάλων αστέρων του, στον αδιαπραγμάτευτο φιλμικό μαγνήτη του φετινού Φεστιβάλ. Η ταινία προβάλλεται την επόμενη Τρίτη. Θα σας μεταφέρουμε κατευθείαν εντυπώσεις, αλλά ως τότε έχουμε πολλά ακόμα να πούμε για ζέσταμα.

Πυρετώδεις οι προετοιμασίες AP

Ο ΛΑΝΘΙΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Έχει γίνει συχνά θέμα συζήτησης (έστω, όταν εμείς το θέτουμε απευθείας στον ίδιο τον Λάνθιμο) για το τρομερό, απόλυτο ποσοστό επιτυχίας του Λάνθιμου στα δύο μεγάλα Φεστιβάλ, με κάθε του ταινία που έχει παιχτεί σε Κάννες ή Βενετία να κερδίζει βραβείο. (“Κυνόδοντας” στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, “Αστακός” και “Ελάφι” στο Διαγωνιστικό των Καννών, “Ευνοούμενη” και “Άλπεις” στη Βενετία.) Τώρα, ήρθε η ώρα να γίνει εκείνος μέλος της κριτικής επιτροπής των Καννών.

Όχι επειδή συμμετέχει ο Έλληνας σκηνοθέτης, αλλά έτσι κι αλλιώς πάντα για τους λάτρεις των Φεστιβάλ οι κριτικές επιτροπές έχουν τη δική τους γοητεία και μυθολογία. Από ύπουλες φήμες για το ποιος αβάνταρε τι, ποιοι μίσησαν τι, τι κλίκες σχηματίστηκαν, ποιες ήταν οι μεγάλες κόντρες, καθώς και παρασκήνια διάφορων διάσημων βραβεύσεων (από τον Χρυσό Φοίνικα του Κόπολα μέχρι το βραβείο ερμηνείας της Ρούνεϊ Μάρα για το “Κάρολ”) και μη βραβέυσεων (όπως το πλήρες σνομπάρισμα του “Τόνι Έρντμαν”), οι κριτικές επιτροπές πάντα συγκεντρώνουν το δικό τους κομμάτι της φεστιβαλικής λάμψης.

Η φετινή σύνθεση μοιάζει ενδιαφέρον μίγμα, διαθέτοντας αρκετούς σκηνοθέτες. Πρόεδρος είναι ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, μια επιλογή που αντιμετωπίστηκε με μια κάποια δόση ειρωνείας από μεγάλη μερίδα της σινεφίλ κοινότητας, ενώ στην επιτροπή συναντάμε εκτός από τον Λάνθιμο, και τους Κέλι Ράιχαρντ (σπουδαία σκηνοθέτης του “Γουέντι και Λούσι”), Αλίτσε Ρορβάκερ (βραβείο σεναρίου πέρυσι για τον εκπληκτικό της “Ευτυχισμένο Λάζαρο”), Ρομπέν Καμπιγιό (των “120 Παλμών”), και Πάβελ Παβλικόφσκι (βραβείο σκηνοθεσίας πέρυσι για τον “Ψυχρό Πόλεμο” και πολύ καλό προσωπικό φίλο του Ινιάριτου- ας αρχίσουν ήδη οι φήμες), οι ηθοποιοί Μαϊμούνα Ν’ντιαγιέ (“Ο Κιρικού και η Μάγισσα”) και Ελ Φάνινγκ (“Neon Demon”- ήδη τρέχουν τα στοιχήματα ποιοι σκηνοθέτες από την επιτροπή θα την προλάβουν για την επόμενη ταινία τους) και ο θρυλικός κομίστας Ένκι Μπιλάλ.

Μια επιτροπή με σαφέστατο βάρος προς την σκηνοθετική πλευρά των πραγμάτων, κάτι που ίσως να παίξει το ρόλο του όταν έρθει η ώρα για τα βραβεία.

ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Ναι, ο Σταλόνε θα είναι κι αυτός εκεί. Ο Σλάι θα επισκεφθεί το Φεστιβάλ προς το τέλος του ώστε να δώσει ένα masterclass στο οποίο εννοείται πως θα προσπαθήσουμε να παρευρεθούμε, παρέα με την προβολή πρώτων σκηνών από το νέο επερχόμενο “Rambo V: Last Blood”. Θα παρουσιάσει τις πρώτες σκηνές της ταινίας πριν την προβολή μιας αποκατεστημένης 4Κ κόπιας του κλασικού “Rambo: Το Πρώτο Αίμα”. Ίσως μιλήσει και για την αξεπέραστη αδικία της απώλειας του Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για το “Creed”.

Μαζί με τον Σταλόνε, masterclass συζητήσεις θα παρουσιάσουν τρεις ακόμα σημαντικοί δημιουργοί. Ο Νίκολας Βίντιγκ Ρεφν, ο Δανός ταραχοποιός σκηνοθέτης του “Drive” και του “Neon Demon”, επιστρέφει στις Κάννες αυτή τη φορά με μια τηλεοπτική σειρά, το “Too Old to Die Young”. Εκτός Διαγωνιστικού, θα προβληθούν 2 από τα 10 επεισόδια κι ο Ρεφν, παράλληλα, θα μιλήσει τόσο για τη δική του καριέρα, όσο και για την αγάπη του για το σινεμά και την προσπάθειά του για αποκατάσταση σχεδόν χαμένων καλτ φιλμς μέσα από την προσωπική του σελίδα ByNWR.com.

Το Φεστιβάλ επίσης θα απονείμει τιμητικό Φοίνικα στον ηθοποιό Αλέν Ντελόν πριν την προβολή σε αποκατεστημένη κόπια του “Κύριου Κλάιν”, ενώ η ηθοποιός και σκηνοθέτης Ζανγκ Ζιγί (“Τίγρης και Δράκος”, “Ο Δρόμος για το Σπίτι”, “2046”) θα μιλήσει για την μεγάλη καριέρα της και τη συνεργασία με αληθινούς θρύλους του ασιατικού σινεμά.

ΟΙ ΚΑΝΝΕΣ -ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ- ΣΕ ΝΟΥΜΕΡΑ

Τι μας λένε τα νούμερα για το φετινό Φεστιβάλ; 1,845 ταινίες κατατέθηκαν στην επιτροπή. 8 ντεμπούτα προβάλλονται στην τελική επιλογή. 39 χώρες εκπροσωπούνται. Αν αυτά τα νούμερα είναι σε γενικές γραμμές σταθερά τα τελευταία χρόνια, ενδιαφέρον παρουσιάζει η μελέτη πάνω στην προσπάθεια προς ισότητα των φύλων και στην εκπροσώπηση, σε κάθε στάδιο του Φεστιβάλ.

Η φετινή λοιπόν διοργάνωση αριθμεί στους υπαλλήλους της 61% γυναίκες (ανάμεσα στα 109 άτομα που εργάστηκαν για το φετινό Φεστιβάλ). Όταν φτάνουμε στην 8μελή επιτροπή επιλογής των ταινιών, οι 4 είναι γυναίκες. Τι γίνεται με τις επιτροπές, αποτελούμενες από ανθρώπους του σινεμά: Το Φεστιβάλ αριθμεί 4 επιτροπές (Διαγωνιστικό, τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, Χρυσή Κάμερα για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, και Μικρού Μήκους), στα οποία τα μέλη είναι πρακτικά 50/50 (μόνο στα Μικρού Μήκους οι άντρες είναι περισσότεροι) και με 2 από τους 4 προέδρους επιτροπών να είναι γυναίκες.

Όλα αυτα συμβαίνουν στο πλαίσιο της καμπάνιας για 50/50 εκπροσώπηση ως το 2020 στην οποία συμμετέχουν κι οι Κάννες. Ακόμα και παρά αυτά τα βήματα, η εικόνα στο Διαγωνιστικό έχει ενδιαφέρον, δείχνοντας πως κάθε ουσιαστική αλλαγή παίρνει καιρό ώσπου να φανούν τα αποτελέσματά της: Σύμφωνα με στοιχεία του Φεστιβάλ, 26% των ταινιών που κατατέθηκαν ήταν σκηνοθετημένες από γυναίκες, και αντιστοίχως στο Διαγωνιστικό εμφανίζονται 4 γυναίκες στις 21 ταινίες.

Αφήνοντας πίσω για λίγο τα νούμερα και τη μεγάλη συζήτηση περί ποσοστών (το ιδανικό θα ήταν να μην χρειάζονταν ποτέ αυτά τα ποσοστά, κι η βιομηχανία να φρόντιζε να παρέχει ίδια μέσα και ευκαιρίες στις γυναίκες δημιουργούς), αξίζει να σημειώσουμε πως τουλάχιστον 3 από τις γυναίκες σκηνοθέτες του φετινού Διαγωνιστικού έρχονται με ταινίες που μοιάζουν αληθινά υποσχόμενες (“Atlantics”, “Portrait of a Lady on Fire”, “Little Joe”- θα τα λέμε όλα τις ερχόμενες μέρες), ενώ πέρυσι σε μια αντίστοιχα μεγάλη και έντονη συζήτηση, όπου πολλοί πίστευαν πως ο Φοίνικας θα πήγαινε σε γυναίκα, το μεγάλο βραβείο πήραν οι “Κλέφτες Καταστημάτων” (αξιότατο) με θαυμάσιες ταινίες σαν τον “Ευτυχισμένο Λάζαρο” της Αλίτσε Ρορβάχερ και διχαστικά έργα σαν το “Καπερναούμ” της Ναντίν Λαμπακί να κερδίζουν άλλα μεγάλα βραβεία.

Η συζήτηση δεν θα σταματήσει σύντομα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εμείς θα είμαστε εκεί για να βλέπουμε τις ταινίες, να παίρνουμε παλμό, να σχολιάζουμε, και να ελπίζουμε.

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Η περσινή εκδήλωση συζητήθηκε σε επίπεδο προγνωστικών για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας, η κόντρα με το Netflix, συνεχίζεται και φέτος, αν και σε σαφέστατα πιο ήρεμους τόνους, με το Φεστιβάλ να συνεχίζει να μη δίνει θέση στο Διαγωνιστικό σε streaming ταινίες δίχως διανομή σε αίθουσες. Ο άλλος, ήταν σχεδόν πλήρης απουσία τρανταχτών ονομάτων από το Χόλιγουντ. (Οι δύο αυτοί παράγοντες συνδυάστηκαν με έναν τρίτο, την σαφή στροφή του Φεστιβάλ προς πιο φρέσκα ονόματα, με αποτέλεσμα ένα αληθινά ενδιαφέρον και δυνατό Διαγωνιστικό γεμάτο νέες προτάσεις.)

Ο αμερικάνικος κυρίως τύπος, συνηθισμένος από τη διαρκή ενασχόληση εφημερίδων, σάιτ και viral τίτλων που κυκλοφορούν ευκολότερα και γρηγορότερα όταν αφορούν τον Ταραντίνο και τον Σταλόνε παρά τον Αλμπέρ Σερά και τη Σελίνα Σιαμά, δε σταμάτησε να γκρινιάζει για το πόσο μικρή ήταν η παρουσία των ΗΠΑ. (Μία εκ των δύο αμερικάνικων ταινιών του περσινού προγράμματος, ωστόσο, ήταν το “BlacKkKlansman” του Σπάικ Λι που βραβεύτηκε και στις Κάννες και στα Όσκαρ- αν ΑΥΤΟ αποτελεί μια κάποια μέτρηση επιτυχίας.) Το θέμα είναι πως έτσι αναδείχθηκαν πολύ περισσότεροι μη αγγλόφωνοι τίτλοι από ό,τι σε μια συνήθη χρονιά, ενώ έτσι κι αλλιώς σπουδαίους αμερικάνικους τίτλους έβρισκε κανείς τριγύρω στο πρόγραμμα.

(Και τις δύο προηγούμενες χρονιές μου στις Κάννες, η #1 μου ταινία του Φεστιβάλ ήταν ένα αμερικάνικο φιλμ στο τμήμα του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών: Το “Florida Project” του Σον Μπέικερ και το “Leave No Trace” της Ντέμπρα Γκράνικ.)

Σε κάθε περίπτωση, φέτος ο αμερικάνικος -και όχι μόνο- τύπος δε θα έχει πολλούς λόγους γκρίνιας. Το φετινό πρόγραμμα μοιάζει φτιαγμένο από τα κιτάπια των best of των Καννών, με ονόματα-θεσμούς να επιστρέφουν: Αλμοδόβαρ, Κεν Λόουτς, αδερφοί Νταρντέν, Ξαβιέ Ντολάν. Ανάμεσά τους, τίτλοι από Αμερικοί έτοιμοι για πρωτοσέλιδα, από τη νέα ταινία του Ταραντίνο μέχρι τη ζόμπι ταινία του Τζιμ Τζάρμους με το μισό Χόλιγουντ στο καστ, που ανοίγει στο Φεστιβάλ απόψε. Μαζί τους, ο Άιρα Σακς με το “Frankie” της Ιζαμπέλ Ιπέρ και ο μεγάλος Τέρενς Μάλικ με το πολυαναμενόμενο (και πολύ καθυστερημένο) “A Hidden Life”. 4 Αμεριάνικοι τίτλοι στο Διαγωνιστικό, τίμια στροφή.

Από κοντά, έχουμε το “Rocketman” (τη βιογραφία του Έλτον Τζόν) στα Εκτός Συναγωνισμού, όπως και το “Too Old to Die Young” του Νίκολας Βίντιγκ Ρεφν, αλλά και το “The Lighthouse” του Ντέιβ Έγκερς (“The VVitch”) με τον Ρόμπερτ Πάτινσον στο Δεκαπενθήμερο.

Η Αμερική δίνει ισχυρή παρουσία -αν και πάντα έδινε-, και παρέα με τη νέα σοδειά ταινιών από τις παλιοσειρές του Φεστιβάλ, μοιάζει σαν οι Κάννες φέτος να παίζουν ένα πιο ασφαλές στοίχημα από το περσινό τους. Υποθέτω δεν είναι παράλογο, όσο κι αν είχα λατρέψει το περσινό ρίσκο. Όπως και νά’χει, και φέτος το πρόγραμμα μοιάζει να περιλαμβάνει κρυφά διαμαντάκια ή πιθανές ταινίες-προτάσεις. Θα είμαστε εκεί για να τις ανακαλύψουμε- όπως και για να μεταφέρουμε εντυπώσεις από όλες τις προαναφερθείσες πολυαναμενόμενες ταινίες των γνωστών δημιουργών.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα