Νέες ταινίες: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Ολίβια Κόλμαν ξεσαλώνουν ως “Ρόουζ Εναντίον Ρόουζ”

Στην μεγάλη horror κόντρα της περασμένης εβδομάδας είχαμε ξεκάθαρο θριαμβευτή καθώς το φανταστικό “Weapons” του Ζακ Κρέγκερ ξεπέρασε τα 21.000 εισιτήρία έναντι των ούτε 5.000 του “Φερ’την Πίσω”. Οι φανς του είδους διάλεξαν, αλλά μένει να δούμε αν το πολύ δικαιολογημένο hype που έχει η ταινία του Κρέγκερ θα φτάσει και το πιο γενικό κοινό – η ταινία πάντως το αξίζει.

Πάντως η μη-F1 επιτυχία του καλοκαιριού φαίνεται τελικά πως είναι το “Ταιριάζουμε;” της Σελίν Σονγκ, που έχει ήδη φτάσει τα 110.000 εισιτήρια και συνεχίζει να γράφει 10+άρια κοντά ένα μήνα πια μετά την κυκλοφορία της. Είναι πάντα πολύ ευχάριστο να βλέπεις να κινείται τόσο καλά στα ταμεία μια ταινία που όχι απλά είναι καλή, αλλά που είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να προσκαλεί οργανικά το κοινό να την αναλύσει και να συζητά για αυτήν.

Να αναφέρουμε ακόμα το πολύ καλό άνοιγμα για την υπέροχη ταινία “Τα Χρώματα του Χρόνου” του Σεντρίκ Κλαπίς την οποία εξυμνήσαμε από τη στήλη την περασμένη εβδομάδα. Άνοιξμε με 4.200 εισιτήρια από 10 αίθουσες όπως αναφέρει το Cinemagazine και ευχόμαστε να του δοθεί ευκαιρία να δείξει πως έχει πόδια – το ξαναλέμε, είναι μια ταινία που θα ικανοποιήσει τους θεατές με ευφάνταστο και καλλιτεχνικό τρόπο, και δεν πρέπει να φαγωθεί στη ροή των αμέτρητων κυκλοφοριών, ειδικά από τη στιγμή που το κοινό δείχνει να ενδιαφέρεται. Αξίζει να την αναζητήσετε.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Θα είχε δεδομένο ενδιαφέρον το πώς ανανεώνεις την αστεία και τρομερά αιχμηρή μαυρίλα του “Πόλεμου των Ρόουζ” στο σήμερα, όταν τόσα έχουν αλλάξει στον τρόπο που κοιτάζουμε (και αναλύουμε) τις σχέσεις και στον τρόπο που απεικονίζουμε (και προσεγγίζουμε) τη βία. Όμως μέσα στην υπερβολή μιας συνθήκης που φέρνει ένα ζευγάρι να προσπαθεί κυριολεκτικά να σκοτώσει ο ένας την άλλη, υπάρχουν πολλά περιθώρια για ξεκαρδιστική κωμωδία αλλά και για ένα είδος χιούμορ που μπορεί να σου επιτεθεί, ως θεατή.

Η νέα διασκευή της ιστορίας διαθέτει πολλές αστείες στιγμές και μπόλικη οργισμένη επιθετικότητα ανάμεσα στα δύο μέλη ενός παντρεμένου ζευγαριού που έχουν δει κάθε τους μικροσκοπική, ανείπωτη, καταπιεσμένη κακή σκέψη να έχει γιγαντωθεί σε ένα ασυγκράτητο τέρας. Στο σενάριο ο Τόνι ΜακΝαμάρα (“Η Ευνοούμενη”, “Poor Things”) φέρνει μια σπιρτόζικη αιχμηρότητα κι έναν τρόπο να αποτυπώνεται το μαύρο χιούμορ σχεδόν με όρους αναρχικού καρτούν.

Όμως ο Τζέι Ρόουτς (“Όστιν Πάουερς”, “Meet the Parents”, καθώς και μπόλικες βραβευμένες πολιτικές τηλεταινίες του ΗΒΟ) δεν είναι Γιώργος Λάνθιμος (ούτε και Ντάνι Ντε Βίτο – ο σκηνοθέτης του ορίτζιναλ) και δεν έχει τρόπους να αναδείξει το σκοτεινό χιούμορ σε κάτι αληθινά προκλητικό ή αντισυμβατικό. Κινηματογραφεί με μια αισθητική μονοτονία απαλών αποχρώσεων, δίχως ποτέ να υπογραμμίζει τίποτα, δίχως μια “ανάποδη” οπτική σαν αυτή που έδινε στις ταινίες του Λάνθιμου ένα μοναδικά αρρωστημένο τύπο χιούμορ.

Την ταινία τη σηκώνουν οι πρωταγωνιστές, και δεν είναι καθόλου αμελητέο αυτό. Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Ολίβια Κόλμαν εξερευνούν με φροντίδα την απότομη αλλαγή ισορροπιών στην δυναμική ισχύος του ζευγαριού που γεννά εγωισμούς και καταπιεσμένα “θέλω”. Οι δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί ξέρουν πώς να ζωντανέψουν το φιλμ χωρίς να χάσουν την σύνδεσή τους με την ανθρωπιά των χαρακτήρων τους, κι αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό από όλα – με την καλή έννοια!

Δε θα περάσει κανείς άσχημα με την ταινία, καθώς οι ηθοποιοί, το σενάριο, το αρχικό υλικό και μπόλικες επιμέρους αστείες σκηνές οδηγούν σε έν ντε φάκτο επίπεδο αξίας και διασκέδασης. Αλλά νιώθεις πως υπάρχουν κάποιες σκοτεινές γωνίες στις οποίες δε θέλησε ή δε μπόρεσε να φτάσει – και κατά συνέπεια, είναι κι ένα φιλμ κατώτερου του έτσι κι αλλιώς διάσημου προκατόχου του.

Κριτική

Η απίστευτη ιστορία του Ενρίκ Μάρκο ξεκίνησε σε πρώτη απόπειρα με στόχο να αποτελέσει αντικείμενο ντοκιμαντέρ για τους Αϊτόρ Αρέγκι και Χον Γαράνιο, όμως στην πορεία διαπίστωσαν πως η (αντι)ήρωάς τους έλεγε ψέματα και στους ίδιους, αποφεύγοντάς τους και στρίβοντας επιδέξια όταν επρόκειτο να έρθει (και έρθουν) αντιμέτωποι με κάποια μεγάλη αλήθεια. Εγένετο, “Μάρκο: Μια Επινοημένη Αλήθεια”.

Η ταινία φιξιόν συνεχίζει από εκεί που η ντοκου-απόπειρα άφησε τα πράγματα, αμφισβητώντας τα όρια αλήθειας και μυθοπλασίας με αρκετές αφορμές. Ακολουθούμε εξάλλου έναν άνθρωπο που προκειμένου να φτάσει σε ένα αληθινό στόχο, κατασκεύασε ένα ολόκληρο ιστορικό φιξιόν. Ο Μάρκο, καταλανός συνδικαλιστής και επί σειρά ετών πρόεδρος της ισπανικής ένωσης θυμάτων του Ολοκαυτώματος, βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει όταν ένας ιστορικός αμφισβητεί την αλήθεια των λεγομένων του. Όταν η αλήθεια έρχεται στο φως, ο Μάρκο αρχίζει πεισματικά να επιμένει πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και μονοδιάστατα.

Παρά την ενδιαφέρουσα προσέγγιση και τοποθέτησή της, η ταινία δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει με κάποιο τρόπο την κεντρική της προβληματική, αφήνοντας τον Μάρκο ένα μεγάλο ερωτηματικό – ενώ ξοδεύουμε στην πορεία πολύ χρόνο σε συνδικαλιστικές διαδικασίες που από μόνες τους είναι συναρπαστικές και αναγκαίες, αλλά στο πλαίσιο της συγκεκριμένης ταινίας κάπως αποσπούν από τον στόχο.

Παραμένει όμως μια συναρπαστική ιστορία, και μια ταινία αν όχι αντισυμβατική, τουλάχιστον με διαθέσεις εξερεύνησεις των ορίων και της σημασίας των μυθοπλασιών που συνθέτουμε για να περιγράψουμε κάτι, εν τέλει, αληθινό.

Κριτική

Παιχνιδιάρικη και αν μη τι άλλο ειλικρινέστατων προθέσεων αναβίωση του καλτ ήρωα της underground εταιρείας παραγωγής Troma, που μέσα από εντελώς “βήτα” (ή μάλλον “ζήτα”) υλικό ξεδίπλωνε στην οθόνη διασκεδαστικές, ακομπλεξάριστές περιπέτειες στα αισθητικά άκρα. Αυτό το ριμέικ έχει το πρόβλημα άλλων αντίστοιχων φιλμ-homage που προσομοιώνουν κάτι φτηνιάρικο αλλά με μια τεχνική αρτιότητα που δεν κουκουλώνεται. (Η μεγαλύτερη τέτοια ένσταση που έχω είναι το “Death Proof” του Ταραντίνο: Είναι σα να βλέπεις τους Fontaines να διασκευάζουν Παπαροκάδες.)

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που εννοείται πως κυλάει ευχάριστα και έχει πολλές στιγμές, και στην οποία ο Πίτερ Ντίνκλατζ είναι φανταστικός, πλαισιωμένος από πολύ φαν περιφερειακές ερμηνείες από Κέβιν Μπέικον κι Ελάιζα Γουντ. Αλλά η οποία τελικά μοιάζει περισσότερο διασκεδαστική ως θεωρητική άσκηση, παρά στην πράξη της.

Κριτική

Η ταινία για την οποία ο μέγας Κιαροστάμι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα είναι ένα από εκείνα τα σπάνια φιλμικά δημιουργήματα που νιώθεις αληθινό δέος μπροστά στην προσπάθεια να τα χωρέσεις σε λόγια και σκέψεις. Δομικά απλό και ευθύ, με έναν άνδρα που αναζητά άνθρωπο να τον βοηθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του, το φιλμ αναπτύσσεται ως ένα οδοιπορικό (ή road movie ή πες το όπως θες) μέσα σε μια χώρα που μοιάζει συντετριμμένη αλλά που ακόμα και σε μια τέτοια συνθήκη υπάρχουν οι αξίες εκείνες που μοιάζουν να ξεπερνούν κάτι τι το υπολογισμένο. Η ζωή δηλαδή ως μια ποίηση των στιγμών κι όχι ως συμπεράσματα λογικής.

Ο Κιαροστάμι μοιάζει να βρίσκεται όπως πάντα στο όριο μιας κάποιας κινηματογραφικής φόρμας, μιας και το οδοιπορικό του εδώ θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ παρατήρησης ή πειραματικό φιλμ-δοκίμιο. Εκεί που τα σύνορα των ειδών και της φόρμας χάνουν το νόημά τους, ο αξεπέραστος ιρανός auteur – μια κινηματογραφική σχολή από μόνο του – είναι εκεί για να μας πηγαίνει πέρα από το φίξιον, πέρα από τα λόγια. Σε ένα σινεμά, όσο πιο κοντά μπορείς να πας στον στοχασμό πάνω στο να ζεις.