Νέες ταινίες: Το αλλόκοτο ρομάντζο “Ταιριάζουμε;” από τη δημιουργό των “Περασμένων Ζωών”

Μια όντως καλή κωμωδία στην κορυφή του θερινού box office;;; Μάλλον θα είναι το θαύμα του δεκαπενταύγουστου! Οι “Τρελές Σφαίρες” με Λίαμ Νίσον και Πάμελα Άντερσον έπιασαν άνετη κορυφή στα ταμεία με 23.000 εισιτήρια αφήνοντας πίσω τον τρόμο (το “Μαζί” άνοιξε με 6.000) και ξεφουσκωμένους υπερήρωες: “Fantastic Four: Τα Πρώτα Βήματα” έκαναν 12.000 εισιτήρια δεύτερου τριημέρου παρέα με μια γερή κατρακύλα στο αμερικάνικο box office, ενώ ο “Superman” παλεύει να φτάσει τις 80.000.

Την ίδια ώρα, μην τα ξαναλέμε, το “F1” δε λέει να ξεμείνει από καύσιμα, σα να ήταν μονοθέσιο που απορείς… πότε θα το βάλουν στα pit για ανεφοδιασμό;;; Δε μπορεί να έχει ακόμα πολλούς γύρους μέσα του! Αλλά να που κι όμως έχει. 7.000 εισιτήρια στην 6η(!) βδομάδα του, με 208.000 σύνολο σε μια απλά τεράστια επιτυχία.

Κάτι λίγο πάνω από 2.000 η πολύ καλή νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν “Νεαρές Μητέρες” που σίγουρα άξιζε κάτι καλύτερο από ένα στριμωγμένο release την τελευταία μέρα του Ιουλίου. Αν σας ενδιαφέρει, ίσα που το προλαβαίνετε. Αξίζει.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Με ένα τρέιλερ και μια καμπάνια που πλασάρει την ταινία ως λίγο-πολύ παραδοσιακή ρομαντική κομεντί, καλό είναι να ξεκαθαριστεί γρήγορα πως αυτή δεν είναι μια συμβατική τέτοια ταινία – όπως και στις “Περασμένες Ζωές”, την πρώτη ταινία της Σελίν Σονγκ, τεχνικά ναι, υπάρχει εκεί ένα ερωτικό τρίγωνο, μια γυναίκα ανάμεσα σε δυο άνδρες, όμως πρακτικά η ταινία δεν αναπτύσσεται και δε συμπεριφέρεται ποτέ σαν αυτό να είναι το κεντρικό της ζήτημα. Γιατί οι ηρωίδες της, δηλαδή η ίδια, έχει κάνει την επιλογή της και ξέρει τι θέλει, έχει απλώς ανάγκη να τη θέσει σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και συναισθηματικό πλαίσιο. Στην πραγματικότητα δηλαδή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που την απασχολεί.

Τοποθετώντας τη δράση σε ένα καλά φωτισμένο, φανταχτερό αλλά παντελώς ψυχρό αστικό κέντρο, με ανθρώπους που διαρκώς γνωρίζονται αλλά δεν παθιάζονται, μετρώντας τις σχέσεις και το συναίσθημα σα να ήταν κιλά πατάτες στη λαϊκή, η Σελίν Σονγκ επιχειρεί στην πράξη κάτι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Μια ταινία αυστηρά δομημένη που προσπαθεί να αποδομήσει. Ένα αντι-ρομάντζο που αναζητά το πάθος μέσα στην κλινική αποτίμηση του κόσμου.

Η Ντακότα Τζόνσον, σταθερά συναρπαστική ηθοποιός και ιδανική για το ρόλο μιας σχεδόν ρομποτικής προξενήτρας για τον κόσμο της μητροπολιτικής ελίτ, βρίσκει τον εαυτό της σε σταυροδρόμι. Από τη μία, πέφτει στα πόδια της ένας άντρας γοητευτικός, έξυπνος, ενδιαφέρων, πλούσιους, αστείος, όχι κάθαρμα – αυτό που στον επαγγελματικό της χώρο, αποκαλούν «μονόκερο». Μα έλα που στη ζωή της μπαίνει ξανά ένας παλιός της έρωτας, ένας φτωχός πλην τίμιος (και ονειροπόλος) wannabe ηθοποιός που δουλεύει σε κέτερινγκ για τα προς το ζην, την ώρα που μοιράζεται ακόμα διαμέρισμα με κάτι ανεπρόκοπους.

Ο Κρις Έβανς μία φορά κάθε 6-7 χρόνια θυμάται να μας δείξει ότι είναι στα αλήθεια καλός ηθοποιός, και εύχομαι να το έκανε συχνότερα (“Snowpiercer”, “Captain America: The Winter Soldier”, “Scott Pilgrim”), και εδώ είναι ζεστός, ατημέλητος, μελαγχολικός – μια γοητεία σκέτη. Ο δε Πέδρο Πασκάλ καταφέρνει φανταστικά πράγματα με έναν όχι τρομερά πλούσιο ρόλο. Μια χειραψία, μια παράδοση της λέξης «ενδδδδιαφφφέρον», μια ερμηνεία σε μια σκηνή (θα καταλάβετε… είναι Η Σκηνή) όπου καταφέρνει να δώσει ειλικρίνεια μέσα σε ένα ειλικρινά θεοπάλαβο πλαίσιο.

Το τρίο ηθοποιών είναι ανεξαιρέτως ερμηνευτικά άψογο, αν μπορεί τουλάχιστον κανείς να προσπεράσει το γεγονός πως έχουμε τρεις ομιλούσες τελειότητες να συζητούν για ψεγάδια και για αληθινά προβλήματα. Μαζί με κάποιες τελείως παράδοξες επιλογές που δεν λειτουργούν πάντα (μια πιθανώς άτοπου τάιμινγκ ερωτική εξομολόγηση, η προαναφερθείσαι συναρπαστική μεν αλλά αποστομωτική Σκηνή, η απουσία μιας όποιου είδους κλιμάκωσης), έχουν ως αποτέλεσμα ένα αληθινά αλλόκοτο φιλμ, που νιώθεις διαρκώς σα να βρίσκεται σε γωνία 1-2 μοιρών από τη δική μας πραγματικότητα, σε κάποια άλλη, δική του.

Είναι σχεδόν ρομαντικό, είναι σχεδόν διασκεδαστικό, είναι σχεδόν αποδόμηση. Όμως σε όλες τις περιπτώσεις, είναι συναρπαστικό. Όλο το θεώρημα της Σονγκ έχει να κάνει με ανθρώπους που βλέπουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο σαν πολύπλοκες εξισώσεις. Πόσο αξίζω εγώ, πόσο αξίζεις εσύ, ποιο είναι το περιθώριο λάθους, ποιο είναι το εύρος λύσεων για τον άγνωστο x; Αναπόφευκτα θα έμπαινε εκεί ο ανθρώπινος παράγοντας – αλλιώς δεν είχε νόημα η ταινία κιόλας – αλλά νιώθω πως αυτό συνέβη κάπως άτσαλα και χοντροκομμένα, με μια απρόσμενη εισβολή βίας σε μια ταινία που δεν χτισμένη με αυτή την αισθητική.

Ακόμα κι έτσι, τίποτα δε μοιάζει ικανό να σε πετάξει έξω από το μήκος κύματος αυτού του ιδιόρρυθμου φιλμ – αν τουλάχιστον συντονιστείς εξαρχής μαζί του. Ο μονότονος, σχεδόν απόκοσμος ρυθμός των διαλόγων, ο ευθύς και χαμηλός τόνος τους, οι χαρακτήρες που στέκονται συνήθως σε ακινησία μέσα σε προκαθορισμένες θέσεις σε κάδρα ακριβείας – τα πάντα στην ταινία είναι σα να βλέπεις συστήματα εξισώσεων να προσπαθούν να αποκτήσουν συνείδηση, να λύσουν τους εαυτούς τους.

Η ταινία αναφέρεται από πολλούς ανθρώπους σε σύγκριση με πιο συμβατικά δείγματα του είδους όπως “Ο Γάμος του Καλύτερού Μου Φίλου” (ένα φιλμ που προφανώς και κινείται με μεγαλύτερη χάρη, γιατί είναι άλλος ο σκοπός του), ενώ η ίδια η Σονγκ αναφέρει στις επιρροές της έργα όπως το “Πρόγευμα στου Τίφανις”. Ειλικρινά, το “Ταιριάζουμε;” μου φαίνεται πολύ πιο συγγενικό σε ιστορίες με χαρακτήρες που προσπαθούν να σπάσουν την τεχνητότητα του περιοριστικού περιβάλλοντός τους (από το “Περηφάνια και Προκατάληψη” μέχρι το… “Matrix Revolutions”), ακόμα κι αν δεν κατανοούν πλήρως το ρόλο τους στον κόσμο αυτό – εκεί εξάλλου έρχεται και το άλμα πίστης που είναι κάθε ερωτική δέσμευση.

Με έναν περίεργο τρόπο, το φιλμ καταλήγει να λειτουργεί, παρά την ιδιόρρυθμη κατασκευή του και τα επιμέρους εμπόδια που βάζει στον εαυτό του. Είναι μια ιστορία που ανοίγεται με ειλικρίνεια και θάρρος σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι υλικά και μετρήσιμα (αλλά από την άλλη… πάντα έτσι δεν ήταν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον;), έχοντας πράγματα να πει και να αναρωτηθεί με αληθινή αξία. Προσωπικά μιλώντας, το παρακολουθούσα καθηλωμένος από την αρχή ως το τέλος, έχοντας πολλές συζητήσεις να ανοίγουν στην πορεία και μετά το τέλος.

Απλώς, αν βλέποντας την ταινία νιώσετε να σας κρατά σε απόσταση και να δυσκολεύεστε να την αισθανθείτε, είναι λογικό να θελήσετε να της πείτε: It’s not me, it’s you.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: «Ήθελα να νιώσουμε την απόσταση» | Η Σελίν Σονγκ για τις “Περασμένες Ζωές”

Κριτική

Σίκουελ δεκαετίες μετά, για μια ταινία που με τη σειρά της ήταν ριμέικ παλιότερων μεταφορών της ίδιας ιστορίας στο σινεμά. Έτσι κι αλλιώς, η ιδέα ενός body swap του οποίου ακολουθούν χίλια μύρια απρόοπτα, είναι πολυπαιγμένη και για καλό λόγο: Είναι μια πάρα πολύ φαν ιδέα κι η οποία μπορεί να εξυπηρετήσει από ιστορίες ενηλικίωσης μέχρι διαστημικές όπερες (είδαμε ένα αντίστοιχο επεισόδιο στην 1η σεζόν του υπέροχου “Star Trek: Strange New Worlds”).

Εν προκειμένω τώρα, η Λίντσεϊ Λόχαν που ήταν η κόρη στο ορίτζιναλ, επιστρέφει μεγαλύτερη πια, τώρα μητέρα. Η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι τώρα γιαγιά. Στην εικόνα μπαίνουν οι δύο κόρες. Μία της Λόχαν και μία του γαμπρού που παίζει ο Μάνι Τζασίντο (του “The Good Place”), οι οποίες δεν συμπαθιούνται μία, αλλά τώρα πρόκειται να γίνουν αδερφές. Οι 4 τους θα αλλάξουν μεταξύ τους σώματα, με ζητούμενο το να καταλάβει φυσικά η μία την άλλη κι όλα να μπουν ειρηνικά και τακτοποιημένα στη θέση τους.

Μια χαρά τα κάνει όλα αυτά η ταινία, που και αστεία είναι, και αξιοπρεπώς δραματική, και ελάχιστα βαρετή, και έχει μια Τζέιμι Λι Κέρτις σε τρελά κέφια να παίζει στην ουσία μια έφηβη κοπέλα, και έχει και τη Λίντσεϊ Λόχαν, 20 χρόνια μετά το απόγειο και την παρολίγον καταστροφή της, να είναι ακόμα εδώ – σχεδόν συγκινητικό, και το εννοώ. Απλά όλα αυτά έρχονται μέσα σε ένα πακέτο πλήρους προβλεψιμότητας και μηδενικού κινδύνου. Δεν υπάρχουν αρκετά πράγματα εκεί για να δώσει η ταινία το κάτι παραπάνω ή να κάνει κάποια έκπληξη. Απλώς υπάρχει, συμπαθέστατη. Καλά περνάς, αλλά σε λίγο καιρό δε θα θυμόμαστε ότι υπάρχει.

Κριτική

Στιβαρό συνωμοσιολογικό νουάρ φτιαγμένο από το DNA όλων εκείνων των «δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν γύρω σου / όλοι είναι μαζί στο κόλπο!» πολιτικών θρίλερ της περιόδου. Ενίοτε κάπως νωχελικό και αναμενόμενο, άλλοτε μας παρασέρνει σε έξαφνες κορυφώσεις (μια φοβερή σκηνή δράσης με δεκάδες αυτοκίνητα να πέφτουν προς τον Ντελόν), και μέσα από κάθε του στροφή καταφέρνει πάντα να χτίζει ατμόσφαιρα.

Υπάρχει κάτι το πνιγηρό και το αδιέξοδο εδώ, και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέν Ντελόν ενσαρκώνει ήρωες μέσα σε τέτοιους κόσμου – το κάνει πάντα εξαιρετικά, δεν χορταίνεις να τον βλέπεις να κινείται σε καταδικασμένες τροχιές. Κι εδώ είναι σε μια από τις πιο κουλ στιγμές του, ακόμα κι αν η ταινία είναι καλή, όχι σπουδαία.

Κριτική

Τα αναρχικά έργα του Αλμοδόβαρ έτσι κι αλλιώς έχουν ενδιαφέρον μέσα από το σημερινό βλέμμα, αλλά το context έχει πάντα μεγάλη σημασία. Είναι έργα που γυρίστηκαν στο πλαίσιο ενός κινήματος-αντίδρασης τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον θάνατο του Φράνκο, δίνοντας φωνή και χώρο σε κάθε είδους αντισυμβατικό και μύχιο συναίσθημα, σκέψη, φετίχ. Ό,τι καταπιεζόταν, τώρα έβρισκε διέξοδο έκφρασης, με καλλιτέχνες να δοκιμάζουν πράγματα, σκέψεις, ιδέες επιτέλους χωρίς έγνοια ή περιορισμό – αυτό από μόνο του κάνει τα έργα να αποκτούν τεράστια πολιτική σημασία.

Ένα από αυτά είναι και το αστείο, διασκεδαστικό, αλλά και τραγικό και σκοτεινό “Δέσε Με!”. Όπου εξερευνώνται όχι μόνο ιδέες περί πάθους και δυναμικής (μέσα από μια σχέση που ξεκινά και καθορίζεται με όρους καθαρά παραβιαστικούς πριν εξελιχθεί σε κάτι παθιασμένο) αλλά και πατριαρχικής ισχύος (ο Μπαντέρας πιστεύει ακράδαντα πως έχει κάθε δικαίωμα πάνω στην Αμπρίλ) και εθισμού. Η σχέση των δύο ατόμων είναι επέκταση του εθισμού της ηθοποιού που παίζει η απλά θαυμάσια εδώ Αμπρίλ, κάτι που υπογραμμίζει σιωπηλά η τραγωδία του φινάλε – μια ανάγνωσή του, τουλάχιστον.

Δύναμη, έλεγχος, προσωπική ελευθερία, προσωπική έκφραση, προσωπική επιλογή… αλλά και εμμονή και πάθος (βλέπε και μια κλασική σκηνή σεξ στην τρίτη πράξη του φιλμ), όλα στο μανιακό μπλέντερ ενός Αλμοδόβαρ στο μεταίχμιο προς την ωριμότερη περίοδό του. Σε μια ταινία με πολλά επίπεδα, πολλές αναγνώσεις, σε σύγκρουση ακόμα και με τον εαυτό της – μια κινηματογραφική φωνή πάθους για την ελευθερία, και για την έλλειψή της την ίδια στιγμή.

Κριτική

Κλασικό ρομαντικό αστυνομικό θρίλερ και ταυτόχρονα η απόλυτη διακοποταινία του Χίτσκοκ με φόντο της Γαλλική Ριβιέρα και το ζευγάρι Κάρι Γκραντ – Γκρέις Κέλι ως ένα από τα απόλυτα, αναντίρρητα δείγματα ιδανικής κινηματογραφικής σταρ χημείας στη μεγάλη οθόνη. Η πλοκή αφορά έναν πρώην διαρρήκτη που προσπαθεί να ανακαλύψει τον αληθινό ένοχο για μια σειρά από κλοπές χρυσαφικών, προκειμένου να διασφαλίσει τη δική του φήμη, μιας και προφανώς οι υποψίες πέφτουν πάνω του.

Ο Κάρι Γκραντ βρίσκει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο να ξεγλιστρά από τους διώκτες του και στο να ανάβει σπίθες στην οθόνη δίπλα στην Γκρέις Κέλι κι ο Χίτσκοκ το καταδιασκεδάζει στήνοντας το σασπένς του σε εκτυφλωτικά τουριστικό φόντο, σε μια από τις όχι απαραιτήτως σπουδαιότερες ταινίες του, αλλά οπωσδήποτε μια από εκείνες που δεν χορταίνεις να κοιτάς.

Κυκλοφορούν επίσης

Red Sonja: Σκλαβωμένη από έναν τύραννο που θέλει να εξαφανίσει τον λαό της, η Red Sonja πρέπει να συνεργαστεί με μια ομάδα ετερόκλητων πολεμιστών για να αντιμετωπίσει τον αυτοκράτορα Draygan και την θανάσιμη σύζυγό του, Annisia. Η θρυλική ηρωίδα επιστρέφει δυναμικά σε μία νέα περιπέτεια γεμάτη δράση, η οποία αναμένεται να ενθουσιάσει τους φανς του είδους.

Επικίνδυνα… Κοντά Σου: Ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην εποχή της καραντίνας λόγω covid, παραδίδει μαθήματα με τηλεκπαίδευση. Κλεισμένος στο σπίτι και με τη γιατρό γυναίκα του να λείπει σε εξοντωτικές βάρδιες στο νοσοκομείο, αρχίζει να παρατηρεί από το παράθυρο την νέα γειτόνισσα, μια εντυπωσιακή και σέξι καθηγήτρια χορού. Δεν αργούν να γοητευτούν ο ένας από τον άλλο και να παρασυρθούν σε έναν παθιασμένο έρωτα. Όμως, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τίποτα δεν έχει γίνει τυχαία και οι αναπάντεχες ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.

Μπάμπι: Η Εκδίκηση: Η τέταρτη ταινία στο Σύμπαν των Διαστρεβλωμένων Παιδικών Αναμνήσεων, μετά τα “Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι” 1 και 2 και το “Πήτερ Παν: Εφιάλτης στη Χώρα του Ποτέ”, ακολουθεί έναν μεταλλαγμένο Μπάμπι σε ένα θανατηφόρο ξέσπασμα εκδίκησης για τον θάνατο της μητέρας του.

Ο Δελφινομικρούλης 2: Μετά τις ηρωικές του πράξεις, ο Δελφινομικρούλης έχει γίνει θρύλος ανάμεσα στα θαλάσσια πλάσματα και τους ανθρώπους του νησιού. Όλοι περιμένουν από εκείνον να είναι ο τέλειος ήρωας… όμως, μέσα του νιώθει πιο μόνος από ποτέ. Η ζωή του παίρνει νέα τροπή όταν εμφανίζεται ο ζηλόφθονος Χάτζε Ματζέντ, αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση. Ένα απρόσμενο συμβάν με μια οργισμένη φάλαινα οδηγεί σε μια μεγάλη σύγκρουση και η ανακάλυψη ενός μυστηριώδους σπηλαίου βάζει μπροστά μια νέα συναρπαστική περιπέτεια στον βυθό!