Νέες ταινίες: Οι “Περασμένες Ζωές” είναι κάτι παραπάνω από ένα ήδη κλασικό ρομάντζο

Χαμηλά κινήθηκαν οι εισπράξεις του περασμένου τριημέρου, με μεγάλο αστερίσκο όμως και πάλι τις Νύχτες Πρεμιέρας που και φέτος γέμιζαν τις αίθουσες του κέντρου – ανάμεσά τους και το Ιντεάλ, το οποίο στάθηκε για τελευταία φορά ως σπίτι του φεστιβάλ σε μια πολύ συναισθηματική αποχαιρετιστήρια προβολή, του “All of Us Strangers” με τους Πολ Μέσκαλ και Άντριου Σκοτ, το οποίο θα κυκλοφορήσει αργότερα μες στη σεζόν.

Στο τέλος της εισαγωγικής ομιλίας του καλλιτεχνικού διευθυντή Λουκά Κατσίκα, το κοινό χάρισε ένα χειροκρότημα διαρκείας προς τιμήν της αίθουσας, η οποία σε διάστημα λίγων εβδομάδων αναμένεται να κλείσει για λόγους όχι εμπορικούς, αλλά επειδή (όπως έχουμε ξαναπεί) ο ξενοδοχειακός όμιλος MITSIS και η Πολιτεία έτσι αποφάσισαν.

Στα του box office, το “Μυστήριο στη Βενετία” ανέβηκε ξανά στην 1η θέση φτάνοντας τα 125.000 εισιτήρια εκμεταλλευόμενο τη δυναμική του brand Αγκάθα Κρίστι, το θετικό word of mouth, αλλά και το γεγονός πως το “Saw X” έδωσε ό,τι είχε να δώσει την προηγούμενη εβδομάδα ενώ κι ο νέος Γούντι Άλεν συνεχίζει να κινείται απογοητευτικά (ήδη στην 3η θέση, και χωρίς ανταγωνισμό στην ουσία).

Στις αξιοσημείωτες επιτυχίες το “Οπενχάιμερ” πέρασε κι επίσημα τις 400.000 εισιτήρια και γράφει ακόμη το κοντέρ, η “Ανατομία Μιας Πτώσης” με την Σάντρα Χίλερ είναι μια ανάσα από τις 50.000, και η “Καλόγρια ΙΙ” ξεπερνά τις 170.000. Όλα έχουν πάει εντυπωσιακά καλά, το καθένα στο μέγεθος και την κλίμακά του.

Από τις πρεμιέρες της περασμένης εβδομάδας τίποτα δεν διασώθηκε, με το “Blue Beetle” (3.785 εισιτήρια) και το “Αουτσάιντερς” (1.924) να ανοίγουν καταστροφικά. Πολύ καλύτερα αναμένονται τα πράγματα αυτή την εβδομάδα, με νέο horror μπλοκμπάστερ (“Ο Εξορκιστής: Πιστός”), το concert film της Τέιλορ Σουίφτ, και μια από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς που μόλις άνοιξε τις Νύχτες Πρεμιέρας, το ρομαντικό δράμα “Περασμένες Ζωές”.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Περασμένες Ζωές

(“Past Lives”, Σελίν Σονγκ, 1ω46λ)

5 / 5

Η Νόρα κι ο Χάε Σουνγκ είναι φίλοι στη Νότια Κορέα, δύο παιδιά που έχουν όλο το μέλλον (όλα τα πιθανά μέλλοντα) να διαγράφονται μπροστά τους. Οι διαδρομές τους χωρίζονται απότομα όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει στη Δύση. Μαζί της, η μικρή Νόρα παίρνει όλη την μελλοντική υπόσχεση και τα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ από δύο παιδιά που νιώθουν τα πρώτα τους συναισθήματα.

Πολλά χρόνια μετά, οι δυο τους ζωντανεύουν ξανά, χάρη σε μια απομακρυσμένη σύνδεση τις πρώιμες μέρες του τεχνολογικού θαύματος της παγκόσμιας σύνδεσης. Για ένα μικρό διάστημα, η φλόγα θεριεύει, αλλά έξαφνα, σβήνει ξανά. Μέχρι μια δεκαετία να περάσει ξανά και οι δυο τους να βρεθούν, από κοντά πια, στη διάρκεια μιας επίσκεψης του Χάε Σουνγκ στη Νέα Υόρκη. Όμως τα πράγματα είναι πια πολύ διαφορετικά. Πώς θα μπορούσαν φυσικά, να μην είναι;

Το θαυματουργό ντεμπούτο(!) της Σελίν Σονγκ (που άνοιξε πριν λίγες μέρες τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας) χαιρετίζεται ήδη ως ένα άμεσα κλασικό ρομαντικό δράμα του αμερικάνικου σινεμά, αλλά οι βλέψεις της Σονγκ ξεπερνούν τα στενά αυτά όρια του ρομάντζου. Υπάρχουν, αυστηρά μιλώντας, ρομαντικές σκέψεις και συναισθήματα εδώ, ανείπωτα κι όχι μόνο, και μια λαχτάρα που διαπερνά κάθε βλέμμα, σκέψη και κίνηση, αλλά αποτελούν απλώς μία από τις εκφράσεις της βιαιότητας του χρόνου που κυλάει πάντα μπροστά και των κομματιών της ζωής μας που πάντοτε ζουν και συνυπάρχουν κάθε δεδομένη στιγμή – όχι ως προειδοποιήσεις ή ως πρόκληση για κάποια μελλοντική αλλαγή, αλλά περισσότερο ως ψηφιδωτό μιας ύπαρξης. Ο αγγλικός τίτλος εξάλλου, Past Lives (Περασμένες Ζωές) διαβάζεται εξίσου και ως past lives, δηλαδή το παρελθόν ζει.

Μέσα από μια λεπτοκεντημένη αφήγηση και μια τρυφερή και γεμάτη έγνοια απόσταση στο βλέμμα, σα να σιγουρεύεται διαρκώς πως επιτρέπει στους χαρακτήρες της την απόσταση και την ακεραιότητά τους, η Σονγκ στήνει ένα φιλοσοφημένο, υπαρξιακό, απαλό δράμα για τη σκληρότερη και πιο επίπονη έννοια όλων. Τοποθετεί τους τρεις ήρωές της σε πανέμορφα κάδρα που ζουν σε ό,τι είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στη ζεστασιά και την ψυχρότητα, βρίσκοντας διαρκώς τρόπους να τους οριοθετεί σε αποστάσεις μεταξύ τους. Με κάθε λογής γραμμές, νοητές ή μη, να τους χωρίζουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που τους χωρίζει είναι φυσικά ο χρόνος.

Στο ενδιάμεσο παρελθόν της ιστορίας, η ταινία πιάνει με ανατριχιαστική ακρίβεια το συναίσθημα και την αισθητική της ιντερνετικής σύνδεσης σε εκείνο το πολύ μικρό, πολύ συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο, πριν το ίντερνετ αποκτήσει αληθινή ταχύτητα και κακοφωνία και την δυνατότητα μιας παθητικής σύνδεσης, τότε που δεν ήταν ούτε εύκολο ούτε προφανές το να συνδέεσαι με κόσμο, τότε που υπήρχε κάτι το σχεδόν απόκοσμο σε αυτή τη διαδικασία.

Η Νόρα κι ο Χάε Σουνγκ μοιάζουν σαν φαντάσματα ο ένας στην οθόνη της άλλης, η επικοινωνία τους ήρθε μετά από αναζήτηση και αρκετό χρόνο που πρόλαβε να γεννήσει τη νοσταλγία. Η σχέση τους αποτυπώνεται όχι απλά ως αναμνησιακό φετίχ ή ως μουσειακό κομμάτι, αλλά ως κάτι ανατριχιαστικά ολοζώντανο πάνω στο οποίο θεμελιώνεται το σαρωτικό τρίτο act που ακολουθεί. Σε όλες αυτές τις ενσαρκώσεις τους, δε μας αφήνει ποτέ η Σονγκ να ξεχάσουμε τις παιδικές μορφές που πάντα ακολουθούν, έστω από μακριά – λειτουργώντας σαν είδωλα, σαν σημαδούρες ή τελικά και σαν μοναχικά νησιά από τα οποία οι χαρακτήρες μανιασμένα απομακρύνονται.

Το δε σήμερα, όσο κοντά κι αν ερχόμαστε στους χαρακτήρες, έχει εξαρχής τεθεί μπροστά μας ως ένα αποστασιοποιημένο μυστήριο που σπάει τον τέταρτο τοίχο (η εκπληκτική πρώτη σκηνή) και που μας προσκαλεί να ερμηνεύσουμε την ιστορία ως σχεδόν ένα μυστήριο, ένα κοσμικό παιχνίδι στο οποίο είμαστε συμμέτοχοι και θεατές την ίδια στιγμή. Δίνοντας στο δράμα που εκτυλίσσεται μια διάσταση του υποθετικού: Σε αυτή την πραγματικότητα, αυτοί οι τρεις χαρακτήρες συνδέονται με αυτό τον τρόπο. Σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο μπαρ, σε μια άλλη αφήγηση, η μπίλια έχει κάτσει κάπου αλλού.

Ιδέες περί πεπρωμένου και μετενσάρκωσης, άλλων δηλαδή ζωών και άρα και ευκαιριών, ζουν στις σκέψεις και τα λόγια τους – αλλά κανείς δεν ξέρει αν κουβαλούν κάτι το ανακουφιστικό ή το ακόμα πιο επίπονο, καθώς η Νόρα, ο Χάε Σουνγκ κι ο Άρθουρ μπλέκονται σε ένα όχι ακριβώς ερωτικό αλλά σίγουρα αισθηματικό τρίγωνο. Με τον Τέο Γιου (ως Χάε Σουνγκ) να είναι κρυφά συγκλονιστικός με μια διαρκή ένταση σε ένα σώμα που πασχίζει να κινηθεί ελεύθερο αλλά διαρκώς κάτι το(ν) κρατάει πίσω. Με τον Τζον Μαγκάρο (του σπουδαίου “First Cow” της Κέλι Ράιχαρντ) να μεταφέρει στην οθόνη και στην ένταση του κάθε κάδρου μια αδιανόητη τρυφερή σιωπή, μια αγωνία και μια αγάπη τόσο πελώρια που δε μπορεί παρά να εκφραστεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Και με την Γκρέτα Λι (του “Russian Doll” και του “Morning Show”) να στέκει σαν κάτι μυθικό, εμβληματικό ανάμεσά τους, μια γυναίκα στο όριο δύο κόσμων που νιώθεις διαρκώς πως πάντα κάτι (θα) έχει αφήσει πίσω.

Σε αυτό τρίγωνο και τους τρόπους με τους οποίους εκτείνεται στο τώρα, στο τότε και στο Ίσως Κάποτε Άλλοτε, οι “Περασμένες Ζωές” πετυχαίνουν νότες αφηγηματικά ευγενείς και συναισθηματικά γενναιόδωρες, με την ικανότητα να τρυπώσουν βαθιά στις πιο προσωπικές σκέψεις, φόβους και αποφάσεις – δε θα τολμούσα να αραδιάσω εδώ όλους τους τρόπους με τους οποίους γράπωσε τη δική μου ψυχή και μίλησε στα δικά μου βιώματα, αλλά είναι σίγουρο πως όλοι θα εντοπίσουν κάτι εκεί, όχι πάντα εύκολο να μπει σε λόγια.

Μέσα από όλα αυτά, η Σελίν Σονγκ παραδίδει μια ταινία προορισμένη να φωλιάσει μέσα σου, να σε κάνει να θες να τη σκέφτεσαι, να την ανασύρεις, να την επανεξετάζεις από κάθε της γωνία, να τη συζητάς για καιρό. Με κάθε άνθρωπο που αγαπάς.

Η Φανταστική Χώρα Μου

(“My Imaginary Country / Mi país imaginario”, Πατρίσιο Γκουσμάν, 1ω23λ)

3/ 5

Οι ιστορικές εξεγέρσεις στους δρόμους του Σαντιάγο το 2019 που οδήγησαν στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως τις παγίδευσε στο φακό του ο μέγας αφηγητής της ιστορίας της Χιλής, Πατρίσιο Γκουσμάν (“Οροσειρά των Ονείρων”, “Το Μαργαριταρένιο Κουμπί”, “Νοσταλγώντας το Φως”). Αφήνοντας στην άκρη το περισσότερο ποιητικό και στοχαστικό στυλ των πρόσφατων μεγάλων έργων του, ο Γκουσμάν νιώθει μια άσβεστη ανάγκη να βρεθεί και να καταγράψει μια εξέγερση καθώς συμβαίνει, να μιλήσει για την Ιστορία πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι. Η κατάθεσή του και ο ενθουσιασμός του εδώ πηγάζουν σε σημαντικό βαθμό από την βαθιά πεποίθηση πως η νέα μεγάλη κοινωνική αλλαγή δε μπορεί παρά να περνά μέσα από ένα ριζοσπαστικά φεμινιστικό πρίσμα.

Είναι ένα φιλμ-ντοκουμέντο ηλεκτρισμένης δύναμης και συγκινητικής αγνότητας, κι η αδυναμία του Γκουσμάν να μιλήσει αυτή τη φορά έχοντας στη διάθεσή του όλη τη ροή της Ιστορίας (παρά βουτώντας ενστικτωδώς στο μεγάλο κύμα), με το γκρέμισμα πολλών ελπίδων με την καταψήφιση του ριζοσπαστικού προτεινόμενου Συντάγματος το 2022 –κάτι που συζητιέται στο ίδιο το φιλμ ως χειρότερο πιθανό σενάριο– περιέργως δεν αδυνατίζει το φιλμ. Παρά το ανάγει στη διάσταση του ονείρου, εκεί που η πραγματικότητα συνορεύει με την ελπίδα. Το λέει κι ο τίτλος εξάλλου – αυτή η Χιλή που βράζει και εξεγείρεται δε θα μπορούσε παρά να γεννά την υπόσχεση μιας “φανταστικής” χώρας.

Ο Εξορκιστής: Πιστός

(“The Exorcist: Believer”, Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, 1ω51λ)

2 / 5

Ο Βίκτορ μεγαλώνει την κόρη του εδώ και 12 χρόνια, αφότου η γυναίκα του πέθανε στη γέννα. Η μικρή Άντζελα, μαζί με τη φίλη της Κάθριν (ένα λευκό κορίτσι από μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια) εξαφανίζονται μια μέρα στο δάσος και επανεμφανίζονται μυστηριωδώς τρεις μέρες μετά χωρίς να θυμούνται τι τους συνέβη και με εμφανή ψυχολογικά τραύματα που εξελίσσονται σε κάτι φρικιαστικό. Ο Βίκτορ, παρά το γεγονός πως δεν πιστεύει σε θεϊκές και μεταφυσικές οντότητες, ζητά τη βοήθεια της Κρις ΜακΝιλ (Έλεν Μπέρστιν) για να αντιμετωπίσει ένα παλιό γνώριμο δαίμονα.

Μετά την αμφιλεγόμενη τριλογία των “Halloween” του, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν αναλαμβάνει να ανανεώσει και τον “Εξορκιστή” του Γουίλιαμ Φρίντκιν με απογοητευτικά αποτελέσματα. Απογοητευτικά κυρίως επειδή το πρώτο μέρος του φιλμ, έξυπνα γυρισμένο με αφηγηματικές μεταβάσεις και παιχνίδια με την οπτική γωνία, το φως και το σκοτάδι, αφήνει υποσχέσεις για μια ενδιαφέρουσα νέα προσέγγιση, που εξετάζει την πνευματικότητα και την ενοχή μέσα από ένα πρίσμα πιο παγκόσμιο κι όχι ενοχικό με έναν αυστηρά χριστιανικό τρόπο. Ό,τι διαφορετικό πάει να φέρει, το εγκαταλείπει από τη μέση του φιλμ, με την επιστροφή της Μπέρστιν και τις αναφορές στο πρωτότυπο (σε επίπεδο ιστορίας και εικονογραφίας) να παλεύουν με το ίδιο του το στόρι, καταλήγοντας τελικά με ένα παράξενα χλιαρό αποτέλεσμα γεμάτο κοιλιές και κοινοτοπίες.

Ξερά Χόρτα

(“About Dry Grasses / Kuru Otlar Üstüne”, Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, 3ω17λ)

2.5 / 5

Ένας νέος δάσκαλος ελπίζει να μπορέσει να πετύχει μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη μετά τη θητεία του σε ένα μακρινό, απομονωμένο χωριό στην Ανατολία. Όσο βρίσκεται ακόμα εκεί, θρέφοντας βαθιά μέσα του ένα μίσος για τον χώρο αυτό και τους ανθρώπους που τον κατοικούν, αρχίζει να έρχεται κοντά με μια 14χρονη μαθήτριά του – με φλερτ, με δωράκια, με εμφανή προσοχή και διάκριση στην τάξη. Όταν θα βρεθεί στην τσάντα της ένα γράμμα για εκείνον, ξεκινά ένα ντόμινο εξελίξεων που θα αλλάξει τον ίδιο, αλλά και την κοινότητά του.

Ο σπουδαίος τούρκος auteur επιστρέφει με μια από τις πιο εμφανείς και ξεκάθαρες ως προς την πλοκή, ταινίες του, ανταλλάζοντας τα βαθιά τοπία και τον φιλοσοφημένο στοχασμό, με περισσότερες σκηνές βασισμένες στο διάλογο και την πλοκή. Όχι πως δεν είναι και τώρα στοχαστικός, καθώς προσεγγίζει την ύπαρξη με βάση την κίνηση προς το ιδεατό και την μετέπειτα (αναπόφευκτη) απομάκρυνση από αυτό. Υπάρχουν φυσικά ιδέες εδώ, και εικόνες, και ένας τολμηρός εσωτερικός τρόπος με τον οποίο το πρώτο μέρος του φιλμ οδηγεί νοηματικά στο δεύτερο, παρέα με μια σχεδόν σοκαριστική απόδραση από τα αφηγηματικά πλαίσια. Όμως το όλο δοκίμιο είναι στηριγμένο πάνω σε μια τρομακτικά παλιομοδίτικη ιδέα περί αθωότητας και συμβόλων γύρω από αυτήν, με την 14χρονη Σεβίμ να μην είναι τελικά παρά ο στόχος (είτε το παραδέχεται, είτε όχι) του καθηγητή.

Dogman

(Λικ Μπεσόν, 1ω53λ)

1 / 5

Ο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς (βραβείο ερμηνείας στις Κάννες για το “Nitram”) παίζει έναν άντρα παραπληγικό, που του αρέσει να ντύνεται γυναίκα, ο οποίος έχοντας περάσει φρικτά παιδικά χρόνια κακοποίησης, έχει αναπτύξει έναν ισχυρό δεσμό ενσυναίσθησης και κατανόησης με τα σκυλιά, τα οποία αρχίζουν σταδιακά να συγκεντρώνονται γύρω του και να κάνουν τα πάντα για αυτόν. Ο Νταγκ αφηγείται την ιστορία του από το κελί όπου βρίσκεται κρατούμενος, ξεκινώντας από τα παιδιά του χρόνια και μέχρι το πώς έφτασε να οργανώνει επιχειρήσεις διαρρήξεων (που εκτελούσαν τα σκυλιά) ή τα έβαλε με τοπικούς μαφιόζους (με τη βοήθεια των σκυλιών) σε μια ευρύτερη διαδικασία Τζοκερ-οποίησης.

Σε μια ταινία που ακούγεται τόσο παλαβή και γυρισμένη από έναν σκηνοθέτη όπως ο Λικ Μπεσόν, που μας έχει δώσει ουκ ολίγες στιγμές απολαυστικού (και άκρως κινηματογραφικού!) high trash (“Πέμπτο Στοιχείο”, “Lucy”, “Nikita” – φανταστικά πράγματα), θα περίμενε κανείς πως κάτι το απρόσμενο θα συνέβαινε, μια κάποια υπέρβαση, μια ακρότητα. Αντ’αυτών, το “Dogman” δεν έχει καν το σθένος να γίνει καν αληθινά προσβλητικό. Είναι μια ιδέα που ποτέ δε μετατρέπεται σε τίποτα, μια σειρά από προβλέψιμα σημάδια εκτόνωσης δίχως καμία οπτική έμπνευση, δίχως χιούμορ, δίχως πρόκληση, δίχως αντισυμβατικότητα, δίχως –τελικά πάνω από όλα– κέφι.

Ακόμη κυκλοφορούν

Taylor Swift: The Eras Tour: Το πολυαναμενόμενο concert film του Eras Tour της Τέιλορ Σουίφτ, της εμπορικότερης περιοδείας που έχει δει η ποπ μουσική.

Shayda: Μια νεαρή Ιρανή μητέρα και η εξάχρονη κόρη της βρίσκουν καταφύγιο στην Αυστραλία στη διάρκεια των δύο εβδομάδων της Ιρανικής Πρωτοχρονιάς. Μητέρα και κόρη βρίσκουν παρηγοριά στις τελετουργίες του Νορούζ, αλλά η επανεμφάνιση του εν διαστάσει συζύγου της Σάιντα, θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία της. Η πρόταση της Αυστραλίας για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.

Anselm: Ο Βιμ Βέντερς δημιουργεί το πορτραίτο ενός από τους σημαντικότερους και πιο πρωτοποριακούς ζωγράφους και γλύπτες του καιρού μας, του Άνσελμ Κίφερ. Γυρισμένη σε 3D.

Το Μεγάλο Ταξίδι του Μικρού Γκρίζλι: Ο πελαργός φέρνει από λάθος ένα μωρό στον αρκούδο Μικ Μικ και τον λαγό Όσκαρ και τώρα ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια για να το πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου. Μεταγλωτισμένο παιδικό animation.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις