Είδαμε το “Κάψε το σενάριο – reloaded” στο Lunar Space

Είδαμε το “Κάψε το σενάριο – reloaded” στο Lunar Space

Μια παράσταση κωμικού αυτοσχεδιασμού με τους Λάμπρο Φισφή, Δημήτρη Μακαλιά και Ζήση Ρούμπο σε έναν νέο υπαίθριο χώρο –που γειτνιάζει επικίνδυνα με την φεστιβαλική Πειραιώς 260. 

Κατ’ αρχάς, είναι ο ίδιος ο χώρος, που κυριολεκτικά και μεταφορικά δεν υπάρχει. Ένα μόλις τετράγωνο πίσω απ’ την πολυσύχναστη Πειραιώς, κι είσαι ξαφνικά σε κάτι αναξιοποίητα χερσοχώραφα με το μάτι να φτάνει ανεμπόδιστα μέχρι το Χαϊδάρι μες στο μαβί αττικό δειλινό. Ε, όντως, αυτό το ρουστίκ σκηνικό στην καρδιά της Αθήνας δεν υπάρχει… Στο μέρος όπου μετακόμισε και λειτουργεί φέτος το City Drive-in πίσω από τον Ελληνικό Κόσμο, κάποια βράδια την βδομάδα αντί για αυτοκίνητα με θεατές κινηματογραφικών ταινιών φιλοξενούνται τραπεζοκαθίσματα με θεατές ζωντανών θεαμάτων. Κωμικών, ως επί το πλείστον. Και τις βραδιές εκείνες ο χώρος μετονομάζεται σε Lunar Space.

 Την περασμένη Πέμπτη, την βραδιά που στο Καλλιμάρμαρο έπαιζε Dior, ο Λάμπρος Φισφής, ο Δημήτρης Μακαλιάς και ο Ζήσης Ρούμπος, οι τρεις από τους πέντε συντελεστές του τηλεοπτικού «Κάψε το σενάριο», έκαναν πρεμιέρα στο Lunar Space. Με μια παράσταση κωμικού αυτοσχεδιασμού ονόματι «Κάψε το σενάριο – reloaded», η οποία, μάλιστα, είχε αναβληθεί κατά μια βδομάδα λόγω της γενικής απεργίας της 10ης Ιουνίου.

 Νεαρόκοσμος κατά κύριο λόγο, ζευγάρια, παρεούλες (στα τραπέζια χωράνε δεν χωράνε τέσσερα άτομα), κάποιες οικογένειες, διάθεση χαλαρή –και μια τεράστια ουρά στον δρόμο προς το μπαρ. Μάταιη, αποδείχθηκε, μια τέτοια αναμονή, αφού τα τραπέζια εξυπηρετούνται μια χαρά από παιδιά που σου φέρνουν τάχιστα την παραγγελία σου. Θα άρχιζαν 21:15, λέει. Τελικά ξεκίνησαν κάνα 40λεπτο αργότερα, όπως συμβαίνει συνήθως. Οι τρεις περφόρμερ βγήκαν όλοι μαζί στην σκηνή, με την εικόνα τους να προβάλλεται ταυτόχρονα και στην υπερμεγέθη πάνινη οθόνη πίσω τους. Το πήγαν σερί έως τις ενδεκάμιση. Και ναι, γελάσαμε.

Αυτοσχεδιασμός και παιχνίδι με το κοινό

 Μια κάποια αρχική αμηχανία, που έκανε τα πρώτα νούμερα να φαντάζουν ολίγον προκάτ και φτωχά, έδωσε σύντομα την θέση της σε μια λειτουργική, ευφρόσυνη συνενοχή μεταξύ του κοινού και των τριών κωμικών. Ο κόσμος, δηλαδή, έμοιαζε εξ αρχής έτοιμος και προπονημένος, αλλά έπρεπε να ζεσταθούν και οι καλλιτέχνες για να αρχίσει να παίζεται μπαλίτσα. Το πρώτο ημίωρο πέρασε με τον Φισφή να απευθύνεται ντουγρού στο κοινό ζητώντας του να πετάξει ιδέες (τι σας έλειψε στην καραντίνα, πείτε μας χώρες, δραστηριότητες, ή μια αξέχαστη προσωπική ιστορία, κι άλλα τέτοια), οι οποίες λειτουργούσαν ως καύσιμο για τα αυτοσχεδιαστικά σκετσάκια της τριάδας επί σκηνής. Μετά, άρχισαν να σηκώνουν και θεατές επί σκηνής. Και τότε, κάποιες στιγμές, το γέλιο έγινε τρανταχτό.

 Παρεμπιπτόντως, όσοι από τους θεατές ανέβηκαν στην σκηνή για να συνεισφέρουν εκόντες-άκοντες στα κωμικά δρώμενα φορούσαν μάσκα –εκτός από την παχουλή κοπελίτσα που απλά ανοιγόκλεινε το στόμα της, ενόσω ο Ρούμπος της δάνειζε ασκαρδαμυκτί φωνή και λεγόμενα. Γενικότερα, αναφορικά με τις μάσκες έπαιζε ο γνωστός παραλογισμός που επικρατεί παντού: όσο κάθεσαι στο τραπέζι σου μπορείς να την βγάλεις, μα μόλις σηκωθείς, α, πρέπει να την φορέσεις…       

 Σίγουρα το «Κάψε το σενάριο – reloaded» δεν έχει την εγκεφαλικότητα ή τον ψαγμένο κοινωνικό σχολιασμό που έχω χαρεί σε σόλο κανονικά σταντάπ (stand up, ντε) του Φισφή. Εξάλλου, δεν πρόκειται για σταντάπ. Στο παρόν πρόγραμμα –που έχει ακόμα δυο παραστάσεις προγραμματισμένες, στις 24 Ιουνίου και στις 3 Ιουλίου– κυριαρχεί ένα παρεΐστικο χιούμορ, το οποίο μπορεί να μην είναι μεγαλοφυές, αλλά δεν σε θίγει κιόλας. Συγχρόνως, υπάρχουν αναμφίβολα στιγμές όπου η υποκριτική δεινότητα (ιδίως του Μακαλιά), η γρήγορη αυτοσχεδιαστική ατάκα (όλων), ή η έξυπνη σύνδεση μιας φάσης με ένα προηγούμενο επαναλαμβανόμενο αστείο (μανούλα εδώ ο Φισφής) σε κάνουν να γελάς πραγματικά.

 

Το πρόβλημα με τους… γείτονες

 Εμείς πολύ όμορφα περάσαμε, το ίδιο, εικάζω, και το σύνολο των θεατών της περασμένης Πέμπτης. Ελπίζω πραγματικά, πως κάτι αντίστοιχο θα είχαν να καταθέσουν και οι θεατές της εξαιρετικής παράστασης «Κλυταιμνήστρα – Μουσική δωματίου για ένα όργανο» που λίγο νωρίτερα παρουσιαζόταν στην παρακείμενη Πειραιώς 260 του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου… Διότι όταν, λίγες μέρες νωρίτερα, βρέθηκα εγώ στην Πειραιώς 260, για να παρακολουθήσω την παράσταση σύγχρονου χορού «Free At Last: Rerooted» σε μια καίρια στιγμή του έργου όπου έπεσε σημαίνουσα σιωπή, εμείς ακούγαμε αρκετά καθαρά την από μικροφώνου ομιλία κάποιου κυρίου λίγο μακρύτερα…

 Ήταν μια διάλεξη Tedx από τον παραδιπλανό Ελληνικό Κόσμο, όπως με πληροφόρησαν μετά το τέλος της παράστασης τα ευγενικά παιδιά του Φεστιβάλ. Και δυστυχώς συμπέσαμε… Φίλοι, πάλι, που πήγαν στην χορο-ακροβατική παράσταση «9.25», πάντα στην Πειραιώς 260, άκουγαν κάθε τόσο την ηχητική μπάντα μιας ταινίας. Αυτοί, προφανώς, είχαν συμπέσει με το ντράιβ-ιν… Τούτη την ατυχή μεσοτοιχία στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του φετινού αθηναϊκού καλοκαιριού την λες και προβληματική. Και ενδεχομένως θα μπορούσε και να είχε προβλεφθεί.     

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα