Καλλιόπη Μητροπούλου στο NEWS 24/7: “Βλέπω ακόμη θυμωμένους ανθρώπους στα λεωφορεία που με τρομάζουν”

Κάποτε ήταν ο κανόνας. Εκεί, μια-δυο δεκαετίες ένθεν και ένθεν του σωτήριου έτους 1900, οι ταινίες, βουβές όλες τους ακόμα, προβάλλονταν στις σκοτεινές αίθουσες συνοδεία λάιβ πιανίστα ή και μικρής ορχήστρας. Mε τις ασπρόμαυρες και σπασμωδικά κινούμενες εικόνες να ντύνονται από μουσική -προϋπάρχουσα και συγκεκριμένη, ή απ’ το κεφάλι τους.

Πολύ γρήγορα, η ενσωμάτωση του ήχου στην μπομπίνα με την κινούμενη εικόνα εξοστράκισε την ζωντανή μουσική. Οι καιροί άλλαξαν. Άλλαξαν τόσο, δηλαδή, που στις μέρες μας μια προβολή παλιάς ασπρόμαυρης βωβής ταινίας, με την… ηχητική μπάντα της να ερμηνεύεται ζωντανά και επιτοπίως από μουσικούς, έχει αναχθεί σε τέχνη κανονική.

• Δευτέρα 31 Ιανουαρίου: «Το εργαστήριο του δόκτορος Καλιγκάρι» (The Cabinet of Dr. Caligari, 1920) του Ρόμπερτ Βίνε
• Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου: «Το θωρηκτό Ποτέμκιν» (Bronenosets Potyomkin, 1925) του Σεργκέι Άιζενσταϊν
• Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου: «Τα φώτα της πόλης» (City Lights, 1931) του Τσάρλι Τσάπλιν

Η φωνή των Sibilima

Αποτελούμενη από τον βιολονίστα Χαράλαμπο Καρασαββίδη, την βιολονίστρια και τραγουδίστρια Καλλιόπη Μητροπούλου, τον βιολιστή (βιόλα παίζει, τουτέστιν) Στέλιο Παπαναστάση, τον τσελίστα Γιώργο Ταμιωλάκη και τον λυράρη Λευτέρη Ανδριώτη, η ομάδα δημιουργήθηκε το 2020 στην Αθήνα. Αυτοσυστηνόμενοι, οι ίδιοι σημειώνουν: «Όπως η λέξη sibílima (συμπίλημα) παραπέμπει σε ένα μωσαϊκό από στοιχεία που συχνά έχουν διαφορετικές έως και αταίριαστες μεταξύ τους υφές, οι Sibilima αντλούν υλικό από την παλαιά έως την σύγχρονη εποχή, καθώς επίσης ηχοχρώματα και τεχνοτροπίες από παραδοσιακές και λόγιες μουσικές του κόσμου. Η πρόκληση για την ομάδα είναι η οργανική σύνδεση αυτών των διαφορετικών μεταξύ τους στοιχείων. Από την διαδικασία αυτή προκύπτει το ρεπερτόριο των Sibilima.»

Με αφορμή τις εμφανίσεις της ομάδας στο ΕΛΕΡ, τής έστειλα μερικές ερωτήσεις. Για να τρέξει η μπομπίνα, παρακαλώ…

Είχες δει κάποια από τις τρεις ταινίες-θρύλους του παγκόσμιου σινεμά που θα συνοδέψετε με την μουσική σας στις προβολές στο ΕΛΕΡ;

Προσωπικά, από τις τρεις ταινίες είχα δει το 2007 τον «Δόκτορα Καλιγκάρι» σε ένα cult film festival και το βρήκα αισθητικά τέλειο –τα σκηνικά με σχήματα περίεργα σαν από άλλο πλανήτη, πολύ ατμοσφαιρικό. Αυτή ήταν η επιλογή η δίκη μου, τα «Φώτα της πόλης» του Στέλιου μας, και το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Μπάμπη μας.

Θα αυτοσχεδιάζετε κιόλας, ή είναι όλα στανταρισμένα με βάση τα πλάνα;

Έχω γράψει κάποια μουσική που θα παιχτεί όπως είναι και, βασιζόμενοι στα θέματα αυτά άλλα και σε ιδέες των υπολοίπων Sibilima, θα αυτοσχεδιάζουμε κιόλας. Υπάρχει, δηλαδή, και γραμμένη μουσική, αλλά και γραφικό score, που κάποιες φορές θα δίνει μόνο μια μουσική ιδέα για την σκηνή, την οποία [μετά] θα αποδομούμε ή θα εμπλουτίζουμε.

Μου αρέσει να απεικονίζεται η ζωή όπως είναι, αλλά πάντα με μια επίγευση του «όλα θα πάνε καλά». Ή έστω, «και αυτό θα περάσει»

Ποια σου αρέσει, ή σου ταιριάζει ως στιλ, ή σε εκφράζει περισσότερο από τις τρεις ταινίες; Και γιατί (φυσικά);

Αν και ανυπομονώ για την βραδιά του «Καλιγκάρι» (μουσικά, μας δίνει την ελευθερία να εκμεταλλευτούμε τα έγχορδά μας με την σκοτεινιά του), θα έλεγα πως τα «Φώτα της πόλης» μάλλον είναι η αγαπημένη μου. Με συγκινεί, με κάνει να χαμογελώ, είναι πολύ νοσταλγική και αστεία με έναν απλό και άμεσο τρόπο. Το ωραίο με αυτές τις ταινίες είναι πως δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η κινηματογραφική μουσική είναι κάτι με το οποίο θέλεις να ασχοληθείς πιο ενεργά, δηλαδή πέρα από το να υπηρετείς με το βιολί σου τις συνθέσεις άλλων δημιουργών, όπως έκανες πρόσφατα με το «Matrix: The Resurrections». Τι είδος ταινιών σε εμπνέουν, ας πούμε;

Θα έλεγα μου αρέσει ο «ρομαντικός ρεαλισμός», αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μου αρέσει να απεικονίζεται η ζωή όπως είναι, αλλά πάντα με μια επίγευση του «όλα θα πάνε καλά». Ή έστω, «και αυτό θα περάσει». Ωραίο παράδειγμα, είναι η τελευταία ταινία του Σορεντίνο, που είδα προχτές, το «Hand of God» (Το χέρι του Θεού). Όπως και η «Τέλεια ομορφιά» του, είναι σα να βλέπεις ποίηση στην οθόνη· γνώριμα πρόσωπα και καταστάσεις, οικογενειακά μαζέματα, όνειρα, ατυχίες, πάλη, θρήνος, φάρσες… Όλα μαζί, και η ζωή συνεχίζεται.

Ίσως ναι. Εξαρτάται, βέβαια, τι ηχεία και τι οθόνη έχει ο υπολογιστής, η τεχνολογία μάς εκπλήσσει συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως, αν δω ταινία στο λαπτοπ, θα βάλω ακουστικά, αλλιώς είναι λίγο ξενέρωτο.

Γύρισες στην Ελλάδα μετά από μια δεκαετία παραμονής και πολυποίκιλης επαγγελματικής δραστηριοποίησης στο εξωτερικό με έδρα το Λονδίνο. Πώς σου φάνηκε η πατρίδα, αλήθεια; Την βρήκες θεαματικά αλλαγμένη ή μπα;

Δυστυχώς, βρήκα την πανδημία μόλις γύρισα, όποτε την βρήκα άδεια και στενάχωρη. Τώρα, σιγά σιγά θέλω να ελπίζω πως θα την ξανά ανακαλύψω. Όσο για το αλλαγμένη, και ναι και όχι, βλέπω ακόμη θυμωμένους ανθρώπους στα λεωφορεία που με τρομάζουν… Αλλά απ’ την άλλη, βλέπω και ένα κύμα ανθρώπων με αλληλεγγύη και πολύ ανοιχτά μυαλά.

Δουλεύεις πια στην Ορχήστρα της ΕΛΣ. Θεωρείς ότι έχει επιτευχθεί το άνοιγμα προς ένα νεανικότερο και πιο φάνκι κοινό, το οποίο είχε θέσει ως στόχο ο Γιώργος Κουμεντάκης και οι συνεργάτες του;

Νομίζω και ελπίζω πως ναι! Το τσεκάρω και με τον εαυτό μου, με ρωτάω καμιά φορά, αν δεν έπαιζα σε αυτήν την παραγωγή πχ, θα πήγαινα να τη δω; Θα πήγαινα. Εύκολα προσκαλώ τους φίλους μου που δεν έχουν σχέση με κλασική μουσική. Κακά τα ψέματα, με τόση διάσπαση προσοχής που έχουμε πλέον μια τρίωρη όπερα μπορεί να είναι κουραστική… Κατά τη γνώμη μου, ο κ. Κουμεντάκης έχει κερδίσει αυτό το στοίχημα.

Αλήθεια, ακούς καθόλου ελληνική μουσική, ελληνικό τραγούδι; Σ’ αρέσει κάποιος συνθέτης ή ερμηνευτής ιδιαίτερα;

Βέβαια, η μουσική είναι μια! Θα πω το όνομα της Σεμέλης Παπαβασιλείου, και δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Απλά, το ότι όταν την ανακάλυψα έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Αν έπρεπε σώνει και ντε να διαλέξεις μεταξύ του βιολιού σου, της φωνητικής ερμηνείας και της μουσικής σύνθεσης τι θα κρατούσες οπωσδήποτε;

Τέλεια ερώτηση, θα τη συζητήσω σίγουρα με την ψυχολόγο μου! Θα κρατούσα την φωνή χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι η μεγάλη μου αγάπη, η έκφραση μου στο 100%.

Πώς σε βρίσκουν και τα βρίσκεις όλα αυτά τα πρότζεκτ με καλλιτέχνες από διάφορες χώρες και διαφορετικούς εκφραστικούς διαύλους στα οποία όλο και εμπλέκεσαι;

Από στόμα σε στόμα, από συνεργασίες, ίντερνετ ή τυχαία. Η πρώτη μου συνεργασία με τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Νίκο Βελιώτη και τους Επισκέπτες ήταν όταν ήμουν 20 χρόνων και τόλμησα να στείλω στον Βελιώτη στο MySpace τότε, πως ξέρω όλες τις νότες του άλμπουμ τους απ’ έξω. Κάπως έγινε και ήθελαν βιολί τελευταία στιγμή, και από ένα εφηβάκι που τους είχα αφίσα στον τοίχο μου, πήγα για τουρ μαζί τους. Έπαιξα για πρώτη φορά με τους Oi Va Voi πριν τρία χρόνια, όταν η φίλη μου η Μπεθ, η μπασιστριά τους, με σύστησε, πάλι διότι το βιολί τους είχε κάποια άλλα πρότζεκτ και δεν μπορούσε να πάει στο τουρ. Με τις ορχήστρες, από την άλλη, οι συνεργασίες ξεκινάνε μετά από οντισιόν, είναι πολύ διαφορετική η προσέγγιση.

Τι ωραίο όνομα, το ΕΛΕΡ! Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ζεστασιά ψυχής από το να έχεις κάτι στην ζωή σου που να σου δίνει πίσω ενέργεια. Είτε αυτό είναι η δουλειά σου, είτε το χόμπι σου, είτε το ζωάκι σου, είτε οι άνθρωποι σου. Κάτι που να σε κάνει να νιώθεις σα να φορτίζεις.

Και, για να το χοντρύνουμε λίγο, ως προς τον Έρωτα, ποιο είναι ένα πράμα με το οποίο μοιάζει φουλ ερωτευμένη η σημερινή ανθρωπότητα, αρχές του 21ου αιώνα;

Ουφ! Νομίζω είμαστε ερωτευμένοι με την ανάμνηση της εποχής πριν τον covid, σα να ‘μαστε ερωτευμένοι κάπως με έναν πρώην σύντροφο. Αυτό, όμως, νομίζω οδηγεί στην αγάπη για την αναζήτηση της ουσίας. Έτσι, για να κλείσουμε με… ελπίδα.

Συντελεστές

Λευτέρης Ανδριώτης: κρητική λύρα | Καλλιόπη Μητροπούλου: βιολί, φωνή | Χαράλαμπος Καρασαββίδης: βιολί, | Στέλιος Παπαναστάσης: βιόλα

Πληροφορίες

Δευτέρες 31 Ιανουαρίου και 7, 14 Φεβρουαρίου, βραδιές βωβού κινηματογράφου με ζωντανή μουσική, θέατρο ΕΛΕΡ (Φρυνίχου 10, 211-735 3928), 21:00. Εισιτήρια 10€, ομαδικό 7€, μειωμένης ορατότητας 8€.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις