Λάικ – ντισλάικ: Από το “Sandre” της Άννας Βίσση έως τους ερωτοχτυπημένους παπάδες

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από το νέο βιντεοκλίπ της Άννας Βίσση με αέρα Ιταλίας και τον συναυλιακό παροξυσμό της Αθήνας μέχρι τη “σύγχρονη Μήδεια” Μουρτζούκου και το φινάλε του Άγιου Έρωτα με έναν πυροβολισμό.

ΛΑΙΚ

Άνθρωποι, φορτηγά γεμάτα χορό και αστυνομικά θρίλερ για τη Γεωργία Οικονόμου

Ένα τεράστιο λάικ στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από το Περιβαλλοντικό Πάρκο Πάρου που έχουν έχουν αφιερωθεί σε αυτό ψυχή τε και σώματι. Δημιουργώντας με τα ίδια τους τα χέρια μονοπάτια και αναδεικνύοντας τις ανεξερεύνητες ομορφιές του νησιού τους, αγνοούν την υπερτουριστικοποίηση των Κυκλάδων και επενδύουν με ρομαντισμό στον τόπο τους. Με ποιοτικές δράσεις και πολιτιστικά φεστιβάλ, προσφέρουν στον επισκέπτη μια αυθεντική, ζεστή εμπειρία που σπανίζει στον κόσμο του σύγχρονου τουρισμού. Η απλότητα και η φιλοξενία τους είναι κάτι πραγματικά μοναδικό.

Εξαιρετική πρωτοβουλία το Future Cargo της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που περιοδεύει σε Κυκλάδες και Πελοπόννησο, παρουσιάζοντας μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον σύγχρονο χορό: μια εμπειρία μέσα σε ένα κοντέινερ, με τρεις χορευτές και τον θεατή να φορά ακουστικά και να «μπαίνει» σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Μέσα σε ένα χωράφι γεμάτο στάχυα, η εμπειρία αυτή ξεπερνά τις συμβατικές παραστάσεις, συνδυάζοντας την τέχνη με τον φυσικό χώρο και τη νέα τεχνολογία.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά το Dept. Q στο Netflix Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, οι ανατροπές και η ένταση από την πρώτη στιγμή με βυθίζουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήρια και ψυχολογική ένταση. Ο Carl Morck, με την ερμηνεία του Matthew Goode, είναι ένας χαρακτήρας που βγάζει την αγωνία και την απογοήτευση του απόλυτα, κάνοντάς με να νιώθω κάθε στιγμή της πορείας του. Η δυναμική της ομάδας και οι σφιχτοί ρυθμοί της σειράς την κάνουν μια από τις καλύτερες επιλογές για τους λάτρεις του αστυνομικού θρίλερ.

Το ότι σφίγγουν οι ζέστες δε μου αρέσει και πολύ. Το ότι όμως αδειάζει η Αθήνα και βρίσκουμε πιο έυκολα να παρκάρουμε το λατρεύω.

Η Άννα Βίσση στο Σορέντο, συναυλιακή λαίλαπα και online αντίο στον OZZY για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ, γιατί τι άλλο να βάλεις όταν η Απόλυτη μάς σερβίρει glam-pop από το κοσμοπολίτικο Σορέντο, εκεί δίπλα στο Κάπρι; Το “Sandre” είναι καθαρός Καρβέλας, τα vibes είναι Dolce Vita και τα outfits της Άννας είναι δια χειρός Σοφίας Καρβέλα. Αν σου θυμίσει κάτι από τα παλιά, σωστά καταλαβαίνεις – το DNA είναι παλιό, αλλά η παρουσίαση είναι φρέσκια. Έχουμε και τις δύο συναυλίες της Άννας τον Σεπτέμβριο -13 και 14 – όπου θα γίνει πάλι το γνωστό “βισσικό” προσκύνημα. Προς το παρόν δες το “Sandre” γιατί “τα άστρα που ζούνε μεσ’ στο μυαλό μου, πληρώνουν το νοίκι” οπότε όλα οκ, είσαι εντάξει αυτό το μήνα…

Το περασμένο σαββατοκύριακο έγινε της συναυλίας το κάγκελο… από όλες τις απόψεις.

Βρεθήκαμε στους Prodigy όπου “βούλιαξε” η Πλατεία Νερού, και στους Green Day που γέμισαν τον αύλειο χώρο του ΟΑΚΑ -εκεί που είχαμε δει πέρυσι και Lenny Kravitz και Off the Hook κλπ. Ταυτόχρονα -στο Κάρντιφ όχι εδώ- έπαιξαν οι OASIS για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια και τα social γέμισαν με βίντεο αποθέωσης.

Και ενώ πίναμε ανέμελα το κρασί μας στην Φωκίωνος Νέγρη το Σάββατο, κολλήσαμε online για να δούμε το Back To The Beginning τη συναυλία αποχαιρετισμό στον Ozzy και τους Black Sabbath στο Μπέρμιγχαμ. Τίποτα λιγότερο από μνημειώδες για τους metalheads. Ένα «who’s who» της rock και metal σκηνής. Ο YUNGBLUD πήρε το βάπτισμα από τους παλιούς και τελικά 190 εκατομ. δολάρια από τα κέρδη θα θα διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς – για την αντιμετώπιση του Πάρκινσον και τη στήριξη παιδιών με ασθένειες.

Ο Ozzy όταν μιλάει δεν βγάζει νόημα, αλλά μόλις πιάσει μικρόφωνο, ξαφνικά μιλάει… άπταιστα “heavy metal”.

Παν Παν, Καρπούζι και “Ένταση” για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Είδα τον Παν Παν (+φίλους) στην Τεχνόπολη και πέρασα φανταστικά, αλλά υποπτεύομαι πως ο ίδιος πέρασε ακόμα καλύτερα. Έπαιξε όλες τις “Φαντασμαγορίες”, μίλησε συγκινητικά για τους μουσικούς του ήρωες και φίλους (όπως καταγράφονται και στην “Ανισόπεδη Ντίσκο”), ανέβασε έναν από αυτούς στη σκηνή για να τραγουδήσει, και έδωσε χώρο στη διάρκεια του λάιβ για μια ενημέρωση πάνω στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Μόνο περηφάνια και σπουδαία vibes – ένα φανταστικό δίωρο γεμάτο συγκίνηση και αλήθεια.

Το Καρπούζι Φιλμ Φέστιβαλ είναι μια τριήμερη διοργάνωση με προβολές θερινού σινεμά, μουσική και συζητήσεις που θα διεξαχθεί αυτό το ΠΣΚ στη Μεσσηνία με την υποστήριξη του Πολιτιστικού Δικτύου για την Παλαιστίνη, και με οικονομική ενίσχυση για την πρωτοβουλία νερού στην Παλαιστίνη. Εξαιρετική πρωτοβουλία.

Ξέρετε τι βρίσκεται χωρίς συζήτηση, αιωνίως στα λάικ μου; Η “Ένταση” και γενικώς οτιδήποτε Μάικλ Μαν. Δε χρειάζομαι λόγο για να το θυμηθώ, κάποιες μέρες απλά ξυπνάω και σκέφτομαι την “Ένταση” ή ετοιμάζομαι να πέσω για ύπνο και το βραδάκι μου ψιθυρίζει στιγμές από την “Ένταση” στο αυτί. Παρολαυτά, έχω και αφορμή που το λέω τώρα: Το αριστούργημα του Μάικλ Μαν θα προβληθεί στη Ριβιέρα το βράδυ της Παρασκευής στο πλαίσιο ενός νέου κύκλου επετειακών προβολών που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα “Σαγόνια του Καρχαρία”, το “Seven”, την “Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού” και άλλα.

Αν πάντως δεν είστε σε φάση για θερινό, ο ήχος στη νέα ΙΜΑΧ την έκανε σωστά τη δουλειά του. Το επιβεβαίωσα και με το “Superman” του Τζέιμς Γκαν, αλλά ομολογουμένως η τεράστια διαφορά γίνεται στο “F1” – έβαλα 3μιση αστεράκια την ταινία, το ένα από αυτά ήταν σίγουρα για τον ήχο.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Σύγχρονες Μήδειες και Τυφλοί για τη Γεωργία Οικονόμου

Οι σύγχρονες Μήδειες που εμφανίζονται κατά καιρούς στην ελληνική κοινωνία, όπως η περίπτωση της Ειρήνης Μουρτζούκου, αποτελούν τραγικά φαινόμενα που αποκαλύπτουν τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Όπως η μυθική Μήδεια, που έγινε σύμβολο της εκδίκησης και της απόγνωσης, έτσι και οι σύγχρονες αυτές ιστορίες συχνά συνδυάζουν προσωπικές τραγωδίες, ψυχολογικές πιέσεις και κοινωνικές πιέσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια το πιο απελευθερωμένο, καταστρεπτικό τους πρόσωπο. Η περίπτωση της Μουρτζούκου, όπως και άλλες, μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για τις κοινωνικές συνθήκες που συντηρούν αυτές τις καταστάσεις και τη σιωπή που συχνά τις περιβάλλει.

Η “Πόλη των Τυφλών” που σκηνοθέτησε η Έμιλι Λουίζου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, παρότι ξεκινά με ενδιαφέρον, φαίνεται να χάνεται μέσα σε καλές προθέσεις. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου, αν και προσπαθεί να ενσαρκώσει μια γυναίκα που παραμένει η μόνη αλώβητη από την τυφλωτική πανδημία, δεν καταφέρνει να μας πείσει, με τα σημεία των μονολόγων της να προκαλούν αμηχανία. Το έργο, βασισμένο στο Περί Τυφλότητας του Σαραμάγκου, αναφέρεται στην κατάρρευση μιας κοινωνίας υπό την πίεση του φόβου και της καταστολής, αλλά η παράσταση δεν καταφέρνει να αποδώσει πλήρως την αλληγορία αυτή, κυρίως λόγω της έλλειψης συναισθηματικής έντασης και μιας πιο σφιχτής σκηνοθετικής κατεύθυνσης.

Οι ζέστες σφίγγουν όπως είπαμε και κάποιος ίσως να φροντίσει να πλύνει τους κάδους σκουπιδιών που “στάζουν” βρώμα; Ίσως να κάνει και κάτι για τα εκατομμύρια κατσαρίδων που βόσκουν στους δρόμους ανενόχλητες και εμείς οι περαστικοί κάνουμε βάδην μετ΄εμποδίων;

Μήπως και κάποιος να κάνει κάτι με αυτά τα ακυβέρνητα λεωφορεία στην παραλιακή που είτε συγκρούονται μεταξύ τους είτε σαρώνουν στάσεις και κολώνες; Πέρα από την προφανή ανάγκη για αυστηρότερους ελέγχους, το θέμα απαιτεί και μια συνολική αναδιοργάνωση των αστικών συγκοινωνιών στην περιοχή, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια των επιβατών και της κυκλοφορίας γενικότερα.

Ερωτοχτυπημένοι παπάδες, Jurassic τραγωδία και λίγος σεβασμός στις συναυλίες για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ότι με τόσα προβλήματα, τέτοια επικαιρότητα, τόσα θέματα… το φινάλε της σειράς “Άγιος Έρωτας” δημιούργησε ανατριχίλα, με ξεπερνάει ανατριχιαστικά… ο Θεός να μας βοηθήσει τελικά, γιατί πού αλλού να στραφούμε κι εμείς όταν το 2025 ένα σίριαλ με παπά που ερωτεύεται και σπάει τα ταμπού συνεχίζει να καθηλώνει το τηλεοπτικό κοινό. Οι ερμηνείες, όπως λένε, αξιόλογες – αλλά η βασική ιδέα πόσο πιο κλισέ; 1984 “Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας” – 40 χρόνια πριν – είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Αυτό δεν ήταν το Jurassic World Rebirth ήταν το Jurassic Re-death… Η Σκάρλετ δεν πείθει με τίποτα για ειδική πράκτορας μυστικών υπηρεσιών και σε καμία περίπτωση δεν την στέλνεις σε νησί με μεταλλαγμένους δεινόσαυρους να βρει άκρη. Δεν έχει μάθει να κρατάει καν το όπλο της! Εκτός αν τους νικήσει με το μυστηριώδες βλέμμα της – που θα σπάσει τα κόκκαλά τους από την αφόρητη πλήξη πιθανώς. Η ατμόσφαιρα σε τίποτα δεν μοιάζει με τις υπέροχες πρώτες ταινίες Jurassic που όλοι λατρεύουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά. Άτυχο κάστινγκ, κάτι πλάσματα κάτω από το νερό και πολλά εφφέ για “εκφοβισμό” χωρίς ουσία.

Συνεχίζουμε να φεύγουμε από συναυλίες και να πατάμε επάνω από βουνά με ποτήρια από μπίρες, χαρτόνια, πλαστικά μπουκάλια και ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή… οι διοργανωτές έχουν βάλει πα-ντ-ού κάδους σκουπιδιών… ας τους τιμήσουμε!

AI στην Terminator era του και -ακόμα- πατίνια παντού στο κέντρο, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, τώρα βρισκόμαστε στη φάση της ΑΙ εξέλιξης που το ΑΙ εξυμνεί τον Χίτλερ. Στο μεταξύ είναι ήδη γνωστό πως μπορεί πλέον να λέει ψέματα, ενώ προσπάθησε να κάνει download τον εαυτό του σε εξωτερικό σκληρό και μετά είπε ψέματα όταν πιάστηκε επ’αυτοφόρω.

Εγώ απλά θέλω να πω ότι το μέλλον του “Terminator”, από το οποίο η ανθρώπινη αντίσταση στέλνει πίσω στον παρελθόν στρατιώτες για να καταστρέψουν το Skynet, είναι το 2029. Μια Ολυμπιάδα δρόμος.

Αυτό δεν είναι καινούριο, το έχουμε ξαναπεί, αλλά δυστυχώς το πρόβλημα παραμένει οπότε παραμένει και το ντισλάικ: Τα πατίνια πλέον τα βρίσκεις μέσα σε λάκους, ακουμπησμένα σε ζαρντινιέρες, μπροστά σε εισόδους πολυκατοικιών, παρκαρισμένα πιάνοντας θέση ενός ολόκληρη αυτοκίνητου, άναρχα (ακόμα και πεταμένα στο έδαφος) πάνω στο πεζοδρόμιο… Για aesthetic χωματερή καλά το πάμε – θυμάμαι να αναφέρεται πριν από κάποιο καιρό ότι θα λαμβάνονταν μέτρα, αλλά η κατάσταση δεν έχει καλυτερέψει.