Λάικ – ντισλάικ: Από τον θρυλικό Ozzy στους παράνομους έρωτες των Coldplay

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από το θάνατο του αγαπημένου μας Ozzy έως το παράνομο ζευγάρι της συναυλίας των Coldplay.

ΛΑΙΚ

Κουρεντζής, Χανιά και χορός και σουβλάκι άλλου επιπέδου για τη Γεωργία Οικόνομου

Τι μαγική ήταν η βραδιά που μας χάρισε ο Θεόδωρος Κουρεντζής το βράδυ του Σαββάτου 19 Ιουλίου. Αυτόε ο άνθρωπος δε διευθύνει, χορεύει και επικοινωνεί με τους μουσικούς και τα όργανα με έναν τρόπο μεταφυσικό. Με την αριστοτεχνική του καθοδήγηση, μας παρέσυρε σε ένα μουσικό ταξίδι, γεμάτο σιωπή, ένταση και λύτρωση, που ηχεί ακόμα στις ψυχές μας. Η επιλογή των Τραγουδιών των νεκρών Παιδιών και της 4ης Συμφωνίας του Μάλερ, δεν ήταν τυχαία. Ο διάσημος αρχιμουσικός ήθελε να περάσει το δικό του μήνυμα. Μίλησε για τον θάνατο, για την απώλεια, για τα νεκρά παιδιά, και μαζί με αυτό, είπε κάτι βαθύτερο για τον σύγχρονο κόσμο: για τις θλίψεις του, τις απώλειες του, τις σιωπηλές τραγωδίες που συμβαίνουν γύρω μας και τις οποίες συχνά προσπερνούμε.

Στα Χανιά αυτές τις μέρες,  λαμβάνει χώρα το  Dance Days Chania. Δεν πρόκειται απλώς για ένα διεθνές φεστιβάλ – αλλά για μια γιορτή της Τέχνης και της συλλογικότητας. Ρομαντικό και σχεδόν μαγικό το γεγονός πως το Φεστιβάλ στηρίζεται στον εθελοντισμό και οι άνθρωποί του με πάθος και όραμα δίνουν ψυχή στο θεσμό. Νέα παιδιά με χαμόγελα, είναι πρόθυμα να σε βοηθήσουν και να σε κάνουν να νιώσεις σαν στο σπίτι σου.

Θα μείνω στην παράσταση που είδα της ομάδας Γυναίκες 65+ Ομάδα σύγχρονου χορού “Συν-Κίνηση”. Είναι συγκινητικό να βλέπεις πως ο χορός όχι μόνο δεν έχει ηλικία, αλλά αποτελεί και Τέχνη μεταμορφωτική. Ο ομάδα αυτή των γυναικών εργάστηκαν σε όλη την διάρκεια του χρόνου με επιμονή και απόλαυση, ερεύνησαν, αυτοσχεδίασαν, πειραματίστηκαν και απέδειξαν ότι η σωματικότητα δεν έχει στερεότυπα, δεν έχει ηλικία, έχει μόνο μια βαθιά επιθυμία για ζωή.

Στα Χανιά η Τέχνη στο σουβλάκι και στο τυλιχτό έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Τι black angus με καραμελωμένα κρεμμύδια και πίκλες αγγουριού, τι μαριναρισμένα κοτόπουλα, τι αρνιά και προβατίνες. Μπράβο τους. Κάτω από 5 ευρώ δε βρίσκεις βέβαια ούτε καλαμάκι… αλλά οκ, ας όψεται.

Ozzy του σκότους, Fantastic στο Λόφο Φιλοππάπου και Πασχαλίδης στον Λυκαβηττό για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ο θάνατος του Πρίγκιπα του Σκότους, Ozzy Osbourne, προκάλεσε ένα παγκόσμιο κύμα σχολίων, αναρτήσεων και αφιερωμάτων — απόλυτα ενδεικτικό της τεράστιας επιρροής του ως καλλιτέχνη και πολιτισμικού συμβόλου. Όλοι είχαν κάτι να θυμηθούν: μια ιστορία, μια συναυλία, ένα τραγούδι που άφησε το σημάδι του. 

Από τα αμέτρητα που διαβάσαμε για εκείνον κρατάμε όσα είπε στο nbc o frontman των Kiss, Gene Simmons. “Δεν υπήρξε ποτέ ένας Ozzy πριν από εκείνον. Οι επιστήμονες αυτό το ονομάζουν μοναδικότητα, ανωμαλία. Απλώς… γεννήθηκε Ozzy. Και όταν έβλεπες τους Sabbath, ήταν ξεκάθαρο πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τίποτα σαν κι αυτό πάνω στη σκηνή. Τον έβλεπες να σαρώνει τη σκηνή και σκεφτόσουν: «Αυτός πρέπει να κλειστεί σε ψυχιατρείο» – ένας τρελός που τα δίνει όλα. Ποτέ δεν διάβασα ή είδα συναυλία των Sabbath που να είχα την αίσθηση πως ο Ozzy απλώς εκτελούσε τυπικά το πρόγραμμά του, ή σκεφτόταν να τραγουδήσει τα greatest hits επειδή πρέπει. Τραγουδούσε ό,τι ένιωθε. Ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί πως, αν και ο Ozzy δεν έπαιζε κάποιο μουσικό όργανο, όλες οι μελωδίες είναι δικές του. Αυτός έγραφε τις μελωδίες και τους στίχους, αυτός διαμόρφωσε εκείνον τον ήχο. Εκείνη την τερατώδη κιθάρα του Iommi, που… ένιωθες ότι έτρεμε ο ουρανός. Η κιθάρα που κυβερνούσε τον κόσμο. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς σαν τον Ozzy — και δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά.”

Βρέθηκα στο Θέατρο Δόρας Στράτου στον Λόφο Φιλοπάππου όπου ο Fantastic Negrito έδωσε ρεσιτάλ. Κατάφερε να σηκώσει όρθιους τους μισούς καθιστούς θεατές και να γίνει ένα πάρτι από το πουθενά. Με κομμάτια από τον πρόσφατο δίσκο Son of a Broken Man και τη μοναδική ερμηνεία του, ο Negrito μοιράστηκε κάτι περισσότερο από μουσική –μοιράστηκε τον αυθεντικό παλμό του. Χαμογελώντας και αλληλεπιδρώντας με το κοινό, μιλούσε για την ιδιαιτερότητα αυτής της εμπειρίας, συγκρίνοντάς τη με μια οικογενειακή συνάντηση στο σαλόνι του. Μια βραδιά πραγματικά αναπάντεχα καταπληκτική. Είπε και ένα RIP στον OZZY. 

Συναυλία Πασχαλίδη στο Λυκαβηττό τη Δευτέρα 21 Ιουλίου, ο κόσμος αλαλάζει από κάτω, και ξαφνικά στη σκηνή βγαίνει ο… Βασίλης Καζούλης. Αφού λένε τα γνωστά τους τα ωραία και λέμε: ‘ντάξει, ωραία η έκπληξη αυτή… ακολουθούν οι Πυξ Λαξ και όλες οι επιτυχίες τους και ένας Λυκαβηττός (αγαπημένος χώρος για Στόκα-Πλιάτσικα) δονείται με “30 χρόνια τραγούδια”. Θυμηθήκαμε τον Μάνο Ξυδού, τον Θάνο Μικρούτσικο, τραγουδήσαμε και Θανάση Παπακωνσταντίνου και το τραγούδι του Φοίβου για τα Τέμπη. Μια βραδιά ζάχαρη…

Gojira και Dream Theater στην Πλατεία Νερού τίμησαν τον Ozzy. Ανυποψίαστη για τη “δύναμη” των Gojira βρέθηκα στο Release να ακούσω τη μπάντα που έπαιξε στους Ολυμπιακούς και έπαθα πλάκα με όλη την παρουσίαση, το στήσιμο, τον ήχο, το vibe. Μπράβο στο Release για το φετινό τους line-up. Μάλιστα το 2026, το Release Athens γιορτάζει 10 χρόνια και μετράμε αντίστροφα για … ανακοινώσεις ονομάτων.

Κάιλι Μινόγκ και Ντέιβιντ Λιντς για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Φανταστική ήταν η Κάιλι Μινόγκ στο Release – παρά το ότι λιώσαμε από τη ζέστη, χαλάλι. Η Κάιλι παρέδωσε ένα αγνό, χορταστικό, old school σόου, με αλλαγές outfits, με τραγούδια από όλα τα στάδια της καριέρας της, ωραία επικοινωνία με το κοινό, ασταμάτητη ενέργεια, χορό, κέφι. Απλά από τις feelgood συναυλίες που έχουμε δει τελευταία. Κάποιοι άνθρωποι είναι θρύλοι για πολύ καλό λόγο.

Λάικ στο βιβλίο David Lynch: Now It’s Dark – μια συλλογική έκδοση που μόλις κυκλοφόρησε, υπό την επιμέλεια του κινηματογραφικού σάιτ CineDogs, με κείμενα για το σύνολο της καριέρας του αξεπέραστου Ντέιβιντ Λιντς. Disclaimer, έχω γράψει δύο κείμενα σε αυτό το βιβλίο (ένα για το παλιό “Twin Peaks” κι ένα για το καινούριο) αλλά το λάικ πάει στο εύρος των φωνών στην έκδοση. Διαφορετικού ύφους και περιεχομένου κείμενα που καλύπτουν όλο το έργο και τη διαδρομή ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία του σινεμά και της τηλεόρασης.

Πόσο καλός ηθοποιός είναι ο Πέδρο Πασκάλ; Νιώθω πως βρίσκεται παντού αυτή τη στιγμή, παίζοντας σε εντελώς διαφορετικά πρότζεκτ μεταξύ τους – είναι πολύ καλός στο “Fantastic Four: Πρώτα Βήματα”, παίζει στο “Ταιριάζουμε;” της Σελίν Σονγκ που κυκλοφορεί στα σινεμά σε 2 βδομάδες, έχει έναν αιχμηρό ρόλο στο “Eddington” του Άρι Άστερ που είδαμε στις Κάννες, και φυσικά υπάρχει και το “The Last of Us” για το οποίο μόλις προτάθηκε για Έμμυ. Κι είναι και τόσο θετική παρουσία γενικώς – από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να βλέπεις και να ακούς.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Προχοσή στις συναυλίες, κελεμπίες στις ταβέρνες της Κρήτης και Choco choco πλαστελίνη μαροκινό για τη Γεωργία Οικονόμου

Ιδιωτικότητα γιοκ τη σήμερον ημέρα: Η ιστορία με τον CEO της Astronomer και τη συναυλία των Coldplay αναδεικνύει την υπερβολική προβολή και την παραβίαση της ιδιωτικότητας στην εποχή των social media. Ένα αθώο στιγμιότυπο, όπως το “kiss cam”, έγινε η αφορμή για μία σειρά παραλογισμών που οδήγησαν στην παραίτηση του CEO.

Αυτό δε μου ΄χει ξαναματατύχει παρά μόνο σε μοναστήρι. Σε ταβέρνα στα Φαλάσαρνα, μέρα μεσημέρι μας ζήτησαν να φορέσουμε μπλούζες πάνω από τα βρεγμένα μαγιό μας για να μην προκαλούμε. Τα σχόλια περιττά…

Τα καλοκαίρια με τα παιδιά στο αυτοκίνητο κάνω κανονικά σεμινάρια σχετικά με τη μουσική που είναι της μοδός. Aς πούμε έμαθα το “Choco choco πλαστελίνη μαροκινό”  που τραγουδά ο Arab, o Κarma και κάποιοι άλλοι, αλλά και το “Cocaine” που οι στίχοι του αφηγούνται πως μοιράζει ναρκωτικά στην Αθήνα. “Μέρα νύχτα είμαι έξω και δεν ξέρω που θα βγει. Βγαίνω μόνο στην Αθήνα και μοιράζω Cocaine” λέει ο αοιδός. Τρομερά τραγούδια λέμε που ακούει η νέα γενιά και λικνίζεται στους ρυθμούς τους.

Πού πας βρε παράνομε σε συναυλία με 30.000 κόσμο, για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τώρα για να είμαστε σοβαροί, ναι η online εποχή μας είναι αδυσώπητη, αλλά κι αυτό το παράνομο ζευγάρι στη συναυλία των Coldplay πήγαινε γυρεύοντας. Πού πας άνθρωπέ μου σε μια συναυλία πανδιάσημης μπάντας -με τόσο κόσμο – να πιαστείς αλα μπρατσέτα κατάστρωμα Τιτανικός; Με χιλιάδες κινητά και κάμερες ολόγυρα; Δεν είναι θέμα ηθικής, αλλά…. αντίληψης. Όπως έλεγε ο Φωτόπουλος, στην ταινία Ο Θόδωρος και το δίκανο: “Με ραδιόφωνο έπαιζες παιδάκι μου! Δεν το’ ξερες ότι έχει κεραία;”

Ο Drake βγήκε στη σκηνή στο Μπέρμιγχαμ σαν χεβιμεταλάς και περπάτησε στη σκηνή με το τραγούδι «Iron Man» των Black Sabbath, προς τιμήν του Ozzy Osbourne… Θα έφτανε να πει ένα RIP στο μικρόφωνο.

Κι αυτοί οι έρημοι οι Oasis δεν μπορούν να σταυρώσουν κομμάτι δημοσιότητας. Στην πρώτη συναυλία τους έγινε το “Back to the beggining” και τώρα ασχολούμαστε ΜΟΝΟ με Ozzy περίπου σε όλο τον πλανήτη!

Με ένα έντονο φιλοζωικό αίσθημα προστασίας της… νυχτερίδας, αφήνω και αυτό εδώ…

Καύσωνας και το κόψιμο του Κολμπέρ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Μπήκαμε επισήμως στην περίοδο με μια ατμόσφαιρα που μας καίει το δέρμα και έναν αέρα που δεν ανασαίνεται. Το χειρότερο δεν είναι ότι αυτός ο καύσωνας δεν αντέχεται, είναι ότι σε λίγα χρόνια θα τον αναπολούμε κιόλας – γιατί ξεκάθαρα τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Άλλη μία σεζόν ξεκινά όπου εκπρόσωποι από το Ισραήλ επιτρέπεται εν μέσω γενοκτονίας να συμμετάσχουν κανονικά σε διεθνείς διοργανώσεις. Δε θα είναι ποτέ κανονικό αυτό που συμβαίνει, οπότε δε θα σταματήσουμε να το λέμε.

Μπράβο στους φιλάθλους της ΑΕΚ που γέμισαν το γήπεδο με παλαιστινιακές σημαίες στον αγώνα απέναντι στη Χάποελ φωνάζοντας εν χορώ «viva Palestine». Το «no politica» είναι το δίκαιο του ισχυρού.

Στα εξωτερικά νέα, η Ουγγαρία απαγόρευσε στους Kneecap να εισέλθουν στη χώρα – ο εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου έγινε φυσικά δεκτός με ανοιχτές αγκάλες τον περασμένο Απρίλιο από τον Ορμπάν. Ενώ στην Αμερική το σόου του Στίβεν Κολμπέρ κόπηκε έξαφνα από το CBS με τον Τραμπ να πανηγυρίζει δημόσια και μια επικρατούσα θεωρία να θέλει την Paramount να κόβει το σόου ως «θυσία» για να περάσει η σχεδιαζόμενη συγχώνευση Paramount και Skydance από τα αρμόδια όργανα.

Οι New York Times μετέθεσαν 4 κριτικούς τους από τον τομέα του πολιτισμού σε άλλους ρόλους, με ένα εσωτερικό memo να αναφέρει πως πρόκειται για μια κίνηση σε μια ευρύτερη στροφή για περιεχόμενο που ξεπερνά την «παραδοσιακή κριτική». Δυστυχώς ακόμα και τόσο μεγάλες legacy εκδόσεις φαίνεται πως θέλουν να σκοτώσουν την παραδοσιακή κριτική, μετακινούμενες προς μια πιο γενικόλογη culture κάλυψη. Καταλαβαίνω ότι η κλασική κριτική δεν είναι hip αυτή τη στιγμή αλλά είναι ένα αναγκαίο θεμέλιο για ό,τι θέλει κάθε σημαντική έκδοση να χτίσει πάνω σε αυτή.