Είδαμε Franz Ferdinand στο Floyd – Με μπουζούκι και ελληνικά σάρωσε ο Alex Kapranos
Διαβάζεται σε 5'
Είδαμε τους Franz Ferdinand και τον Alex Kapranos με το μπουζούκι του στο Floyd και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
- 12 Σεπτεμβρίου 2025 11:10
Πώς καταλαβαίνεις ότι ένα live θα πάει καλά; Συμβαίνει συνήθως όταν από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα βγει ο καλλιτέχνης στη σκηνή ο κόσμος με κάποιο τρόπο δεν πατάει στο έδαφος. Κάπως έτσι ξεκίνησε το live των Franz Ferdinand και στο Floyd δεν έπεφτε καρφίτσα το βράδυ της Πέμπτης (11/09). Εκτός από την περιέργεια να δούμε πού βρίσκονται σήμερα συναυλιακά οι Franz Ferdinand, υπήρχε και η σκέψη πώς θα χειριστεί το ελληνικό κοινό ο Alex Kapranos, που, όπως είναι γνωστό, έχει ελληνικές ρίζες.
Το Floyd γέμισε με σαραντάρηδες και πενηντάρηδες που μεγάλωσαν με τα τραγούδια της σκοτσέζικης μπάντας, αλλά και με νεότερους που ήρθαν να γνωρίσουν τους Franz Ferdinand, φρέσκους φρέσκους από την εμφάνισή τους στο Glastonbury.
Ο κομψός όπως πάντα Alex Kapranos – με τα ασπρόμαυρα 60ς παπούτσια του – ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 9.30 μ.μ., χαμογελαστός, εμφανώς ευδιάθετος και με εισαγωγή από το Naked Gun. Το “The Dark of the Matinée” έδωσε το σήμα για να ξεκινήσει το πάρτι που κράτησε περίπου μιάμιση ώρα.
Ο Kapranos είναι ένας χαρισματικός περφόρμερ, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Ο “Αλέξης”, όπως τον φώναζαν από κάτω, πήρε πάνω του όλο το σόου, με παλιές και νεότερες επιτυχίες των Franz Ferdinand να “πατούν” αρμονικά πάνω στην ίδια ρυθμική αλυσίδα DNA που παραμένει σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Ο Alex ηγήθηκε με αυτοπεποίθηση, έπαιξε με το κοινό, έκανε τη χαρακτηριστική του φιγούρα ανοίγοντας τα πόδια στον αέρα, πόζαρε και λίγο σαν Έλβις Πρίσλεϊ. Όπως ήταν αναμενόμενο – Καστέλλα, Νίκαια και Κορυδαλλό παρεπιδημούσε ο άνθρωπος στα νιάτα του – μίλησε ελληνικά, φώναξε δυνατά “Athina” και δεν έκρυψε ότι ήταν συγκινημένος που τραγουδάει μετά από τόσο καιρό στα πάτρια εδάφη.
Η μπάντα είχε τη συνοχή που χρειάζεται ένα ισορροπημένο live. Μαζί με τον Alex, ο μπασίστας Bob Hardy, ο κιθαρίστας Dino Bardot (παλιός συνεργάτης του από τα ’90s με τους Yummy Fur), ο πληκτράς Julian Corrie και η πιο πρόσφατη προσθήκη, η ντράμερ Audrey Tait.
Franz Ferdinand – Το μπουζούκι στη σκηνή και τα ματόκλαδά σου
Όλοι περίμεναν τη στιγμή που το μπουζούκι θα έβγαινε στη σκηνή. Αν και δεν ξεσήκωσε τα πλήθη όσο τα κλασικά hits των FF, η αίσθηση να βλέπεις τον Alex να παίζει και να τραγουδάει ελληνικά στο “Black Eyed Lashes” έβαλε υπογραφή στη βραδιά. Το κομμάτι φέρει ρεμπέτικα στοιχεία που ο Kapranos αγαπά βαθιά – θυμίζοντας τη συμμετοχή του το 2015 στο αφιέρωμα για τον Μάρκο Βαμβακάρη στο Barbican Hall του Λονδίνου.
Δέκα χρόνια μετά, έφερε αυτόν τον ήχο στο δικό του τραγούδι, ερμηνεύοντάς το στα ελληνικά με συνοδεία μπουζουκιού. Είναι μία προσωπική του κατάκτηση. Ίσως όχι η κορυφαία στιγμή του set, αλλά σίγουρα η πιο iconic. Όταν λίγο αργότερα ακούστηκαν τα “Take Me Out” και “This Fire”, το Floyd σείστηκε – με τον Kapranos σε ένα κιθαριστικό μπραντεφέρ με τον Bardot και το κοινό να χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο.
«Audacious» και δεν υπάρχει κανείς να μας σώσει, οπότε απλώς συνέχισε…
Από το νέο άλμπουμ “The Human Fear” ξεχώρισε το “Audacious”. Ο Kapranos έχει εξηγήσει ότι το άλμπουμ ασχολείται με τον φόβο, αυτόν που αποκαλύπτει την ανθρώπινη φύση μας – από τις ταινίες τρόμου μέχρι τις πιο καθοριστικές στιγμές της ζωής. Το τραγούδι ακούστηκε ακόμα πιο δυναμικό από ό,τι περιμέναμε και λειτούργησε σαν κάλεσμα για επιμονή και αντοχή απέναντι στις αντιξοότητες. : … “μην πάψεις να νιώθεις τολμηρός, δεν υπάρχει κανείς να μας σώσει. Οπότε απλώς συνέχισε…”
Σε δεύτερο επίπεδο, ίσως να μιλά και για τη δική του πορεία: από το εντυπωσιακό ντεμπούτο τού 2004 μέχρι σήμερα, οι Franz Ferdinand πήραν μαθήματα μέσα από τις δυσκολίες, πώς να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους.
Το setlist έτρεξε σαν… άλογο κούρσας: “Do You Want To”, “No You Girls”, “Michael”, “Love Illumination”, “Ulysses” και το αγαπημένο “Walk Away”, που θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα και ένα εντυπωσιακό stage-dive.
Ο Kapranos δεν περιορίστηκε στο τραγούδι και στα riffs· μίλησε, έπαιξε με το βλέμμα, γονάτισε, χόρεψε, απέδειξε ότι ξέρει να φοράει τη σκηνική του περσόνα σαν καλοραμμένο κοστούμι – άνετα και με στιλ.
Ταυτόχρονα καταλάβαμε ότι η σπίθα που έκανε τη μπάντα σημαντική από τα πρώτα της χρόνια δεν έχει σβήσει. Και το κοινό ανταποκρίθηκε. Δεν θα πούμε ότι δεν θέλαμε κι άλλο, όμως για πρώτο live σε κλειστό χώρο μετά το καλοκαίρι, η σεζόν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο στο Floyd.
