Είδαμε τον Alice Cooper στο Rockwave – Απαγορευμένος στην Ελλάδα, αθάνατος στη σκηνή

Ο απόλυτος θεός του shock rock ανέβηκε στη σκηνή του Terra Vibe  στη Μαλακάσα την Παρασκευή 11 Ιουλίου και τα 30 χρόνια του Rockwave γιορτάστηκαν όπως ακριβώς έπρεπε: θεατρικά, υπερβολικά, με έναν θεαματικό αποκεφαλισμό στη ροκ γκιλοτίνα του τρόμου.

Οι συναυλίες του Alice Cooper είναι μια θεατρική εμπειρία, με σκηνικά, κοστούμια και σκηνοθετημένα σενάρια. Το shock rock – γεννήθηκε ως μια κραυγή αντίδρασης, ένα θεατρικό χαστούκι στο πρόσωπο του καθωσπρεπισμού – και ο Alice Cooper ήταν ο άνθρωπος που το εφηύρε. Με έντονο μακιγιάζ, ψεύτικο αίμα, φανταχτερές εκτελέσεις και επιρροές από το γκραν γκινιόλ θέατρο τρόμου, ο Cooper πάντα δημιουργούσε συναυλίες-παραστάσεις, όπου ο frontman γινόταν πρωταγωνιστής σε ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό σοκ στα όρια του… αστεία τρομακτικού.

Αυτό ακριβώς ζήσαμε στη Μαλακάσα, με τον χώρο γεμάτο από κόσμο κάθε ηλικίας – παλιούς ροκάδες και νεότερους φαν, μέχρι και μικρά παιδιά μακιγιαρισμένα σαν “mini-me” Alice Cooper. 

Προηγήθηκε η «Βαλκυρία» του συμφωνικού metal, Floor Jansen, την οποία είχαμε δει στο Release με τους Nightwish ετοιμόγεννη. Στο Rockwave μας ήρθε … μητέρα, αλλά το χαρακτηριστικό της headbanging, παρέμεινε αναλλοίωτο. Όπως και η φωνή της! Η Jansen ευχαρίστησε το ελληνικό κοινό για τη στήριξη όλων αυτών των χρόνων και μας είπε ότι η περιοδεία της γιορτάζει τα 25 και πλέον χρόνια της πάνω στη σκηνή (ξεκίνησε μόλις16 ετών!). Καλά πέρασε ο κόσμος με την Jansen και την μπάντα της αλλά το επαναλαμβανόμενο σύνθημα που αντηχούσε στις… πλαγιές της Μαλακάσας ήταν Alice, Alice.

Η ψιλόλιγνη φιγούρα του Alice έκανε την είσοδό της μέσα από ένα τεράστιο σκηνικό εφημερίδας με τίτλο “Banned in Greece” (απαγορευμένος στην Ελλάδα) – και ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα, το κοινό ξέσπασε σε κραυγές. Ο Alice φοράει πάνω του τα πάντα όλα: δερμάτινα, ζώνες, νεκροκεφαλές, ημίψηλο καπέλο, φράκο, κοσμήματα, γάντια…

Ένας αυθεντικός βετεράνος της ροκ και δεξιοτέχνης της σκηνής, ο Alice Cooper έχει δομήσει την κάθε στιγμή με ακρίβεια. Η συναυλία είναι σχεδιασμένη για να προσφέρει διασκεδαστικό υπερθέαμα, τόσο σε εμάς όσο και στους ίδιους τους μουσικούς. Η τετραμελής κιθαριστική του στρατιά σάρωσε για άλλη μία φορά τις εντυπώσεις (τους είχαμε δει support στους Scorpions στο ΟΑΚΑ και ήταν εντυπωσιακοί).

Ο κιθαρίστας Ryan Roxie, ο μπασίστας Chuck Garric, ο κιθαρίστας Tommy Henriksen και η απίστευτη ξανθιά θύελλα Nita Strauss (που σύμφωνα με το “Guitar World” είναι μία από τις 10 κυρίες που παίζουν κορυφαία κιθάρα αυτή τη στιγμή) έδωσαν ένα δεμένο σόου που φάνηκε ότι το διασκέδασαν πρώτα οι ίδιοι. Ο ντράμερ Glen Sobel συμμετείχε στη χαρά με κανα δύο σόλο, αλλά βασικά η πεντάδα φωτιά – 4 κιθάρες και ο Alice – σάρωσαν τη σκηνή.

Κάθε μέλος της μπάντας έδωσε ρεσιτάλ τεχνικής και σκηνικής παρουσίας – πραγματικοί βετεράνοι της ροκ μουσικής.

Κατά τα λοιπά, ο Cooper εμφανίστηκε με πατερίτσα και ξίφος, πάλεψε με μια πλαστική γυναικεία κούκλα, αποκεφαλίστηκε σε γκιλοτίνα από μια “εκδοχή” της Μαρίας Αντουανέτας, ενώ ένας γίγας Φρανκενστάιν έκανε παρέλαση στη σκηνή κατά τη διάρκεια του “Feed My Frankenstein”.

Κάθε τραγούδι και ένα κεφάλαιο από τον εφιάλτη του Alice και το setlist κάλυψε όλες τις δεκαετίες της καριέρας του, από τα “No More Mr. Nice Guy”, “I’m Eighteen”, “Under My Wheels”, μέχρι τα πιο θεατρικά “Ballad of Dwight Fry” και “Welcome to My Nightmare”. Η ερμηνεία του “Poison” ήταν μια στιγμή καλτ ομοψυχίας, ενώ το “School’s Out” αποτέλεσε το αποκορύφωμα της βραδιάς, εμπλουτισμένο με ένα απόσπασμα από το “Another Brick in the Wall Pt. 2” και την παρουσίαση των μελών της μπάντας. Εννοείται έφυγαν στον αέρα και κάποιες πένες κιθάρας για τους φανς!

Ο Alice Cooper απέδειξε γιατί θεωρείται ένας από τους πιο εμβληματικούς performers στην ιστορία της ροκ σε ηλικία 77 ετών (!)  Σε μια εποχή όπου ελάχιστα πράγματα μπορούν πραγματικά να μας σοκάρουν, το θέαμα του Alice Cooper σε κάποιους θα φανεί «ξεπερασμένο» ή «παλιακό».

Στην πραγματικότητα, η επιμονή του να κρατά ζωντανά τα θεατρικά ιντερμέδια, τα ματωμένα αντικείμενα, τους χαρακτήρες και τα σκηνικά του, αποδεικνύει κάτι βαθύτερο: τη σημασία του προσωπικού στιλ και της συνέπειας, την αξία του εικαστικού αποτυπώματος στην εποχή της ταχύτητας και της ψηφιακής νεοφιλίας.

Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι όσο έχει ενέργεια, θα ανεβαίνει στη σκηνή – και ότι δεν σκοπεύει ποτέ να κόψει τις horror μινιατούρες του.

Του βγάζουμε το σαπό για την πίστη στο αυθεντικό και στο ροκ φαντασιακό και για την εμμονή του στην καλλιτεχνική του ταυτότητα όταν όλα γύρω αλλάζουν. Και ο Alice Cooper είναι ακόμα εδώ – ίδιος, υπερβολικός, θεατρικός – και γι’ αυτό ακριβώς μοναδικός.