Η ΚΟΑ γέμισε το Μέγαρο με Μπετόβεν και Μπραμς – Ήμασταν εκεί

Φαίνεται πως η ΚΟΑ πια έχει κερδίσει οριστικά το στοίχημα που εξαρχής έθεσε ο καλλιτεχνικός της διευθυντής, Λουκάς Καρυτινός: να γεμίζει τις αίθουσες των συναυλιών της με κόσμο. Η πρεμιέρα της νέας της σεζόν δεν έμοιαζε με μια ακόμη προγραμματισμένη εμφάνιση, ήταν από εκείνα τα βράδια όπου η ίδια η προσέλευση του κοινού λειτούργησε ως σιωπηρή επιβεβαίωση. Η αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ήταν κατάμεστη, γεμάτη μέχρι την τελευταία σειρά.

Ο Λουκάς Καρυτινός διηύθυνε την Έβδομη Συμφωνία σε λα μείζονα, έργο 92 του Μπετόβεν – ένα έργο που, από το 1813 μέχρι σήμερα, συνεχίζει να λειτουργεί σαν μουσική ώθηση προς τα εμπρός. Το περίφημο Allegretto, δεύτερο μέρος της Συμφωνίας, λειτούργησε σαν εσωτερικός κραδασμός στην αίθουσα. Είναι άλλωστε μία από τις πιο αναγνωρίσιμες στιγμές της μπετοβενικής δημιουργίας. Τότε η σιωπή έγινε πιο πυκνή, οι κινήσεις και τα “βηξίματα” του κοινού σχεδόν εξαφανίστηκαν. Εκεί, ανάμεσα στις επαναλαμβανόμενες ρυθμικές φράσεις, ένιωθες κάτι από αυτό που ο Βάγκνερ ονόμασε «Αποθέωση του Χορού» – όχι ενός χαρούμενου, επίγειου χορού, αλλά ενός μεταφυσικού παλμού, ενός χορού της ίδιας της ύπαρξης.

Μετά το διάλειμμα, η σκηνή άλλαξε μορφή. Το πιάνο δεσπόζει πια στο κέντρο σαν μια σχεδόν απειλητική παρουσία – ένα όργανο που δεν ζητά απλώς να παίξει, αλλά να αναμετρηθεί. Ο Αλεξέι Βολόντιν εμφανίζεται με εκείνη την ήρεμη αυτοπεποίθηση των μεγάλων δεξιοτεχνών. Το Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1 σε ρε ελάσσονα, έργο 15 του Γιοχάννες Μπραμς δεν είναι ένα έργο που σε υποδέχεται με τρόπο εύκολο, νιώθεις να σε σπρώχνει κατευθείαν μέσα στη θύελλα του.

Γραμμένο από τον συνθέτη στα 25 του, κουβαλά την αφέλεια της νιότης, αλλά και ένα πάθος σχεδόν επικίνδυνο, σαν κάτι που δεν έχει ακόμη δαμαστεί. Αυτή η αγριάδα του νεαρού Μπραμς έγινε φανερή από τις πρώτες συγχορδίες της ορχήστρας. Ο Αλεξέι Βολόντιν, με τεχνική αδιαμφισβήτητη, πέρασε με ακρίβεια τις σπειροειδείς φράσεις ενός ιδιαίτερα απαιτητικά κοντσέρτου. Κι όμως, όσο εντυπωσιακή και αν ήταν η καθαρότητα της εκτέλεσης, διέκρινες μια εσωτερική απόσταση  μια ερμηνεία σχεδόν πειθαρχημένη, σαν να κρατούσε επίτηδες το συναίσθημα μισό βήμα πίσω από την τεχνική.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, ο θόρυβος στην Βασιλίσσης Σοφίας ακουγόταν λίγο πιο μακρινός. Σαν να είχε μείνει ένα λεπτό στρώμα ησυχίας πάνω μας, αυτή η ιδιαίτερη σιωπή που δεν είναι έλλειψη ήχου, αλλά συνέχεια της μουσικής. Η ΚΟΑ έθεσε έναν τόνο δηλώνοντας ότι η κλασική μουσική στην Αθήνα δεν είναι πια υπόθεση «κύκλου μυημένων», αλλά ζωντανό συμβάν, ικανό να φέρει τόσους ανθρώπους στην ίδια ανάσα. Κι αν κάτι έμεινε, ήταν εκείνη η σιωπή ανάμεσα στα μέρη, όπου δεν ακουγόταν τίποτα…