Αντίστροφη μέτρηση για τα Όσκαρ

Έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε που η “Ιφιγένεια” του Μιχάλη Κακογιάννη είχε μπει στην τελική πεντάδα των υποψήφιων για Όσκαρ ξενόγλωσσων ταινιών.

Τώρα, σε μια εποχή κρίσης για την ελληνική οικονομία με άμεσες συνέπειες και στην παραγωγή ταινιών, ο 38χρονος σκηνοθέτης κατάφερε να επαναφέρει το ελληνικό σινεμά στα Όσκαρ, γεγονός που τιμάει την Ελλάδα, αφού από τις εξήντα έξι συνολικά ταινίες που υποβλήθηκαν από κάθε χώρα ως επίσημη συμμετοχή , μόλις πέντε ταινίες από ολόκληρο τον κόσμο διεκδικούν το χρυσό αγαλματίδιο.

“Ευφυής, πνευματώδης δημιουργία, μια αυθεντική πρωτοτυπία – και μία από τις πιο σκοτεινές, άβολες και παράξενες ταινίες της χρονιάς!” γράφουν οι Times για τον “Κυνόδοντα” και η Liberation προσθέτει… ”O Κυνόδοντας, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Λάνθιμου, δίνει καινούργιο αίμα στον ελληνικό κινηματογράφο…Σαρκαστικό… αποστασιοποιημένο… είναι το χρονικό του καθημερινού φασισμού. Με πολύ σύγχρονη φωτογραφία και επιθετικό ύφος ο Λάνθιμος είναι ένας κινηματογραφιστής που καταφέρνει και σε καθηλώνει…”

Την βραδιά της απονομής , ο “Κυνόδοντας” έχει να αναμετρηθεί με το “Biutiful” του Αλεχάντρο Ιναρίτου που εκπροσωπεί το Μεξικό, το “Πέρα από το νόμο” (Hors la loi) του Ρασίντ Μπουσαρέμπ από την Αλγερία, το “In a better world” της Σουσάνε Μπίερ από τη Δανία και το “Incendies” του Ντενί Βιλενέβ από τον Καναδά.

“Δεν ξέρω ακριβώς πώς νιώθω. Είμαι σίγουρα ξαφνιασμένος και χαρούμενος. Σκέφτομαι τους συνεργάτες μου και είμαι περήφανος. Δεν ξέρω τι άλλο. Ισως αυτό να μη μοιάζει πολύ με επίσημη δήλωση, αλλά είναι” είχε πει ο Γιώργος Λάνθιμος, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του “Κυνόδοντα” για το Όσκαρ.

Για τον ίδιο “το σημαντικό είναι να καταφέρεις μέσα από κάτι δικό σου , να απλωθείς και να έρθεις σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς” , έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Μοτέρ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Κι ακόμα ότι « κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει γεωγραφικό όριο στον κινηματογράφο και επί της ουσίας δεν υπάρχει. Είναι ο φόβος για το πώς θα καταλήξει αυτό που έχεις στο μυαλό σου, όταν το κάνεις κάπου αλλού και με άλλους ανθρώπους. Για να κάνεις μια ταινία εκτός συνόρων, πρέπει να έχεις τη συνείδηση της ταυτότητάς σου και τη σιγουριά ότι μπορείς να την σκηνοθετήσεις παντού στον κόσμο, χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε καταπιεί οποιοσδήποτε χώρος ή τόπος”.

Ο “Κυνόδοντας” του Γιώργου Λάνθιμου έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις και βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ξεκινώντας από το πρώτο βραβείο του τμήματος “Ένα κάποιο βλέμμα” στο Φεστιβάλ των Καννών, τον Μάιο του 2009. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των θεατών σε προβολές της ταινίας του στο εξωτερικό, ο Γιώργος Λάνθιμος σχολίασε , ερωτώμενος σχετικά , ότι “οι αντιδράσεις του κοινού είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Στις Κάννες γελούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ακόμα και στις σκηνές οι οποίες δεν είναι στις βάση τους αστείες. Προφανώς γελούσαν από αμηχανία λόγω της εναλλαγής μεταξύ χιούμορ και βίας. Ενώ στη Γερμανία το κοινό ήταν πιο σοβαρό, δεν έπιανε άμεσα το χιούμορ. Πιστεύω ότι η αίσθηση μιας ταινίας αλλάζει τρομακτικά, ανάλογα με τις συνθήκες που προβάλλεται. Δηλαδή, έχουν επίδραση και ο χώρος της προβολής και οι θεατές ο ένας πάνω στον άλλον, και η διάθεση που επικρατεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Μ’ αυτή την έννοια ο κινηματογράφος είναι πολύ κοντά στο θέατρο”.