Game of Thrones: Η ιστορία των δράκων

ΠΡΟΣΟΧΗ! SPOILERS

Μετά τη λύση του μυστηρίου με το σπαθί του Τζόν Σνόου ήρθε η ώρα της ανάλυσης του μυστηρίου των δράκων του Game of Thrones μιας και όπως όλα δείχνουν θα παίξουν  ρόλο κλειδί στην εξέλιξη της υπόθεσης και την αναρρίχηση ενός και μοναδικού ηγέτη στον Σίδηρο Θρόνο.

Οι δράκοι του Westeros εμφανίζονται ως μαγικά πλάσματα που φαίνεται να είχαν εξαφανιστεί για περισσότερα από 150 χρόνια. Στην αρχή της σειράς βλέπουμε πως τα μόνα απομεινάρια της ένδοξης παρουσίας τους στις δυο ηπείρους Westeros και Essos ήταν ορισμένοι σκελετοί και “απολιθωμένα” αυγά τους, που η μόνη χρησιμότητα ήταν διακοσμητική, ενώ πολλά από τα κόκαλά τους χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή όπλων. Τρία από αυτά τα αυγά κατάφερε να εκκολάψει η “μητέρα των δράκων” Νταινέρυς Ταργκάρυεν.

Παρόλα αυτά, το δρακοκκόκκαλο αποτελεί περιζήτητο και δυσεύρετο υλικό για την δημιουργία αποτελεσματικών και ανθεκτικών όπλων.

Σύμφωνα με την ιστορία του Game of Thrones οι δράκοι εμφανίζονται ως γηγενείς πληθυσμοί στην ήπειρο του Essos με την Νταινέρυς να αναφέρει κάποια στιγμή ότι οι πρώτοι δράκοι είχαν έρθει από τα ανατολικά, από τα Νησιά του Σκότους πέρα από Ασσάι και τα νησιά της Θάλασσας του Νεφρίτη. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι οι αρχαίοι Βαλυριανοί πίστευαν ότι οι δράκοι προήλθαν από τις Δεκατέσσερις Φλόγες.

Σύμφωνα με τις αναφορές, οι δράκοι ανεξάρτητα από την καταγωγή τους ζούσαν στο μεγαλύτερο μέρος του γνωστού κόσμου του παρελθόντος, καθώς αρχαία οστά δράκων έχουν βρεθεί τόσο ψηλά στο Βορρά όσο και στο Ιμπ και ακόμη και στις ζούγκλες του Σοθόρυος. Ωστόσο, δράκοι στο Βορρά δεν έχουν εντοπιστεί με αποτέλεσμα να μην γίνεται σαφές αν πρόκειται για απλούς μύθους που επικρατούν στο Γουίντερφελ ή για πραγματικότητα.

Η ιστορία αναφέρει πως οι δράκοι ανακαλύφθηκαν πριν από περίπου 5000 χρόνια από τους Βαλυριανούς στις Δεκατέσσερις Φλόγες, ένα δαχτυλίδι ηφαιστείων στην Βαλυριανή Χερσόνησο. Οι Βαλυριανοί αρίστευσαν στην τέχνη της ανατροφής των δράκων και τους χρησιμοποίησαν ως όπλα του πολέμου για να δημιουργήσουν μια τεράστια αυτοκρατορία.

Όλα αυτά καταστράφηκαν μέσα μια μόλις νύχτα, όπως και το μεγαλοπρεπές βασίλειο της Βαλυρίας, στις Δεκατέσσερις Φλόγες. Μετά τον κατακλυσμό κατάφερε να επιβιώσει μόνο μια οικογένεια ευγενών οι Ταργκάρυεν και μαζί τους κατάφεραν να σωθούν μόνο πέντε δράκοι στο Ντράγκονστοουν, οι οποίοι μεταφέρθηκαν μαζί με την οικογένεια. Οι τέσσερις από αυτούς πέθαναν με μόνο επιζώντα τον Μπαλήριον. Τότε ήταν που εκκολάφθηκαν δυο αυγά και γεννήθηκαν οι Βάγκαρ και Μεράξες.

Η χρήση των δράκων από τους Ταργκάρυεν

Οι τρεις εναπομείναντες δράκοι ο Μπαλήριον, η Βάγκαρ και η Μεράξες, που είχαν στον έλεγχό τους οι Ταργκάρυεν, χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να κατακτηθούν και να δημιουργηθούν τα Επτά Βασίλεια. Οι δράκοι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται σε κάθε πολεμική σύγκρουση, όπως και στον Πρώτο Ντορνιανό Πόλεμο με αποτέλεσμα να σκοτωθεί η Μεράξες.

Κατά τη διάρκεια των 150 χρόνων, οι Ταράγκουεν είχαν τους δράκους ως σύμβολο εξουσίας και συνέχισαν την αναπαραγωγή και την εκπαίδευσή τους. Ο Βασιλιάς Τζαιχαίρυς I πήρε έξι δράκους μαζί του στο Βορρά για να επισκεφθεί τον Φύλακα του Βορρά, μεταξύ των οποίων ήταν ο Βέρμιθορ, η Αλυσάννη στην Ασημόπτερο και άλλοι τέσσερις δράκοι.

Ο  Μπαλήριον, ένας από τους δράκους που είχε καταφέρει να επιβιώσει από τις Δεκατέσσερις Φλόγες πέθανε από γεράματα  στα ύστερα χρόνια της βασιλείας του Τζαιχαίρυς I και τελευταίος “κύριός” του ήταν ο Βισέρυς Ι.

Πολλοί δράκοι εκκολάφθηκαν μετά την κατάκτηση, τις παραμονές του εμφυλίου πολέμου  ανάμεσα στην Ραινύρα και τον Αίγκον II, υπήρχαν είκοσι ζωντανοί δράκοι. Οι μεγαλύτεροι και γηραιότεροι δράκοι ήταν η Βάγκαρ, ο Βέρμιθορ, η Ασημόπτερος, η Ονειροφωτιά, η Μήλεϋς, ο Καράξες και η Σύραξ. Νεότεροι δράκοι οι οποίοι ήταν αρκετά μεγάλοι ώστε να είναι αξιόμαχοι ήταν ο Σήσμοουκ, ο Σάνφαϊρ, η Τεσσάριον, ο Βέρμαξ, ο Άρραξ, ο Τυράξες και η Μούντανσερ.

Ο Στόρμκλαουντ, ο Μόργκουλ και η Σρύκος ήταν νεοσσοί, και άρα μικροί για να δεχτούν αναβάτη. Υπήρχαν επίσης τρεις “άγριοι” δράκοι που ζούσαν στο Ντράγκονστοουν τους οποίους δεν είχε ως τότε καταφέρει κανείς να τους καβαλήσει με επιτυχία: ο Γκρέι Γκοστ, ο Προβατοκλέφτης και ο Κανίβαλος.

Ωστόσο, δεν κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι την ωριμότητα όλοι οι νεοσσοί που εκκολάπτονταν, όπως στην περίπτωση της Ραίνα του Πέντος, της οποίας ο νεοσσός έζησε μόνο μερικές ώρες από την εκκόλαψή του.

Οι Ταργκάρυεν, θέλοντας να συνεχίσουν την  παράδοση, έχτισαν τον Δρακόλακκο για την διαμονή, στέγαση και ανατροφή των δράκων.

Η σταδιακή εξαφάνιση των δράκων και της δύναμης των Ταργκάρυεν

Πολλοί από τους δράκους των Ταργκάρυεν σκοτώθηκαν με το πέρασμα των αιώνων, πράγμα που οδήγησε, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν εκκολάπτονταν πια τόσοι πολλοί δράκοι, στον σταδιακό αφανισμό τους. Πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν μέσα σε διάστημα τριών χρόνων, κατά τον εμφύλιο πόλεμο των Ταργκάρυεν, που έμεινε γνωστός ως Ο Χορός των Δράκων. Ενώ, οι μετέπειτα δράκοι που εκκολάφθηκαν δεν είχαν ούτε την ίδια σωματική διάπλαση με τους προγόνους τους, ούτε την ίδια δύναμη με αποτέλεσμα να μην αποτελούν πια το ισχυρό όπλο στα χέρια των Ταργκάρυεν.

Για αυτό το γεγονός αφήνονται υπόνοιες ότι ευθύνονται οι ίδιοι οι Ταράγκιυεν που κρατούσαν τους δράκους “αιχμάλωτους” μέσα στον Δρακόλακκο σε κλουβιά ή κελιά. Παράλληλα, γίνονται αναφορές πως ο Πρώτος Μέιστερ Μάργουιν, πάντως, θεωρεί ότι το Τάγμα των Μέιστερ με τον μυστικό σκοπό του να πατάξει τη μαγεία, ήταν υπεύθυνο για την εξαφάνιση των δράκων.

Στο τέλος του Χορού, μόνο τέσσερις δράκοι παρέμειναν ζωντανοί, ωστόσο απ’ αυτούς, ο Προβατοκλέφτης και ο Κανίβαλος είχαν εξαφανιστεί. Η Ασημόπτερος αγρίεψε και επιτέθηκε σε όλους όσοι επιχείρησαν να την καβαλήσουν. Ο τέταρτος δράκος δεν εκκολάφθηκε παρά μόνο αργότερα μέσα στον πόλεμο. Ο δράκος Αυγή εκκολάφτηκε από άλλο ένα αυγό της Ραίνα του Πέντος.

Υπήρχαν επίσης πολλά αυγά που είχαν αφήσει πίσω τους οι προηγούμενοι δράκοι. Όσοι ήταν ήδη ζωντανοί και αυτοί που μόλις είχαν εκκολαφθεί, θα επιβίωναν μόνο για ένα τέταρτο του αιώνα ακόμη. Ο τελευταίος δράκος ήταν ένα μικροκαμωμένο, αρρωστιάρικο και δύσμορφο πλάσμα και πέθανε νεαρό ακόμη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλιά Αίγκον III του Δρακοφονιά. Ήταν ένα πράσινο θηλυκό, μικρό, συρρικνωμένο με μαραμένα φτερά. Γέννησε μια φορά πέντε αυγά, που ποτέ δεν εκκολάφθηκαν.

Μετά την εξαφάνισή τους, τα μοναδικά απομεινάρια από τους δράκους ήταν τα κρανία τους και μερικά απολιθωμένα αυγά. Τα αυγά ήταν εξαιρετικά πολύτιμα, τόσο για την ομορφιά και για την εξωτική τους φύση όσο και για την πιθανότητα που υπήρχε να εκκολάψουν δράκους. Σύμφωνα με τον Σερ Άρλαν του Πέννυτρη, τα καλοκαίρια έγιναν μικρότερα μετά το θάνατο των δράκων και οι χειμώνες μεγαλύτεροι και πιο σκληροί.

Κάθε προσπάθεια που έκαναν οι μετέπειτα γενεές των Ταργκάρυεν για να εκκολάψουν τα “απολιθωμένα” πια αυγά απέτυχαν, μέχρι τη “μητέρα των δράκων” Νταινέρυς Ταργκάρυεν, που κατάφερε να εκκολάψει τρία από αυτά.

Οι δράκοι της Νταινέρυς Ταργκάρυεν

Ο Ντρόγκον είναι ένας από τους δράκους που γεννήθηκαν στη Θάλασσα των Ντοθράκι. Υπο τις διαταγές της Νταινέρυς Ταργκάρυεν, ονομάστηκε έτσι στην μνήμη του νεκρού συζύγου της, Ντρόγκο. Είναι μάυρος και φέρει κόκκινα σημάδια, ενώ αφήνωνται υπόνοιες πως πρόκειται για την ενσάρκωση του Μπαλήριον του Μαύρου Τρόμου. ΗΝταινέρυς αντινμετωπίζει προβλήματα στον να τον ελέγξει, μάλιστα ο ίδιος επιλέγει να απομακρυνθεί από αυτή μέχρι το 9ο επεισόδιο του 5ου κύκλου της σειράς.

Ο  Ραίγκαλ, ο δεύτερος από τους δράκους πήρε το όνομά του από τον αδελφό της Νταινέρυς, Ραίγκαρ Ταργκάρυεν. Έχει πράσινα και χαλκόχρωμα λέπια

Ο Βισέριον είναι ο τρίτος δράκος της Νταινέρυς και πήρε το όνομα του αδελφού της, Βισέρυς Ταργκάρυεν.

Οι δράκοι που εμφανίζονται κατά τη Διάρκεια του Πολέμου της Κατάκτησης

Ο Μπαλήριον, επίσης γνωστός ως ο Μαύρος Τρόμος, του οποίου αναβάτες υπήρξαν ο Βασιλιάς Αίγκον I, ο Βασιλιάς Μαίγκορ I και ο Βασιλιάς Βισέρυς I. Πέθανε από γηρατειά σε ηλικία 200 ετών.

Ο Βάγκαρ, του οποίου αναβάτης της υπήρξε η Βασίλισσα Βισένυα Ταργκάρυεν μέχρι το θάνατό της. Αργότερα την καβάλησε η Αρχόντισσα Λαίνα Βελάρυον, και λίγο μετά το θάνατό της ο Πρίγκιπας Αίμοντ Ταργκάρυεν.

Η Μεράξες, που αναβάτης της ήταν η Βασίλισσα Ραίνυς Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε στο Ντράγκονστοουν πριν τον Πόλεμο της Κατάκτησης. Πέθανε κατά τη βασιλεία του Αίγκον I στο Ντορν.

Άλλοι δράκοι που αναφέρονται

Ο Σάνφαϊρ, ονομάζεται επίσης ο Χρυσός. Αναβάτης του υπήρξε ο Βασιλιάς Αίγκον II. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης, μάλλον κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλιά Βισέρυς I. Πέθανε στον Χορό των Δράκων στο Ντράγκονστοουν.

Ο Μόργκουλ, ήταν δεμένος με την Πριγκίπισσα Τζαιχαίρα Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης, πιθανόν κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Βισέρυς I. Πέθανε κατά τη διάρκεια ταραχών στο Κινγκς Λάντινγκ.

Ο Τυράξες, του οποίου αναβάτης ήταν ο Πρίγκιπας Τζόφρυ Βελάρυον. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης. Πέθανε στο Κινγκς Λάντινγκ.

Η Ονειροφωτιά της οποίας αναβάτης ήταν η Πριγκίπισσα Ραίνα Ταργκάρυεν και αργότερα η Πριγκίπισσα Χελαίνα Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης. Πέθανε στον Χορό των Δράκων κατά τη διάρκεια ταραχών στο Κινγκς Λάντινγκ.

Η Σύραξ, αναβάτης της ήταν η Πριγκίπισσα Ραινύρα Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Τζαιχαίρυς I. Πέθανε σε ταραχές στο Κινγκς Λάντινγκ.

Ο Βέρμαξ, του οποίου αναβάτης υπήρξε ο Πρίγκιπας Τζακαίρυς Βελάρυον. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης.

Η Μούντανσερ, αναβάτης της ήταν η Αρχόντισσα Μπαίλα Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης.

Ο Άρραξ, του οποίου αναβάτης ήταν ο Πρίγκιπας Λουκέρυς Βελάρυον. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης. Πέθανε στον Κόλπο του Ναυαγού.

Ο Κανίβαλος, ήταν ένας άγριος δράκος που ποτέ δεν δέχτηκε αναβάτη. Ήταν γνωστό ότι έτρωγε τα πτώματα άλλων δράκων.

Ο Καράξες ή αλλιώς Ματωμένο Ερπετό. Αναβάτης του υπήρξε ο Πρίγκιπας Ντέιμον Ταργκάρυεν. Γεννήθηκε μετά τον Πόλεμο της Κατάκτησης. Πέθανε το 130 AC, κατά τον Χορό των Δράκων.

Ο τελευταίος ζωντανός δράκος. Γεννήθηκε και πέθανε κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Αίγκον III. Τον είδε μια φορά ο Σερ Άρλαν του Πέννυτρη όταν ήταν ακόμη μικρό αγόρι. Δεν ήταν αξιόμαχος.

(Με πληροφορίες από το Game of Thrones wiki)