“Ιστορίες σαν αυτές αξίζει να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά”: Ο δημιουργός του “It’s a Sin” μιλά για την AIDS κρίση των ‘80s

1981, σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο. Νέα δεκαετία και νέα ζωή για μια παρέα νέων που βρίσκουν νέα οικογένεια στο πρόσωπο των φίλων τους. Όμως ένας νέος, άγνωστος ιός έρχεται απειλητικά από τις σκιές καλύπτοντας σταδιακά τον κόσμο τους.

Μέσα από τις ζωές 5 νέων, με επίκεντρο ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο των ‘80s, ο πολυβραβευμένος δημιουργός Ράσελ Τ. Ντέιβις («Queer as a Folk», «Doctor Who») καταγράφει την εμφάνιση του AIDS καθώς από παντελώς άγνωστη απειλή και σχεδόν αστικός θρύλος (συγκλονιστικές σκηνές στα πρώτα επεισόδια όπου πολλοί αντιμετωπίζουν τη φήμη του ιού ως περίπου εξωφρενική συνωμοσία) μετατρέπεται σε συλλογικό εφιάλτη.

Η δεκαετία κυλά και η παρέα μεγαλώνει, ωριμάζει, ζει και ερωτεύεται στη σκιά αυτού του άγνωστου εχθρού– αποφασισμένοι όλοι τους να ζήσουν πιο παθιασμένα από ποτέ. Μαζί θα αντιμετωπίσουν τον τρόμο, στηριζόμενοι σε αυτή την οικογένεια που έχουν μεταξύ τους δημιουργήσει. Όμως πολύ σημαντικά, ο Ράσελ Τ. Ντέιβις αποτυπώνει την κλιμακούμενη αυτή απειλή μέσα από μια απολύτως χαρακτηριστική του ευαισθησία- μέσα από νότες χιούμορ και συχνά έκστασης, πρώτα απ’όλα γιορτάζοντας αυτές τις ζωές.

Η μίνι σειρά «It’s a Sin» αποτέλεσε πολυσυζητημένο φαινόμενο στη Βρετανία και σε όσες χώρες προβλήθηκε, καταφέρνοντας να εξετάσει μια φρικτή σελίδα της συλλογικής ιστορίας από μια νέα σκοπιά. Η προβολή ξεκινά απόψε, Κυριακή 21/3 και στην Ελλάδα στις 21.00 στο COSMOTE SERIES MARATHON HD με όλα τα επεισόδια back-2-back. (Κάθε επεισόδιο αμέσως μετά την προβολή του θα είναι διαθέσιμο και στον δωρεάν on demand κατάλογο COSMOTE TV PLUS.)

Με αφορμή την πρεμιέρα, εξασφαλίσαμε ένα Q&A του δημιουργού Ράσελ Τ. Ντέιβις που μιλά για την ανάγκη του να γράψει για αυτή την σκοτεινή περίοδο με το δικό του τρόπο, για την έρευνα που έκανε και για τις δικές του αναμνήσεις από την περίοδο, καθώς και για την μία απρόσμενη παράλληλο με τη σημερινή πανδημία.

Πείτε μας με λίγα λόγια τι αφορά η σειρά.

Είναι η ιστορία των 1980s. Είναι η ιστορία ενηλικίωσης πέντε 18χρονων που όλοι συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, αφήνοντας πίσω το πατρικό τους, και μεγαλώνοντας μαζί. Είναι η δεκαετία κατά την οποία η σκιά ενός ιού πέφτει πάνω από τις ζωές μας. Τα 5 επεισόδια καλύπτουν 10 χρόνια, 1981 ως το 1991. Οπότε, καθώς βλέπουμε αυτά τα νέα παιδιά να μεγαλώνουν, να κάνουν coming out, να κάνουν φίλους, να ερωτεύονται, να βρίσκουν δουλειές, να ανακαλύπτουν ποιοι είναι, την ίδια στιγμή ο ιός έρχεται όλο και πιο κοντά, χτυπώντας κόσμο στους κοινωνικούς τους κύκλους και πλησιάζοντας στο διαμέρισμά τους το ίδιο. Και αφορά στο πώς το αντιμετωπίζουν και πώς επιβιώνουν. Είναι για το πώς γιορτάζουν ο ένας τη ζωή του άλλου στο πρόσωπο ενός τέτοιου σκοταδιού.

Είναι η ιστορία των 1980s. Είναι η ιστορία ενηλικίωσης πέντε 18χρονων που όλοι συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, αφήνοντας πίσω το πατρικό τους, και μεγαλώνοντας μαζί. Είναι η δεκαετία κατά την οποία η σκιά ενός ιού πέφτει πάνω από τις ζωές μας.

Θα ήταν δίκαιο να περιγράψει κανείς τη σειρά ως το πιο προσωπικό σου πρότζεκτ μέχρι σήμερα;

Πιθανότατα είναι, βασικά. Δεν το συνειδητοποίησα μέχρι να αρχίσω να γράφω, πώς ταιριάζει ακριβώς με τη δική μου ζωή. Ήμουν 18 το 1981. Δεν χρειαζόταν να ψάξω για τις πολιτιστικές αναφορές, τα τραγούδια και τις σειρές ή τις μόδες, επειδή τα έζησα όλα. Θέλω να πω, ό,τι γράφω προσωπικό είναι. Θα μπορούσα να πω εξίσου πόσο κοντά είμαι στην Ρόουζ Τάιλερ [σσ. η κεντρική ηρωίδα του «Doctor Who», όταν επέστρεψε δια χειρός Ράσελ Τ. Ντέιβις στο BBC το 2005], κι εκείνη πετάει μέσα από άλλους γαλαξίες! Αλλά ναι, αυτό ήταν κάτι προς το οποίο έχτιζε το γράψιμό μου εδώ και πολλά χρόνια.

Δεν έχει υπάρξει στα αλήθεια κάποιο δράμα τέτοιου βεληνεκούς που να εξερευνά την Βρετανική εμπειρία του AIDS, μέχρι τώρα. Γιατί, πιστεύεις;

Ναι, ήθελα να δω την Βρετανική οπτική. Υπάρχει, είναι εκεί σε ταινίες σαν το «Pride», πολύ όμορφα εκφρασμένη, και μετά υπάρχει ένα ολόκληρο σώμα δουλειάς που έχω παρακολουθήσει: «The Inheritance» και το «Angels in America» είναι ανάμεσα στα ωραιότερα πράγματα που έχουν γραφτεί, και μαζί με το «Normal Heart» υπάρχει ένα θαυμάσιο φιλμ που λέγεται «Holding the Man», και μετά υπάρχει το «London Spy» στο οποίο υπάρχει μια σκηνή διάγνωσης HIV που είναι φαινομενική δουλειά. Οπότε γνώριζα αυτά τα έργα.

Αλλά ήθελα πολύ να βρω το δικό μου χώρο δίπλα σε αυτά, δίχως να επαναλαμβάνω ό,τι έχουν κάνει. Και με κάποιους τρόπους, η παρότρυνση να κάνω κάτι νέο είναι το λιγότερο σημαντικό πράγμα. Επειδή ιστορίες σαν αυτές αξίζει να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Γνωρίζω πως νεότερες γενιές μεγαλώνουν δίχως να γνωρίζουν τίποτα για αυτή την περίοδο. Και βασικά, ας είμαστε ειλικρινείς, άνθρωποι που ήταν εκεί εκείνη την περίοδο επίσης δεν ξέρουν τίποτα. Κι έπειτα υπάρχουν εκείνοι που με μεγάλη χαρά έχουν ξεχάσει εκείνο το άσχημο διάστημα, και δεν τους κατηγορώ γι’αυτό. Οπότε για μένα ήταν το θέμα του να βρω τη θέση μου εκεί μέσα. Είναι ένα φρικτό θέμα, είναι ένα λεπτό ζήτημα, αλλά είναι μεγάλη μου τιμή να γράφω για αυτό.

Οι χαρακτήρες βασίζονται σε ανθρώπους που γνώριζες; Είναι ιδιαίτερα επηρεασμένοι από τις δικές σου εμπειρίες;

Ναι, είναι συγκεκριμένα εμπνευσμένο από μια φίλη μου, τη Τζιλ. Ήταν τόσο μεγάλη έμπνευση που δε μπορούσα καν να αλλάξω το όνομά της όταν έγραφα μια δραματοποιημένη εκδοχή της. Η φίλη μου, η Τζιλ Νάντλερ, παίζει την μητέρα της δραματοποιημένης Τζιλ στην οθόνη, που ήταν μεγάλη τιμή. Η Τζιλ ήταν πολύ πιο ενεργή από εμένα, ήταν ένα έντιμο πρόσωπο με την έννοια πως ξόδεψε πολύ περισσότερο χρόνο σε AIDS πτέρυγες από όσο πέρασα ποτέ μου εγώ, και κράταγε τα χέρια των ετοιμοθάνατων περισσότερο από ό,τι εγώ. Την αγαπώ για αυτό.

Πόσο πολύ βασίστηκες σε έρευνα;

Ήταν εξονυχιστική η έρευνα. Μίλησα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως το George House Trust στο Μάντσεστερ, το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό ίδρυμα για HIV και AIDS στα βορειοδυτικά. Έχουν αρχειοθετημένα όλα τα αντίγραφα τηλεφωνικών συνομιλιών με παθόντες από τα ‘80s. Οπότε έβαλα κάποια από αυτά στην οθόνη. Μίλησα με ένα σωρό φίλους, μίλησα με γιατρούς επίσης. Για τα γεγονότα αλλά και για περιστασιακά περιστατικά επίσης. Αλλά βασικά ήταν μια πράξη μνήμης, γιατί ήμουν όντως εκεί και είδα αυτούς τους ανθρώπους, τους γνώριζα, τους αγαπούσα. Ήταν επιτέλους καιρός να γράψω για αυτούς.

Ανέφερες πως το γράψιμό σου έχτιζε εδώ και δεκαετίες προς αυτό το πρότζεκτ. Γιατί ήταν τώρα η σωστή στιγμή;

Στη ζωή απλώς τρέχουμε προς τα μπροστά. Και εκείνη την εποχή απλά ένιωθα πως ήταν μια νορμάλ ζωή να ζεις, με αυτή την φονική αρρώστια. Αλλά στην πραγματικότητα σου παίρνει 20 χρόνια για να καταλάβεις πως δεν είναι νορμάλ. Έχεις παιδιά τώρα να μεγαλώνουν στην εποχή του κορονοϊού, και για εκείνα αυτό είναι νορμάλ, ότι οι μάσκες και το social distancing είναι εντελώς φυσιολογικά. Δεν το σκέφτονται δεύτερη φορά. Και είναι το ίδιο με το AIDS υπό μία έννοια. Απλά μεγάλωσα με αυτό σαν δεδομένο και μου πήρε αρκετό καιρό για να δω το μέγεθος. Είμαι χαρούμενος που περίμενα. Αν και με κάποιους τρόπους, πιστεύω πως είναι εκεί μέσα, σε κάθε τι που έχω γράψει ποτέ.

Είναι μια ιστορία μέσα από τις εμπειρίες ενός γκρουπ νέων γκέι αντρών, αλλά οι θεματικές της οικογένειας, της φιλίας, της κοινότητας και της ταυτότητας ξεπερνούν τα δημογραφικά. Είναι σημαντικό για σένα αυτό το δράμα να μιλήσει σε κοινό κάθε μπακγκράουντ;

Ω, απόλυτα! Στην καρδιά του, το «It’s a Sin» έχει να κάνει με μια ομάδα ανθρώπων που αφήνουν το σπίτι και κάνουν ό,τι κάνουμε όλοι μας, που είναι το να βρουν την δική τους οικογένεια. Μια οικογένεια φτιαγμένοι από φίλους, και φίλους φίλων, ακόμα και τις μανάδες φίλων. Το χτίζεις για τον εαυτό σου. Και το έχω γράψει πολλές φορές αυτό – ουσιαστικά αυτό περιγράφει και αυτό που κάνει κάθε φορά ο Doctor κάθε φορά που ξεκινά μια νέα περιπέτεια και γνωρίζει μια νέα σύντροφο! Οπότε είναι κάτι που απολαμβάνω να γράφω. Γράφοντας μια σειρά για τον θάνατο, ο θάνατος είναι απλά η τελεία, πρέπει να γράψεις όμως όλη τη σπουδαία πρόταση που προηγείται.

Το «It’s a Sin» μοιάζει αρκετά διαφορετικό από άλλες εκπροσωπήσεις της επιδημίας του AIDS – σου ραγίζει την καρδιά φυσικά αλλά στην καρδιά του έχει έναν ζωηρό, οπτιμιστικό τόνο και είναι συχνά ξεκαρδιστικό. Γιατί ήταν σημαντικό για σένα αυτή η χαρά και η αίσθηση γιορτής να είναι τόσο εμφανή στοιχεία σε ένα δράμα που εξερευνά μια τόσο σκοτεινή πτυχή των ‘80s;

Αυτό το δράμα έχει τη θέση του μέσα σε ένα ευρύτερο σώμα έργου. Αν θες τον θυμό, πας και διαβάζεις το «Normal Heart». Δε θα βρεις ένα πιο θυμωμένο έργο από αυτό. Και δε μπορώ να φανταστώ ούτε για μια στιγμή πως μπορώ να γράψω κάτι που φτάνει το επίπεδο θυμού του Λάρι Κρέιμερ, ένας θυμός που έσωσε ζωές. Άλλαξε πολιτικές και βοήθησε κόσμο να καταλάβει την κατάστασή του. Είναι ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Οπότε δεν το φτάνω αυτό. Στο τέλος, πρέπει να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα, και αν έχω μια δεξιότητα στην οθόνη είναι να δημιουργώ οικογένειες, να δημιουργώ φιλίες, να δημιουργώ χαρά και αγάπη. Και το να προσπαθώ να βρω ευτυχία ακόμα και στις σκοτεινότερες συνθήκες. Και νομίζω έφτασα εκεί με αυτό το υλικό. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.

Το δράμα είναι ανένδοτο στην απεικόνιση του πώς διαφορετικοί τρόποι αντιδρούν διαφορετικά στην κρίση. Μέλη οικογένειας, φίλοι, εραστές, άνθρωποι που έγιναν φορείς του ιού. Γιατί ήταν σημαντικό αυτό;

Νομίζω προκειμένου να ζωντανέψεις αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να κάνεις τους χαρακτήρες όσο περίπλοκους είναι δυνατόν. Πάντα σκέφτομαι πως το κλειδί στους χαρακτήρες είναι διαρκώς να τους φέρνεις κάτω από αυτό το φως. Οπότε κάποιος που είναι αξιαγάπητος, μπορεί να είναι εγωιστής. Κάποιος αστείος μπορεί να είναι θλιμμένος. Αν χτυπάς μόνο μια νότα έχεις καρικατούρα, δεν έχεις χαρακτήρα.

Και νομίζω στον Ρίτσι αυτό φαίνεται περισσότερο από τον καθένα. Είναι αυτός ο τρομερός νεοφιλελεύθερος, είναι σεξουαλικά απελευθερωμένος, ξέφρενος. Εκτός από το σπίτι. Στο σπίτι είναι ακόμα μέσα στη ντουλάπα, είναι το καλό παιδί της οικογένειας και ταυτόχρονα είναι το παιδί που τρέχει μακριά από την οικογένεια. Είναι ριζοσπαστικός. Και ψηφίζει συντηρητικούς! Είναι περήφανος για τον εαυτό του και ντρέπεται για τον εαυτό του. Κυριολεκτικά εκφράζει γκέι περηφάνια και γκέι ντροπή σχεδόν ταυτόχρονα σε ορισμένες σκηνές. Θα κάνει πράγματα και θα πει πράγματα που δεν εγκρίνεις και αυτό, για μένα, κάνει τον χαρακτήρα περισσότερο γοητευτικό.

Ένα από τα πιο καταστροφικά στοιχεία για θύματα της κρίσης του AIDS ήταν το στίγμα που ακολουθούσε, και η ντροπή. Την ίδια στιγμή η ευρύτερη κοινότητα υπήρξε θύμα προκατάληψης. Πόσο πιστεύεις ότι έχουμε προχωρήσει από εκείνες τις εποχές;

Τα πράγματα είναι ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα. Το 1999 είχα γράψει ένα 15χρονο ανοιχτά γκέι μαθητή σχολείου και ήταν σπάνιος σαν κομήτης. Τώρα αυτό δεν είναι τόσο σπάνιο. Είναι αρκετά κοινό στα περισσότερα σχολεία τώρα (είναι ακόμα φρικτά αν δεν είσαι out, και δεν λέω πως όλα τα προβλήματα έχουν τελειώσει φυσικά). Αλλά η προκατάληψη παραμένει. Απλά ρωτάς ανθρώπους που ξέρεις, ρωτάς έναν γκέι άντρα, «ξέρεις αν είναι ασφαλές να είσαι κοντά σε κάποιον με HIV αν φταρνίζονται;» Και πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν την απάντηση σε αυτό. Οπότε υπάρχει ακόμα πολλή άγνοια.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας πολύ, πολύ καλύτερος κόσμος από ό,τι ήταν. Έχω παρατηρήσει τα τελευταία 5 χρόνια πως ο αριθμός των φίλων μου που νιώθουν ελεύθεροι να μου πουν το HIV στάτους τους, έχει πολλαπλασιαστεί. Ακόμα και πρόσφατα ήταν ακόμα μυστικό, αλλά τα τελευταία 5 χρόνια παρατηρώ πως οι άνθρωποι νιώθουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία να μιλήσουν για αυτό.

Πες μας για το καστ. Πώς ήταν η συνεργασία με τον Όλι, τον Κάλουμ, τη Λύντια, τον Ναθάνιελ και το υπόλοιπο καστ;

Εκπληκτική! Είναι ένα δράμα ερμηνευμένο από ένα νεαρό καστ. Έχουν για βοήθεια κάποια τεράστια ταλέντα, Κίλι Χωζ, Στίβεν Φράι, Νιλ Πάτρικ Χάρις. Αλλά αυτά τα 5 νεαρά παιδιά είναι στο κέντρο της σκηνής. Και έκανε την όλη εμπειρία μια τεράστια χαρά. Ο Άντι Πράιορ, που έχει κάνει όλα τα πράγματα στα οποία έχω δουλέψει από το «Doctor Who», ψάχνει ανθρώπους που όχι μόνο είναι οι σωστοί ηθοποιοί, αλλά έχουν και την σωστή καρδιά. Αυτό που με εξέπληξε με αυτούς τους 5 είναι πόσο σοβαρά πήραν το θέμα. Πραγματικά το προσέγγισαν με όλη τους την καρδιά, αναζήτησαν την πολιτική του διάσταση, και κατάλαβαν τις λεπτομέρειες και τα γεγονότα. Αλλά την ίδια στιγμή, τι κεφάτη ομάδα! Πώς ήταν πάντα στο σετ χωρίς κανένα χανγκόβερ, πάντα στην ώρα τους, δε θα καταλάβω ποτέ!

Κλείνοντας μερικές ‘80s ερωτήσεις. Ποια είναι η αγαπημένη σου ‘80s μπάντα;

Αγαπώ τους Communards. Και τους Eurythmics.

Αγαπημένο ‘80s φιλμ;

Το «Back to the Future». Είναι μάλλον το #1 αγαπημένο μου. Μια ταινία χωρίς villain. Είναι απίστευτο. Μόνο ο χρόνος είναι ο εχθρός.

Αγαπημένο ‘80s trend μόδας;

Οι γκέτες.

Αγαπημένο ‘80s τηλεοπτικό σόου;

Το «Doctor Who», φυσικά!

*Το «It’s a Sin» κάνει πρεμιέρα Κυριακή 21/3 στις 21.00 στο COSMOTE SERIES MARATHON HD με όλα τα επεισόδια back-2-back. Κάθε επεισόδιο αμέσως μετά την προβολή του θα είναι διαθέσιμο και στον δωρεάν on demand κατάλογο COSMOTE TV PLUS.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις