Σκυλάδικο: Παλιότερα δεν προσέφερε μόνο μουσική και θέαμα

Σκυλάδικα ονομάζονται εκείνα τα νυχτερινά κέντρα με λαϊκή μουσική, που είναι, από άποψη κύρους της επιχείρησης και ποιότητας του προσφερομένου θεάματος και ακροάματος, ο πάτος του βαρελιού.  Τα σημερινά σκυλάδικα, ωστόσο, είναι έτη φωτός καλύτερα από τα μεταπολεμικά κέντρα διασκέδασης, από τα οποία πήραν τα σημερινά το όνομά τους.

Εκείνα τα παλιά σκυλάδικα λοιπόν, ήταν τα μαγαζιά στην Τρούμπα, στον Πειραιά, που για να προλάβουν τις πιεστικές και επείγουσες ανάγκες των Αμερικανών ναυτών του 6ου Στόλου, προσελάμβαναν τις σκυλούδες. Αυτές ήταν ιερόδουλες που είχε περάσει η μπογιά τους προ πολλού, κι είχαν καταλήξει στα σκυλάδικα της Τρούμπας από τη διαβόητη κακόφημη γειτονιά των Βούρλων, στον Πειραιά. Εκεί, μην έχοντας χρήματα να νοικιάσουν ένα δωματιάκι με κρεβάτι, για να δέχονται την πελατεία τους, ήταν αναγκασμένες να ασκούν το επάγγελμά τους για πενταροδεκάρες, υπαιθρίως, σαν τα σκυλιά, από τα οποία πήραν το όνομά τους. Οι πελάτες τους, κατ’ αναλογίαν, ονομάστηκαν «σκύλοι».

Στα σκυλάδικα σήμερα τραγουδούν, αλλά και συχνάζουν οι «σκυλούδες» και οι «σκυλάδες» – λέγονται επίσης και «γαβγάδικα», και έχουν τη δική τους άγρια γοητεία, τουλάχιστον για εκείνους που ενδιαφέρονται για το περιθώριο, από κάθε άποψη. Ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη προ εικοσαετίας λειτουργούσε ένα απίθανο μαγαζί, με τίτλο «Clap Argentina», επί λέξει. Προφανώς, ο ιδιοκτήτης εννοούσε «club», αλλά έτσι όπως το είχε γράψει στην πινακίδα, το κατάστημα προσέφερε, υπερηφάνως, «κλαπ», δηλαδή βλενόρροια, εξ Αργεντινής.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.