Black Flame Rising: Μετά από 33 χρόνια, επιστροφή στη Β' Εθνική

Όσα είδαμε στο 3ο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ Black Flame Rising, παραγωγής 24 Media, που προβάλλεται στο COSMOTE TV.

«Ας είμαστε ανεξάρτητοι, κι ας πέσουμε».

***

Είναι ένα παράδοξο στην καρδιά του αγνού οπαδισμού (όχι του αρρωστημένου, όπου έτσι κι αλλιώς διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα υπέρ της οπτικής σου) το πώς η σχέση με μια ομάδα σχεδόν σφίγγει περισσότερο μέσα από τις αντιξοότητες, τις ατυχίες, τα λάθη, τις ήττες.

Υπάρχει το πλάνο στο 3ο επεισόδιο του Black Flame Rising, του ντοκιμαντέρ για τον ΟΦΗ σε παραγωγή της 24Media και σε προβολή από το COSMOTE TV, με το γήπεδο της ομάδας γεμάτο, να πάλλεται, με με χρώμα, ρυθμό, φως, και γεμάτο κόσμο. Κι είναι από τη στιγμή που ο ΟΦΗ πάτησε για πρώτη φορά μετά από 33 χρόνια, την Β΄Εθνική.

«Δεν έχει πάρει πρωτάθλημα ούτε κύπελλο. Έχει πέσει Β’ Εθνική!», ακούμε στην κάμερα. Κι όμως, στο πρώτο παιχνίδι, εναντίον του Αγροτικού Αστέρα, βρίσκει τον κόσμο εκεί. Φανατισμένο, όπως πάντα. Άλλη ομάδα, ακούμε, με υποβιβασμούς και με τέτοια απαξίωση που συνάντησε στην μετά-Γκέραρντ περίοδο, θα είχε χάσει το σώμα των οπαδών της. Στον ΟΦΗ τα πράγματα ήταν αλλιώς.

Το τρίτο επεισόδιο της σειράς εξερευνά αυτή ακριβώς την ιδιόμορφη σχέση, αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια που έφεραν τους ανθρώπους κοντά. Όχι μόνο κοντά στον ΟΦΗ ως οπαδούς, στο σήμερα, αλλά και σε εκείνους που ήρθαν κάποτε κοντά μεταξύ τους σχηματίζοντας πυρήνες οπαδών ή ακόμα –καλά καλά– και την ίδια, κάποτε, την ομάδα.

Γύρω λοιπόν από αυτές τις κρίσιμες στιγμές ανόδου-καθόδου χτίζει το επεισόδιο την αφήγησή του, ως μια πραγματικά ιδανική αφορμή να κοιτάξει περισσότερο τον κόσμο στις εξέδρες.

Στο παροντικό timeline, ο ΟΦΗ αντιμετωπίζει στο Κύπελλο Ελλάδας μια ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας, που μάλιστα τον δυσκολεύει απρόσμενα πολύ. Μια ιδανική αφορμή για ένα ταξίδι στο παρελθόν, και τις φορές που ο ΟΦΗ υπήρξε (και υπήρξε μετά ξανά) μια «ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας».

Πίσω στον Ιούνιο του 1968 το σενάριο είναι διαφορετικό. Στα μπαράζ με την Ελευσίνα παίζεται η άνοδος στην μεγάλη κατηγορία: «Εδόθη εις ατμόσφαιρα εντάσεως και εκνευρισμού ο αγώνας διαβαθμίσεως», αναγγέλει ο σχολιαστής της εποχής. Τα μπαράζ οδηγήθηκαν σε τρίτο ματς στην Κρήτη, όπου σημειώθηκε αδιανόητη συμμετοχή κόσμο, για επαρχιακό ειδικά σωματείο.

Έκτοτε πέρασαν 33 χρόνια κι η ομάδα εκεί, στα μεγάλα σαλόνια. Αλλά ήταν πριν ακόμα και τις μεγάλες επιτυχίες που έφερε ο Γκέραρντ, που σχηματίστηκε ο μεγάλος πυρήνας των οπαδών της. «Οι οπαδοί είναι αναντικατάστατοι», ακούμε. «Μπορεί να φύγουν παίχτες, προπονητές. ΟΦΗ χωρίς Θύρα 4 δεν γίνεται».

Το 1986 σχηματίζεται ο πρώτος πυρήνας της Θύρας 4 που οι άνθρωποι του τότε θυμούνται σήμερα πόσα πολλά τους ένωναν. Από τις στιγμές της μεγάλης διασκέδασης μέχρι τη διαπίστωση πως, απλά, δεν έβρισκες άνθρωπο χωρίς παρατσούκλι. «Το Βρωμόσκυλο, τον Ακρίδα, τον Μογγόλο, τον Φαντάρο». Παντού έβρισκες γκραφίτι Snakes 4 – όπου snake εκ του αγγλικού φιδιούς, δηλαδή του όφη, όπως αποκαλούσαν συχνά οι ντόπιοι την ομάδα: «Ο Όφης!», λέγανε.

Αυτό το πρώτο γκρουπ φίλων και συν-οπαδών είχε μια μεγάλη σχέση με τη μουσική μάλιστα, προφανώς ανταλλάσσοντας εμπειρίες, αναμνήσεις και –πάνω από όλα– κομμάτια μεταξύ τους. «Ήταν σαν συναυλία Motorhead», ακούμε. Ένα μεγάλο γκρουπ φίλων που μοιράστηκε επιτυχίες, αποτυχίες, δυσκολίες, θριάμβους, αλλά και μεγάλες απώλειες.

Ίσως όχι ανόμοια όλα αυτά από το πως εξαρχής ιδρύθηκε ο ΟΦΗ, κάτι που περιγράφεται σε ένα πραγματικά φιλόδοξο επεισόδιο που μοιάζει να διαδραματίζεται σε όλες τις στιγμές της ιστορίας της ομάδας– ταυτόχρονα. Πιθανώς έτσι να προκύψουν και patterns. Όπως να, αυτή η ιδέα ενός συνόλου ανθρώπων που έρχονται μαζί για να δημιουργήσουν έναν ΟΦΗ, ή ένα γκρουπ οπαδών του, ή –για να μην ξεχνιόμαστε– ένα γκρουπ βετεράνων που εκπλήρωσαν μεγάλα τους απωθημένα φέρνοντας ξανά τον ΟΦΗ πίσω από το χείλος της καταστροφής.

Το επεισόδιο συζητά την ίδρυση της ομάδας με όρους ακόμα και κοινωνιολογικούς, με πολλούς από τους πατεράδες της ομάδας να έχουν μάλιστα και προσφυγική καταγωγή. Αυτό που τους ένωνε όλους τότε, και τώρα, πίσω στο 1986 τους οπαδούς, είναι μια κοινή αξιακή ταυτότητα. Ναι, αυτή που έχει να κάνει με τις ποδοσφαιρικές μαντινάδες που τραγουδάνε οι ντόπιοι οπαδοί. Με τους ανθρώπους που αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα σωματείο, ακόμα ζωντανό και ισχυρό δεκαετίες μετά. Με τους βετεράνους που φτιάχνουν τη δική τους ομάδα έκτακτης ανάγκης για να σωθεί ο Όμιλος.

Κι εν τέλει; Με τον κόσμο, που στήριξε έμπρακτα, τόσο με το πρώτο κιόλας παιχνίδι του ΟΦΗ στην δεύτερη κατηγορία, όσο και οικονομικά όταν έφτασε αυτή η στιγμή της τελειωτικής ανάγκης (περισσότερα για αυτό ίσως μάθουμε στο επόμενο επεισόδιο). Υπάρχει τελοσπάντων αυτή η «αξιακή ταυτότητα», όπως το θέτουν άνθρωποι στη σφαίρα της ομάδας

Και πώς μεταφράζεται κάτι τέτοιο στην μοντέρνα περιπέτεια του ΟΦΗ; «Να σπάσει η εξάρτηση κι η σχέση με τον Παναθηναϊκό. Ανάμεσα στις αξίες είναι κι η ανεξάρτησία», ακούμε, για το διάστημα που ακολούθησε τον θάνατο του Θόδωρου Βαρδιανογιάννη και τη μετέπειτα αποχώρηση Γκέραρντ, αφήνοντας τον ΟΦΗ σε μια υπαρξιακή κρίση. Από την οποία όμως επέστρεψε, μαζί με τους οπαδούς του, μάλιστα. Πώς το είπαμε αυτό; Α ναι, αν άλλη ομάδα είχε φάει υποβιβασμούς και απαξίωσης, θα είχε απαξιωθεί τελείως. Είναι τελικά αυτή η κοινή αγάπη που κράτησε την ομάδα τόσες φορές ζωντανή;

Ίσως είναι και μεταδοτική μάλιστα: Όταν στην διάρκεια της περιόδου της μεγάλης οικονομικής αιμορραγίας («δεν είχαμε πλήρη άποψη οικονομικών στοιχείων», λέει ο θρύλος του ΟΦΗ Νίκος Μάχλας που είχε τότε εμπλακεί στα διοικητικά), ο τότε προπονητής Τζενάρο Γκατούζο έδωσε μέχρι και την προκαταβολή του για να τη μοιραστούν οι παίχτες που ήταν απλήρωτοι σε περίοδο γιορτών. Ήταν, όπως ακούγεται πολύ χαρακτηριστικά. «Σα να πετάς χρήματα σε ένα κουβά που δεν έχει πάτο».

Αυτή η περίοδος θα αναλυθεί στην πορεία του ντοκιμαντέρ, που πάντως ήδη αφήνει το στίγμα του: Τη δυνατότητα να μπορείς να πεις με ανοιχτά μάτια και ανοιχτό μυαλό, την ιστορία μιας περιοχής, των κατοίκων της, και των θρύλων της– που απλώς οι εν λόγω θρύλοι τυχαίνει να ήταν ποδοσφαιριστές με ασπρόμαυρες φανέλες ή ένας Ολλανδός γεμάτος βροντερή διάθεση για ζωή και κέφι. Κι ο τρόπος που σχηματίστηκε ο πυρήνας οπαδών, φυσικά.

Όλα μικρά κομμάτια στο σύγχρονο ψηφιδωτό της ομάδας. Που πλέον, ναι, ανήκει στον Μάικ Μπούση. Πίσω στο Σικάγο, ο Μπούσης θυμάται την γυναίκα του να βλέπει έναν αγώνα του ΟΦΗ όταν μόλις είχε κλείσει η συμφωνία για την αγορά της ομάδας. «Αυτή είναι η ομάδα που αγόρασες;;», του λέει με μια χροιά μεταξύ τρόμου και αγωνίας. «Ναι αλλά μην ανησυχείς», της απαντά εκείνος. «Θα την φτιάξω».

Σε αυτό το παρόν, όλα τα παρελθόντα συνυπάρχουν μαζί. Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς– αυτό είναι η Ιστορία, αυτό είναι ο κόσμος, αυτό είναι τελικά ο σύλλογος.