Όλη η Γαλλία είναι μπλε: Πως φτάσαμε στο Βατερλό του Φρανσουά Ολάντ

Βατερλό. Από το 1912 είχε να εκλεγεί Δεξιός δήμαρχος στην Λιμόζ και με την πολιτική του ο Φρανσουά Ολάντ κατάφερε να χάσει και αυτόν το δήμο.

Το μήνυμα των Γάλλων προς τον Πρόεδρο, τον χειρότερο που υπήρξε πότε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήταν ξεκάθαρο: “Σε εκλέξαμε πρόεδρο και η πολιτική σου είναι χειρότερη από του Νικολά Σαρκοζί”.

Θα δώσουν οι Γάλλοι μια δεύτερη ευκαιρία στον Σοσιαλιστή Πρόεδρο; Έχει την δυνατότητα και το σθένος να αλλάξει οικονομική πολιτική και να βγει από το άρμα της Καγκελαρίου Μέρκελ χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι και να πει “Όχι πια λιτότητα στην Ευρώπη;”.

Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος. Ο Φρανσουά Ολάντ είναι δέσμιος των συμβούλων του, οι οποίοι ασπάζονται την πολιτική της λιτότητας. Αν και Σοσιαλιστής δεν έχει διαφορές, τουλάχιστον σε αυτά που πράττει, από την Μέρκελ, τον Σαμαρά και όλους τους Δεξιούς τεχνοκράτες  που κυβερνούν από τις Βρυξέλλες και επιβάλλουν στους Ευρωπαίους να ζουν για να πληρώνουν τους φόρους τους.

Η πρώτη κίνηση του Ολάντ ήταν να θυσιάσει τον Ερό, που είναι προσωπικός του φίλος και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες  υπήρξε πάντα ο άνθρωπος για τις δύσκολες δουλείες  και το “μυαλό” πίσω από αυτόν.

Στις δημοτικές εκλογές όπως ήταν αναμενόμενο η γαλλική αριστερά εισέπραξε τις συνέπειες της αντιδημοτικότητας της γαλλικής κυβέρνησης, με τον Φρανσουά Ολάντ να παραμένει ο πλέον αντιδημοφιλής πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής Δημοκρατίας.

Αυτό που σοκάρει δεν είναι τόσο η νίκη ορισμένων δήμων από την Μαριν Λε Πεν, καθώς στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο, είναι πλέον ένα “πειθαρχημένο” κόμμα, αλλά η τεράστια αποχή η οποία άγγιξε το 40%.

Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι η μεγαλύτερη αποχή καταγράφηκε στα αστικά κέντρα και στους δήμους, όπου ήταν προπύργια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, γεγονός που ερμηνεύεται ως ένα ξεκάθαρο σαφές μήνυμα προς τον Ολάντ από ανθρώπους που τον ψήφισαν το 2012 ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό.

Για την ιστορία να πούμε ότι το 1995, στην καλύτερη εκλογική επίδοση της γαλλικής ακροδεξιάς, υπό την προεδρία του Ζαν Μαρί Λε Πεν, το Εθνικό Μέτωπο είχε καταφέρει να κερδίσει σε τρεις δήμους όλους στο νότο της Γαλλίας , ενώ τώρα κέρδισε τουλάχιστον 11 μεγάλους δήμους.

Ο Γαλλικός Τύπος, την επομένη των εκλογών,  κάλεσε τον Ολάντ  να “μην κάνει τον κουφό” και ν’ αντιληφθεί την “τεράστια οργή” που οι ψηφοφόροι εξέφρασαν δια της κάλπης.

“Ο πρόεδρος είναι γυμνός” ήταν το πρωτοσέλιδο της Liberation η οποία υπογραμμίζει πως ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος απεχθάνεται να ενεργεί υπό πίεση, δεν θα μπορέσει “να ξεφύγει” και “θα πρέπει να αποκαλύψει τις προθέσεις του πολύ γρήγορα”.

Η πανωλεθρία σε αριθμούς

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του κατέλαβαν 349 δήμους έναντι 509 που είχαν το 2008 ενώ το UMP και οι σύμμαχοί του κατέλαβε 572 δήμους έναντι 399.

Οι Σοσιαλιστές έχασαν, μεταξύ άλλων, τη δημαρχία σε πολύ σημαντικές από συμβολικής και πολιτικής άποψης πόλεις, όπως οι Ρεμ, Σαιντ Ετιέν, Πω, Ανζέρ, Μπελφόρ, Ναρμπόν, Ρουμπαί, Τουρκουάνγκ, Λα Ρος συρ Υιόν, Μπριβ λα Γκαγιάρντ, Κιμπέρ, και πολλές άλλες.

Σύμφωνα με τη Le Figaro, το Εθνικό Μέτωπο κατέγραψε το καλύτερο αποτέλεσμα του σε δημοτικές από οποιαδήποτε άλλη φορά ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμη και τις τοπικές εκλογές του 1997 που είχε προκαλέσει σάλο κερδίζοντας τέσσερις δημαρχίες. Σήμερα έχει κατοχυρώσει 10 και σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο Εσωτερικών υπάρχει πιθανότητα να κερδίσει και άλλες πέντε δημαρχίες με περισσότερους από 9.000 κατοίκους.

Γιατί έχει πιάσει “πάτο” ο Ολάντ

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση το ποσοστό αποδοχής του Ολάντ δεν ξεπερνά το 26%, σημειώνοντας ιστορικό χαμηλό από τότε που η εταιρεία δημοσκοπήσεων BVI άρχισε να καταγράφει τη δημοτικότητα των προέδρων

Ο Βρετανικός Guardian παραθέτει τους δέκα  πιθανούς λόγους που ο Ολάντ έχει πέσει στη δυσμένεια των Γάλλων ψηφοφόρων.

1. Η παγίδα του φόρου του 75%

Ο Ολάντ στην προεκλογική του εκστρατεία δεσμεύθηκε ότι θα επιβάλει φόρο 75% στα πολύ υψηλά εισοδήματα. Νωρίτερα είχε δηλώσει: “Δεν συμπαθώ τους πλουσίους”. Το μέτρο κρίθηκε αντισυνταγματικό και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Ο Ολάντ έχασε.

2. Δεν θέτει σωστά τις προτεραιότητές του

Ξεκίνησε τη θητεία του με το νομοσχέδιο υπέρ των γάμων ομοφυλοφίλων. Ακόμη και για τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, επρόκειτο για γενναία αλλά όχι “πρώτης γραμμής” απόφαση. Για τους περισσότερους ψηφοφόρους προηγείται το θέμα του ελλείμματος του προϋπολογισμού, της ανεργίας και των θεσμικών μεταρρυθμίσεων.

3. Η σύγκρουση είναι δουλειά του προέδρου της Γαλλίας

Ο Ολάντ μισεί τις αντιπαραθέσεις και θέλει να κατευνάζει τα πνεύματα με κάθε κόστος. Ωστόσο στις διαπραγματεύσεις ο συμβιβαστικός τόνος δεν είναι πάντα χρήσιμος.

4. Είναι αναποφάσιστος

Ο συμβιβασμός συχνά οδηγεί στην αναποφασιστικότητα ή τουλάχιστον σε κάτι που φαίνεται ως αναποφασιστικότητα. Οι συνεργάτες του λένε ότι ποτέ δεν γνωρίζουν τι πραγματικά σκέφτεται και ότι οι απαντήσεις του στις ερωτήσεις είναι είτε “oui” είτε “oui oui”.

5. Δεν δείχνει ικανός να χαλιναγωγήσει τις “φατρίες” μέσα στο κόμμα του

Το κόμμα των Πρασίνων, που συμμετέχει με υπουργούς στην κυβέρνηση, καλεί τους νέους να βγουν στους δρόμους. Αυτό είναι κάτι που ο Ολάντ δεν θα έπρεπε να το ανέχεται.

6. Είναι πολύ φυσιολογικός

Στην αρχή αυτό άρεσε στους Γάλλους, ειδικά μετά την εμπειρία που είχαν με τον Νικολά Σαρκοζί. Αλλά τελικά ο Ολάντ αποδείχθηκε υπερβολικά «νορμάλ» -ίσως και βαρετός- για ένα έθνος όλο αντιθέσεις.

7. Έχει έναν αδύναμο πρωθυπουργό

Γιατί ο Ολάντ επιμένει να υποστηρίζει τον πρωθυπουργό Ζαν Μαρκ Ερό; Ο δήμαρχος της Νάντης έπρεπε να παραμείνει στην τοπική πολιτική: αυτό γνωρίζει να κάνει καλά. Δεν έχει κανέναν έλεγχο στην ανεξέλεγκτη κυβέρνησή του και μοιάζει εξαντλημένος από το πρωθυπουργικό αξίωμα.

8. Δεν έχει επικοινωνιακά χαρίσματα

Ο Ολάντ δεν μπορεί να παρουσιάσει με αποτελεσματικό τρόπο τις αποφάσεις του. Οι Γάλλοι δεν τον βλέπουν πολύ και όταν τον βλέπουν δεν πείθονται.

9. Δεν είναι πια ο εαυτός του

Ο καλοπερασάκιας και πνευματώδης γόης έκανε τους Γάλλους να γελούν. Σήμερα δεν τον βλέπουν να γευματίζει, να πίνει και να είναι ευτυχισμένος, δεν κάνει χιούμορ και μοιάζει άκαμπτος σαν σκουπόξυλο.

10. Δεν μετρίασε τις υπαρξιακές ανησυχίες των Γάλλων

Πολλοί Γάλλοι, έπειτα από πέντε χρόνια παροξυσμό με τον Σαρκοζί, προσέβλεπαν στον Ολάντ για να μετριάσει τις εθνικές τους ανησυχίες. Αυτό ουδέποτε συνέβη.

* O Στέφανος Νικήτας είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Gestion Des Ressources Humaines στο Πανεπιστήμιο Lille 2 στη Γαλλία και έχει Msc στο Project Management από την Ecole Superieur de Commerce. Τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα τα έκανε στο τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων του Κεντρικού Δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ με την Μαρία Χούκλη από το 2006 έως το 2010. Από τον Νοέμβριο του 2010 βρίσκεται στην 24Media και είναι συντάκτης Διεθνών θεμάτων.