Συναντώντας τον εαυτό μας στην έξοδο

Η ιστορική μέρα της εξόδου από τα μνημόνια έφτασε και ήδη η σημασία της ερμηνεύεται διαφορετικά, ανάλογα αν αυτός που κρίνει, βρίσκεται στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση.

Η συζήτηση θυμίζει αρκετά, αυτή για τα αίτια της χρεοκοπίας της χώρας, που φυσικά δεν οδήγησε σε κάτι παραπάνω από ένα πινγκ πονγκ ευθυνών, την ώρα που διαλυόταν η μεσαία τάξη της χώρας.

Το επίπεδο εκείνης της συζήτησης πολιτικά, δυστυχώς καθορίζει και το επίπεδο της σημερινής.

Αδιαμφισβήτητα, είναι θετικό το ότι η Ελλάδα έχει κερδίσει χρόνο, ώστε μέσω της μερικής ανάκτησης της οικονομικής της κυριαρχίας, να επιχειρήσει αφενός να επουλώσει πληγές, αφετέρου να ετοιμαστεί για τις επόμενες δεκαετίες, σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας διεθνώς.

Το πώς θα αξιοποιηθεί αυτός ο χρόνος, θα κρίνει και την αξία της εξόδου από τα μνημόνια. To ποιοι θα αναλάβουν να αξιοποιήσουν αυτό το χρόνο είναι επίσης ένα κρίσιμο ερώτημα.

Διότι η οικονομική χρεοκοπία, ήρθε ως αποτέλεσμα της πολιτικής και ηθικής πτώσης και αν τώρα οι αριθμοί ευημερούν ξανά, ποιος έχει πειστεί ότι συμφέροντα, πολιτικοί και πελάτες δεν προσδοκούν επιστροφή στα “παλιά κόλπα” της περιόδου που δέναμε τα σκυλιά με δανεικά λουκάνικα;

Οποιοσδήποτε πανηγυρισμός, καλό θα είναι να αποφευχθεί διότι η ζημιά 8 ετών στην ελληνική κοινωνία, δεν σβήνει από τη μια μέρα στην άλλη. Οι πληγές από το διαρκές οικονομικό μαστίγωμα των πολιτών, δεν θα κλείσουν μόλις σταματήσουν τα χτυπήματα.

Οποιαδήποτε καταστροφολογία επίσης δεν είναι της παρούσης. Ειδικά από όσους έχουν μερίδιο ευθύνης για το 2010 και που αν ήταν στην κυβέρνηση σε ημέρα λήξης του προγράμματος, σίγουρα θα πανηγύριζαν.

Οι πανηγυρισμοί όπως και η καταστροφολογία, είναι εκτός τόπου και χρόνου για έναν άλλο βασικό λόγο. Αποπροσανατολίζουν. Η συζήτηση του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας, πρέπει να είναι στραμμένη στο μέλλον.

Επειδή δεν πρόκειται από τη μια μέρα στην άλλη να μετατραπούμε σε οργανωμένο κράτος, που δεν ζει με δανεικά, απαρτιζόμενο από πολιτικούς και πελάτες που βαφτίζουν τη μάσα “εθνικό ή κοινό συμφέρον”, θα πρέπει να μπουν δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μην ξαναζήσουμε το 2010.

Θα πρέπει να μπουν οι βάσεις για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, να αποφασιστεί στρατηγικά ποιοι τομείς της ελληνικής οικονομίας θα αξιοποιηθούν, πώς και με ποιους, να ενισχυθεί και να αναδιοργανωθεί η Παιδεία για να έχουμε αποτελέσματα τις επόμενες δεκαετίες.

Θα πρέπει να δημιουργηθούν δουλειές με αξιοπρεπείς μισθούς, ώστε να μιλάμε για πραγματική μείωση της ανεργίας, όχι μόνο για να αποκατασταθεί η ενεργός ζήτηση, αλλά και για να μείνουν όρθια τα ταμεία ενός συστήματος συνταξιοδότησης, που θα καταρρεύσει για λόγους που ξεπερνούν τις δυνατότητες μιας ή δύο κυβερνήσεων. Θα πρέπει να υπάρξει σχέδιο αντιστροφής του brain drain και αξιοποίησης των μορφωμένων νέων, που είτε έφυγαν, είτε ασφυκτιούν σε μια χώρα χωρίς ευκαιρίες.

Η συζήτηση αυτή πρέπει να γίνει οργανωμένα, ώστε να προστατευθεί η χώρα, από μια άλλη μεγάλη κρίση, που θα έρθει σε 10-15 χρόνια ή και νωρίτερα. Αν οι πολίτες δεν πιέσουν το πολιτικό σύστημα προς αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να είναι βέβαιοι ότι θα ακούσουν και άλλα “μαζί τα φάγαμε” στο μέλλον.

Από το “αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει”, ας προτιμήσουμε το “ο λαός είναι μια δυνατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο” και εφόσον ζήσαμε τα χειρότερα, ας επιδιώξουμε όχι την επιστροφή στην κανονικότητα της επίπλαστης ευημερίας, αλλά τη δημιουργία των συνθηκών για ανάπτυξη για όλους τους πολίτες και για άμεση προστασία των ασθενέστερων, για τους οποίους η 20η Αυγούστου, είναι απλώς άλλη μια δύσκολη μέρα μιας καθημερινότητας, που ανατράπηκε βίαια στα χρόνια των μνημονίων.