Το “breakfast” του Μεϊμαράκη…

Ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι νεοδημοκράτης μέχρι μυελού οστέων δεν το αμφισβητεί κανείς. Ότι έχει τη στόφα της παλαιότερης πολιτικής γενιάς που συνδύαζε και τον οίστρο της πολιτικής “επιθετικότητας” αλλά και την αίσθηση του “fair play” είναι, επίσης, γνωστό. Ικανός και για τα πολιτικά “αλώνια” και για τα ευρωπαϊκά “σαλόνια”.

Όταν, λοιπόν, δηλώνει πως θα “ήταν τιμή για την Ελλάδα εάν έπαιρνε ο Αλέξης Τσίπρας το Νόμπελ Ειρήνης” δεν το κάνει, προφανώς, γιατί έπεσε θύμα της γοητείας του πρωθυπουργού. Ξαναπιάνει, απλώς, το πολιτικό νήμα από εκεί που το άφησε όταν, ως πρόεδρος της Ν.Δ, τον Αύγουστο του 2015, προσέφερε συναίνεση για να κρατηθεί η χώρα εντός ευρωπαϊκής τροχιάς. Ανήκει στην ίδια “σχολή”, άλλωστε, με τον Προκόπη Παυλόπουλο, γι αυτό και μπορεί να αναγνωρίσει έγκαιρα την σημασία και την αξία της επανεκλογής του δεύτερου για το ύπατο αξίωμα και δεν διστάζει να το επαναλαμβάνει, σε πείσμα όσων στο κόμμα του ποιούν τη νήσσα, ή, ακόμα χειρότερα, κάνουν ότι μπορούν για να την υπονομεύσουν.

Όσοι ελπίζουν πως η μετακίνηση του από το “κλεινόν (πολιτικό) άστυ” στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, θα τον μεταλλάξουν σε κέρινο ομοίωμα του γαλάζιου μαυσωλείου των αποστράτων, πιθανότατα θα διαψευσθούν. Κυρίως εκείνοι οι νεόκοποι “Ηρακλείς του στέμματος” που στριμώχνονται να πάρουν θέση στην “επόμενη μέρα” και συναγωνίζονται σε απειλές εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων. Ο Μεϊμαράκης θέλει καμια δεκαριά απ΄ αυτούς για …breakfast.

Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι αν -όπως ανοήτως κάποιοι πιστεύουν- ο Μεϊμαράκης “στηρίζει” τον Τσίπρα, όταν θεωρεί τιμή για τη χώρα το να του απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Είναι το γεγονός ότι υπάρχουν, δυστυχώς,  πολλοί στη σημερινή Ν.Δ που δεν το πιστεύουν. Το ζήτημα είναι πως ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι, πλέον, μια “καρέτα-καρέτα” της πολιτικής, από εκείνους, δηλαδή, που εκλείπουν από τη δημόσια σφαίρα.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη Ν.Δ. Σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) απουσιάζουν ολοένα και περισσότερο εκείνοι που αναζητούν κοινούς τόπους και ελάχιστες συγκλίσεις και κερδίζουν προβολή και αξιώματα όσοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ανταγωνίζονται στις προκλήσεις, τις ύβρεις και τις επικοινωνιακές ρουκέτες του δευτερόλεπτου.