ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Δεν είναι εύκολο να γράψεις για τη Νέα Υόρκη. Είναι τόσο πολυειπωμένη, τόσο φωτογραφημένη, τόσο «γνωστή», που φτάνει να μοιάζει σχεδόν φανταστική. Πριν πατήσεις το πόδι σου στο Μανχάταν, νομίζεις πως το ξέρεις απ’ τις ταινίες, τη μουσική, τις σειρές, τα memes. Αλλά μετά, όταν είσαι πια εκεί, ανάμεσα στις σκιές των ουρανοξυστών και τις μυρωδιές του δρόμου, συνειδητοποιείς κάτι παράδοξο. Πως αυτή η πόλη, παρόλο που είναι η πιο «προβλέψιμη» τουριστικά, έχει ακόμα τον τρόπο να σε ξαφνιάζει.

Σε αυτές τις τέσσερις ημέρες στο «Μεγάλο Μήλο» δεν είδαμε απλώς αξιοθέατα. Είδαμε ζωές να περνούν δίπλα μας σαν σκηνές.

Σταθήκαμε σιωπηλοί μπροστά σε μνημεία, χαθήκαμε σε μουσεία, γελάσαμε στους δρόμους, χαζέψαμε βιτρίνες, και σηκώσαμε πολλές φορές το βλέμμα προς τα πάνω, για να συνειδητοποιήσουμε πόσο μικροί και πόσο μεγάλοι μπορούμε να είμαστε την ίδια στιγμή. 

Από την Premium Economy στο Empire State 

Δεν ξέρω αν φταίει που η πρώτη φορά που προσγειώθηκα στη Νέα Υόρκη έγινε μετά από ένα απρόσμενα ήρεμο και άνετο ταξίδι στην Premium Economy της Emirates, ή αν απλώς η πόλη έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να σε τραβάει αμέσως μέσα της, αλλά από την πρώτη στιγμή ένιωσα σα να είχα ξαναέρθει. Ίσως επειδή το ήθελα τόσο πολύ. 

Το ταξίδι ξεκίνησε από το αεροδρόμιο της Αθήνας με την καθημερινή απευθείας πτήση της Emirates για το αεροδρόμιου του Newark. Η νέα Premium Economy ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει για ένα τόσο μακρύ δρομολόγιο. Ευρύχωρα καθίσματα με άπλετο χώρο για τα πόδια, οθόνη 13 ιντσών (που πραγματικά κάνει τη διαφορά όταν βλέπεις ταινίες 7 ώρες στη σειρά) και μια εμπειρία φαγητού και ποτού, που δε θύμιζε σε τίποτα «οικονομική θέση». Το προσωπικό ευγενικό και διακριτικό, με έκανε να νιώθω ότι ξεκινάει κάτι ιδιαίτερο. Και πράγματι ξεκινούσε. 

 

Το ξενοδοχείο Marriott Marquis στην καρδιά της Times Square ήταν η βάση μου. Μπορεί ο θόρυβος της Πλατείας να είναι συνεχής, αλλά από τα παράθυρα του 34ου ορόφου η Νέα Υόρκη φαινόταν ήρεμη, σχεδόν ταπεινή. 

Ημέρα πρώτη στη Νέα Υόρκη

Έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου, ο οδηγός με το βανάκι μάς περιμένει όπως είχε υποσχεθεί, στις 9:00 π.μ. Ευγενικός, με ακουστικό στο αυτί και νερό για όλους. Μαζί του και ο ξεναγός μας, Νεοϋορκέζος περήφανος, πολυλογάς. Το πρόγραμμα είναι φιλόδοξο. Έξι ώρες για να ακουμπήσεις, έστω φευγαλέα, τον παλμό μιας πόλης που δε σταματά να επανεφευρίσκει τον εαυτό της.

Flatiron Building και Madison Square Park

Πρώτη στάση, το Flatiron, εκεί όπου η Broadway τέμνει τη Fifth Avenue με γωνία σχεδόν θεατρική. Το εμβληματικό κτίριο του 1902, ένα από τα πρώτα «ουρανοξύστηκα» πειράματα της πόλης, μοιάζει να λυγίζει τον αέρα γύρω του. Στο Madison Square Park, κάτοικοι με καφέ στο χέρι και σκύλους που αψηφούν κάθε λουρί, μας προσπερνούν. Εδώ λένε ξεκίνησε η ιδέα του public art, με το Madison Square Art program να παρουσιάζει κάθε χρόνο σύγχρονες εγκαταστάσεις που συνομιλούν με το τοπίο.

Η Chelsea Market είναι εντυπωσιακή. Πρώην εργοστάσιο μπισκότων της Nabisco, τώρα είναι ένας μικρόκοσμος παγκόσμιας street food κουλτούρας. Κάτι τσιμπάμε πριν αναχωρήσουμε για το Νότιο Μανχάταν. Στον οικονομικό του πυρήνα, η Wall Street είναι λιγότερο γοητευτική από όσο φανταζόμουν — μέχρι που εμφανίζεται ο ταύρος. Ο Charging Bull, σήμα-κατατεθέν της καπιταλιστικής ανθεκτικότητας, ήταν στην πραγματικότητα μια «αντάρτικη» προσφορά του καλλιτέχνη Arturo Di Modica το 1989. Στην Trinity Church, με τα βικτωριανά της βιτρό, ξεκουραζόμαστε στη σκιά ενός παλιού νεκροταφείου: ανάμεσα στους τάφους, ξεχωρίζει εκείνος του Alexander Hamilton.

The High Line και Hudson Yards

Κι έπειτα, ανεβαίνουμε ψηλά, όχι σε ουρανοξύστη, αλλά σε έναν υπερυψωμένο κήπο. Η High Line, παλιό σιδηροδρομικό πέρασμα μετατράπηκε το 2009 σε αρχιτεκτονικό περίπατο ανάμεσα σε γλυπτά, φυτεύσεις και θέα στον ποταμό Hudson. Στο τέρμα της διαδρομής, το Hudson Yards αναδύεται σαν μία πόλη μέσα στην πόλη. Το Vessel, μια σπειροειδής σκάλα με 154 ενότητες, είναι προς το παρόν κλειστό για λόγους ασφαλείας, αλλά δεσπόζει σαν σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ.

Το αποκορύφωμα έρχεται στο The Edge, στον 100ό όροφο του 30 Hudson Yards. Το ψηλότερο υπαίθριο παρατηρητήριο στο Δυτικό Ημισφαίριο (335 μέτρα πάνω από το έδαφος), διαθέτει γυάλινο πάτωμα, ανοιχτό τριγωνικό μπαλκόνι και πανοραμική θέα 360 μοιρών. Από εδώ βλέπεις τα πάντα. Το Empire State να υψώνεται στα βόρεια, τη γέφυρα του Μπρούκλιν σαν κέντημα στον ορίζοντα, και το Άγαλμα της Ελευθερίας να μοιάζει ξαφνικά μικρό.

Ημέρα δεύτερη στη Νέα Υόρκη

Πρωινό στο ξενοδοχείο. Pancakes με maple syrup, δυνατός καφές και φρουτοσαλάτα σε μπολ. Η μέρα προβλέπεται αργή, με άξονα την τέχνη και τη φύση. Ο οδηγός και ο ξεναγός μας περιμένουν έξω από την είσοδο με το γνωστό χαμόγελο. Κατευθυνόμαστε βόρεια, και σύντομα αφήνουμε πίσω μας το κυκλοφοριακό χάος του Midtown για να βρεθούμε στην απόλυτη αντίθεση, το Central Park.

Με έκταση πάνω από 3,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σχεδιασμό που χρονολογείται από το 1857, το πάρκο είναι ο πνεύμονας της πόλης και ίσως το πιο φωτογραφημένο δημόσιο τοπίο στον κόσμο. Κάνουμε βόλτα με τα πόδια, όπως αρμόζει στην περίσταση. Η Bethesda Terrace, με τη μεγαλοπρεπή σκάλα και τη στολισμένη οροφή με πάνω από 15.000 πλακάκια από τερακότα, αποτελεί τον πυρήνα της βόρειας διαδρομής. Λίγο πιο πέρα, το Bow Bridge, ένα κομψοτέχνημα από χυτοσίδηρο του 1862, που φαντάζει βγαλμένο από κινηματογραφικό πλάνο.

The Met: Μια αυτοκρατορία τέχνης

Η διαδρομή μάς οδηγεί στη Fifth Avenue και στη νεοκλασική πρόσοψη του Metropolitan Museum of Art, ενός από τα μεγαλύτερα και πιο επιδραστικά μουσεία στον κόσμο. Ελληνικοί θησαυροί παντού, χαρίζουν στο χώρο το λευκό φως της χώρας μας. Η Αιγυπτιακή αίθουσα με τον Ναό του Dendur που ήρθε το 1965 ως δώρο από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, τα ευρωπαϊκά αριστουργήματα του Vermeer και του Caravaggio, και η γκαλερί με τις ιαπωνικές πανοπλίες που μαγνητίζουν με την αυστηρή τους συμμετρία.

Είναι αδύνατο να δεις τα πάντα σε μία επίσκεψη. Το Met φιλοξενεί πάνω από 2 εκατομμύρια έργα και λειτουργεί από το 1870 ως ένας «ναός» για όλες τις τέχνες, από κάθε εποχή.

Guggenheim Museum: Μουσείο σε σπείρα

Η δεύτερη στάση είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του. Το Guggenheim. Ο Frank Lloyd Wright το σχεδίασε σαν μια ανατροπή όλων των κανόνων της μουσειολογίας, ένα λευκό, σπειροειδές «κέλυφος», όπου ο επισκέπτης ανεβαίνει με ασανσέρ και κατεβαίνει κυκλικά, βλέποντας τις εκθέσεις στην πορεία.

Αυτή την περίοδο, φιλοξενεί την εντυπωσιακή αναδρομική έκθεση «Rashid Johnson: A Poem for Deep Thinkers». Πρόκειται για την πρώτη ατομική παρουσίαση του Αμερικανού καλλιτέχνη στο μουσείο και τη μεγαλύτερη της καριέρας του, με πάνω από 90 έργα που καλύπτουν τρεις δεκαετίες δημιουργίας. Η έκθεση καταλαμβάνει τη χαρακτηριστική σπειροειδή ροτόντα του κτηρίου, παρουσιάζοντας γλυπτά, πίνακες, βίντεο και εγκαταστάσεις που εξερευνούν θέματα όπως η ταυτότητα, η φυλή, η αρρενωπότητα και η συναισθηματική ευαλωτότητα.

Grand Central Terminal και Chrysler Building 

Αργά το απόγευμα κατευθυνόμαστε προς το Grand Central Terminal που είναι όχι απλώς σταθμός, αλλά μνημείο. Με την οροφή-πλανητάριο, τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τον περίφημο πολυέλαιο, ο σταθμός είναι μια υπενθύμιση του παλιού μεγαλείου της πόλης. Από πάνω, σαν φρουρός, ξεπροβάλλει το Chrysler Building, ένας αρ ντεκό ύμνος στον φουτουρισμό του ’30, με ατσάλινο διάδημα σαν κορώνα. Δεν ανεβαίνεις πια μέσα στο Chrysler καθώς τα εσωτερικά του είναι γραφεία. Αλλά και μόνο που το κοιτάς, νιώθεις πως βλέπεις την παλιά Νέα Υόρκη να σου κλείνει το μάτι.

Η πιο λαμπερή αυλαία: Broadway!

Το δεύτερο βράδυ μου στη Νέα Υόρκη ήταν γεμάτο φώτα, λάμψη και θέατρο. Είχα κλείσει εισιτήριο για το Chicago, το θρυλικό μιούζικαλ που παίζεται στο Ambassador Theatre από το 1996, κι όμως παραμένει πιο φρέσκο από ποτέ. Ήξερα ότι θα είναι κάτι ξεχωριστό,  αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο πολύ θα με συνεπάρει. 

Καθώς καθόμουν στην κόκκινη βελούδινη θέση μου, ανάμεσα σε ένα κοινό που έλαμπε σχεδόν όσο και η σκηνή, ένιωθα πως βρισκόμουν στην καρδιά μιας εμπειρίας αυθεντικά νεοϋορκέζικης. Κι όταν ξεκίνησε η μουσική και τα φώτα έπεσαν, όλα έξω από το θέατρο εξαφανίστηκαν. Η Ashley Graham, ναι η διάσημη Ashley από τις πασαρέλες, έκανε το ντεμπούτο της ως Roxie Hart. Δεν ήξερα τι να περιμένω και τελικά την λάτρεψα. Ήταν λαμπερή, ζωντανή, απρόβλεπτη. Σαν να είχε γεννηθεί για τη σκηνή.

Στο πλευρό της, ο Max von Essen στον ρόλο του Billy Flynn έφερνε αυτό το γνώριμο χαμόγελο του πονηρού γοητευτικού, ενώ η Sophie Carmen-Jones ως Velma Kelly κυριολεκτικά έκλεψε την παράσταση με την ένταση και το στυλ της.

Κάθε τραγούδι, κάθε κίνηση, κάθε ρεφρέν ήταν ένα μικρό θεατρικό θαύμα. Ήταν σαν να βυθιζόμουν στον κόσμο των cabaret, των δολοπλοκιών και των μεγάλων τίτλων των εφημερίδων, σε μια πόλη γεμάτη φιλοδοξία και καπνό από τσιγάρο.

Όταν έπεσε η αυλαία, το κοινό σηκώθηκε όρθιο. Κι εγώ μαζί. Χειροκροτούσα με όλη μου την καρδιά, όχι μόνο γι’ αυτό που είχα δει, αλλά γι’ αυτό που είχα νιώσει. 

Ημέρα τρίτη στη Νέα Υόρκη

Το πρωινό σήμερα έχει άλλη χροιά. Το πρόγραμμα μάς οδηγεί στο νότιο άκρο του Μανχάταν, σε τόπους που σηκώνουν πάνω τους βάρος συμβολικό, ιστορικό, παγκόσμιο. Το βλέμμα αλλάζει. Η διάθεση, επίσης. Με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό. 

Ξεκινάμε από το Battery Park, το σημείο απ’ όπου φεύγουν τα φεριμπότ για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Το πάρκο, πλούσιο σε πράσινο, σκιές και μνημεία, πήρε το όνομά του από τις πυροβολαρχίες που υπήρχαν εκεί τον 17ο αιώνα. Σήμερα, είναι ένα πέρασμα. Για τουρίστες, για ντόπιους, και κάποτε για εκατομμύρια μετανάστες.

Το φεριμπότ μάς μεταφέρει στο Liberty Island. Το Άγαλμα της Ελευθερίας, δώρο της Γαλλίας στις ΗΠΑ το 1886, είναι πιο μεγάλο απ’ όσο το φανταζόμουν. Και πιο ήσυχο. Μπροστά του, οι άνθρωποι μιλούν χαμηλόφωνα. Σαν να ξέρουν πως στέκονται μπροστά σε μια ιδέα, όχι μόνο ένα μνημείο. 

Απέναντι, το Ellis Island Immigration Museum αφηγείται τις ιστορίες εκείνων που άφησαν πίσω τους πατρίδες, όνειρα, ακόμα και ονόματα, για να ξεκινήσουν από την αρχή. Από το 1892 ως το 1954, πάνω από 12 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από εδώ. Σε έναν διάδρομο, διαβάζω ένα απόσπασμα από γράμμα Έλληνα μετανάστη: «Ήρθα χωρίς τίποτα, αλλά με πίστη πως κάτι θα γίνει». Και έγινε.

9/11 Memorial & Museum: Η πιο σιωπηλή στιγμή της πόλης

Το απόγευμα μας βρίσκει στο Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου. Εκεί όπου κάποτε δέσποζαν οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δύο τεράστιοι κρατήρες-σιωπές, με νερό που κυλά ασταμάτητα και ονόματα σκαλισμένα στο μέταλλο. Είναι ίσως το πιο έντονα φορτισμένο σημείο της Νέας Υόρκης.

Μέσα στο μουσείο, οι εικόνες, τα αντικείμενα, τα ηχητικά ντοκουμέντα των επιζώντων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελαφρότητας. Μαζί και ο ελληνικός ναός του Αγίου Νικολάου, που ξαναχτίστηκε στο σημείο που καταστράφηκε, με σχέδιο του Santiago Calatrava. Ένα μικρό σύμβολο ειρήνης μέσα στον όγκο του πένθους.

Νωρίς το απόγευμα σκέφτομαι ότι δε χορταίνεις εύκολα τις θέες αυτής της πόλης. Το One World Observatory, στον 102ο όροφο του One World Trade Center (το ψηλότερο κτίριο στο Δυτικό Ημισφαίριο με ύψος 541 μέτρα), προσφέρει θέα που κόβει την ανάσα. 

Επιστρέφοντας στη Times Square καταλαβαίνω ότι ούτε αυτή τη χορταίνω. Είναι λατρεία αυτό το φωτεινό χάος από νέον, κινούμενες διαφημίσεις, street performers και πολυκαταστήματα. Παράλογο, υπερβολικό, αμερικανικό κι όμως γοητευτικό. Σε μία γωνία, ένας τύπος παίζει σαξόφωνο. Πίσω του, μια ομάδα Ιαπώνων τουριστών χειροκροτεί. Πιο δίπλα, ένα παιδί τρώει ένα pretzel μεγαλύτερο από το κεφάλι του.

Εδώ η Νέα Υόρκη δείχνει ξανά το πολύχρωμο, εκκεντρικό, θορυβώδες της πρόσωπο. Ένα τελευταίο κύμα ενέργειας, πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Ημέρα τέταρτη στη Νέα Υόρκη

Την τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη την αφιερώνουμε απέναντι, στη Brooklyn side, εκεί όπου η καρδιά της πόλης χτυπά λίγο πιο αργά, πιο χαμηλόφωνα, αλλά εξίσου δυνατά. Κατευθυνόμαστε πρώτα στο DUMBO – ακρωνύμιο του Down Under the Manhattan Bridge Overpass. Μια παλιά βιομηχανική περιοχή που έχει μεταμορφωθεί σε καλλιτεχνική κυψέλη με galleries, lofts, μικρά cafés, υπαίθριες αγορές και απίθανη θέα. Εκεί, ανάμεσα σε κόκκινες τούβλινες αποθήκες και γραμμές του μετρό που περνούν από πάνω, νιώθεις σαν να μπήκες σε ταινία του Γούντι Άλεν, αλλά με νέους πρωταγωνιστές, πιο φρέσκους, πιο διεθνείς.

Σταματάμε για φωτογραφίες στο διάσημο σημείο με θέα τη Manhattan Bridge που «αγκαλιάζει» το Empire State στο βάθος, iconic λήψη, όχι για το Instagram, αλλά για να θυμάσαι πως η αστική ομορφιά μπορεί να είναι και τραχιά.

Brooklyn Botanic Garden: Μια ανάσα από τη φύση

Η επόμενη στάση είναι ένα απρόσμενο στολίδι. Ο Βοτανικός Κήπος του Μπρούκλιν. Ένας ήσυχος, σιωπηλός κόσμος μέσα στο χάος της μητρόπολης. Τυχαίνουμε σε εποχή ανθοφορίας. Οι κερασιές βρίσκονται ακόμη σε πλήρη άνθιση, σχηματίζοντας ένα μονοπάτι ροζ-λευκής χαράς. Εκεί, περπατώντας στο Japanese Hill-and-Pond Garden, σκέφτομαι πόσες Νέες Υόρκες χωράνε σε μία. Και πόσες φορές θα χρειαστεί να επιστρέψεις για να τις ζήσεις όλες.

Brooklyn Heights Promenade: Μια κορνίζα του Μανχάταν

Κατηφορίζουμε για μια μικρή βόλτα στην Brooklyn Heights Promenade. Ίσως το ωραιότερο φυσικό «μπαλκόνι» της πόλης. Το Μανχάταν απλώνεται απέναντι σαν μακέτα από γυαλί και χάλυβα, οι γέφυρες, Brooklyn και Manhattan Bridge, διασταυρώνονται σαν κλωστές πάνω από το East River, κι εμείς απλώς στεκόμαστε και παρατηρούμε. Είναι η στιγμή εκείνη του ταξιδιού που η εικόνα γίνεται συναίσθημα.

Empire State Building: Το φιλί της αποχαιρετιστήριας ματιάς

Η τελευταία μας ανάβαση ανήκει στο Empire State Building, το πιο διάσημο κτίριο της Νέας Υόρκης και διαχρονικό σύμβολο της ανθρώπινης υπέρβασης. Ξεπερασμένο σε ύψος, αλλά ποτέ σε αίγλη. Ανεβαίνουμε στον 86ο όροφο, στην κλασική εξωτερική εξέδρα με την art deco ατμόσφαιρα. Ο αέρας κόβει, αλλά το βλέμμα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.

Βλέπεις ολόκληρη την πόλη να απλώνεται κάτω σου σαν χάρτης γεμάτος αναμνήσεις. Από το Central Park μέχρι το Financial District και από την Times Square μέχρι το Brooklyn. Κάθε μέρα που πέρασε, κάθε διαδρομή, κάθε ιστορία, ξαναζωντανεύει από ψηλά. Κι εκεί, σε αυτή την τελευταία στιγμή, συνειδητοποιείς πως δεν γνώρισες απλώς μια πόλη. Γνώρισες μια ιδέα. Έναν μύθο. Έναν καθρέφτη του κόσμου.

Επίλογος: Το ταξίδι που δεν τελειώνει

Το Μανχάταν είναι γεμάτο αντιθέσεις που σε ξαφνιάζουν και σε μαγεύουν ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω κάτι που με εντυπωσίασε και… μου γαργαλούσε ενοχλητικά τη μύτη σε κάθε τετράγωνο. Παντού, μα παντού, μυρίζει χόρτο. Ο κόσμος καπνίζει ελεύθερα — άλλωστε, είναι νόμιμο — και σε κάποιες στιγμές νομίζεις πως βρίσκεσαι σε αόρατο σύννεφο κανναβικής ελευθερίας. Και όμως, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα της ανεμελιάς, η πόλη διατηρείται απίστευτα καθαρή. Μιλάμε για επίπεδο… ελβετικό. Πεζοδρόμια χωρίς σκουπίδια, δρόμοι που μοιάζουν φρεσκοπλυμένοι και, ναι, το είδα με τα μάτια μου, μηχανήματα που καθαρίζουν ακόμη και τις πεταμένες τσίχλες από το πεζοδρόμιο. Αν υπήρχε Όσκαρ αστικής καθαριότητας, το Μανχάταν θα το είχε πάρει με κλειστά μάτια. 

Φυσικά, όλα αυτά έχουν το τίμημά τους και το λέω με τη νοοτροπία του Έλληνα που αγαπά τον φρέντο του. Ένας καφές στο χέρι από καντίνα ή πάγκο του δρόμου κοστίζει πάνω από 5 δολάρια, και αν μπεις σε καφέ με design και θέα, ανεβαίνει πολύ. Δεν είναι φτηνό το Μανχάταν, αλλά τουλάχιστον ό,τι πληρώνεις σου το επιστρέφει, με φόντο ουρανοξύστες και μαγεία πέντε αστέρων. Περιττό να γράψω ότι πήγα για ψώνια, πολλά ψώνια και ότι κάθε μέρα έτρωγα μπέργκερ, φιλέτα, πίστες και κέικ, άπειρα κέικ.  

Η Νέα Υόρκη δε σε αποχαιρετά. Δεν έχει χρόνο για συναισθηματισμούς. Συνεχίζει να κινείται αδιάκοπα, ακόμα κι όταν φεύγεις. Κι εσύ φεύγεις φορτωμένος με εικόνες, ήχους, στιγμές, βήματα στους δρόμους που είδες κάποτε σε όνειρα ή σε ταινίες, αλλά που τώρα έχουν αφήσει σκόνη στα παπούτσια σου.

Αυτό είναι το περίεργο με τα ταξίδια στην πόλη-μύθο. Δεν τελειώνουν όταν περάσει το πρόγραμμα. Συνεχίζουν μέσα σου. Και όταν μια μέρα επιστρέψεις, θα είναι άλλη. Αλλά κι εσύ θα είσαι άλλος. Γιατί κάποτε περπάτησες την καρδιά της μητρόπολης και κράτησες κάτι απ’ τον παλμό της για πάντα δικό σου.

Η επιστροφή: Από την Business Class… στον ύπνο

Η επιστροφή στην Αθήνα είχε τόσο γκλαμ, που με έσωσε από την κατάθλιψη της…επιστροφής. Η Emirates με έβαλε στην Business Class, και δεν υπερβάλλω αν πω πως το ταξίδι ήταν το πιο ξεκούραστο κομμάτι της ημέρας. Το κάθισμα μετατρεπόταν σε πλήρες κρεβάτι, είχα προσωπικό mini bar γεμάτο λιχουδιές, κρασί και γεύμα που θύμιζε καλό εστιατόριο, και μία μεγάλη οθόνη για να βλέπω ταινίες μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πετάω έτσι κάθε εβδομάδα και μετά θυμήθηκα ότι είμαι δημοσιογράφος.

Όμως η αλήθεια είναι πως η Emirates ξέρει να κάνει το ταξίδι εμπειρία, όχι μόνο επειδή προσφέρει πολυτέλεια, αλλά επειδή φροντίζει να θυμάσαι την κάθε λεπτομέρεια. Από την κουβέρτα φτιαγμένη από ανακυκλωμένα υλικά μέχρι το κρασί Chandon Brut και τις ευγενικές καλημέρες του πληρώματος.

Η Νέα Υόρκη είναι πάντα μια καλή ιδέα. Αλλά όταν φτάνεις εκεί ξεκούραστος, καλοταϊσμένος και ήδη χαρούμενος από την εμπειρία της πτήσης, τότε η πόλη σε υποδέχεται αλλιώς. Και όταν φεύγεις από αυτήν ξαπλωμένος σε business seat με σαμπάνια στο χέρι και ένα τελευταίο πλάνο της στον νυχτερινό ουρανό… τότε ξέρεις ότι θα ξαναγυρίσεις.

(αφιερωμένο στον πατέρα μου και τον Μανώλη μας)