DUA LIPA: ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΝΙΩΣΑΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ RADICAL OPTIMISM

Είναι στιγμές που η Ντούα Λίπα μοιάζει υπερβολικά αψεγάδιαστη για να είναι πραγματική, αλλά το αληθινά ενδιαφέρον με την περίπτωσή της είναι πως τελικά μπορεί να είναι η πιο αληθινή όλων. Είναι η σπουδαιότερη Νορμάλ ποπ σταρ μας κι αυτό –τη σήμερον ημέρα– είναι το πραγματικά εντυπωσιακότερο όλων.

Αναλογιστείτε αυτό: Κάθε άλμπουμ που βγάζει δεν κυνηγάει μανιωδώς ρεκόρ και πρωτιές, απλά υπάρχει, και διασκεδάζουμε με αυτό, και συνεχίζουμε τις ζωές μας. Δεν έχει στρατιές μανιακών φανς που αναλύουν κάθε της ανάσα. Δε νιώθεις πως κάθε τι που κάνει πρέπει να είναι Το Επόμενο Μεγαλύτερο Πράγμα. Η μουσική της δεν αλλάζει ούτε καθορίζει την κουλτούρα – είναι απλά απίστευτα φαν και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα όταν την ακούμε και την χορεύουμε.

Η ίδια στο μεταξύ βγάζει μουσική που της αρέσει, έχει ένα άψογο λογοτεχνικό πόντκαστ, και διατηρεί Καλές Απόψεις.

Υπάρχει μια αίσθηση ισορροπίας και κάλμας στο δικό της είδος διασημότητας. Υπάρχουν stars που ζουν σε δεδομένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης, αλλά προσπαθούν να καθορίσουν το προσωπικό τους brand ως ‘relatable’ με εσένα και με εμένα. Βρίσκω τρομερά έντιμο το ότι ποτέ δεν έχει επιχειρήσει κάτι τέτοιο η Ντούα Λίπα – περνάει καλά και το ξέρει, και χρησιμοποιεί την πλατφόρμα της για να προτείνει καλά βιβλία. Ειλικρινά; Θενξ!

Τα λέω όλα αυτά επειδή υπάρχει κάτι από αυτή την κοσμοθεωρία που αντικατοπτρίζεται στη στόφα του σόου / πάρτυ της τρέχουσας περιοδείας της.

Δεν έχει high concept. Δεν είναι το μεγαλύτερο, το ακριβότερο, το εμπορικότερο, το εντυπωσιακότερο. Τι είναι, όμως; Αγνό φαν – και το ξέρει.

Χωρίς κοιλιές, χωρίς αστοχίες, χωρίς κομμάτια να περισσεύουν, χωρίς κομμάτια να λείπουν, το σόου της Ντούα Λίπα μοιάζει με ένα πάρτυ στο οποίο η ίδια η Ντούα Λίπα θα ήθελε να πάει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε ένα κομμάτι διασκέδασης.

ΕΜΠΡΑΚΤΟ RADICAL OPTIMISM

To Radical Optimism tour της Ντούα Λίπα το είδαμε στη στάση της στο Παρίσι – μιας και η συναυλία έγινε sold out βρήκαμε εισιτήρια μέσω resellers και κλείσαμε το ταξίδι ελπίζοντας πως θα είναι αληθινά. Κι αυτό, είναι το έμπρακτο radical optimism για το οποίο μιλάει η Ντούα Λίπα.

Τα εισιτήρια ήταν αληθινά, τελικά. Το πρωί του Σαββάτου ήταν όλο αφιερωμένο στην έκθεση Γουές Άντερσον στην Ταινιοθήκη του Παρισιού, κι η υπόλοιπη μέρα ανήκε στη Ντούα Λίπα. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα, όπως είναι ευρύτερα γνωστοί.

Φτάσαμε στη La Defense Arena αρκετές ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες (είπαμε, άγχος για τα εισιτήρια) το οποίο μας επέτρεψε να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή, ένα πραγματικά αλλόκοτο μοντέρνο ξέφωτο τσιμέντου και τζαμαρίας και τεράστιων σχημάτων (ένα θεόρατο κτίριο γεμάτο γραφεία έχει σχήμα “κουτάκι” σαν αυτά που βάζουμε στις αληθινά κακές ταινίες) όπου κεντρικό αξιοθέατο είναι ένας γιγάντιος αντίχειρας.

Όχι, αλήθεια, στη μέση ενός από τα μεγαλύτερα business districts της Ευρώπης βρίσκεται ένα γιγάντιο thumbs up. Αυτός ο αντίχειρας συμβολίζει, λέει, την ανθρώπινη ανωτερότητα αλλά επειδή η μαγεία της τέχνης είναι πως κάθε άνθρωπος τη διαβάζει διαφορετικά (και προσωπικά δε νιώθω και πολλή ανωτερότητα ως άνθρωπος τελευταία), εγώ προτίμησα να το δω ως απλώς ένα τίμιο 👍. Ορίστε, ακόμα η μπινζνεσούπολη ένα Radical Optimism το ένιωθε.

Μέσα στην αρένα, ύστερα από ένα συμπαθές ζέσταμα από τη νεαρή βρετανίδα Αλέσι Ρόουζ, το κέφι ξεκίνησε με το Training Season που μας έβαλε κατευθείαν σε μια φαν, χορευτική διάθεση την οποία συνέχισε το End of an Era όπου ξεκινάει τραγουδώντας “what’s it about a kiss / that makes me feel like this / makes me an optimist / …i guess”.

Το κλειδί σε όλα αυτά που συζητάμε τόση ώρα είναι πως η ίδια η Ντούα Λίπα δεν πουλάει εκβιαστικό poptimism. Αυτό το “…i guess” στο παραπάνω σημείο τραβάει πολύ κουπί, κι αυτό είναι το γενικότερο vibe της. Ακόμα και μες στον χορό, η μουσική της μοιάζει σε σημεία να αναρωτιέται αν όντως είναι τώρα ευτυχία αυτό που νιώθει, και ΟΚ, μάλλον αυτό είναι, άρα υποθέτω ας το νιώσω – υπάρχει ένα εσωτερικό τράβηγμα, που σε συνδυασμό την κουλ περιέργεια που προβάλλει, δημιουργεί ένα συναίσθημα που κάπως… θες να το νιώσεις.

Και τον ενθουσιασμό, και το κράτημα. Και τον ξεσηκωμό, και τη νοσταλγία. Και το καλοκαίρι, την ανάμνησή του. Και party, και chill.

Το αγαπημένο μου κομμάτι της είναι μάλλον το Whatcha Doing, ένα φανταστικά groovy αργής καύσης μελαγχολικό πυροτέχνημα, σε όλη τη διάρκεια του οποίου μάχεται με τον εαυτό της και με την αισιοδοξία που πάει να την καταλάβει. “Are you worried that I might find something wrong? / ‘Cause I’m worried that I won’t” λέει στο κουπλέ πριν η γέφυρα δώσει το σύνθημα: “But if control is my religion / then I’m headin’ for collision / Lost my 20-20 vision / please”.

Έτσι όπως φωνάζει “please” σε εκείνο το σημείο, πώς να μη θες να τα νιώσεις όλα ενώ φωνάζεις κι ενώ κουνιέσαι μαζί της;

PHYSICAL, HOUDINI, ΚΑΙ ΤΟ ’80S ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΤΙ

Το σκηνικό είναι μια τεράστια γέφυρα πάνω στην οποία συχνά κινείται η ίδια ή οι χορευτές της, ενώ άλλοτε έρχεται προς το κοινό. Υπάρχουν διαρκείς εντυπωσιακές εικόνες που ντύνουν και ματσάρουν το vibe του εκάστοτε κομματιού, ενώ ειδικά στα act breaks κάθε 4-5 κομμάτια, οι χορευτές το ζουν στο stage κρατώντας μας ζεστούς.

Το πρώτο act τελειώνει με το χιτάκι One Kiss και η επιστροφή στη σκηνή γίνεται με το Whatcha Doing. Ακολουθεί το Levitating, πολύ καλό ταίριασμα, και τα δύο αυτά κομμάτια μοιάζουν να έχουν κάτι ευχάριστα και μυστήρια ξεκούρδιστο στον πυρήνα τους, που όμως τα κάνει πιο μαγνητιστικά. Πριν κλείσει το δεύτερο act με το «χέρια ψηλά / να ακούω σφυρίχτρες!» vibe του Maria, διασκευάζει το Be My Baby από Βανέσα Παραντί – σε κάθε στάση αυτής της περιοδείας κάνει cover και κάποιου άλλου ντόπιου κομματιού.

Δε θα πω ψέματα, έχουν περάσει δέκα μέρες από το λάιβ κι ακόμα σπάω το κεφάλι μου ποιο κομμάτι θα έλεγε αν ερχόταν στην Ελλάδα.

Το τρίτο act κάνει γερό μπάσιμο με το Physical, επειδή ναι, όλοι θυμόμαστε πώς το Future Nostalgia μας βοήθησε να κρατήσουμε τα λογικά μας όταν έσκασε το λοκντάουν κι η Ντούα Λίπα μαζί το 13033 ήταν τα δύο μόνα μας στηρίγματα στον κόσμο.

Συνεχίζει με Electricity και Hallucinate πριν περάσει για μια ακόμα αλλαγή γκαρνταρόμπας, κι όσο η στρατιά χορευτών τα δίνει όλα στο stage, με πιάνω να σκέφτομαι πως δεν έχει υπάρξει ούτε ένα τρίλεπτο που να έχω βαρεθεί. Είναι νομίζω επειδή σε αντίθεση με άλλους και άλλες, δεν υπάρχει το αληθινά καθοριστικό κομμάτι της – η ίδια η Ντούα Λίπα είναι πολύ πιο καθοριστική για την περσόνα της παρά το οποιοδήποτε χιτ της, κι αυτό είναι επίσης κάτι τρομερά νορμάλ.

Δεν υπάρχει το σουξέ για το οποίο οι χιλιάδες κάζουαλ θεατές θα τρέξουν να χωθούν μπροστά για να το πάρουν βίντεο, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει κανένα που θα σε κάθε να πεις «ΟΚ τώρα πάω να αράξω λίγο». Είναι όλα bangers. Το ένα μετά το άλλο. Μιάμιση ώρα πρόγραμμα, μόνο bangers. Είναι όλα γνωστά, αλλά κανένα δεν καταπίνει τα πάντα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα σόου που ούτε συγκεντρώνει την ενέργεια σε μια στιγμή, ούτε υπάρχει δευτερόλεπτο που δεν είναι ηλεκτρισμένο. Είναι σαν μια βραδιά έξω που Περνάς Καλά.

Το τέταρτο act ολοκληρώνεται με το Be the One που παίζει σε διάρκεια και εμπλέκοντας το κοινό που χειροκροτάει και σιγοντάρει στο ρυθμό. Νωρίτερα η Ντούα έχει κατέβει κι έχει χαιρετήσει, αγκαλιάσει και φωτογραφηθεί με όλη σχεδόν τη μπροστά σειρά θεατών στο κάγκελο, ένα αληθινά wholesome δεκάλεπτο που έρχεται να δέσει με τη μόνη νομίζω στιγμή που μας απευθύνεται ευθέως. Με γλύκα και ειλικρίνεια, ευχαριστεί το κοινό που της επιτρέπει να κάνει αυτό που αγαπά – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό. Προσωπικά, χαρά μου.

Στο μεταξύ έχει τραγουδήσει χορεύοντας, χοροπηδώντας, τρέχοντας, ακόμα και πάνω σε μια πλατφόρμα που την ανυψώνει περισσότερο από ό,τι τολμώ καν να σκεφτώ. (Και αν αναρωτιέστε, όχι, προς τιμήν όλων των εμπλεκόμενων, αυτό δε συνέβη στη διάρκεια του Levitating.) Όταν βγαίνει για το encore σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να μασήσω τα λόγια μου, γιατί ναι, όλη η setlist μόνο bangers είναι, αλλά εκεί στο τέλος είναι μερικά πιο bangers από τα bangers.

Λέει σερί New Rules, Don’t Start Now και Houdini με το οποίο κλείνει – το κομμάτι με μερικούς από τους καλύτερους χορούς φέτος, και μπράβο του. Αφού χοροπηδήξαμε κι εκεί, τα φώτα άνοιξαν και από τα μεγάφωνα έπαιζε το Dance with Somebody καθώς γυρίσαμε να κινηθούμε προς την έξοδο. Επειδή όλοι ξέρουμε πως η ιδανική στιγμή να φεύγεις από πάρτυ είναι αφού τα έχεις δώσει όλα κι έχει peak-άρει η φάση, να αποχωρείς χορεύοντας κάποιο ‘80s anthem στο δρόμο προς την έξοδο.

Είπαμε, αυτό το Radical Optimism σόου είναι το πάρτυ που η ίδια η Ντούα Λίπα θα ήθελε να απολαμβάνει. Πείτε το κι αυτό ακραίο οπτιμισμό, αλλά τελικά κάποια πράγματα είναι όντως παγκόσμια.