Little Simz, SAULT: Ένα μεγάλο beef μπορεί να βγάλει δύο μεγάλους δίσκους;

Είναι αναμφίβολα τα δύο πιο ενδιαφέροντα, και σε όρους μαζικής απήχησης, ονόματα που αναδείχθηκαν από τη Μεγάλη Βρετανία στην ευρύτερη επικράτεια του μαύρου αστικού ήχου τη δεκαετία που διανύουμε. 

Η Little Simz, το υπερταλαντούχο λαμπερό κορίτσι, με την σπουδαία φωνή και το χαμαιλεοντικό attitude που κουμπώνει από την Εβδομάδα Μόδας μέχρι το Top Boy, κέρδισε με μια σειρά από σπουδαίους δίσκους τη θέση στην αλυσίδα μετά την Amy Winehouse και τη Solange.

Οι SAULT, η αρχικά μυστηριώδης κολεκτίβα από το Λονδίνο με την εξωφρενική παραγωγικότητα (δώδεκα LPs και δύο EPs από το 2019 κι έπειτα) επαναδιαπραγματεύτηκαν με συναρπαστικό τρόπο όλα τα είδη της μαύρης μουσικής, από το gospel και τη soul ως τo house και την disco, φέρνοντας μπροστά τα ζητήματα της μαύρης ταυτότητας που καθόλου κεκτημένα δεν είναι όπως έδειξε το “Black Lives Matter”. 

O εγκέφαλος των SAULT, Inflo, υπήρξε ο παραγωγός στα άλμπουμ που εκτόξευσαν την Little Simz. Η Little Simz ήταν σταθερή guest στο έργο των SAULT. Πλέον είναι στα δικαστήρια. Κι έχουν αμφότεροι καινούριους δίσκους…

 

A SIDE

Little Simz, Lotus
(AWAL, 2025)

Ο Inflo υπέγραψε την παραγωγή στο αυθάδες Grey Area (2019) που έστρεψε πολλά κεφάλια στη μεριά της Little Simz, κατόπιν στο υπέροχο Sometimes I MIght Be Introvert (2021) και ύστερα στο επίσης εξαιρετικό No Thank You (2022) που την κράτησε στην κορυφή. Ομάδα που κερδίζει, όπως ξέρουμε, δεν αλλάζει, έτσι και το πλάνο παρέμεινε το ίδιο για το έκτο άλμπουμ της 31χρονης λονδρέζας με τις νιγηριανές ρίζες…

…Και μετά «είχανε beef», ενώ είχανε μπει ήδη στο στούντιο κι έγραφαν. Η ερμηνεύτρια μήνυσε τον παραγωγό για δάνειο ύψους 1.7 εκατομμυρίου λιρών που, όπως υποστηρίζει, δεν της επέστρεψε ποτέ. Η συνεργασία τους διεκόπη άδοξα, βίαια. Γι’ αυτό και το Lotus μοιάζει -χωρίς να είναι- με «άλμπουμ χωρισμού».

Το καταλαβαίνεις από το πρώτο κομμάτι με τον εύγλωττο τίτλο “Thief”. H Little Simz δεν τον κατονομάζει ποτέ, αλλά όλοι καταλαβαίνουν/ξέρουν σε ποιον αναφέρεται όταν τον στολίζει με στίχους όπως «μιλάς για τον Θεό/ αλλά εσύ είσαι που έχεις θεϊκό σύμπλεγμα» / «κανείς δεν ασχολούταν μαζί σου/ μέχρι που δουλέψαμε μαζί» / «αυτός ο άνθρωπος που ήξερα όλη μου τη ζωή/ να γίνεται ξαφνικά διάβολος μεταμορφωμένος». Εδώ το diss track έχει σάρκα και οστά, δεν εξελίσσεται σε εργαλείο μάρκετινγκ όπως π.χ. το Kendrick-Drake αλλά αποτελεί ξεκαθάρισμα συναισθηματικών λογαριασμών. Κι επίσης με ένα καταιγιστικό συγκοπτόμενο drum beat από πίσω του είναι και το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. 

Ενός άλμπουμ που αποδεικνύει πόσο σπουδαία τα καταφέρνει με τις λέξεις η “Simbi” (ειδικά σε αυτό το πληγωμένο mode που εκφράζεται και σε άλλα κομμάτια όπως στα “Lonely” και “Hollow”) και σηματοδοτεί και μια μικρή μετατόπιση στον ήχο της. Από την κομψή neo soul, τα πραγματα -με την καθοδήγηση πια του Miles Clinton James – γίνονται πιο ωμά, ακατέργαστα, περισσότερο tribal. Η Little Simz είναι στιγμές που θυμίζει περισσότερο την Μ.Ι.Α. παρά την Lauryn Hill (όπως ήταν η συνηθέστερη σύγκριση ως τώρα), η ίδια στις συνεντεύξεις περιγράφει τον ήχο του Lotus ακόμα και ως “post punk”. 

Κόσμος πολύς και καλός συμμετέχει: ο Michael Kiwanuka στο εξαιρετικό ομώνυμο κομμάτι (μαζί με τον τρομερό τζαζίστα Yussef Dayes), η Lydia Kitto των Jungle στην ομόρφη λονδρέζικη bossa που λέγεται “Only”, Obongjayar και Moonchild Sanelly στο afro “Flood”, ο Moses Sumney, η Yukimi Nagano από τους Little Dragon, ο Sampha στο “Blue”. Κι όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πράγματα μάλλον θα ήταν καλύτερα και πιο συμπαγή αν η “Simbi” βασιζόταν περισσότερο στον εαυτό της και δεν κάλυπτε την αμηχανία του «διαζυγίου» με τόσες συνεργασίες.

Έστω κι αν το Lotus είναι μισό βήμα πίσω από τους προκατόχους του, δεν παύει να επιβεβαιώνει ότι «ζούμε στην εποχή της Little Simz». Αυτές τις μέρες άλλωστε συμβαίνει και το Meltdown Festival στο Λονδίνο υπό τη δική της επιμέλεια ως curator. Μια καρέκλα που στο παρελθόν έκατσαν κάποιοι David Byrne, Grace Jones και Nick Cave…

Ακούστε το Lotus

 

B SIDE

SAULT, 10
(Forever Living Originals, 2025)

Στα credits του 10 των SAULT συναντά κανείς 26 μουσικούς κι άλλους 10 μηχανικούς ήχου. Όχι και λίγους δηλαδή, σίγουρα αρκετούς για να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός «κολεκτίβα» που κουβαλάνε από όταν μπήκαν στη ζωή μας. Όμως ποτέ άλλοτε στη μέχρι τώρα πορεία τους, δεν έμοιαζε κάποια δουλειά τους να είναι τόσο προσωπική υπόθεση του, mastermind του γκρουπ, Inflo (κατά κόσμον Dean Josiah Cover) και της βασικής, κι εδώ μοναδικής, φωνής τους που ακούει στο όνομα Cleo Sol. (Ζευγάρι οι δυο τους και στη ζωή – «Λυπάμαι για τη γυναίκα σου», τραγουδά κάποια στιγμή στο προαναφερθέν “Thief” η Little Simz σε ένα από τα πιο ευθεία και δηλητηριώδη βέλη της.)

Με το 10 οι SAULT δίνουν ένα απόλυτα προσιτό σύνολο τραγουδιών, πατώντας στο γνώριμο τερέν του 70s soul/funk και του μεταγενέστερου R&B, αφήνοντας λίγο στην άκρη κάποιες ambient/συμφωνικές απόπειρες της πρόσφατης αδιάκοπης εργογραφίας τους. Εξυπακούεται ότι και πάλι όλα είναι απρόσωπα: μίνιμαλ εξώφυλλο δίσκου, απολύτως καμία φωτογραφία, μηδενικό μάρκετινγκ, καμία συνέντευξη, απλά ένα δυο ποστ στα σόσιαλ και…drop. Αυτό που έχει αλλάξει στην «εξωστρέφεια» του γκρουπ είναι ότι πια παίζουν και λάιβ: παρουσίασαν ένα πολυμεσικό υπερθέαμα στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο του ‘23 (που τελικά αποτέλεσε και την οικονομική πέτρα του σκανδάλου με την Little Simz που το χρηματοδότησε), επανέρχονται  φέτος τον Δεκαπενταύγουστο στο Βικτόρια Παρκ. 

Οι SAULT έχοντας κυκλοφορήσει ίσως την πιο συναρπαστική μουσική της δεκαετίας που διανύουμε, έχουν χάσει το πλεονέκτημα της έκπληξης. Όμως, η μίνιμαλ παραγωγή αναδεικνύει τη βελούδινη φωνή της Cleo Sol κι αυτή ξεχωρίζει ως το ακαταμάχητο όπλο του 10. Ειδικά, από τη μέση του άλμπουμ και μετά, στα υπέροχα και διαδοχικά “I.L.T.S.” και “R.L.” (πιθανότατα “Ι Love To Sing” και “Real Love” – ναι, όλα τα κομμάτια έχουν τίτλους-συντομογραφίες ως ένα μίνιμουμ εκκεντρικότητας) που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά του συνόλου, είναι σαν να αναλαμβάνει το τιμόνι μέχρι να μας αποχαιρετήσει, μοιράζοντας vibes πρώιμου Michael Jackson στο “S.O.T.H.”. Ακόμα κι αν δεν συνδέεται κανείς άμεσα με τα θέματα για τα οποία τραγουδά (περισσότερο ζητήματα πίστης παρά πολιτικές μπροσούρες), ανακουφίζεται και καταλήγει στο προαιώνιο συμπέρασμα. Τις καλές soul φωνές δεν τις ακούμε, μας χαϊδεύουν…

Ακούστε το 10