Το ελληνικό Squid Game συνεχίζεται

Πριν μήνες ενημέρωσα τη ψυχολόγο μου πως έχω καταλήξει στο ότι δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Δεν θέλω το κακό τους -αν και ομολογώ ότι ενίοτε βασανίζομαι για να μην κάνω κακές σκέψεις για κάποιους, γιατί δεν θέλω να τραβήξουν στο βούρκο τους-, αλλά δεν θέλω και πολλά πολλά, αφού έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου.

Έχω χάσει και την ελπίδα μου στον είδος που λέγεται άνθρωπος.

Εν πάση περιπτώσει, η θεραπεύτρια μου νόμισε ότι έκανα την κατάθεση, για να το δουλέψουμε και να ξαναγαπήσω το είδος μου. Της εξήγησα πως αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταφέρω να διαχειριστώ την αλήθεια μου, ώστε να μην με διαλύει. Να περνώ δηλαδή, τις κρίσεις (όλα αυτά τα γιατί που ποτέ δεν θα απαντήσει ειλικρινά κανείς από απογοητεύσεις, προδοσίες, ακραίες πράξεις που είναι καθαρά εγωιστικές, όπως οι γυναικοκτονίες και συμβάντα του τύπου του OΠΕΚΕΠΕ των 44 δισεκατομμυρίων ευρώ) πιο “αναίμακτα”.

Να μη με αρρωσταίνουν τα “γιατί” (γιατί δεν είδε κάποιος, γιατί δεν μίλησε, γιατί δεν έκανε κάτι…).

Ας δεχθούμε ότι η κρίση είναι μία και αφορά τα πάντα (αξίες, κοινωνία, οικονομία κλπ) και δοκιμάζει καθημερινά και ποιλικοτρόπως τους πάντες. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Κανείς όμως, δεν γλιτώνει και συνήθως τα χειρότερα προκύπτουν όταν μπαίνουν στη μέση τα προσωπικά συμφέροντα.

Δεν έχουμε εξαφανιστεί (ακόμα) ως είδος, γιατί δεν αντιδρούμε όμως, όλοι με τον ίδιο τρόπο στην απληστία. Ή την απελπισία.

Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, σαν τα άλογα που τρέχουν χωρίς να σκέφτονται και απλά ακολουθούν το μονοπάτι που έχουν μπροστά τους, θρυλική ατάκα του Front Man στην πρώτη σεζόν του Squid Game.

Παρεμπιπτόντως, η κορεατική παραγωγή του Netflix ολοκληρώθηκε με τον τρίτο της κύκλο. Η ελληνική παραγωγή όμως, συνεχίζεται.

«Οι άνθρωποι είναι…»

Έχω βάσιμες υποψίες πως κάπου στον πλανήτη είναι σε εξέλιξη αυτήν την στιγμή αυτό το παιχνίδι, με πλούσιους να παρακολουθούν κατατρεγμένους να σκοτώνονται μεταξύ τους, ώστε να επιβιώσει ο ένας που θα πάρει το έπαθλο των 28.811.794 ευρώ.

Ή μήπως είμαστε όλοι παίκτες ενός παγκόσμιου Squid Game και χρειάζεται καθημερινός αγώνας, για να μη χάσουμε την επαφή μας με τη φύση μας; Κατά πως δείχνει η ειδησεογραφία, όλοι είμαστε ικανοί για όλα, για πολύ λιγότερα -δεν εννοώ μόνο χρήματα.

Τι πιστεύεις ότι είναι ο άνθρωπος; Σίγουρα δεν είμαστε ένα πράγμα. Καλοί ή κακοί. Ειρηνιστές ή πολεμοχαρείς. Βίαιοι ή ήρεμοι. Εγκληματίες ή υπόδειγμα πολίτη. Είμαστε όλα αυτά μαζί και ακόμα περισσότερα, όπως θα σου θυμίσει ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης του Squid Game, Hwang Dong-hyuk, με το πώς αποδίδει όλους τους πρωταγωνιστές του και δη τον παίκτη 456 που λέει το “οι άνθρωποι είναι…” και αφήνει να ολοκληρώσεις εσύ.

Δεν μπορούμε όμως, να ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, αν δεν βρεθούμε σε πραγματικά ακραίες καταστάσεις. Επίσης δεδομένα, δεν είμαστε όλοι 100% παρτάκηδες, συνθήκη που θα οδηγούσε μοιραία -και εύλογα- στην αλληλοεξόντωση.

Κάποιοι έχουμε την ευλογία να μην έχει χρειαστεί να ανακαλύψουμε τα όρια μας. Ας το αναγνωρίσουμε και ας μην προκαλούμε με βαρύγδουπες δηλώσεις που είναι πέρα για πέρα θεωρητικές, με κορυφαία το “εγώ δεν θα το έκανα αυτό”.

Πολύ περισσότερο από την στιγμή που “βγαίνουμε” από τον εαυτό μας και γινόμαστε κάποιοι άλλοι, για μια δουλειά, μια προαγωγή, μια επιδότηση που δεν δικαιούμαστε, μια όποια άλλη ρεμούλα ή απλά για να τονώσουμε το “εγώ” μας -υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από το πώς συμπεριφερόμαστε στους δρόμους.

Τι σε κάνει λοιπόν, να πιστεύεις ότι δεν είσαι ικανός/ικανή για χειρότερα, όταν θα τεθεί θέμα πραγματικής επιβίωσης;

Εάν σου δόθηκε η ευκαιρία για μια κατάχρηση, μια παρανομία (την όποια) και δεν την έκανες, δικαιούσαι δια να ομιλείς, χωρίς όμως να “απλώνεσαι” γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει και σίγουρα, πάντα η ζωή είναι πιο ευφάνταστη από εσένα.

Έχει ένα νόημα να αναγνωρίζουμε και να ευχαριστούμε αυτούς που μας κρατούν σε επαφή με την ανθρώπινη φύση μας ή/και που μας επαναφέρουν σε αυτήν (μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε), πριν ξεπεράσουμε τα όρια -κάτι που κάνει με cameο εμβληματική παίκτρια της πρώτης σεζόν για τον παίκτη 456. Γιατί τι νομίζετε πως είναι να γίνουμε σαν κι αυτά που κοροϊδεύουμε;

Δεν είμαστε σαν τα άλογα, αφού μπορούμε να επιλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι που έχουμε μπροστά μας ή θα αλλάξουμε πορεία, ακόμα και αν αυτό θα κάνει τη ζωή μας -ακόμα- πιο δύσκολη.

Είμαστε οι επιλογές μας σε μια “ιστορία” που δεν έχει ήρωες, αφού κανείς μας μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει προς τον καλύτερο τον κόσμο «όπως δεν μπορεί να αλλάξει από έναν, δυο πολιτικούς ηγέτες. Μπορούν όμως, να τον αλλάξουν μικρές πράξεις απλών ανθρώπων», όπως εξήγησε ο Hwang για τον τρόπο που αποφάσισε να ολοκληρώσουν τη διαδρομή τους συγκεκριμένοι χαρακτήρες, με πρώτο τον παίκτη 456.

Μάνα σκότωσε το παιδί της, άλλη αυτοκτόνησε για να σώσει το δικό της, μια ηρωική προσωπικότητα δολοφονήθηκε, ενώ πολλοί επέμεναν να ρίχνουν το φταίξιμο και τις ευθύνες των πράξεων τους σε άλλους.

Εσύ ποιος/ποια θες να είσαι στη δική σου συμμετοχή στο ελληνικό Squid Game της κυβέρνησης του σκανδάλου των υποκλοπών, της λίστας Πέτσα, της ιδιόμορφης διαχείρισης της τραγωδία στα Τέμπη, του ναυαγίου στην Πύλο και του μεταναστευτικού, μεταξύ πολλών άλλων που έχουν κάνει ως moto μας το “ζούμε από τύχη”.

Ο δημιουργός φλέρταρε με την ιδέα του happy ending, αλλά δεν τον βοήθησε η πραγματικότητα. «Όπως έγραφα την ιστορία, ο κόσμος άλλαζε προς το χειρότερο, η ζωή γινόταν πιο δύσκολη οικονομικά, η κοινωνική ανισότητα μεγαλύτερη και η κλιματική κρίση πιο επικίνδυνη.

Στο επίκεντρο των επιδεινούμενων προβλημάτων του κόσμου βρίσκεται ο εγωισμός των πλούσιων χωρών και των παλαιότερων γενεών, που θέλουν να διατηρήσουν ό,τι έχουν ήδη αποκτήσει.

Πριν να είναι πολύ αργά, είναι καιρός να πατήσουμε το pause, να επιστρέψουμε ό,τι έχουμε και να κάνουμε κάτι για να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος», γεγονός που σηματοδότησε στο έργο του με τον πλέον συμβολικό τρόπο.

Δεν θέλω να κάνω spoiler, θέλω όμως, να καταθέσω ότι αποχωρίστηκα ένα κομμάτι του κυνισμού μου, πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Δεν αγάπησα ξανά, τους ανθρώπους.  Εμπέδωσα όμως, ότι σε έναν κόσμο που δεν ελέγχω πάρα πολλά (πολλά δεν είναι στο χέρι μου), ελέγχω τον εαυτό μου με τις αποφάσεις μου. Τις επιλογές μου.

Και είμαι υπεύθυνη για αυτές και τις συνέπειες τους. Όπως όλοι μας. Ό,τι δουλειά και αν κάνουμε. Σε όποια θέση και αν καθόμαστε -και δη σε αυτές που είναι πιο ψηλά.