O NIKOS ON THE RUN ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΤΟ HUSTLE CULTURE

Ο Nikos On The Run σε ηλικία μόλις 26 ετών έχει καταφέρει ήδη αρκετά με μια κάμερα στο χέρι.

Η συνταγή της επιτυχίας ήταν γνωστή: πολύ αγάπη, ένα κάποιο θράσος και πάρα πολύ δουλειά.

Ξεκίνησε να κινηματογραφεί ερασιτεχνικά από την ηλικία των 12 ετών. Έκανε το πρώτο του video clip για τον Bloody Hawk σε ηλικία 17 ετών. Βρέθηκε στο Σικάγο για σπουδές και πολύ σύντομα κατέληξε να συνεργάζεται με δημοφιλείς ράπερ της αμερικανικής σκηνής. 

Έκτοτε δημιουργούσε αδιάκοπα – και συχνά αυτό έχει κάποιο κόστος. Ο Νίκος, όμως, το κατάλαβε νωρίς.

Μέσα στην καραντίνα, ενώ βρισκόταν στις ΗΠΑ, επέλεξε να επιστρέψει προσωρινά – και προσφάτως μόνιμα – στη Θεσσαλονίκη, από το να χαθεί σε μια μεγάλη πόλη που μοιάζει με super market.

Περάσαμε ένα απόγευμα μαζί του στη Ρωμαϊκή Αγορά, συζητώντας για τη ραπ σκηνή, τα όρια μεταξύ εργασίας και ευτυχίας, τη ζωή στις ΗΠΑ και γιατί επέλεξε να γυρίσει στη Θεσσαλονίκη. 

Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από μια κάμερα;
Όταν ήμουν μικρός, ο μπαμπάς μου τραβούσε πολύ φωτογραφίες, με μια point and shoot.  Επίσης ήταν σίγουρα αυτός που επηρέασε το ενδιαφέρον μου για το ραπ. Πρώτη φορά μου έδωσε ένα δίσκο Cypress Hill, αργότερα Akon και Eminem. 

Από τα 12 κάναμε μικρά σενάρια με τους φίλους μου. Σε ηλικία 17 ετών, φτάσαμε να έχουμε κινηματογραφήσει 80 βίντεο. Τώρα έχουν κατέβει από το ίντερνετ, γιατί δεν μπορώ να τα βλέπω – όποιος ξέρει, ξέρει [γέλια]. Τα πρώτα τα γυρνούσαμε με ένα iPhone 4 και μετά μου πήραν οι γονείς μου μια Canon 600D. Όσο κυλούσε ο καιρός, εγώ περνούσα περισσότερο πίσω από την κάμερα και σκηνοθετούσα τους φίλους μου. 

Τι πιστεύεις ότι έχει κάνει αυτή τη γενιά ανθρώπων να κολλήσει και να ταυτιστεί με τους ράπερς;
Η απάντηση είναι εύκολη και τη σκέφτομαι συνέχεια. Το ραπ είναι ο πιο άμεσος τρόπος έκφρασης. Μπορείς να γράψεις ένα κουπλέ που είναι 7 λεπτά και να πεις μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία, που δεν μπορείς να την πεις με άλλα μέσα.

Το να επιλέξεις ένα τραγούδι ή μια ταινία είναι μορφή απόδρασης από την καθημερινότητα. Υπάρχουν διαφορετικοί ράπερ για κάθε στυλ ανθρώπου σε αυτήν την πόλη. Είναι όπως επιλέγεις μια ταινία. Αν θέλω περιεχόμενο μπορεί να βάλω το Memories of Murder, άμα θέλω να περάσω καλά, βάζω το The Big Lebowski. Με τον ίδιο τρόπο το ελληνικό ραπ και το ignorant rap, λέει κάτι για την κατάσταση που νιώθεις και μπορεί να συμπυκνώνει διπλά νοήματα. 

Αγαπημένοι ράπερς σε Ελλάδα και εξωτερικό;
Ο Kendrick Lamar για εμένα είναι generational talent. Ο τύπος βρίσκει έναν τρόπο να τραβήξει το κοινό που μπορεί να μην άκουγε αλλιώς ραπ. Να τους βάλει να σκεφτούν και να τους ενώσει. Τραβάει τον κόσμο με κάτι γλυκό, για να πάρει κάτι ουσιώδες. 

Στην Ελλάδα, ο Bloody Hawk νομίζω ότι είναι ο καλύτερος γραφιάς της χώρας. Γνωρίζει την επιρροή που έχει και διαλέγει να κάνει κάτι καλό με αυτήν.

Στο «Κόλπο» με τον στίχο: «Δεν έχω νέο πλάνο, απλά θέλω να πάρω ανάσα από αυτό που κάνω», εξήγησε ακριβώς το τι ζούσα το 2022. Επειδή αυτό που έκανα έγινε επάγγελμα, σταμάτησε να έχει πλάκα. 

Aργότερα το τραγούδι λέει: 

«Μέχρι που περπάτησα απ’ το κέντρο της πλατείας. Σπίτι της γιαγιάς, ανήμερα της Παναγίας. Μπήκα στο δωμάτιο με τ’ ακουστικά παρέα. Κι είπα: ‘’Έχω μια τρελή ιδέα’’». 

Χρειάστηκε να πάω και εγώ πίσω στο «σπίτι της γιαγιάς μου», για να θυμηθώ γιατί το κάνω. Όταν το θυμήθηκα, μου ξαναήρθε αυτή η όρεξη και τώρα είμαι στα καλύτερά μου. 

Ποιο είναι το δικό σου «σπίτι της γιαγιάς σου»;
Δεν το έχω σκεφτεί. Μπορεί η Θεσσαλονίκη να είναι το σπίτι της γιαγιάς μου, όταν γύρισα από την Αμερική. 

Τo περιεχόμενο που απορροφάμε ενθαρρύνει πολύ το να παλεύεις και να εργάζεσαι σκληρά. Νομίζω ότι είχα ένα hustle culture, που τώρα δεν το απεχθάνομαι, αλλά καθοδηγεί σε περίεργες καταστάσεις.
Η κουλτούρα αυτή σμπρώχνει τον κόσμο να βρει αξία μόνο μέσω της δουλειάς. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι έτσι και είναι κρίμα που έχουμε τέτοια πρότυπα. Είμαι υπέρ να κάνεις το όνειρο σου δουλειά, αλλά δεν με τρελαίνει η σκέψη ότι ένα 15χρονο σήμερα πρέπει να έχει μόνο αυτό στο νου.

Εσύ όμως το έκανες και σου βγήκε. Συνέβη κάτι που σε άλλαξε;
Έκανα πολλά όνειρα μου πραγματικότητα και είδα ότι ακόμη δεν ήμουν καλυμμένος, όπως νόμιζα ότι θα είμαι. Γνώρισα και δούλεψα με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες στην ελλάδα και στοεξωτερικό, έκανα τουρ με τον Cordae στην Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, μπήκα στο studio του Dave στο Λονδίνο και τον είδα να ηχογραφεί. Όλα αυτά είναι τρομερές εμπειρίες και είμαι ευγνώμων για αυτές. Νόμιζα πως όταν τα κάνεις όλα αυτά θα είσαι σε μια κατάσταση που λες: «το έκανα». 

Πιστεύω ότι ακόμη και η επιλογή του nickname μου, έχει έναν υποσυνείδητο χαρακτήρα, ότι συνεχώς τρέχω. 

Όταν γνώρισα ανθρώπους που έχουν καταφέρει τεράστια επιτεύγματα, και αντί να είναι ευτυχισμένοι, είναι ανήσυχοι και κολλημένοι σε ένα μόνιμο hustle, τότε είπα ότι μάλλον δεν είναι το νόημα της ζωής να είμαστε «πετυχημένοι», με την κοινωνικά αποδεκτή έννοια της λέξης.

Νομίζω ότι ο υποσυνείδητος λόγος της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη, ήταν αυτός. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με πιο απλά πράγματα. Θέλω να δώσω μια βάση στο να ευχαριστιέμαι πιο απλές στιγμές και να είμαι πιο κοντά σε δικούς μου ανθρώπους.

Στον COVID γύρισα από την Αμερική και έκανα ένα σημαντικό διάλειμμα. Ο χρόνος που πήρα άλλαξε τελείως την προσέγγιση μου και μετά μπήκα δυναμικά με το Raps On the Run. Εκείνον τον καιρό είδα τη Θεσσαλονίκη με διαφορετική ματιά. 

Μπορείς να πεις ότι Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, και σίγουρα είμαι τυχερός με το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Απλά νιώθω ότι έχω βρει μια ωραία τομή μεταξύ καθημερινότητας και δουλειάς. Αυτή τη στιγμή δεν θα το αντάλλαζα για κάτι μεγαλύτερο. Επέλεξα να κάνω πολλά, με πράγματα που μπορεί κάποιος κόσμος να λέει ότι είναι λίγα.  

Θα μου πεις γιατί έμεινες στη Θεσσαλονίκη και τι αγαπάς στην πόλη;
Αυτή τη στιγμή από τα πιο σημαντικά πράγματα στη δουλειά μου είναι να έχω μια κοινότητα, και η Θεσσαλονίκη μου το προσφέρει. Πέρα από την οικογένειά μου και τους στενούς μου φίλους. Πλέον πιστεύω πως η πόλη έχει ένα πάρα πολύ ωραίο δίκτυο από καλλιτέχνες στο βίντεο, στην εικόνα, αλλά και τρομερά ταλέντα, που είναι ζωγράφοι και κάνουν τατουάζ.

Νομίζω ότι η ψυχική μου υγεία είναι στα καλύτερά της από τότε που γύρισα εδώ πέρα και είμαι πολύ πιο σίγουρος για το ποιος είμαι, τι αξίες έχω και ποιους ανθρώπους θέλω να έχω στη ζωή μου.

Όταν ήμουν Αμερική, έβγαινα από το σπίτι και δεν πετύχαινα ποτέ έναν γνωστό. Εδώ μου αρέσει να ξέρω τι να περιμένω από κάποιο μέρος. Μου αρέσει αυτή η οικειότητα, να πηγαίνω στο ίδιο καφέ, να ξέρω ότι θα βγω κάπου και ξέρω ποιους θα πετύχω. 

Αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο, το τέρμα individualist και το τέρμα community-driven, νομίζω θα διάλεγα κάθε φορά το community. 

Επίσης νιώθω ότι έχω σκοπό και πιο πολλά να πω εδώ. Να προσφέρω κάτι στην κουλτούρα του ραπ, της φωτογραφίας και στον κόσμο του βίντεο. Μπορεί να ακουστεί και η φωνή μου πιο ξεκάθαρα, με καλύτερη άρθρωση. Προτιμώ να μείνω Ελλάδα, από το να χαθώ σε μια μεγάλη πόλη που μοιάζει με ένα super market, που όλοι πάνε για να καταφέρουν κάτι. 

Τι βρίσκεις στο street photography;
Μου αρέσει να παρατηρώ και να καλύπτω την καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης. Είμαι όλη μέρα με μια κάμερα στο χέρι. Πάντα είχα περιέργεια, απλά πλέον μου αρέσει περισσότερο να ακούω, παρά να μιλάω, και πιστεύω πως το street photography δουλεύει με την ίδια νοοτροπία. Συνήθως με ελκύουν πρόσωπα που έχουν ένα complex identity, που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις με τη μια την ταυτότητά τους.

Παλιά η δουλειά μου βασιζόταν κυρίως στην αισθητική, τώρα νιώθω ότι έχω μπει σε μια φάση που έχω κάτι να πω. Πλέον μαθαίνω και πράγματα για εμένα μέσα από την τέχνη μου. 

Γιατί νιώθεις και λες, πως είσαι καλλιτέχνης, και όχι απλά ένας videographer; 
Η αληθινή τέχνη προκύπτει πιο πολύ από το υποσυνείδητο. Μπορείς να εκφράσεις κομμάτια του εαυτού σου. Ανοίγεις έναν διάλογο με τις εικόνες, και άλλοτε έναν μονόλογο. Σίγουρα η φωτογραφία είναι ψυχοθεραπεία και μπορεί να δείξω και στον ψυχολόγο μου εικόνες, που έχω βγάλει και να δούμε τι μπορεί να λένε. 

Μπορεί να αποθανατήσεις ένα κάδρο με δύο άτομα που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Στην οποία ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Αλλά στην εικόνα να έχει χτιστεί μια σχέση μεταξύ τους.

Παραδείγματος χάριν, στην πορεία για τα Τέμπη είχα βγάλει μια εικόνα. Νόμιζα ότι τραβάω μόνο τα δακρυγόνα, αλλά ήταν κι ένας τύπος στη μέση που έτρωγε ένα παγωτό.

Μπορεί να συμβαίνουν τόσα σκοτεινά πράγματα γύρω μας, κι εμείς να καθόμαστε να βρίσκουμε την ευχαρίστηση στον μικρόκοσμό μας.

Δεν ξέρω πως το σκεφτόταν αυτός κι ακόμα δεν τον έχω βρει. Όμως τις ημέρες που ακολούθησαν είδα ένα όνειρο:

Ήμουν στη Βόρεια Κορέα, είχα κάνει κάτι και έτρεχα να ξεφύγω. Τα άτομα που με κυνηγούσαν ήταν από το corporate περιβάλλον της ζωή μου, και όλοι οι υπόλοιποι που τρέχαμε ήμασταν καλλιτέχνες, ράπερς και ζωγράφοι.

Ήταν σα να αρνούμασταν να μπούμε στο λουράκι του κανονικού. 

Κάποια στιγμή, έρχεται ένας γνωστός μου, με πιάνει σε μια γωνιά, και μου λέει: «Νίκο τελείωσε, όσο κι αν τρέχεις δεν γίνεται να ξεφύγεις». 

Μου ανακοίνωσε πως θα με εκτελέσουν. Ήθελα να τρέξω, αλλά ήξερα ότι θα με πιάσουν. Αγόρασα ένα παγωτό, πλήρωσα με Apple Pay, έκατσα έφαγα το παγωτό μου, και μετά ξύπνησα.